LET THE MUSIC PLAY

Είναι μαγική η διαδικασία να διαβάζω τις αναρτήσεις που εσείς αναδύετε (για άγνωστους προς εμένα λόγους) από το παρελθόν. Το συγκεκριμένο άρθρο το είδα να φιγουράρει στη λίστα με τα πιο δημοφιλή του μήνα και στην αρχή το κοιτούσα... και το ξανα κοιτούσα... Μα είχα γράψει εγώ τέτοιο κείμενο; Ε, αν έχεις γράψει εκατοντάδες δύσκολο να τα θυμάσαι όλα. Τι εκατοντάδες. Πω πω, μόλις το ήλεγξα και ξέρετε πόσα είναι μέχρι σήμερα που μιλάμε (αρχές Ιουλίου 2023) τα άρθρα του lifelikes; Πάνω από 1.200. Πω πω..... Λογικό λοιπόν να μην τα θυμάμαι όλα. Ειδικά τα παλαιότερα.

Ο λόγος λοιπόν για το κείμενο με τίτλο Η Μουσική από το μακρινό 2016. Και δεν θα άλλαζα ούτε μία λέξη. Η μουσική ήταν, είναι και θα είναι το background της καθημερινότητάς μου. Το ραδιόφωνο είναι το πρώτο που ανοίγει το πρωί και το τελευταίο που σωπάζει το βράδυ. Το αγαπώ γιατί απολαμβάνω πολύ την αίσθηση της έκπληξης και της εξερεύνησης. Πώς άλλωστε θα μάθεις κάποιο καινούργιο κομμάτι αν μόνος σου φτιάχνεις λίστες και περιορίζεσαι σε αυτές; Και ναι, αγαπώ και να τραγουδάω. Ακόμα. Στο σπίτι, στο αυτοκίνητο, στα πάρτυ, στις συναυλίες, στο γυμναστήριο, μαγειρεύοντας, κλαδεύοντας, καθαρίζοντας... Δεν μπορώ να αντισταθώ. Και γιατί να αντισταθώ άλλωστε; Είναι φάρμακο η μουσική και το τραγούδι. Το ξέρετε ότι το τραγούδι εξισορροπεί το πέμπτο μας τσάκρα; Αυτό που φωλιάζει στο λακάκι του λαιμού και συντονίζει, μεταξύ άλλων, την επικοινωνία. Είναι έκφραση, λύτρωση. Ποιος νοιάζεται αν τραγουδάς σωστά ή όχι; Το συναίσθημα είναι το επίκεντρο. Και όχι, καλλίφωνη δεν είμαι αλλά ούτε και φάλτσα οπότε συνήθως επιβιώνουν οι τριγύρω μου. Ο βασικός μου ακροατής και θαυμαστής εκείνης της παλιάς ανάρτησης όμως, ο Στέφανος, δυστυχώς έχει αλλάξει γούστα. Τι παθαίνουν τα παιδιά όταν ακούν τους γονείς τους να τραγουδούν; Γιατί συγχύζονται; Επειδή δεν γνωρίζουν τα τραγούδια; Επειδή ντρέπονται που οι γονείς τους εκφράζονται με διαφορετικό τρόπο; Επειδή δεν μπορούν να συμμετέχουν;

Εγώ όμως απτόητη. Η μουσική με ξεσηκώνει, με συγκινεί, με ταξιδεύει, με παρηγορεί. Είναι σαν ένα αόρατο νήμα που διαπερνά όλη μου τη ζωή, όλες μου τις εμπειρίες. Τίποτα άλλο δεν αναδεικνύει τις μνήμες μου τόσο ζωντανά όσο η μουσική. Αρκούν λίγες νότες για να μεταφερθώ σε ξέφρενα πάρτυ και σφιχτές αγκαλιές αλλά και σε σκοτεινά δωμάτια με στοίβες χαρτομάντηλα. Υπάρχουν τραγούδια που με δυσκολία ακούω και ας έχουν περάσει χρόνια, δεκαετίες, από την ακρόαση του τότε που τα σημάδεψε ανεπιστρεπτί. Και άλλα, που είναι απλά αδύνατο να τα ακούσω χωρίς να σηκωθώ και να αρχίσω το τραγούδι και το χορό.

Μακάρι να τραγουδούσαμε και να χορεύαμε περισσότερο. Ελεύθερα. Αυθόρμητα. Αγνά.  Ξέρετε τι ήταν το πρώτο πράγμα που κανόνισα για το φετινό καλοκαίρι; Οι συναυλίες! Μη σας πω ότι τα αεροπορικά εισιτήρια κλείστηκαν με βάση την πρώτη συναυλία.

ανδριάνα