ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ

Αυτή είμαι εγώ στη φωτογραφία. Ή πιο σωστά, αυτό είναι το φόρεμά μου ενώ κάθομαι στις κερκίδες του κλειστού γηπέδου μπάσκετ παρακολουθώντας τον μικρό αθλητή της καρδιάς μου, τον Στεφανάκο. Έχω φτάσει κατευθείαν από το γραφείο (εξού και το φόρεμα αλλιώς μάλλον θα ήμουν με φόρμα) και κάθομαι ήσυχα - ήσυχα στην άκρη, χαζεύοντας μία τον μικρό - μία τα εργασιακά μηνύματα που ακόμα καταφτάνουν στο κινητό μου (και ας είναι η ώρα 18.30). Λίγα μέτρα μακριά μου, στην άλλη άκρη της κερκίδας, είναι μια ομάδα γονέων που μιλούν και γελούν ενώ αναμένουν και εκείνοι τα παιδιά τους να τελειώσουν την προπόνηση. Τους μισούς τους ξέρω φατσικά... Δεν θυμάμαι δηλαδή ονόματα και πολλές λεπτομέρειες αλλά ξέρω ποιο είναι το παιδί τους και λέμε ένα "bonjour" όταν διασταυρωνόμαστε. Τους άλλους δεν τους ξέρω (τα παιδιά τους είναι μάλλον σε διαφορετικές τάξεις) αλλά με τον καιρό έχω κάνει τη σύνδεση μεταξύ γονέα και παιδιού. Τους παρατηρώ από μακριά και αναρωτιέμαι γιατί δεν είμαι μέρος αυτού του γκρουπ. Μμμμ.... καταλήγω λοιπόν ότι είμαι απολύτως χαρούμενη έτσι όπως κάθομαι μόνη μου, στην ησυχία μου, να απολαμβάνω το θέαμα και τον μικρό να μου κάνει thumbs up. Και είναι ένα τόσο όμορφο συναίσθημα αυτό για εμένα που από μικρή είχα την ανάγκη να είμαι μέρος του γκρουπ, να είμαι αποδεκτή, αρεστή, να μην χάνω τις εξελίξεις... Ξέρετε το γνωστό πλέον FOMO (fear of missing out). 

Δύο είναι νομίζω τα τινά. Από τη μία, νιώθω καλυμμένη, πλήρης, με τον κοινωνικό μου κύκλο στην Ελβετία. Έχουμε αρκετούς, αγαπημένους φίλους με τους οποίους μοιραζόμαστε την όμορφή μας ζωή. Τόσους, που δεν προλαβαίνουμε να τους συναντήσουμε όσο συχνά θα θέλαμε. Άρα, μάλλον δεν νιώθω την ανάγκη να προσθέσω νέους φίλους σε αυτήν τη φάση της ζωής μου. Από την άλλη, είναι και αρκετή η προσπάθεια που θα έπρεπε να καταβάλλω στον συγκεκριμένο κύκλο, αυτό των γονέων των συμμαθητών του Στέφανου. Είναι όλοι Ελβετοί; Όχι, κάθε άλλο. Μάλλον οι Ελβετοί είναι η μειονότητα. Αλλά είναι όλοι αρκετά "ελβετοποιημένοι". Τι εννοώ; Με όσους έχω συναναστραφεί έχω συμπεράνει ότι είτε είναι από μικροί στην Ελβετία (κάποιοι ακόμη και δεύτερης γενιάς) είτε αριθμούν αρκετές δεκατίες. Έτσι, μιλούν άπταιστα γαλλικά (δεν ξέρω καν αν μιλούν αγγλικά οι περισσότεροι, ίσως ναι - ίσως όχι) και ακολουθούν με άνεση τους ελβετικούς ρυθμούς. Η δική μου "ελβετική" πραγματικότητα είναι αρκετά διαφορετική καθώς εντός και εκτός δουλειάς συναναστρέφομαι ανθρώπους πολλών εθνικοτήτων, με τους οποίους επικοινωνώ επί τω πλείστον στα ελληνικά και αγγλικά. Μία είσοδος λοιπόν στο γκρουπ των γονέων θα απαιτούσε αρκετή προσπάθεια από την πλευρά μου την οποία δεν νιώθω ότι χρειάζεται να κάνω. Ναι, θα ήταν μια καλή ευκαιρία να εξασκήσω και να βελτιώσω τα γαλλικά μου αλλά στην ηλικία μου και στην παρούσα φάση, δεν νιώθω ότι αυτό το γκρουπ είναι το κατάλληλο. Ωραίο δεν ακούγεται; Να επιλέγεις πού και πόσο θα προσπαθήσεις. Έτσι, προτιμώ να είμαι η ευγενική, χαμογελαστή αλλά ίσως λίγο απόμακρη "ξένη" (δεν ξέρω καν αν γνωρίζουν την εθνικότητά μου), με την οποία συναντιούνται στα παιδικά πάρτυ, στις σχολικές εκδηλώσεις, στις προπονήσεις μπάσκετ. Δεν αποκλείω με τα χρόνια και με τις φιλίες που κάνει ο Στέφανος να έρθουμε πιο κοντά. Αλλά και να μην γίνει, πάλι οκ θα είμαι.

Δεν έχω υπάρξει μητέρα στην Ελλάδα οπότε δεν ξέρω αν η αντιμετώπισή μου θα ήταν διαφορετική. Θα καθόμουν έτσι, στην άκρη του γηπέδου, αν όλοι αυτοί οι γονείς μιλούσαν ελληνικά ή αγγλικά; Μμμμ... ειλικρινά δεν ξέρω. Νιώθω όμως πιο ώριμη, πιο εναρμονισμένη με τις πραγματικές μου ανάγκες ώστε να μπορώ να κατευθύνω την ενέργειά μου εκεί που θέλω και νιώθω ότι αξίζει. Ώστε να μπορώ να απολαμβάνω την παρέα του εαυτού μου και την ησυχία αντί μιας επιφανειακής βαβούρας. Κάθομαι λοιπόν χαμογελαστή στην άκρη, στην πολύτιμη ησυχία και στη θέα του μικρού μου αθλητή. Όλα είναι επιλογές. Και είναι ωραίο να νιώθουμε άνετα σε αυτές.

ανδριάνα