ΣΚΕΨΕΙΣ ΘΕΡΙΝΗΣ ΝΥΚΤΟΣ

Αυτό το καλοκαίρι ήταν το πρώτο, μετά από σχεδόν 8 χρόνια, όπου παραμείναμε στην Ελλάδα για πάνω από ένα μήνα! Και ναι, μπορεί να δουλεύαμε για το μεγαλύτερο διάστημα, αλλά δεν παύει να είμασταν εκεί και να συναναστρεφόμασταν τους δικούς μας ανθρώπους, να ζούμε την ελληνική πραγματικότητα, να είμαστε εκεί, παρόντες. Και όπως κάθε φορά, έτσι και αυτήν, τα μαθήματα και οι σκέψεις ήταν πολλές. Γιατί καμιά μας επίσκεψη δεν είναι ίδια με την προηγούμενη. Σας συγκέντρωσα λοιπόν κάποιες σκέψεις θερινής νυκτός όπως καθόμουν ένα Αυγουστιάτικο βράδυ στον κήπο μας στη Βούλα.

Με τα χρόνια, οι διαφορές οξύνονται.

Ξέρετε πόσα πλέον ζευγάρια φίλων έχουμε διαζευγμένα; Πολλά! Σίγουρα πολύ περισσότερα απ' ότι θα περίμενα μία δεκαετία πριν. Ζευγάρια με μικρά παιδιά, ζευγάρια με ενήλικα παιδιά, ζευγάρια χωρίς παιδιά. Ζευγάρια που χώρισαν με εντάσεις και δεν μιλιούνται, ζευγάρια που το αποφάσισαν από κοινού και δουλεύουν μαζί τις ισορροπίες, και ζευγάρια που το αποφάσισε μονομερώς ο ένας αλλά ο άλλος το φιλοσόφησε και προχώρησε. Κάθε φορά και ένα μικρό σοκ για το πώς κατέληξαν εκεί. Και ξέρετε τι συμπεραίνω; Τα ζευγάρια τα οποία ήταν εξ' αρχής πολύ διαφορετικές προσωπικότητες, με παράλληλες ζωές και ενδιαφέροντα, είναι αυτά που με τα χρόνια κινδυνεύουν να απομακρυνθούν ακόμα περισσότερο. Γιατί οι δρόμοι αποκλίνουν σταδιακά, μεγαλώνοντας το χάσμα το οποίο κάποια στιγμή φαντάζει απροσπέλαστο. Είναι συνήθως και τα ζευγάρια που εξ΄αρχής με κάποιον τρόπο συντονίζονται στην ένταση και τη σύγκρουση, ίσως λόγω αυτών των αρκετά διαφορετικών προσωπικοτήτων, προτεραιοτήτων, προγραμμάτων. Εννοείται ότι είναι μια γενίκευση όλο αυτό και ότι κάθε περίπτωση είναι μοναδική, αλλά αυτό παρατήρησα ως τρίτη, ζώντας κάποια από αυτά τα ζευγάρια για δεκαετίες και παρακολουθώντας τις διαδρομές τους. Όταν χάνονται τα κοινά σημεία αναφοράς, τότε φθίνει και η αίσθηση του ζευγαριού και της οικογένειας.

Καλές προθέσεις.

Μεγάλο μάθημα για εμένα! Η διαθεσιμότητά μου, η υπομονή και επιμονή μου στις σχέσεις όταν η άλλη πλευρά μένει στις καλές προθέσεις. Καλές προθέσεις, ενθουσιασμός, υποσχέσεις αλλά μόνο στα λόγια. Φίλοι που στα μηνύματα και στα τηλέφωνα μάς αναμένουν όλο ανυπομονησία να κάνουμε χίλια πράγματα, και που εν τέλει είτε συναντάμε ελάχιστα ή και καθόλου. Όταν η διαμονή μας είναι περιορισμένη χρονικά, ναι είναι δυσκολότερο να συμπέσουν τα προγράμματά μας. Όταν όμως ξεπερνά τον ένα μήνα, τότε οι δικαιολογίες είναι απλά δικαιολογίες! Και είναι ένα πολύ στενάχωρο και δύσκολο μάθημα για εμένα αλλά συνειδητά έχω προσπαθήσει τα τελευταία χρόνια να κάνω ένα βήμα πίσω, να μειώσω τις προσδοκίες μου και να αφήνω την απέναντι πλευρά να κάνει και τη δική της προσπάθεια ώστε να ανθίσει (ή όχι) αυτή η σχέση. It takes two to tango. Έτσι (και) φέτος, κάποιους φίλους δεν τους συνάντησα καθόλου (με κάποιους πάνε πλέον 2 χρόνια που έχουμε να μιλήσουμε ή να ιδωθούμε), κάποιους ελάχιστα και επιφανειακά, κάποιους ελάχιστα αλλά ποιοτικά (η ενέργεια που σας γράφω από κάτω κάνει όλη τη διαφορά) και κάποιους βεβαίως πολύ πιο χορταστικά (ποσοτικά και ποιοτικά). Όποιος πραγματικά θέλει, βρίσκει τον τρόπο, τον χρόνο, τον τόπο. 

Be surrounded by people whose eyes light up when they see you coming.

Αυτό διάβασα κάπου και δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο. Άρρηκτα συνδεδεμένο με το προηγούμενο θέμα των προθέσεων και των δικαιολογιών. Είναι τόσο ξεκάθαρη η ενέργεια, η αγάπη, η προσμονή των δικών μας ανθρώπων. Το νιώθεις, το βλέπεις στα μάτια τους, στη σφιχτή τους αγκαλιά, στις ώρες που περνούν σαν νερό απλά συζητώντας. Και ναι, είδα αυτή τη λάμψη στα μάτια των οικογενειών μας, βεβαίως, αλλά και μερικών μας φίλων. Όχι όλων αλλά είναι ένα μάθημα και αυτό. Και συνειδητά προσπαθώ και εγώ να διοχετεύω και τη δική μου ενέργεια, τις δικές μου προτεραιότητες προς αυτήν την κατεύθυνση. Προς τους ανθρώπους που γεμίζουν τα μάτια τους όταν με βλέπουν και ρουφούν κάθε λεπτό που είμαστε παρέα. Που είναι εκεί με ουσία.

Διαπαιδαγώγηση ενηλίκων.

Οι περισσότεροι, αν όχι όλοι οι φίλοι μας είναι γονείς. Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι το θέμα "παιδιά" σκαρφαλώνει στις πρώτες θέσεις των συζητήσεων. Λογικό! Τα στάδια που περνούν, πώς πάνε στα σχολεία και στις δραστηριότητες, τι γίνεται με τα διάφορα θέματα υγείας, τους φίλους, τις φοβίες, τα κατορθώματα... Και εννοείται ότι όλοι εντοπίζουμε και μοιραζόμαστε τις στιγμές που ξεφεύγουν, που γκρινιάζουν, που δεν συνεργάζονται. Όλα κάτω από το μικροσκόπιο. Τι θα γινόταν όμως αν κάναμε το ίδιο και για τις συμπεριφορές των ενηλίκων; Των γονιών τους για παράδειγμα; Σίγουρα δεν θα ήταν μία ευχάριστη άσκηση! Ο συνοδοιπόρος το ανέφερε σε μία μας συζήτηση και είχε τόσο δίκιο. Ναι, ο Χ και ο Ψ βγαίνουν εκτός εαυτού μερικές φορές και δεν θέλουν να φάνε ή να περπατήσουν ή να κοιμηθούν ή οτιδήποτε. Τι γίνεται όμως όταν ο μπαμπάς Χ ή η μαμά Ψ έχουν αντίστοιχες συμπεριφορές; Υπάρχει κάποιος που τους εκθέτει; Που τους βάζει στη γωνία για να τους νουθετήσει; Που τους στερεί δικαιώματα και απολαύσεις επειδή δεν συμπεριφέρθηκαν σωστά; Όχι! Το θεωρούμε μέρος της ενήλικης ζωής να έχουμε εντάσεις και συγκρούσεις και κακή διάθεση μερικές φορές. Με τα παιδιά όμως δεν δείχνουμε την ίδια επιείκεια, ας βρίσκονται πολλά στάδια ωριμότητας πιο πίσω από εμάς. Μήπως αν ξεκινούσαμε με τις συμπεριφορές των γονιών να "λύναμε" και αρκετά από τα θέματα των μικρών;

Food for thought!

Παρατήρηση και αυτο-παρατήρηση.

ανδριάνα