Me time

Ένα απόγευμα μόνο για εσάς. Χωρίς συντρόφους, φίλους ή παιδιά. Ένα απόγευμα εντός. Όχι δηλαδή ένα απόγευμα που έχετε κανονίσει ποτά με φίλους ή σινεμά. Αλλά ένα απόγευμα που είστε μόνοι στο σπίτι. Αυτό μου συνέβη την προηγούμενη Παρασκευή και ήταν ένα τόσο πρωτόγνωρο συναίσθημα. Ούτε που θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που ήμουν ολομόναχη στο ελβετικό μας σπίτι. Σίγουρα ήμουν κάποιες ημέρες που εγώ εργαζόμουν από το σπίτι, ο συνοδοιπόρος από το γραφείο και ο μικρός ήταν σχολείο. Αλλά αυτό το set up δεν σου αφήνει και πολλά περιθώρια δημιουργικότητας καθώς απλά δουλεύεις! Και περνάνε οι ώρες νεράκι μπροστά στον υπολογιστή μέχρι να πάψεις να είσαι μόνη.

Ο συνοδοιπόρος λοιπόν είχε κανονίσει εξαιρετική επίσκεψη στην γειτονική -μπορείς να την πεις- Λυόν (2 ώρες περίπου με το αυτοκίνητο) με τον φίλο Γιάννη ώστε να παρακολουθήσουν τον αγώνα μπάσκετ της αγαπημένης τους ομάδας (του Παναθηναϊκού). Πώς συντονίστηκαν τα πράγματα και ο μικρός είχε κάλεσμα σε σπίτι συμμαθητή του για το ίδιο απόγευμα. Έτσι, εκεί που έκανα σχέδια για τους δυο μας και για να συναντήσουμε την έτερη οικογένεια που έμεινε πίσω, βρέθηκα μόνη, με ένα 3ωρο για εμένα.

Τι να πρωτοκάνεις ε; Αυτο-δεσμεύτηκα όμως ώστε να μην κάνω καμία, μα καμία δουλειά του σπιτιού. Εύκολη παγίδα να πέσεις (πλυντήρια, συμμάζεμα, σιδέρωμα...). Όχι. Αυτές οι λιγοστές ώρες θα τις αφιέρωνα σε εμένα και σε κάτι που με ευχαριστεί. Ποιες θα ήταν οι δικές σας επιλογές; Εμένα συνήθως το μυαλό μου πηγαίνει σε 2 κατευθύνσεις: γυμναστική και ταινία. Γυμναστική, από τη μία, δηλαδή yoga και pilates, γιατί συνήθως την στριμώχνω ώστε να ξεκλέψω ένα μισαωράκι και σπάνια έχω την πολυτέλεια να κάτσω όσο θέλω, να αφιερώσω μία ολόκληρη ώρα, να μείνω μετά στη shavasana όσο λαχταρά το σώμα μου, να κάνω τις αναπνοές μου, να ιδρώσω και μετά να κάνω το μπάνιο μου με την άνεσή μου χωρίς να τρέχω σαν την τρελή. Από την άλλη, ταινία. Γιατί αγαπώ πολύ τον κινηματογράφο αλλά ο συνοδοιπόρος συνήθως προτιμά σειρές οπότε δεν παρακολουθούμε όσες ταινίες θα ήθελα. Έτσι, ακόμα και μερικά βράδια που λείπει ο συνοδοιπόρος, ταινία βάζω και απολαμβάνω (έτσι είχα παρακολουθήσει και το αριστουργηματικό Parasite). Να κάτσω ήσυχα στον καναπέ μου, να φτιάξω ένα τσάι, να τσιμπήσω κάτι και απλά να αφεθώ στην εκάστοτε ιστορία. Και επειδή αυτές οι ευκαιρίες δεν είναι πολλές, η επιλογή της ταινίας είναι σοβαρή υπόθεση. Κρίμα δεν είναι να πάνε "χαμένες" αυτές οι δύο (πολύτιμες) ώρες; 

Αυτή τη φορά λοιπόν, νικήτρια βγήκε η ταινία και συγκεκριμένα το Another Round (Dunk) που ανυπομονούσα να δω μήνες τώρα. Και εννοείται η ώρα πέρασε νεράκι αλλά ήταν τόσο well spent. Σε απόλυτη ησυχία, με μια μικρή πίτσα μαργαρίτα, ξαπλωμένη άνετα στον καναπέ μου, απολαμβάνοντας τις εξαιρετικές ερμηνείες και αποκωδικοποιώντας όλα αυτά τα μηνύματα για τις σχέσεις, τις οικογένειες, το άφημα, τη μέση ηλικία. Και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, τις "δουλειές" δεν τις απέφυγα εντελώς (καθώς μάζεψα, έβαλα και άπλωσα ένα πλυντήριο) αλλά τουλάχιστον τις μισές τις έκανα παρέα με τον Στεφανάκο αφού επέστρεψε σπίτι.

Και στις επόμενες "me times" λοιπόν και τις τόσες εξαιρετικές ταινίες που έχω στη λίστα.

ανδριάνα