Συμβιβασμοί

Βάζετε και εσείς νερό στο κρασί σας; Υποβαθμίζετε και εσείς τα θέλω σας, όσο μικρά ή μεγάλα και αν είναι, προς όφελος του γενικού καλού; Νομίζω ότι ειδικά η κατηγορία "γονείς" (ίσως περισσότερο ακόμα η κατηγορία "μαμάδες") είναι η πρωταθλήτρια σε αυτό! Γιατί οι ανάγκες των παιδιών έρχονται συνήθως πρώτες στη λίστα και μετά έρχεται η "οικογενειακή γαλήνη". Που σημαίνει ότι προκειμένου να έχουμε μία πιο ξεκούραστη και γαλήνια ημέρα, πολλές φορές επιλέγουμε την λιγότερο επώδυνη λύση αντί αυτού που πραγματικά ποθούμε.

Τα παραδείγματα πολλά! Θα σας δώσω ένα απλό. Κάθε πρωί, εδώ και μήνες, το πρωινό μου είναι μία φέτα ψωμί με φυστικοβούτυρο και μαρμελάδα. Η καρδούλα μου λαχταρά την μαρμελάδα φραμπουάζ. Ξέρετε όμως κάτι; Δεν την αγοράζω! Γιατί δεν την τρώει κανείς άλλος οπότε κάνω πίσω, και παίρνω την κλασική και κοινώς αποδεκτή μαρμελάδα φράουλα στη θέση της. Ξέρετε όμως και κάτι άλλο; Αυτήν την εβδομάδα, πήγα στο σούπερ μάρκετ και αγόρασα μαρμελάδα φραμπουάζ. Μεγάλη νίκη ε; Μη γελάτε! Όλα ξεκινούν από μικρές κινήσεις, μικρές "επαναστάσεις". Αντίστοιχο, μικρό, καθημερινό παράδειγμα είναι και τα αγαπημένα μου μανιτάρια. Κανένα από τα δύο μου αγόρια δεν τα τρώει οπότε δεν τα αγόραζα πια ΚΑΘΟΛΟΥ! Εδώ και λίγο καιρό όμως, προσπαθώ να φτιάχνω κάτι μικρό, μόνο για εμένα, ώστε να τα απολαμβάνω. Και ας περνούν απαρατήρητα από την υπόλοιπη οικογένεια. Ναι, είναι διπλή δουλειά, γιατί παράλληλα πρέπει να φτιάξω και κάτι άλλο, αλλά γιατί να στερούμαι κάτι που τόσο αγαπώ; Στο γενικότερο πλαίσιο των επιλογών και της διατροφής ήταν και η φετινή μου στροφή στη χορτοφαγία. Χρόνια επεξεργαζόμουν, μελετούσα, ανέλυα, λαχταρούσα αυτήν την κατεύθυνση αλλά μου φάνταζε τόσο πολύπλοκη έχοντας δύο "παμφάγους" στην οικογένεια. Και όλο το ματαίωνα. Το 2021 όμως είναι η χρονιά που αποφάσισα να αντιμετωπίσω τα δικά μου θέλω, όσο μικρά ή μεγάλα και αν είναι, και να τα κάνω πραγματικότητα. Και έτσι, η χορτοφαγία έγινε η μόνιμη διατροφή μου. Και ναι, είναι πιο κουραστικό να ετοιμάζεις διπλά μενού μερικές ημέρες αλλά έχουμε βρει κάποιες εύκολες λύσεις και πάνω από όλα, είμαι εγώ αληθινή στην ανάγκη μου αυτή. Και ας μην ακολουθεί κανείς. Δεν πειράζει. Η διαδρομή είναι κάποιες φορές ατομική.

Βεβαίως οι συμβιβασμοί επεκτείνονται σε πολύ σοβαρότερα θέματα όπως ο προσωπικός χρόνος, η ανάγκη για άθληση, για ησυχία, για εργασία, για έκφραση, για χόμπι. Και είναι υποχρέωσή μας να γεμίζουμε το ποτήρι μας ώστε να είμαστε πλήρεις, υγιείς, χαρούμενοι. Υποχρέωση δική μας. Και προτεραιότητα. Ώστε μετά να μπορούμε να προσφέρουμε από αυτό το γεμάτο ποτήρι και στους δικούς μας. Άρα, πρώτο βήμα είναι να ακούσουμε αυτήν την εσωτερική μας φωνή, αυτά τα μικρά και μεγάλα μας "θέλω", να τα ξεχωρίσουμε από την εξωτερική βαβούρα και τα "θέλω" των άλλων, και να βρούμε τον τρόπο να τα πραγματώσουμε. Να συντονιστούμε με τις αληθινές μας ανάγκες, πέραν όλων όσων μεγαλώσαμε ή μάθαμε ή συνηθίσαμε, και να βρούμε αυτό που γεμίζει τη δική μας καρδούλα. Βήμα - βήμα να τα φέρουμε όλα αυτά στην επιφάνεια και να γίνουν συνειδητές επιλογές. Από τα μανιτάρια στη σαλάτα μας μέχρι το μισάωρο που θέλουμε για να διαβάσουμε το βιβλίο μας ή τον καφέ που θα πιούμε με έναν φίλο.

Είναι αναγκαίοι οι συμβιβασμοί, αναπόφευκτοι. Αλλά όχι όλοι και όχι πάντα. Μερικές φορές είναι πιο εύκολο απ' ότι φαντάζει να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες μας. Αρκεί να τις εντοπίσουμε, να τις εκφράσουμε, να τις θέσουμε ως προτεραιότητα, να ζητήσουμε στήριξη και έτσι, σιγά σιγά, θα γίνουν η νέα μας πραγματικότητα. Όσο πιο ξεκάθαροι είναι μέσα μας, τόσο πιο ξεκάθαροι θα είναι και για τους γύρω μας. Η χορτοφαγική μου διατροφή για παράδειγμα, ήταν τόσο ξεκάθαρη για εμένα που τόσους μήνες τώρα, ουδείς, ούτε φίλος ούτε οικογένεια, την αμφισβήτησε ή προσπάθησε να με μεταπείσει. Όλη η δουλειά που έπρεπε να γίνει ήταν εσωτερική ώστε να βρω τη δύναμη να πάρω αυτήν την απόφαση και να την πραγματώσω. Και όταν εκφράζεις δημόσια μία επιθυμία ή απόφαση, αυτομάτως γίνεται ευκολότερη η επίτευξή της. Είναι μέρος της ανθρώπινης ψυχολογίας και αυτό. Σαν να δεσμεύεσαι κάπως δημόσια οπότε βάζεις τα δυνατά σου ώστε να το κατορθώσεις.

Είναι δύσκολες οι ισορροπίες, λίγες οι ώρες της ημέρας, πολλές οι υποχρεώσεις, αντικρουώμενες -πολλές φορές- οι προτεραιότητες αλλά πρέπει κάπου, κάπως να ακούσουμε και τη δική μας φωνή που λαχταρά τόσα! Είναι πράξη ευθύνης, ωριμότητας, σεβασμού να ακούμε τις ανάγκες μας και να βρίσκουμε τον τρόπο να τις καλύψουμε. Και όπως καταλαβαίνετε, είμαι από τις πρώτες που θα σηκώσει το χέρι στα θέλω που κάπως άφησα πίσω ή υποβάθμισα ή έκρυψα -ακόμη και από τον ίδιο μου τον εαυτό. Επανέρχομαι όμως σιγά-σιγά, συντονίζομαι, οργανώνομαι, εκφράζομαι, προσπαθώ και σήμερα το πρωί απήλαυσα τη μαρμελάδα φραμπουάζ μου.

ανδριάνα