Διλήμματα

Διλήμματα! Είναι άραγε από τη φύση του έτσι ο άνθρωπος και σκέφτεται σε ζεύγη; Σε αντίθετα; Άσπρο - μαύρο, μέρα - νύχτα, βουνό - θάλασσα, σοκολάτα - βανίλια, χειμώνας - καλοκαίρι.... Τι θα γινόταν όμως αν βλέπαμε αυτά τα ζεύγη όχι ως αντίθετα αλλά ως αλληλοσυμπληρώμενα; Αν συνειδητοποιούσαμε ότι μπορούμε να ζήσουμε, να επιλέξουμε, να αγαπήσουμε και τα δύο, ίσως σε διαφορετικό βαθμό και με διαφορετικό τρόπο, αλλά να τα ζήσουμε όπως και να 'χει. Ότι έχουμε να κερδίσουμε τόσα και από τα δύο όταν μπορούμε να εντοπίσουμε τα ωφέλη τους. Στα μικρά - καθημερινά διλήμματα τα πράγματα είναι απλούστερα, ναι, αγαπώ την βανίλια περισσότερο από την σοκολάτα. Τι γίνεται όμως στα πιο πολύπλοκα; 

Το τελευταίο καιρό λοιπόν, κατά τη διάρκεια των ελληνικών, καλοκαιρινών μας διακοπών αλλά και κατά την ελβετική μας επιστροφή, αρκετοί φίλοι και γνωστοί φέρνουν στον Στέφανο αρκετά από τα γνωστά διλήμματα των expats. Και όπως προσπαθώ να κάνω πάντα, δεν επεμβαίνω, δεν απαντώ αν' αυτού, αλλά τον αφήνω να μιλήσει για τον εαυτό του. Ποιο σπίτι σου αρέσει πιο πολύ, το ελληνικό ή το ελβετικό; Πού περνάς καλύτερα, στην Ελλάδα ή στην Ελβετία; Μιλάς καλύτερα ελληνικά ή γαλλικά; Οι φίλοι σου είναι στην Ελλάδα ή στην Ελβετία; Εννοείται ότι μεγαλώνοντας, εγώ τέτοια διλήμματα δεν είχα (ούτε από τρίτους ούτε από τον εαυτό μου). Γιατί η χώρα μου ήταν μία και το σπίτι ένα. Είμαι όμως σίγουρη ότι όλοι έχουμε αντιμετωπίσει παρόμοιες ερωτήσεις... Ποιον αγαπάς πιο πολύ, τον μπαμπά ή την μαμά; Σου αρέσει πιο πολύ το ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ; Θα μάθεις πιάνο ή κιθάρα; Είσαι καλύτερος στις θετικές επιστήμες ή στα φιλολογικά; Όλα ερωτήματα που σε βάζουν σε μια θέση σώνει και ντε να επιλέξεις! Αυτή δεν είναι ούτως ή άλλως η ουσία ενός διλήμματος; Και ναι, όταν πρέπει να παραγγείλεις το παγωτό σου, προφανώς και πρέπει να επιλέξεις ένα από τα δύο ή από τα τρία. Σε τόσα άλλα όμως γιατί να πρέπει να επιλέξεις; Δεν μπορεί να σου αρέσουν εξίσου τα μαθηματικά και τα αρχαία; Να αγαπάς εξίσου το πιάνο και το βιολί; Αυτό δεν τα κάνει ίδια, σε καμία περίπτωση. Αλλά προφανώς, κερδίζεις κάτι διαφορετικό από το καθένα. Σε γεμίζουν διαφορετικά. Απαντούν σε διαφορετικές σου ανάγκες. Έτσι, είναι και τα δύο εξίσου πολύτιμα στη ζωή σου. Εξίσου ποθητά και αγαπητά.

Στις ελληνο-ελβετικές λοιπόν ερωτήσεις, ο Στέφανος -ακόμα τουλάχιστον- απαντά "και τα δύο". Και τα δύο σπίτια, και οι δύο γλώσσες, και οι δυο ομάδες φίλων, και οι δύο ζωές. Αγαπά και τις δύο. Δεν τις ξεχωρίζει, δεν τις βαθμολογεί, δεν τις συγκρίνει. Γιατί ενώ προφανώς έχουν πολλές διαφορές, εκείνος παίρνει από την κάθε μία ότι καλύτερο έχει να του προσφέρει. Και αυτό τον γεμίζει με έναν διαφορετικό τρόπο. Και τον κάνει πλουσιότερο. Δεν χρειάζεται να αντιπαθεί την γαλλική ώστε να αγαπήσει την ελληνική γλώσσα. Δεν χρειάζεται να επιλέξει ανάμεσα στους φίλους καθώς είναι όλοι μοναδικοί! Και αυτά που μοιράζεται με τον καθένα είναι τόσο διαφορετικά. Μεγαλώνοντας, ίσως κάποια από αυτά τα διλήμματα να του δημιουργηθούν εσωτερικά και να πρέπει μόνος του να πάρει κάποιες αποφάσεις. Αλλά μέχρι τότε, ελπίζω να συνεχίσει να απολαμβάνει τα καλύτερα των δύο αυτών κόσμων, των δύο αυτών πραγματικοτήτων, των δύο αυτών συνθηκών. Να βρίσκει τα θετικά και τα αρνητικά στο καθένα και να πορεύεται με αυτά που τον ωφελούν, τον εξελίσσουν, του ανοίγουν τους ορίζοντες, τον κάνουν σοφότερο και πιο χαρούμενο.

Ελλάδα - Ελβετία συμμαχία λοιπόν :) !

ανδριάνα

ΥΓ. Η φωτογραφία είναι από μία από τις πολλές μας επιβιβάσεις. Εκεί που βρίσκεσαι στο μεταίχμιο μεταξύ των χωρών.