let go

 

Το είδα γραμμένο στον λογαριασμό Instagram του yogainspiration. Και πόσο με άγγιξε. Γιατί μου είναι τόσο δύσκολο να αφήνω ανθρώπους. Δεν ξέρω γιατί. Σαν να πρόκειται για μια προσωπική ήττα. Σαν να απέτυχα σαν φίλη -και ας είναι κάποιες φορές οφθαλμοφανές ότι δεν είναι έτσι. Σαν να πηγαίνουν χαμένα όλα αυτά που ζήσαμε παρέα. Σαν να μένει ένα αναντικατάστατο κενό. Σαν να θέλω να έχω αυτή τη θέση στη ζωή τους για πάντα και εκείνοι στη δική μου. Γιατί η αλήθεια είναι ότι επενδύω τόσο στους ανθρώπους μου. Είναι η ζωή μου. Και με αυτούς που πορευόμαστε μαζί χρόνια, τους νοιώθω σαν οικογένεια. Σαν πραγματική οικογένεια! Όχι σαν όλους αυτούς που συναντώ κατά καιρούς που αλληλοαποκαλούνται "οικογένεια" αλλά επικοινωνούν -ουσιαστικά- σπανίως. Τους νοιάζομαι πραγματικά. 

"Learn to let go

of what wants to leave".

 

Έλα όμως που κάποιες φορές το νοιώθεις ότι ο άλλος θέλει να φύγει. Σπάνια θα στο πει (ειδικά αν μιλάμε για φιλικές και όχι ερωτικές σχέσεις), πόσο μάλλον όταν δεν έχει συμβεί κάτι χειροπιαστό. Εσύ όμως θα το καταλάβεις. Στα τηλεφωνήματα που αραιώνουν. Στη ζεστασιά της φωνής που χάνεται. Στα σημαντικά γεγονότα που απλά προσπερνιούνται ή ξεπετιούνται με ένα μήνυμα. Στις επισκέψεις που λιγοστεύουν. Στη νοιάξη που δεν είναι πια εκεί και ας σε αποκαλούν "Ανδριανούλα". Στο κενό που όλο και μεγαλώνει μεταξύ σας. Χωρίς να μπορεί κάποιος να κατανοήσει πώς και γιατί και από πότε. Το κενό είναι όμως εκεί και όλο και μεγαλώνει κάνοντάς το σχεδόν αδύνατο να το καλύψεις. Γιατί, άλλωστε, ένα κενό δεν καλύπτεται ποτέ μόνο από τον ένα. Και έτσι, κάποιοι φίλοι που κάποτε γέμιζαν τις ημέρες και τις νύχτες σου, τις διακοπές και τις σχόλες σου, γεμίζουν πια ελάχιστες ώρες της ζωής σου. Εκείνοι που το τηλέφωνό τους μπορεί να βρίσκεται ακόμα στις αγαπημένες κλήσεις του κινητού σου αλλά το καλείς όλο και πιο αραία. Γιατί η επικοινωνία γίνεται όλο και πιο τυπική, όλο και πιο απρόσωπη, όλο και πιο απόμακρη. 

Είναι η πικρή αλήθεια η οποία μου είναι τόσο βαριά. Εξίσου όμως βαριά μου είναι και η υπερ-προσπάθεια που νοιώθω ότι κάνω μερικές φορές ώστε να διατηρήσω πάσει θυσία αυτήν την επαφή. Και ας μην έχει ανταπόκριση. Και ας μην κάνει η απέναντι πλευρά καμία προσπάθεια. Είναι πολύ ψυχοφθόρο να επενδύεις μονομερώς. Και αυτό το αίσθημα του να μην είσαι ευπρόσδεκτος ή επιθυμητός είναι προσωπικά για εμένα, ένα από τα πιο άβολα. Και αυτή η αέναη αναζήτηση των "γιατί" που μερικές φορές απλά δεν υπάρχουν. Καμία απάντηση ή εξήγηση. Είναι απλά μία αλλαγή πλεύσης, επιλογών και προτεραιοτήτων. Γεφυρώνεται αυτή η απόσταση, αυτό το κενό που μεγαλώνει; Θεωρώ πως ναι. Αν υπάρχει αγάπη και νοιάξη και προσπάθεια και θέληση και από τις δύο πλευρές. Αν όχι, τότε απλά μένουν οι όμορφες αναμνήσεις, τα τηλεφωνήματα στις γιορτές (μερικές φορές ούτε καν αυτά) και ίσως κάποια συνάντηση για να σιγουρευτούμε ότι χαίρουμε όλοι άκρας υγείας και για να επιβεβαιώσουμε πόσο μεγάλωσαν τα παιδιά και πόσα καλά κρατιόμαστε. Είναι στενάχωρο. Μήπως όμως είναι πιο στενάχωρο να αποφεύγεις να δεις την πραγματικότητα κατάματα και να προσπαθείς εις μάτην;

Σιγά - σιγά λοιπόν, μετά από τόσα χρόνια, τόσες φιλίες, τόσες αλλαγές, τόσα μαθήματα, νοιώθω ότι είμαι πιο συνειδητοποιημένη. Και ενώ ακόμα στεναχωριέμαι και προσπαθώ ξανά και ξανά, έρχεται και η στιγμή όπου απλά προσπαθώ συνειδητά να αφήσω όσους θέλουν να φύγουν. Απλά. Χωρίς θυμό. Χωρίς ερωτήσεις. Χωρίς εξηγήσεις. Απλά κάνω και εγώ ένα βήμα πίσω και τους δίνω το χώρο και το χρόνο που χρειάζονται. Μέσα μου ζουν πάντα και το δικό τους μερίδιο της καρδιάς μου παραμένει πάντα εκεί. Μέχρι, και εφόσον θελήσουν να το επισκεφθούν ξανά. Μέχρι τότε, εγώ απλά τους σκέφτομαι, τους αγαπώ από μακριά και εύχομαι να είναι καλά. 

ανδριάνα