ΈΝΑ ΧΡΟΝΟ ΜΕΤΑ

 

Πέρασε ένας χρόνος ακριβώς από εκείνη την Πέμπτη όπου δειλά-δειλά μάζεψα τα βασικά από το γραφείο μου στη Λωζάννη για να εργαστώ από το σπίτι την επομένη (το συνηθίζαμε άλλωστε τις Παρασκευές). Πέρασε ένας χρόνος και ακόμη αναμένουμε την επομένη που θα μας βρει ξανά στο γραφείο. Ένας χρόνος χωρίς επιστροφή -τουλάχιστον προς το παρόν- στα τότε εργασιακά δεδομένα. Ένας χρόνος υπό τηλεργασία, ο συνοδοιπόρος και εγώ. Και τι χρόνος! Ένας χρόνος που δεν χωρούσε ούτε στο πιο ευφάνταστο σενάριο. Ένας χρόνος υπό την παγκόσμια πανδημία του κορωνοϊού.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά αυτό το πάγωμα των πρώτων ημερών και εβδομάδων. Το σοκ. Τα εκατοντάδες αναπάντητα ερωτήματα για το παρόν και το μέλλον. Την Γη που νοιώθαμε ότι χάνουμε κάτω από τα πόδια μας μέρα με την μέρα, ανακοίνωση με την ανακοίνωση, θάνατο με τον θάνατο. Και τότε, μέσα Μάρτη 2020, πιστεύαμε ότι μέσα σε λίγες εβδομάδες, άντε κανα-δυο μήνες, θα είχαμε τελειώσει. Πού να ξέραμε.... Είμασταν τόσο φοβισμένοι που δεν μπορούσαμε να διανοηθούμε ότι αυτός ο εφιάλτης θα μπορούσε να διαρκέσει περισσότερο. Διαβάζαμε για την Ιταλία που είχε πληγεί πρώτη από τις Ευρωπαϊκές χώρες και τους γιατρούς που έπρεπε να "επιλέξουν" ποιον να σώσουν και μέναμε παγωμένοι. Μουδιασμένοι. Βγαίναμε στα μπαλκόνια τα βράδια στις 21.00 ακριβώς για να χειροκροτήσουμε το ιατρικό προσωπικό. Και κάθε φορά ανατρίχιαζα. Και θυμάμαι την Margarita που έμενε από κάτω μας και της οποίας η κόρη εργαζόταν στο νοσοκομείο, πόσο δυνατά φώναζε "Merci" με όλο της το είναι και εγώ δάκρυζα. Τότε που η μοναδική μας συναναστροφή για μήνες ολόκληρους ήταν η μία και μοναδική δική μου εβδομαδιαία επίσκεψη στο σούπερ-μάρκετ. Πήγαινα μάλιστα πριν ανοίξει στις 08.00 και περίμενα στην ουρά ώστε να μπω νωρίς και να αποφύγω τον κόσμο. Τότε που απολυμαίναμε ακόμα και τα ψώνια. Τότε που για 5 ολόκληρους μήνες είχαμε τον Στεφανάκο σπίτι μαζί μας, 24/7, καθώς οι παιδικοί σταθμοί ήταν κλειστοί. Μας είχε σώσει η άνοιξη με τον λαμπερό της ήλιο και τα εκθαμβωτικά της χρώματα. Έτσι, τα μεσημέρια, ξέκλεβα λίγη ώρα από τη δουλειά ώστε να βγούμε οι δυο μας, ο Στέφανος και εγώ, με τα πατίνια. Ήταν τόσο όμορφα. Η πιο ανέμελη ώρα της ημέρας. Οι δυο μας, ο ήλιος, η λίμνη, ο αέρας, τα σκαρφαλώματα στα δέντρα, το κολατσιό στην παραλία. Καμία είδηση, καμία ιατρική ανακοίνωση. Μόνο η φύση και εμείς.

Θυμάμαι ακόμα το σοκ όταν πρωτοακούσαμε το ενδεχόμενο να μείνουμε σε lockdown μέχρι το καλοκαίρι. Μα δεν είναι δυνατόν! Πώς; Πώς θα τα καταφέρουμε; Τι θα απογίνει η ανθρωπότητα; Απελπισία. Άγχος. Και δώστου τα καθημερινά τηλεφωνήματα με τους δικούς μας που βρίσκονταν μακριά αλλά και με τους φίλους εδώ στην Ελβετία. Και δώστου ανταλλαγή πληροφοριών και στατιστικών και νέων. Και η ιστοσελίδα με τα παγκόσμια κρούσματα είχε μπει στα favorites με πολλαπλές επισκέψεις κάθε μέρα. Και ανέβηκαν. Και κατέβηκαν. Και οι ΜΕΘ. Και οι διασωληνωμένοι. Και μεταδίδεται ακόμη και από τις επιφάνειες. Και μπορεί να είσαι φορέας αν και ασυμπτωματικός. Και κρατήστε μακριά τα παιδιά από τους ηλικιωμένους. Και τα παιδιά δεν είναι τελικά μεταδότες. Και πόση ορολογία μάθαμε και οικειοποιηθήκαμε. Και όλοι γίναμε μικροί γιατροί προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσουμε το άγνωστο που μας είχε ανατρέψει όλα όσα ξέραμε και είχε διασπείρει τον φόβο σε ολόκληρη την υφήλιο. Και δώστου άγχος και κούραση και συγκρούσεις.

Και το πρώτο, δειλό φως στο τέλος του τούνελ φάνηκε εκεί στα μέσα του καλοκαιριού όπου το 1ο κύμα κόπασε λίγο. Ίσα - ίσα για να μας δώσει μερικές ανάσες ώστε να μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε. Έτσι, με μεγάλο άγχος και προφυλάξεις και αβεβαιότητα, πακετάραμε τις βαλίτσες στα μέσα Ιουλίου για την Ελλάδα. Πόσο αναγκαίες ήταν αυτές οι διακοπές. Να δούμε τους δικούς μας. Να βουτήξουμε στη θάλασσα. Να κοιμηθούμε στο ελληνικό μας σπίτι. Και ήταν όλα τόσο διαφορετικά. Άνθρωποι μαγκωμένοι. Απόμακροι. Κλεισμένοι στο καβούκι τους. Χαμένοι. Εμείς καταφέραμε όμως να αντισταθούμε. Και έτσι διατηρήσαμε την ενέργειά μας. Και οι ημέρες που περάσαμε με τους δικούς μας ήταν όσο ξέγνοιαστες μπορούσαν να είναι. Όμορφες. Γεμάτες. Απλές. Ουσιαστικές.

Και το φθινόπωρο ήρθε με τα σχολεία ανοιχτά εδώ στην Ελβετία και την επίσημη πρώτη και για τον Στεφανάκο μας. Είμαστε τυχεροί από πολλές απόψεις που αυτή η πανδημία μάς βρήκε στην Ελβετία. Και η τηλεργασία συνεχίστηκε ακάθεκτη, προς τιμήν και της εταιρείας για την οποία εργαζόμαστε η οποία σε καμία φάση της πανδημίας δεν έθεσε σε κίνδυνο τις ζωές μας αλλά, κάθε άλλο, μας παρότρυνε να μείνουμε σπίτι όσο περισσότερο γίνεται. Έτσι, το φθινόπωρο άρχισε πιο αισιόδοξα αλλά σύντομα καταλάβαμε ότι η πανδημία ήταν μακριά από το τέλος της. Δεύτερο κύμα και μέσα σε λίγους μήνες έκλεισαν πάλι όλα -ευτυχώς πλην της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης. Και όλα ήταν ίδια αλλά και διαφορετικά ταυτόχρονα. Είχαμε συνηθίσει; Είχαμε αποκτήσει άλλες αντοχές; Είχαμε προσαρμοστεί; Είχαμε κουραστεί; Πίσω ξανά στα στατιστικά και στα μέτρα και στις ανακοινώσεις. Και μέχρι την τελευταία στιγμή δεν γνωρίζαμε αν θα τα καταφέρουμε τελικά να ταξιδέψουμε στην Ελλάδα για τις διακοπές των Χριστουγέννων. Και τα καταφέραμε. Με τεστ και ξανά τεστ και αλλαγές και μάσκες και περιορισμούς αλλά τα καταφέραμε. Και πήραμε ακόμη μια δόση οξυγόνου ζώντας τους δικούς μας ανθρώπους. Γελώντας, συζητώντας, μαγειρεύοντας, περπατώντας, παίζοντας. Εντός των 4 τοιχών φάνταζε μία άλλη πραγματικότητα, μία κανονικότητα. Πάλι εμείς είμασταν, διατηρώντας τις σχέσεις, την αγάπη, την νοιάξη ζωντανή. Και αυτό ήταν το μόνο που είχε σημασία. Χαμηλές προσδοκίες; Δεν θα το έλεγα. Οι προσδοκίες ήταν υψηλές αλλά πολύ διαφορετικές. Γιατί εκεί που άλλες χρονιές προσδοκούσαμε να γεμίσουμε τις ημέρες μας με εκδηλώσεις, θέατρα, εστιατόρια, πάρτυ και εκδρομές, τώρα προσδοκούσαμε πιο απλά αλλά και πιο ουσιαστικά. Τα μαθήματα του κορωνοϊού. Και αυτά ακριβώς πήραμε, και με αυτά γεμίσαμε τις ημέρες και τις καρδιές μας, και με αυτά ως εφόδια επιστρέψαμε τη νέα χρονιά στην Ελβετία.

Και ο Χειμώνας συνεχίστηκε με το τρίτο κύμα σε πλήρη εξέλιξη αλλά και την ελπίδα των εμβολίων που πλέον είχαν αρχίσει να γεμίζουν τα νοσοκομεία της Ευρώπης. Από μικροί γιατροί τώρα γίναμε μικροί επιστήμονες και ερευνητές. Και ποιο εμβόλιο είναι καλύτερο; Ποιο καλύπτει από τις μεταλλάξεις; Και πότε θα έρθει η σειρά μας; Και οι παρενέργειες; Μα κάποιοι πέθαναν! Και πώς εγκρίθηκαν τόσο γρήγορα; Χρυσή λύση σε τόσο πολύπλοκα προβλήματα βεβαίως και δεν υπάρχει. Και υπό καθεστώς ενός ακόμη lockdown πέρασε και ο Χειμώνας. Με μία περιπετειώδη και σύντομη επίσκεψη της μητέρας μου εκεί στα μέσα Φεβρουαρίου (κατά τη διάρκεια των σχολικών διακοπών του Στέφανου), με πολλές εργασίες και ανανεώσεις στο σπίτι, με το δικό μας "bubble" (τις 2-3 δηλαδή οικογένειες που επιλέξαμε να συναναστρεφόμαστε) το οποίο μας έσωσε και μας προσέφερε τόσα. Με πολλή δουλειά (που μερικές ημέρες νοιώθεις απλά ότι δεν τελειώνει ποτέ), με πολύ χιόνι, με περιορισμένες εξόδους, με υπομονή και κυρίως επιμονή. Επιμονή στην αισιοδοξία, στη θετική ενέργεια, στη δημιουργικότητα, στην αγάπη.

Φτάσαμε λοιπόν στον Μάρτιο του 2021 και είμαστε τόσο διαφορετικοί. Οι ζωές μας, τα δεδομένα μας, οι ανησυχίες μας, οι επιλογές μας, τα προγράμματά μας, οι προτεραιότητές μας, εμείς οι ίδιοι. Πόσο μας άλλαξε αυτή η χρονιά. Μόλις μία χρονιά! Κάποιοι λένε ανεπιστρεπτί. Ίσως. Ειδικά αν αναλογιστούμε πόσο φοβισμένοι είμαστε πλέον να κάνουμε μία -απλή- χειραψία ή όταν πρόσωπα καλυμμένα με μάσκες είναι η νέα μας πραγματικότητα ή ακόμη και όταν ο Στέφανος ετών 5 σοκάρεται από εικόνες του παρελθόντος όπου χιλιάδες κόσμου συνωστίζονταν για μία συναυλία. Αχ ας μην είναι αυτά ανεπιστρεπτί. Ας είναι τα άλλα, τα σπουδαία μαθήματα που πήραμε ή θα έπρεπε να έχουμε πάρει. Αυτά όπου ο άνθρωπος είναι το επίκεντρο. Αυτά όπου η ευτυχία φωλιάζει στα απλά. Αυτά όπου ενωνόμαστε για έναν ανώτερο σκοπό. Αυτά όπου επιστρέφουμε στη φύση. Αυτά όπου επιστρέφουμε σε εμάς.

Ένα χρόνο μετά και όλα είναι αλλιώς. Ένα χρόνο μετά και ελπίζουμε ακόμα σε μία κανονικότητα που αργεί. Ένα χρόνο μετά και σφίγγεται η καρδιά μου στη σκέψη όλων όσων έχασαν τους δικούς τους χωρίς ένα αντίο. Ένα χρόνο μετά και βλέπω τους νέους, τους εφήβους, και στεναχωριέμαι για όλα όσα στερήθηκαν και τον αντίκτυπο που θα έχει αυτή η έλλειψη στην υπόλοιπη ζωή τους. Ένα χρόνο μετά και μας βλέπω όλους λίγο πιο "γερασμένους" προσπαθώντας να ανταπεξέλθουμε, να διατηρήσουμε την ενέργειά μας, να ανυψώσουμε όσους μας χρειάζονται, να δώσουμε ελπίδα σε εμάς και τους γύρω μας, να μάθουμε και να ξεμάθουμε. Ένα χρόνο μετά και η ανεμελιά που ήταν ανέκαθεν η αγαπημένη μου λέξη και ευχή, φαντάζει τόσο, μα τόσο μακρινή. Ένα χρόνο μετά και ακόμα ελπίζω ότι θα ανακάμψουμε δυνατότεροι, σοφότεροι, πιο ήσυχοι και συνειδητοποιημένοι. Ένα χρόνο μετά και θέλω απλά όλο αυτό να τελειώσει σαν ένα κακό όνειρο. Να ξυπνήσω και να βλέπω χαμόγελα, σφιχτές αγκαλιές, κυριακάτικα τραπέζια με φίλους και tabs με εξωτικούς προορισμούς για το επόμενό μας ταξίδι.

Ένα χρόνο μετά και αναρωτιέμαι ποια θα είναι η νέα μας "κανονικότητα".

ανδριάνα

ΥΓ. Εδώ στις Κορωνο-φιλοσοφίες μπορείτε να διαβάσετε για τα μαθήματα που πήρα, και συνεχίζω να παίρνω, μέσα από αυτήν την πρωτόγνωρη και επώδυνη κορωνο-εποχή που διανύουμε.