Parenthood

Είναι εύκολο να μπεις στη θέση ενός γονιού όταν περνά τα δύσκολα. Και ας μην είσαι εσύ γονιός. Να νιώσεις την κούρασή του, τις αυπνίες του. Την απόγνωσή του όταν δεν έχει ούτε δέκα λεπτά για να κάνει ένα μπάνιο σαν άνθρωπος. Το άγχος για να τα χωρέσει όλα σε ένα 24ωρο. Τις ατελείωτες υποχρεώσεις που υποβιβάζουν τις δικές του/της ανάγκες όλο και πιο χαμηλά στη λίστα. Τις στερήσεις. Τους μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια. Τους αναστεναγμούς. Την αβεβαιότητα για το πώς θα εξελιχθεί η κάθε ημέρα. Το βάρος του να παίρνεις αποφάσεις ζωής για ένα τρίτο πρόσωπο, το παιδί σου. Την ευθύνη. Πολλοί μένουν σε αυτά, γιατί αυτά είναι πιο εύκολο να τα κατανοήσεις. Να συμπάσχεις. Είναι πιο εύκολο να τα μοιραστείς. Γιατί όλοι έχουμε μια κοινή συνισταμένη... όλοι έχουμε υπάρξει κουρασμένοι και άυπνοι και αγχωμένοι και πηγμένοι. Το να είσαι όμως γονιός είναι τόσα, μα τόσα ακόμα.

Είναι τόσο δύσκολο όμως να σου μεταφέρει ένας γονιός την αίσθηση πληρότητας που νιώθει απλά κοιτώντας το μωρό του που κοιμάται. Το νέο, ανώτερο σκοπό που απέκτησε η ζωή του/της μεμιάς. Τι είναι άλλωστε πιο σημαντικό από το να προσφέρεις σε αυτόν τον κόσμο έναν όμορφο άνθρωπο; Την ευγνωμοσύνη που νιώθει για την ευκαιρία που του δίνεται να ζήσει ξανά μέσα από τα μάτια ενός μικρού παιδιού. Ανακαλύπτοντας έτσι ξανά, μέρα με τη μέρα, τη μαγεία της ζωής και της εξερεύνησης. Τα πολύτιμα μαθήματα που παίρνει καθημερινά αναθεωρώντας τα "πρέπει", τις πεποιθήσεις, τις αντιλήψεις του/της. Τη μοναδική ευκαιρία που του/της δίνεται να κάνει πράξη όλα τα μαθήματα που έχει πάρει προσφέροντας μία νέα κοσμοθεωρία στο παιδί του/της. Την αγάπη. Μα πώς να μεταφέρεις αυτήν την αίσθηση αγάπης; Που ξεχειλίζει! Που υπερκαλύπτει όλη την κούραση και το άγχος. Που σε κάνει ενστικτωδώς να χύνεσαι μπροστά στα αυτοκίνητα αψηφώντας τον κίνδυνο, μόνο και μόνο για να τον/την σώσεις. Που αν έπρεπε να επιλέξεις, θα έδινες και τη ζωή σου για εκείνον/εκείνη. Πώς μπορείς να εξηγήσεις αυτήν την αίσθηση αυτοθυσίας; Τις μητέρες και τους πατέρες που μπαίνουν ασπίδα μπροστά από το παιδί τους για να το προστατεύσουν; Αυτή τη δύναμη που έχει το αθώο, αυθόρμητο, ειλικρινές χαμόγελο ενός παιδιού; Τις θεραπευτικές ιδιότητες που έχει η σφιχτή του/της αγκαλιά και το "Σ'αγαπώ όσο όλη η πόλη";

Ναι, αν δεν είχα παιδί θα είχα 24 ώρες για εμένα! Θα γέμιζα τις ημέρες μου με yoga και βόλτες. Θα μαγείρευα λιγότερο γιατί θα μου αρκούσε μια σαλάτα. Θα συγύριζα λιγότερο γιατί.. ποιος θα λέρωνε; Θα ταξίδευα πιο συχνά και πιο μακριά. Τα γαλλικά μου θα ήταν πλέον εξαιρετικά. Επαγγελματικά θα ήμουν αρκετά ψηλότερα. Θα είχα πολύ ευρύτερο κύκλο αφού τα "όχι" θα γίνονταν "ναι" σε όλες αυτές τις προτάσεις για ποτά και βόλτες. Θα ήμουν πλουσιότερη. Θα παίζαμε τέννις με τον συνοδοιπόρο τα απογεύματα και θα επισκεπτόμασταν και από μία καινούργια πόλη τα σαββατοκύριακα. Θα ταξιδεύαμε μόνο και μόνο για μια συναυλία και θα αναλύαμε επί ωρες τις θεατρικές παραστάσεις που παρακολουθήσαμε. Θα ξυπνούσα στις 09.00 και θα χουζούρευα στο κρεβάτι. Θα ήμουν πιο ξεκούραστη. Πιο αδύνατη. Πιο γυμνασμένη. Πιο περιποιημένη. Ίσως και ομορφότερη. Ω ναι. Είναι όλα τα παραπάνω αλήθεια. Αλλά θα ήμουν τόσο "φτωχότερη". Είναι κάτι που δεν μπορείς να συνειδητοποιήσεις πριν γίνεις γονιός. Πόση αγάπη, πόση υπομονή, πόση δημιουργικότητα, πόση ευελιξία κρύβεις. Πόσο διευρύνονται όλα σου τα όρια. Πώς ανοίγουν οι ορίζοντές σου. Πόσο εμπλουτίζονται όλες σου οι προσλαμβάνουσες. Πόσο αλλάζεις σαν άνθρωπος καθώς έρχεσαι αντιμέτωπος με τον ίδιο σου τον εαυτό, τις ίδιες σου τις πεποιθήσεις κάθε μέρα. Και αν έχεις ανοιχτή καρδιά, αναθεωρείς και εξελίσσεσαι παράλληλα με το μικρό σου δημιούργημα. Και αγαπάς περισσότερο. Και κατανοείς περισσότερο. Και συμπάσχεις περισσότερο. Και έχεις περισσότερη υπομονή. Και μαζί με αυτό το μικροσκοπικό πλάσμα, μεγαλώνεις και εσύ. Ωριμάζεις. Και διανύετε παρέα τις ημέρες, τους μήνες, τα χρόνια και γίνεστε ο ένας αναπόσπαστο κομμάτι του άλλου. 

Η αγαπημένη μου Μαριλένα (μητέρα 3 παιδιών) όταν ήμουν έγκυος μου είχε πει ότι όταν γεννήθηκε το πρώτο της παιδί και βαφτιστήρι μας, ο Παναγιώτης, και περνούσαν οι μήνες και τα χρόνια, της φαινόταν αδιανόητο πώς ζούσε τόσα χρόνια χωρίς εκείνον. Γιατί ήταν αναπόσπαστο πια κομμάτι του είναι της, της ζωής της, της πραγματικότητά της. Και έτσι είναι.

Είναι ο πιο μαγικός και δύσκολος ρόλος να είσαι γονιός. Δεν θα τον άλλαζα με όλα τα ταξίδια και τις βόλτες και τα χόμπυ του κόσμου. Ελπίζω όμως να τα χωρέσω και αυτά στο πρόγραμμα.

ανδριάνα

ΥΓ. Στη φωτογραφία ο Στέφανος είναι μόλις λίγων ημερών, θηλάζει στην αγκαλιά μου, εκείνη την Άνοιξη του 2016.