Για σένα...

 

Πόσο ευσυγκίνητη έχω γίνει! Πάντα ήμουν αλλά μάλλον κάπως το ήλεγχα. Λέτε απλά να το καταπίεζα; Για να φανώ πιο... δυνατή; Μου είχαν πει ότι όταν γίνεσαι μητέρα είναι σαν να ανοίγει μια βρύση από όπου βγαίνουν άφθονα, ελεύθερα, αγνά, άφιλτρα τα συναισθήματα. Και στη δική μου περίπτωση είναι τόσο αλήθεια. Κλαίω τόσο εύκολα πια με ταινίες, με τραγούδια, με αναμνήσεις, με φωτογραφίες, με άρθρα (ακόμα και με δικά μου παλαιότερα που έχω λησμονήσει), με βίντεο όπου φίλοι ανταμώνουν, γιαγιάδες γερνούν, ξένοι αγαπιούνται, μωρά αγκαλιάζονται.... Και δεν είναι μια επιφανειακή, στιγμιαία συγκίνηση. Γεμίζει όλο μου το σώμα, σφίγγει το στομάχι μου, σταματάει την καρδιά μου. Έχει διάρκεια και ένταση. Πέραν από την μητρότητα, ίσως είναι και η ωριμότητα και η εναρμόνιση - αποδοχή με το ποια είμαι. Πλέον δεν χρειάζεται να αποδείξω -ούτε καν σε εμένα- πόσο δυνατή είμαι. Το ξέρω. Οπότε μπορώ απλά να αφεθώ και να απολαύσω τη συγκίνηση. Την ενσυναίσθηση όταν μπαίνω στη θέση ανθρώπων που δεν έχω γνωρίσει ποτέ, υπό συνθήκες παντελώς άγνωστές μου. Και η συγκίνηση αυτή μπορεί να είναι συγκίνηση - στεναχώριας όταν δεν χωρά ο νους μου τη λύπη αυτή, τη μοναξιά, τη βία, την απανθρωπιά, την εκμετάλλευση, τη σκληρότητητα, αλλά και συγκίνηση - χαράς, ευδαιμονίας, όταν ο νους μου πλημμυρίζει από αγάπη και τρυφερότητα και αγνότητα και αυθεντικότητα και ομόνοια και αρμονία.

Η δεύτερη συγκίνηση είναι τόσο λυτρωτική. Γιατί είναι αυτή που μου διατηρεί ζωντανή την πίστη στο ανθρώπινο είδος. Την πίστη ότι είμαστε ικανοί για τόση αγάπη και ανιδιοτέλεια και κατανόηση. Ότι είμαστε ικανοί για θαύματα! Ότι υπάρχουν και αυτοί οι άνθρωποι. Ότι μπορώ και εγώ να είμαι ένας τέτοιος άνθρωπος. Και συνήθως, αυτές οι συγκινήσεις ενεργοποιούνται μέσω της τέχνης, τουλάχιστον σε εμένα. Αρκεί ένα τραγούδι, ένας στίχος, μία ταινία, ένας πίνακας που θα μου παρουσιάσει τον κόσμο μέσω μιας άλλης οπτικής και θα με τραβήξει σε αυτήν. Που θα συντονιστεί με τη δική μου αισθητική, τη δική μου κοσμοθεωρία, τις δικές μου αρχές και θα γίνει αυτό το ταύτισμα που καταλήγει σχεδόν πάντα σε δάκρυα. Τι μηχανισμός και αυτός ε; Να κλαίμε από λύπη, να κλαίμε από χαρά. Σα να γεμίζει τόσο ασφυκτικά το εσωτερικό μας που η μόνη διέξοδο είναι τα δάκρυα. Υπερχυλίζει η λύπη ή η χαρά και πρέπει κάπως να εκτονωθεί, να εξωτερικευτεί.

Δύο ήταν οι αφορμές αυτών των ημερών που έκλαψα από συγκίνηση και όπως θα δείτε είναι τόσο ετερόκλητες. Η μία είναι το βίντεο που μοιράστηκε η φίλη μου η Αθηνά όπου δύο ξένοι, ένας "ντόπιος" και ένας "πρόσφυγας" κάθονται αντικρυστά και απλά κοιτιούνται στα μάτια. Για τέσσερα ολόκληρα λεπτά. Το έχετε κάνει ποτέ; Σιωπηλά, να κοιταχτείτε βαθιά στα μάτια, χωρίς λόγια ή γέλια ή αντιπερισπασμούς ή εξηγήσεις. Είναι πιο δύσκολο απ' ότι ακούγεται και πιο μαγικό απ' ότι φαντάζεστε. Ήταν από τις πρώτες, άβολες πρακτικές που μας έμαθε η πρώτη μου δασκάλα της yoga. Και σβήναμε τα φώτα, και υπό το φως των κεριών, ήσυχα, καθόμασταν αντικρυστά, 0κλαδών, και απλά αφήναμε τις ψυχές μας να συνομιλήσουν. Στην αρχή με αμηχανία και γέλια και στη συνέχεια με γαλήνη και συγκίνηση. Είναι μαγικό! Δείτε και εσείς το βίντεο 4 MINUTES DANS LES YEUX D’UN RÉFUGIÉ (4 λεπτά μες στα μάτια ενός πρόσφυγα) από την Διεθνή Αμνηστία και πιστεύω θα συγκινηθείτε και εσείς. Για τη δύναμη που έχει η σιωπή, για τον πλούτο της ψυχής που επικοινωνούν τα μάτια, για την πανανθρώπινη ανάγκη για αγάπη και κατανόηση και αποδοχή. Δείτε το και πείτε μου.

Η δεύτερη φορά ήταν όταν η φίλη Λίλιαν ανέβασε στο instagram το τραγούδι Τυχερό Αστέρι της Μόνικα. Την αγαπώ την Μόνικα. Η τόσο ορχηστρική της μουσική, η τόσο απαλή της φωνή, οι τόσο ευαίσθητοι στίχοι της με αγγίζουν χρόνια τώρα. Το τελευταίο της όμως album δεν το είχα ακούσει όλο και αυτό το συγκεκριμένο τραγούδι μου είχε διαφύγει. Και από την πρώτη νότα στο πιάνο με καθήλωσε. Μα είναι και το πιάνο! Μαγικό. Κανένα όργανο δεν με συγκινεί τόσο όσο το πιάνο. Είναι αυτή του η ηρεμία, η αρμονία, η φυσικότητα. Ίσως είναι και οι παιδικές μου μνήμες όπου η μαμά, και μετά και εμείς, τα παιδιά, παίζαμε πιάνο στο σαλόνι. Και στην εγκυμοσύνη, όταν ήθελα να χαλαρώσω, πάντα playlists με πιάνο διάλεγα. Και μετά, προς το τέλος, μπαίνουν και τα έγχορδα και η άρπα. Όλα τόσο ταιριαστά, αρμονικά, ήσυχα. Και η φωνή της Μόνικα πλήρως εναρμονισμένη με όλη αυτήν την ατμόσφαιρα. Τόσο γλυκιά, προσιτή, γαλήνια, αισθαντική. Και οι στίχοι, βγαλμένοι από μια άλλη εποχή. Ρομαντικοί, "υπερβολικοί"! Για σένα είναι η πρώτη βροχή του χειμώνα... Για σένα ανθίζουν κόκκινα ρόδα.

'Συ είσαι το τυχερό μου αστέρι
Που όλη η φύση κι ο κόσμος το ξέρει
σαν μας βλέπουν μαζί αγκαλιά.
Η μοίρα μου μ’ έστειλε στα βήματά σου.
Ζω μονάχα για να `μαι κοντά σου,
να σε βλέπω, να νιώθω ζωή.

Δικά σου όλα τ’ άνθη που βλέπω στους δρόμους.
Δικά σου τα γλυκά πρωινά αυτού του κόσμου.
Για σένα είν’ η πρώτη βροχή του χειμώνα.
Για σένα ανθίζουνε κόκκινα ρόδα.

Δικά σου…

Για σένα... Για σένα…

Για σένα αγαπημένε μου Σ.

ανδριάνα

ΥΓ. Είδατε και τα καλά των κοινωνικών δικτύων; Υπάρχουν και αυτά.

ΥΓ2. Στίχοι - Μουσική από τον μοναδικό Κωνταντίνο Βήτα.