Σαράντα

Εικοστή Εννάτη Αυγούστου 2020.

Σε μια «καλή» ημέρα, ξυπνώ και ο ήλιος λάμπει. Μέσα και έξω. Νοιώθω δυνατή, υγιής, όμορφη, ικανή, υπερήφανη, μη σας πω ακόμα και σοφή. Τέσσερις δεκαετίες δοκιμών, λαθών, ονείρων, πισογυρισμάτων, απογοητεύσεων, επιτυχιών, ρίσκων, αλλαγών (ουφ, πολλών αλλαγών) και να ‘μαι. Σαράντα χρονών. Και τα κατάφερα περίφημα. Έμπειρη, με αυτοπεποίθηση, με τους ανθρώπους που θέλω τριγύρω μου, μακριά από ανασφάλειες και "πρέπει". Ευτυχισμένη με τη μικρή μου, πολύτιμη οικογένεια. Τον πυρήνα της ύπαρξης μου. Τον μεγάλο και τον μικρό Σ. Δυο «Σ» που με αγκαλιάζουν, με στηρίζουν, με γεμίζουν. Ικανοποιημένη με όλες τις "πίστες" που πέρασα, όλα τα εμπόδια που υπερπήδησα, όλες τις λύσεις που βρήκα, όλες τις αποφάσεις που πήρα και έφτασα τελικά σε αυτήν τη χώρα, σε αυτήν την εργασία, σε αυτό το σπίτι, σε αυτό το επίπεδο. Ακόμα τα δάχτυλα των χεριών μου φτάνουν τις πατούσες μου και η στήριξη στο κεφάλι διαρκεί περισσότερο ακόμα και από τα "νιάτα" μου. Η μαγειρική μου έχει διευρυνθεί. Τα γαλλικά μου έχουν βελτιωθεί. Οι φίλοι είναι φίλοι ζωής. Και ναι, μπορείς να κάνεις νέους φίλους καρδιακούς ακόμα και σε μια ξένη χώρα, ακόμα και στα 40, ακόμα και τόσων διαφορετικών εθνικοτήτων. Νοιώθω ότι μπορώ να αντιμετωπίσω -σχεδόν- τα πάντα. Γιατί τόσα χρόνια αντιμετώπισα ήδη τόσα! Και τα φορώ τώρα παράσημα για τις δύσκολες μέρες, εκείνες της αμφισβήτησης. Νοιώθω καλά στο δέρμα μου (που λένε και οι Άγγλοι). Ξέρω κάθε σπιθαμή αυτού του σώματος, το περιποιούμαι, το παρακολουθώ πώς αλλάζει, το  βοηθώ, το σέβομαι, το αγαπώ. Μαθαίνω κάθε μέρα όλο και περισσότερο και αυτόν τον νου, αυτήν τη ψυχή, αυτό που κατοικεί μέσα μου. Ξέρω ποια είμαι, τι μου αρέσει, τι με γεμίζει, τι με κουράζει. Ποιο φαγητό με θρέφει και ποιο απλά με φουσκώνει. Ποιες αναζητήσεις με ανυψώνουν (από τα βιβλία που θα επιλέξω μέχρι τις βόλτες και τους ανθρώπους) και ποιες απλά τις βαριέμαι. Έτσι, λέω πιο εύκολα "όχι" γιατί πολύ απλά ο χρόνος είναι πια τόσο, μα τόσο πολύτιμος! Και γιατί μεγαλώνω, και γιατί είμαι μαμά, και γιατί είμαι σε μια ξένη χώρα, και γιατί … ο χρόνος είναι τόσο πολύτιμος όπως και να'χει. Έχω αφήσει πίσω μου πια πολλά από τα βαρίδια που κουβαλούσα χρόνια τώρα (ανθρώπους - καταστάσεις - αντιλήψεις - περιορισμούς - πρέπει) και ελαφρύτερη πια, οδεύω προς αυτά που με ωθούν μπροστά, στη νέα ανδριάνα που έχει δημιουργηθεί και εμπλουτίζεται μέρα με τη μέρα. Δεν βρίσκω πια δικαιολογίες. Δρω. Δεν στρογγυλεύω τις καταστάσεις. Βλέπω με καθαρή ματιά και εμένα και τους άλλους. Και προσπαθώ. Εντοπίζω αυτά που με ενοχλούν και συνειδητά τα δουλεύω. Για εμένα πρώτα. Εντοπίζω την ομορφιά παντού τριγύρω μου, ακόμα και σε μια κρύα ημέρα, με κρύους ανθρώπους, και αποστασιοποιούμαι όποτε χρειάζεται. Δεν με αγγίζουν αυτά που δεν αξίζουν και βρίσκω χρόνο και χώρο για αυτά που αξίζουν. Νοιώθω ευγνώμων.

Σε μια «κακή» μέρα ξυπνώ και έχει σύννεφα. Μέσα και έξω. Νοιώθω βαριά, με ρυτίδες γύρω από τα μάτια, με επιπλέον κιλά, με έγνοιες, με ανασφάλειες. Τέσσερις δεκαετίες δοκιμών, λαθών, ονείρων, πισογυρισμάτων, απογοητεύσεων, επιτυχιών, ρίσκων, αλλαγών (ουφ, πολλών αλλαγών) και να ‘μαι. Σαράντα χρονών. Και ακόμα να καταφέρω όλα όσα ονειρευόμουν. Ακόμα να φτάσω εκεί που λαχταρώ. Προσωπικά, συναισθηματικά, επαγγελματικά. Ακόμα να πάρω τα μαθήματα, ακόμα να χαλαρώσω και πραγματικά να απολαύσω. Τέσσερις δεκαετίες και ακόμα παλεύω για την ισορροπία, τη γαλήνη, τη χαρά. Να πω τα «όχι» εκεί που είναι απαραίτητα χωρίς φόβο, και να αφήσω λίγο λάσκα την ανδριάνα από τις ατέλειωτες λίστες και υποχρεώσεις. Να αφήσω περισσότερες χαραμάδες σε ότι κάνω αντί να πασχίζω για την άπιαστη, και τόσο αγχωτική, τελειότητα. Να αδειάζω τον νου πιο συχνά και να επανατοποθετώ τις προτεραιότητές μου ξανά και ξανά. Να ακούω αλλά να φιλτράρω περισσότερο. Τέσσερις δεκαετίες και ακόμα οι ανασφάλειές μου βγαίνουν συχνά - πυκνά στην επιφάνεια. Είμαι αρκετά καλή; Προσπαθώ αρκετά; Μα θα μπορούσα να είχα φτάσει πιο μακριά. Να είχα καταφέρει περισσότερα. Γιατί ακόμα παλεύω να βελτιώσω αυτά που έχω εντοπίσει εδώ και χρόνια; Και τι δεν θα έδινα ώστε να μην με αγγίζουν οι απόψεις και οι στάσεις των τρίτων. Ώστε να έχω αυτήν την εσωτερική σιγουριά ώστε να μπορώ να απομακρύνομαι από όσα δεν με ωφελούν έτσι απλά. Χωρίς επεξηγήσεις και αναλύσεις και τύψεις. Από ανθρώπους, πράξεις, σκέψεις, φόβους, καταστάσεις... Ώστε να μην χρειάζομαι να είμαι αρεστή. Να μην χρειάζομαι να ικανοποιώ τους άλλους. Να μην χρειάζομαι να μπαίνω στα καλούπια τους. Να έχω την αυτοπεποίθηση να είμαι ακριβώς αυτή που θέλω. Αυτή που παλεύω να γίνω κάθε μέρα τόσα χρόνια τώρα. Και να αισθάνομαι σίγουρη για τον δικό μου, υποκειμενικό δρόμο. Χωρίς συγκρίσεις, χωρίς τελικούς προορισμούς. Απλά προσπαθώντας και απολαμβάνοντας τη διαδρομή. Βιώνοντας το τώρα, χωρίς το άγχος του αύριο και τη λησμονιά του χτες. Χωρίς "εάν". Λέγοντας περισσότερα "μπράβο" στην ανδριάνα και συγκρατώντας τις επικρίσεις και την αυστηρότητα. Άφημα. Απόλαυση. Χαρά. Ευγνωμοσύνη.

Ξημέρωσε η εικοστή - ενάτη Αυγούστου 2020 και είμαι σαράντα χρονών. Απίστευτο μου ακούγεται. Ναι, ναι... το έχετε ακούσει από πολλούς αλλά τα χρόνια περνούν σαν νεράκι. Πώς γίνεται να με χωρίζουν δεκαετίες από τα πανεπιστημιακά μου χρόνια; Μα αισθάνομαι τόσο νέα! Μα είμαι τόσο νέα. Είμαι; Ή μήπως απλά έτσι με βλέπουν τα εσωτερικά μου μάτια; Τι να βλέπουν άραγε τα μάτια των άλλων; Μα είμαι! Αισθάνομαι τόσο δυνατή! Έχω τόσα μα τόσα να κάνω ακόμη. Και τα πήρα τα μαθήματά μου, και προχώρησα τόσο (υπάρχει δυσκολότερο πράγμα από το να βελτιώνεις τον εαυτό σου;) και τις φορώ τις ρυτίδες μου με περηφάνεια γιατί είναι εγώ. Αποδέχομαι κάθε πτυχή του ατελούς εαυτού μου και προσπαθώ κάθε μέρα να με αντιμετωπίζω με κατανόηση, αγάπη και τρυφερότητα. Να βάζω ξανά τα σημαντικά στην κορυφή της λίστας και να τους δίνομαι ολοκληρωτικά. Να είμαι εκεί, παρούσα για τους ανθρώπους μου και για εμένα. Να αφήνω ένα θετικό αποτύπωμα στη ζωή τη δική μου και των ανθρώπων μου. Να με σκέφτομαι και να χαμογελώ. Ένα καζάνι η ζωή, η κάθε ημέρα, με τις ηλιοφάνειες και τις συννεφιές. Το πηλικό είναι όμως τόσο θετικό. Ευλογία η κάθε ημέρα. Σαράντα χρόνια πάνω σε τούτη τη Γη. Ευγνώμων.

ανδριάνα