Home number #6

Δεν το περίμενα να γίνει τόσο σύντομα. Ακριβώς 3 χρόνια μετά από την μετακόμιση σε αυτό το 5ο μας σπίτι, μετακομίζουμε ξανά. Στο έκτο λοιπόν κατά σειρά σπίτι για τη μικρή μας οικογένεια και στο τρίτο ελβετικό. Και η μετακόμιση δεν ήταν στα άμεσά μας σχέδια αλλά ποιος μπορεί να κάνει μακροχρόνια σχέδια στην εποχή που ζούμε; Στην εποχή των αλλαγών και της προσαρμοστικότητας; Έτσι και εμείς, αφηνόμαστε στις εξελίξεις, ακολουθούμε το ρεύμα και παίρνουμε τις αποφάσεις μας ενώ κολυμπάμε. Αυτή λοιπόν η μετακόμιση σαν να αποφασίστηκε από μόνη της! Και όπως όλα, ενώ φαντάζουν βουνό στην αρχή, με πολλές δυσκολίες και πισωγυρίσματα και plan b, τελικά όλα κούμπωσαν, έδεσαν και το γλυκό πέτυχε!

Από τη μία, η μετακόμιση αυτή σιγόβραζε στο πίσω μέρος του μυαλού μας σχεδόν από την αρχή της ελβετικής μας άφιξης. Γιατί από νωρίς συνειδητοποιήσαμε ότι το όμορφο αλλά μικρό Neuchatel δεν θα μπορούσε να μας καλύψει μακροπρόθεσμα. Ήταν σχεδόν μονόδρομος η μετοίκησή μας σε άλλο, γειτονικό, μεγαλύτερο και κατά προτίμηση γαλλόφωνο καντόνι αργά ή γρήγορα. Τι κάνει νιάου - νιάου στα κεραμίδια; Η Λωζάνη! Η μεγαλύτερη, γετονική μας Λωζάνη όπου οι πιθανότητες εύρεσης εργασίας στο αντικείμενό μου ήταν αυξημένες. Και έτσι και έγινε, με εμένα να ξεκινώ την πρώτη μου ελβετική εργασία στη Λωζάνη και για 1+ χρόνο να οδηγώ 150 χλμ ημερησίως, με συνολικά 2-3 ώρες στο τιμόνι, βρέξει - χιονίσει.

Από την άλλη, όλα ήταν τόσο πιο εύκολα και ήσυχα και προσιτά στο Neuchatel. Γνωρίζαμε πλέον την πόλη, τους ανθρώπους, τα κατατόπια. Είχαμε τον ωραίο μας κύκλο, τις ωραίες μας ασχολίες. Όπου και αν βρισκόμασταν νοιώθαμε αυτή την οικειότητα. Και από την πόλη αλλά και από τους ανθρώπους καθώς ο κύκλος μας όλο και διευρυνόταν. Ο συνοδοιπόρος ήταν 10 λεπτά από τη δουλειά και 5 λεπτά από τον παιδικό σταθμό του μικρού. Η κίνηση ήταν μηδενική, η λίμνη ήταν στα πόδια μας, το σπίτι μας ηλιόλουστο και γεμάτο, οι Τρίτες μου γέμιζαν με την ομάδα yoga και τα σαββατοκύριακα με τους μικρούς και μεγάλους μας φίλους. Είχαμε τακτοποιηθεί σε όλα τα επίπεδα και δεν είχαμε τρεξίματα και εκπλήξεις. Κινούμασταν με ασφάλεια και ξεγνοιασιά.

Όταν όμως κάτι είναι να γίνει, θα γίνει. Και το μεγαλύτερο προσόν, θεωρώ, για την εποχή μας είναι η ευελιξία, η προσαρμοστικότητα, οι ανοιχτοί ορίζοντες. Χωρίς προσκολλήσεις και αγκυλώσεις. Έτσι, ενώ είχαμε και οι τρεις προσαρμοστεί αντίστοιχα στη νέα πραγματικότητα (που σήμαινε, για παράδειγμα, ότι ο συνοδοιπόρος παραλάμβανε τον μικρό από το σχολείο και ξεκινούσαν παρέα το μαγείρεμα μέχρι να επιστρέψω και εγώ από τη δουλειά) και είχαμε βρει τους ρυθμούς και τα πατήματά μας (παρόλο που το πρόγραμμα ήταν αρκετά βαρύ και για τους 3 μας), αρχές φθινοπώρου ανακοινώθηκε επίσημα στον συνοδοιπόρο ότι το τμήμα του θα μεταφερθεί σε νέες εγκαταστάσεις στη Λωζάνη. Τα κομμάτια του παζλ άρχισαν να συμπληρώνονται και με δεδομένο ότι ο Στεφανάκος θα ξεκινούσε το επίσημο σχολείο το καλοκαίρι του 2020, η λύση ήταν μία και οφθαλμοφανής: μετακόμιση στη Λωζάνη. Έτσι, και οι δυο ενήλικες της οικογένειας θα ζουν και θα εργάζονται στο ίδιο καντόνι, και ο Στεφανάκος θα ξεκινήσει σχολείο στην περιοχή κατοικίας που δεν θα απέχει πάνω από 20-30 λεπτά από τις δουλειές μας. Σπίτι - δουλειές - σχολείο στην ίδια περιοχή! Τι πολυτέλεια!

Ο συνοδοιπόρος υπέγραψε λοιπόν το νέο του συμβόλαιο και από τον Σεπτέμβρη του 2019 ξεκινήσαμε εντατικά την έρευνα για το νέο μας σπίτι σε μια πόλη που γνωρίζουμε μόνο ως επισκέπτες. Δύσκολη υπόθεση! Πόσο μάλλον αν προσθέσετε στην εξίσωση και το ενδεχόμενο αγοράς σπιτιού που ανεβάζει τον πήχη δυσκολίας στα ύψη. Γιατί άλλα δεδομένα έχεις στην ενοικίαση (που είναι προσωρινή) και άλλα στην αγορά (που είναι σίγουρα πιο μόνιμη). Πόσες αγγελίες είδαμε! Πόσα emails ανταλλάξαμε! Πόσους μεσίτες γνωρίσαμε. Ένας νέος, θαυμαστός κόσμος ανοίχτηκε μπροστά μας. Και οι ελβετικές διαδικασίες είναι -όπως αναμενόταν- τόσο διαφορετικές από τις ελληνικές!

Και εκεί τον Οκτώβρη βρήκαμε ένα πανέμορφο οροφο-διαμέρισμα, με δική του είσοδο και δικό του ιδιωτικό κήπο, ωραία θέα και άνετους χώρους, και αποφασίσαμε να κάνουμε προσφορά για ένα ποσό λίγο χαμηλότερο από την αρχική τιμή. Και ο μεσίτης ήταν σχεδόν σίγουρος ότι ο ιδιοκτήτης θα δεχόταν την πρότασή μας γιατί ανυπομονούσε να το πουλήσει και να αναχωρήσει από τη χώρα. Ήταν άλλωστε αρκετούς μήνες ήδη προς πώληση χωρίς κάποια προσφορά. Και κάναμε σχέδια, και μετρούσαμε τα έπιπλα, και ονειρευόμασταν τη ζωή μας εκεί, δίπλα από το μονοπατάκι που σε οδηγούσε στο τρένο... Δεν ήταν όμως γραφτό! Γιατί την ίδια ημέρα (!) επισκέφθηκε το σπίτι ακόμη μία οικογένεια η οποία προχώρησε άμεσα σε προσφορά για την αρχική τιμή. Και το πήρε το σπίτι.

Και το ηθικό μας έπεσε. Γιατί με τα χρήματα που υπολογίζαμε ότι μπορούμε να διαθέσουμε, έπρεπε να κάνουμε σημαντικούς συμβιβασμούς... είτε να απομακρυνθούμε πολύ από την Λωζάνη, είτε να πάμε σε αρκετά μικρότερο σπίτι, είτε σε αρκετά παλαιότερο, είτε να θυσιάσουμε το μπαλκόνι και τον κήπο. Και έτσι, παράλληλα με την αναζήτηση αγοράς ξεκινήσαμε δειλά και την αναζήτηση ενοικίασης. Ουφ. Άλλη πίστα αυτή. Μικρή προσφορά, μεγάλη ζήτηση,  δεκάδες αιτήσεις, ενοίκια στον Θεό και πάλι σημαντικοί συμβιβασμοί. 

Τον Δεκέμβρη όμως, μετά από αρκετή σκέψη, αποφασίσαμε να επισκεφθούμε ένα δεύτερο σπίτι προς αγορά το οποίο από τη μία μας ενθουσίαζε αλλά από την άλλη μας γέμιζε με προβληματισμούς. Ήταν πιο μεγάλο από αυτό που ψάχναμε, λίγο πιο απομακρυσμένο από αυτό που επιθυμούσαμε.... Αποφασίσαμε όμως να το επισκεφθούμε ένα πολύ βροχερό πρωινό Σαββάτου. Αχ. Από το πρώτο λεπτό που πατήσαμε το πόδι μας έγινε κάτι μαγικό. Μας ταίριαζε τόσο πολύ η ενέργεια του σπιτιού. Και στους τρεις μας. Ήταν και τόσο όμορφα διακοσμημένο από τους ιδιοκτήτες, τόσο ζεστό, τόσο ελκυστικό. Κοιταζόμασταν με τον συνοδοιπόρο και χαμογελούσαμε ενώ ο Στέφανος έτρεχε τριγύρω περιχαρής. Τι συνέβη; Τα "θέματα" που μας προβλημάτιζαν ήταν εκεί, αλλά εκεί ήταν και το όμορφο σαλόνι με τις μεγάλες τζαμαρίες και το τζάκι, ο μυστικός κήπος στο πίσω μέρος και τα μεγάλα υπνοδωμάτια. Πόσες φορές συζητήσαμε για αυτό το σπίτι. Πόσα βράδια. Και κοιτούσαμε ξανά και ξανά τις φωτογραφίες, και κάναμε τις αναλύσεις μας. Ήταν και αυτό ακριβότερο από τις δυνατότητές μας (αντίστοιχα με το πρώτο σπίτι που μας άρεσε στο La Conversion) οπότε η μόνη λύση θα ήταν να κάνουμε πάλι μία προσφορά χαμηλότερη. Και ενώ πηγαίναμε μπρος και πίσω, και συνεχίσαμε να κοιτάμε και να επισκεπτόμαστε άλλα σπίτια, αποφασίσαμε να κάνουμε την μειωμένη μας προσφορά πριν αναχωρήσουμε για τις Χριστουγεννιάτικες διακοπές μας. Και όπως και στο πρώτο σπίτι, έτσι και σε αυτό, μόλις κάναμε την προσφορά, εμφανίστηκε μία δεύτερη για την αρχική τιμή. Μα τι γκαντεμιά! Μα πάλι; Απογοήτευση ξανά.

Ήταν όμως, όπως αποδείχθηκε, καρμική η σχέση μας με αυτό το σπίτι. Δεν μπορούσαμε να το βγάλουμε από το μυαλό μας και υποσυνείδητα συγκρίναμε όλα τα σπίτια που βλέπαμε με αυτό. Και εκεί στα μέσα Γενάρη, αποφασίσαμε να στείλουμε ένα μήνυμα στην συμπαθέστατη μεσίτρια ώστε να κρατήσουμε επαφή, από τη μία, και να δούμε, από την άλλη, αν υπάρχει και κάποιο άλλο σπίτι που θα μπορούσαμε να επισκεφθούμε. Και τα νέα ήταν αναπάντεχα και αναπάντεχα ευχάριστα! Η προσφορά του Δεκεμβρίου δεν προχώρησε τελικά για το σπίτι στο Belmont-sur-Lausanne και ο ιδιοκτήτης δέχεται, αν ισχύει ακόμα, τη δική μας χαμηλότερη προσφορά. Σοκ! Νέες συζητήσεις με τον συνοδοιπόρο, νέες αναλύσεις, νέες επισκέψεις στο σπίτι. Και ακολουθήσαμε το ένστικτο και την καρδιά μας (όπως και στις περισσότερες αποφάσεις μας) και είπαμε το ναι! Και ξεκινήσαμε τον επόμενο γολγοθά, αυτόν του δανείου και της γραφειοκρατίας, ώστε να είναι έγκυρη η προσφορά και να μην την πατήσουμε όπως οι προηγούμενοι ενδιαφερόμενοι.

Και για πάνω από 1 μήνα, το κύριό μας μέλημα ήταν να μαζέψουμε τα απαραίτητα χαρτιά (εργοδοσίες, συνταξιοδοτικά, αποταμιευτικά, τραπεζικά....), να κάνουμε τα απαραίτητα, πολύωρα ραντεβού με τον mortgage broker που μας σύστησαν (και που μας έσωσε!) και να φτάσουμε αισίως στην 21η Φεβρουαρίου 2020 όπου υπό την παρουσία του συμβολαιογράφου υπογράψαμε την αγορά του πρώτου μας ever σπιτιού ως οικογένεια! Απίστευτο! Πέρασαν τόσοι μήνες χωρίς να πιστεύουμε πραγματικά ότι είμαστε οι ιδιοκτήτες του συγκεκριμένου σπιτιού. Και βεβαίως είχαμε, και έχουμε, αγωνίες και άγχη για αυτό το μεγάλο βήμα. Γιατί είναι αρκετοί οι αστάθμητοι παράγοντες και οι άγνωστοι παράμετροι, αλλά σημαντική απόφαση χωρίς ρίσκο δεν υπάρχει. Και το ψάξαμε εις βάθος, και αναλύσαμε όλα τα πιθανά σενάρια, και θεωρούμε ότι πήραμε μία σοφή απόφαση.

Και όλοι αυτοί οι μήνες γέμισαν με ακόμη περισσότερη γραφειοκρατία και οργάνωση και κούραση και πονοκεφάλους! Όλα επιπλέον των 40+ ωρών που εργαζόμαστε και του commuting και των οικογενειακών υποχρεώσεων. Γιατί η μετακόμιση σε διαφορετικό καντόνι μοιάζει με μετακόμιση σε διαφορετική χώρα. Γιατί αλλάζουν σχεδόν ΟΛΑ! Από τις πινακίδες του αυτοκίνητου μέχρι τις άδειες παραμονής και τις ασφάλειες υγείας! Και σαν κερασάκι στην τούρτα, μας επισκέφθηκε και ο κορωνοϊός εκεί γύρω στον Μάρτη (την Ελβετία, όχι εμάς προσωπικά!) μετατρέποντας και τις πιο απλές διαδικασίες σε πολύπλοκες! Ποια καταστήματα, ποιοι τεχνίτες, ποιοι μεσίτες, ποιες δημόσιες υπηρεσίες... τίποτα! Όλα κλειστά ή στην καλύτερη περιορισμένες αγορές online χωρίς να μπορείς να δεις τίποτα από κοντά και η παράδοση να είναι απλά άγνωστη (ακόμα περιμένουμε κάτι πινέλα για βάψιμο μετά από 2 μήνες!). Τα καταφέραμε όμως. Με πολλά emails και τηλέφωνα και διευκρινήσεις και αιτήσεις και google translate... Αποδέσμευση από το καντόνι του Neuchatel, έναρξη στο καντόνι του Vaud, εγγραφή του Στεφανάκου στο σχολείο και στο parascolaire του Belmont, παραγγελίες κάποιων νέων επίπλων, αλλαγές διευθύνσεων σε δεκάδες επαγγελματίες και εταιρείες, δουλειές και βαψίματα στο νέο σπίτι...

Πρωταθλητισμό κάναμε το πρώτο εξάμηνο του 2020 (πραγματικά!) αλλά καταφέραμε τόσα! Και το δεύτερο εξάμηνο, ευελπιστούμε να μας αποζημιώσει για όλη την προσπάθεια αυτή και την κούραση, και να μας προσφέρει μια αναβαθμισμένη καθημερινότητα, περισσότερη ηρεμία και ελεύθερες ώρες. Όλα βέβαια υπό την αβεβαιότητα της νέας πραγματικότητα του Covid-19 όπου ακόμα και τα σχέδια της επόμενης εβδομάδας φαντάζουν παράτολμα. Όπως και να 'χει όμως, η ζωή συνεχίζεται και η δική μας μας βρίσκει σε ένα όμορφο, ήσυχο, καταπράσινο σπίτι που θα γεμίσουμε με χρώμα και αγάπη και γαλήνη. Αμήν. Γιατί εμείς το ξέραμε ανέκαθεν, αλλά το επιβεβαιώσαμε και καθ' όλη αυτήν την περίοδο της κατ' οίκον απομόνωσης, πόσο, μα πόσο σημαντικό είναι το σπίτι μας. Το καταφύγιό μας. Η ασφάλειά μας. Να είναι ένας χώρος που μας ταιριάζει, που μας γαληνεύει, που μας ομορφαίνει την ημέρα. Πάμε λοιπόν να φτιάξουμε το επόμενό μας καταφύγιο.

ανδριάνα