Εσύ πώς αγαπάς

Όχι πόσο, ούτε ποιον. Αλλά πώς! Ενάντια σε όλα όσα μας έχουν μάθει τόοοοσα χρόνια οι χολυγουντιανές ταινίες και τα δακρύβρεχτα blues, δεν αγαπάμε όλοι με τον ίδιο τρόπο. Ναι, μπορεί το συναίσθημα στον πυρήνα του να είναι πάνω - κάτω το ίδιο (στις καλύτερες περιπτώσεις αυτή η ανιδιοτελής αγάπη που σε ανυψώνει και σου χαρίζει ένα χαμόγελο και μια αίσθηση ασφάλειας και θαλπωρής και ολοκλήρωσης), ο τρόπος όμως έκφρασής του ποικίλλει.  Η γλώσσα της αγάπης διαφέρει. Όχι μόνο από φύλο σε φύλο και από κουλτούρα σε κουλτούρα, αλλά και από άνθρωπο σε άνθρωπο. Είναι ο χαρακτήρας; Η ανατροφή; Ο τρόπος που οι οικείοι μας εκδήλωναν την αγάπη τους ενώ εμείς υποσυνείδητα απλά παρατηρούσαμε σαν παιδιά; Συνήθως, θαρρώ, ο τρόπος που εκφράζουμε την αγάπη μας είναι και αυτός με τον οποίο την "μάθαμε" και θα θέλαμε να την λαμβάνουμε κιόλας. 

Έτσι, μπορεί για κάποιον το "Σ' αγαπώ" στο τέλος κάθε τηλεφωνήματος να είναι τόσο αυθόρμητο και απαραίτητο ενώ σε κάποιον άλλον να ακούγεται απλά ανόητο. Και για κάποιον το ζεστό φαγητό που τον περιμένει σπίτι να είναι απλά δεδομένο ενώ για κάποιον άλλον η πιο τρυφερή έκφραση αγάπης. Άλλοι μιλούν με τα λόγια και άλλοι με τις πράξεις. Άλλοι και με τα δύο. Νομίζω ότι δεν έχω ακούσει ποτέ τους γονείς μου να λένε "Σ' αγαπώ" ο ένας στον άλλον. Δεν αμφέβαλλα όμως ποτέ όλα αυτά τα χρόνια πόσο αγαπιούνται και πόσο νοιάζονται ο ένας τον άλλον. Από την άλλη, μια φίλη λέει "Σ' αγαπώ" στο τέλος σχεδόν κάθε τηλεφωνήματος με την μητέρα της που ζει σε άλλη πόλη. Είναι όλα τόσο υποκειμενικά.

Τι γίνεται όμως όταν ο δικός σου τρόπος έκφρασης της αγάπης, η δική σου γλώσσα, δεν φτάνει στον αποδέκτη; Όταν αυτός ή αυτή λειτουργεί σε άλλη συχνότητα; Όταν μιλάτε διαφορετική γλώσσα; Ουφ, εκεί χρειάζεται να κάνεις ένα βήμα πίσω, να αποστασιοποιηθείς λιγάκι και να δεις με καθαρή ματιά τις πράξεις και τα λόγια του αγαπημένου σου. Τη δική του κοσμοθεωρία και γλώσσα αγάπης. Γιατί το δικό σου "Σ' αγαπώ" μπορεί να είναι να του περιποιείσαι τα πουκάμισά του, να τον αφήνεις να χουζουρέψει μισή ωρίτσα περισσότερο το πρωί ενώ αναλαμβάνεις εσύ τα παιδιά, να τον αφήνεις ήσυχο να δει μπάλα (ξανά) ενώ έχεις τόσα να του πεις (γιατί ξέρεις ότι χρειάζεται αυτήν την αποφόρτιση) και να του μαγειρεύεις το αγαπημένο του φαγητό. Ενώ για εκείνον μπορεί να είναι τα λουλούδια που θα σου αγοράσει ένα τυχαίο πρωινό Κυριακής και η ζεστή αγκαλιά που θα σου κάνει το πρωί και το "καλημέρα ανδριανούλα" που θα σου στείλει στο κινητό.

Παίρνει τόσες μορφές η αγάπη πέραν από τα λόγια. Μεταμορφώνεται σε τροφή, φροντίδα, προτεραιότητα, χάδι, νοιάξιμο, έγνοια, περιποίηση, συζήτηση, χουζόυρι, χαμόγελο, χρόνο. Είναι το μήνυμα που θα του στείλεις για να δεις πώς πήγε η επαγγελματική του συνάντηση αλλά και το αγαπημένο του κέικ που θα ψήσεις. Είναι ο αναπαυτικός καναπές που θα της παραχωρήσεις (ενώ εσύ θα στριμωχτείς λιγάκι στον μικρότερο) και το "θες κάτι από την κουζίνα" κάθε φορά που θα σηκωθείς. Είναι τα μικρά, τα καθημερινά, που δείχνουν την νοιάξη! Ειδικά στις μακροχρόνιες σχέσεις που μάλλον έχουν ειπωθεί ήδη όλα και έχουν περάσει από τόσα. Σε αυτές που μιλάς με τα μάτια και οι καρδιές χτυπούν στον ίδιο ρυθμό. Βεβαίως και είναι υπέροχα τα "Σ' αγαπώ" και τα δώρα αλλά δείτε πίσω και από τις μικρές, καθημερινές πράξεις και αν κρύβεται (και) εκεί η αγάπη, τότε είστε τυχεροί. Εγώ είμαι.

ανδριάνα

ΥΓ. Παρόμοιας προσέγγισης και προβληματισμού, και αυτή η αρκετά παλαιότερη ανάρτηση: 

Μήπως θες ένα ποτήρι νερό;