Οι Σούμο και τα νεροπίστολα

Ειλικρινά δεν τον έχω ξαναδεί πιο χαρούμενο! Τόσες ημέρες. Τόσες "αντίξοες" ημέρες σερί!  Ξυπνάει και κοιμάται με αυτό το ακαταμάχητο χαμόγελο. Κατ' αρχάς ξυπνάει και αντί για "Μαμά - Μπαμπά" φωνάζει "Αγάπη μου" και τρέχει στην αγκαλιά μας (και εμείς τρέχουμε στη δική του και ας είναι 06.00 το πρωί)! Μας αγκαλιάζει με κάθε ευκαιρία και εκεί που κάθεται ήρεμος στον καναπέ, γυρνάει με το πρόσωπό του να λάμπει και μας λέει "είμαι τόσο χαρούμενος"! Και ξεκαρδίζεται. Και πετάγεται για να μας αγκαλιάσει. Ξανά. Και να μας ρίξει κάτω για να παίξουμε. Σαν να μην ξέρει από πού προέρχεται όλη αυτή του η ευτυχία. Σαν να μην μπορεί να την προσδιορίσει αλλά και να μην μπορεί και να την συγκρατήσει. Ξεχειλίζει! Ξέρει όμως να την εκφράζει. Την βλέπεις στα μάτια του, στα χάδια του, στην ελαφρότητά του, στην ενέργειά του, στην εσωτερική του ηρεμία, στη φαντασία του, στη συνεργασία του, στην ομαδικότητά του, στη γενναιοδωρία του. Είναι τόσο ευτυχισμένος! Και ξέρετε, η ευτυχία είναι μεταδοτική! Ειδικά αν προέρχεται από ένα αγνό, τετράχρονο αγόρι. Και έτσι και η δική μας ευτυχία πολλαπλασιάζεται! Μα πώς να του αντισταθείς; Όταν σε κοιτάει έτσι μες στα μάτια. Όταν σε αγκαλιάζει τόσο σφιχτά. Όταν προσπαθεί να βοηθήσει σε κάθε εγχείρημα -από το να σου καθαρίσει τα κρεμμύδια για το μαγείρεμα και να σφουγγαρίσει το μπαλκόνι, μέχρι να σου βρει ποια μπλούζα να φορέσεις και να σου φέρει τα παπούτσια σου.

Είναι γεμάτος! Γεμάτος ενώ δε συναντά κανέναν από τους φίλους του. Ενώ δεν πηγαίνει στον παιδικό σταθμό όπου γέμιζε τόσο δημιουργικά και ξέγνοιαστα τις ημέρες του. Ενώ δεν συναντά άνθρωπο πέραν από τους δύο γονείς του και ενώ το αποκορύφωμα της ημέρας είναι το περπάτημα μέχρι τη λίμνη και τα ξυλαράκια που θα μαζέψουμε στη διαδρομή. Κανένα εξωτερικό ερέθισμα. Καμία περιπέτεια. Κανένα νέο παιχνίδι. Καμία επίσκεψη. Κανένα εστιατόριο και κανένα άλλο σπίτι πέρα από το δικό μας.

Δεν έχει τίποτα από τα παραπάνω αλλά έχει το σημαντικότερο όλων: τους δυο πιο αγαπημένους του ανθρώπους -επιτέλους- δικούς του. Όλο δικούς του. Εντάξει, όχι εξ' ολοκλήρου (γιατί η εργασία μας συνεχίζεται από το σπίτι) αλλά πολύ περισσότερο από τις 2 - 3 ώρες περίπου την ημέρα που τους είχε μέχρι πρότινος. Γιατί παίζουμε τους Σούμο στο κρεβάτι, και βόλεϊ στο διάδρομο, και μαγειρεύουμε παρέα κάθε μέρα, και παίζουμε με τα νεροπίστολα στη γεμισμένη μπανιέρα, και ξαπλώνουμε και οι τρεις στο μεγάλο κρεβάτι για τους μεσημεριανούς ύπνους, και διαβάζουμε ξανά και ξανά τα βιβλία, και παίζουμε "ζεστό - κρύο", και παρακολουθούμε ταινίες (και happy traveller!), και κάνουμε "μπουρδίτσες", και γελάμε, και προσποιείται ότι δουλεύει και αυτός "κλέβοντάς" μας τα ακουστικά, και κάνει τον κομμωτή και τον batman και τον chef και τον πυροσβέστη. Τι να τα κάνεις τα παιχνίδια και τις εκδρομές και τους φίλους όταν έχεις τους γονείς σου;! Όλα είναι καλά και απαραίτητα αλλά τελικά, συμπληρωματικά. Και ναι, ο Στέφανος είναι τεσσάρων, και μάλλον θα ήταν διαφορετικά αν ήταν δεκατεσσάρων αλλά μπορεί και όχι. Και ναι, είμαστε και οι 2 ενήλικες στο σπίτι οπότε δίνουμε ανάσες ο ένας στον άλλο και παίρνουμε σειρά (γιατί είναι απλά ανεξάντλητος!). Και ναι, είναι εξαντλητικό από πολλές απόψεις. Και όλα μα όλα τα παραπάνω τα κάναμε πάντα, και προ - κορωνοϊού. Αλλά όχι κάθε μέρα. Όχι για τόσες ώρες. Όχι με τόση προσήλωση. Και προφανώς η καρδούλα του ποθούσε και άλλο και άλλο. Αχ, και οι δικές μας το ίδιο. Για αυτό και όσο και περιοριστικό και αγχωτικό και στενάχωρο και αν είναι (που είναι!) αυτό που περνάμε, είναι παράλληλα και μια μοναδική ευκαιρία για αναθεώρηση και ενδοσκόπηση και επαναπροσδιορισμό. Μια μοναδική ευκαιρία να αφεθούμε χωρίς τύψεις στους μικρούς αυτούς πολύτιμους ανθρώπους και στους μαγικούς τους κόσμους. Και να τους γεμίσουμε με χαλαρότητα και δημιουργικότητα και γέλια και ελαφρότητα και απλοχεριά και αγάπη και αγκαλιές. Να τους χαρίσουμε το πολυτιμότερο αγαθό όλων: τον χρόνο μας.

Αχ, ας έρθει αυτή η μετά-κορωνοϊού εποχή όσο συντομότερα γίνεται! Και όσο πιο ανώδυνα γίνεται. Με όλα τα υπέροχα που θα έχει να μας προσφέρει, όλα τα σημαντικά που μας έχει στερήσει, τους ανθρώπους μας, την ξεγνοιασιά, τις επιλογές, τις βόλτες, τις αγκαλιές. Θα έρθει όμως και με τα πλην της που αφήσαμε προσωρινά πίσω αλλά μάλλον όχι για πολύ. Με τους Σούμο που θα εμφανίζονται ξανά μόνο τα σαββατοκύριακα εκεί για κανά δεκάλεπτο και τις μαγειρικές που θα γίνονται πάλι με τη ψυχή στο στόμα, μετά από ένα σχεδόν 12ωρο στο πόδι. Είναι σπουδαία τα μαθήματα αυτής της περιόδου. Σε όλα τα επίπεδα. Ελπίζω να τα πάρουμε και με γνώμονα αυτά να πορευτούμε όταν όλα πια θα είναι και πάλι "φυσιολογικά" και ελεύθερα. Όταν οι επιλογές θα φαντάζουν πάλι ανεξάντλητες και εμείς θα καλούμαστε να πάρουμε τις αποφάσεις μας και να θέσουμε εκ νέου τις προτεραιότητές μας. Τι θα επιλέξουμε τότε; Θα μπορέσουμε να συνδυάσουμε τα καλά και των δύο αυτών κόσμων άραγε;

ανδριάνα