Ευχαριστώ Ελβετία!

Σε ευχαριστώ Ελβετία που μου έμαθες να σταματώ σε κάθε, μα κάθε, διάβαση. Και ας είναι ο πεζός μέτρα μακρυά, με άγνωστες προθέσεις και κατευθύνσεις. 

Σε ευχαριστώ που μου έμαθες να έχω υπομονή καθώς ο υπάλληλος (από την τράπεζα μέχρι τον φούρνο) παίρνει τον χρόνο του ώστε να εξυπηρετήσει τον εκάστοτε πελάτη όσο καλύτερα γίνεται.

Σε ευχαριστώ που με έμαθες να μιλώ γαλλικά. Την ομορφότερη γλώσσα του κόσμου όλου! Και ας κάνω χίλια και ένα λάθη -ακόμα.

Σε ευχαριστώ που μου έμαθες τι θα πει πραγματικός Χειμώνας. Αυτός που το χιόνι καλύπτει όσα βλέπει το μάτι και ακόμα παραπάνω. Αυτός που αρκούν μόλις λίγες ώρες για να ασπρίσουν όλα. 

Σε ευχαριστώ που μου έμαθες πώς να αντεπεξέρχομαι σε έναν πραγματικό Χειμώνα. Είτε αυτό θα πει "πραγματικά" χειμερινά παπούτσια και μπουφάν, είτε σύνεργα για το ξεφτυάρισμα του χιονιού και το καθάρισμα του αυτοκινήτου, είτε σκι και έλκηθρα ώστε να ζήσω το μεγαλείο της χειμωνιάτικης φύσης.

Σε ευχαριστώ που μου έμαθες τι θα πει αληθινός σεβασμός στη φύση. Όταν δηλαδή η φύση είσαι εσύ και δεν υπάρχει κανένα διαχωριστικό ανάμεσά σας. Όταν αδημονείς να την επισκεφθείς ξανά και ξανά, να τη φροντίσεις και να την θαυμάσεις. Όταν η φύση ξεκινά από το πρεβάζι σου και φτάνει μέχρι την ψηλότερη βουνοκορφή των Άλπεων.

Σε ευχαριστώ που μου έμαθες ότι δεν υπάρχει καλός και κακός καιρός, απλά κατάλληλα και μη ρούχα. Και έτσι, έπαψα να περιμένω τους ήλιους και τις ξαστεριές για να βγω με τους φίλους ή για να κάνω τις δουλειές μου με τον μικρό.

Σε ευχαριστώ που μου έδειξες πώς είναι να ζεις πραγματικά στο κέντρο της Ευρώπης και να μπορείς να επισκέπτεσαι μία διαφορετική χώρα απλά για να κάνεις τα ψώνια σου.

Σε ευχαριστώ που μου έμαθες τι σημαίνει πραγματική πολυπολιτισμικότητα! Όταν κάθε ημέρα στον εργασιακό μου χώρο συναντώ ανθρώπους από τα μήκη και τα πλάτη της οικουμένης και μαθαίνω τις γλώσσες, τα έθιμα, τον πολιτισμό τους... Είτε είναι από το Ιράν, τη Λιθουανία, το Καζακστάν, είτε από την Κολομβία και την Μαλαισία. Πραγματικός θησαυρός.

Σε ευχαριστώ που μου θύμισες πόσο σπουδαία είναι η πατρίδα μου. Γιατί στα μάτια και στα λόγια όλων των Ελβετών που συνάντησα, η Ελλάδα είναι κάτι μοναδικό και θαυμαστό. Μια χώρα που οι περισσότεροι έχουν επισκεφθεί πολλάκις και που εκτιμούν και σέβονται.

Σε ευχαριστώ που μου θύμισες πόσο μα πόσο σημαντικοί είναι οι άνθρωποι. Είτε απολαμβάνοντάς τους ρουφώντας κάθε λεπτό μαζί τους, είτε μετρώντας αντίστροφα τις ημέρες για να τους συναντήσω πάλι.

Σε ευχαριστώ που μου έμαθες ότι είναι εφικτό να κινείσαι με καρότσι, rollers, πατίνια, αναπηρικό αμαξίδιο και να μην αντιμετωπίζεις απλά κανένα πρόβλημα.

Σε ευχαριστώ που μου θύμισες πώς είναι να έχεις ένα ζεστό σπίτι, 12 μήνες το χρόνο, και ας έχει έξω -10 C.

Σε ευχαριστώ που μου απέδειξες ότι μπορούν τα δημόσια μέσα μεταφοράς να είναι αξιόπιστα και αξιοπρεπή.

Σε ευχαριστώ που μου έμαθες ότι ο δημόσιος χώρος, τα πάρκα - οι λίμνες - οι παιδότοποι, είναι κτήμα όλων. Εκεί διοργανώνονται γιορτές, πικ-νικ, εκδρομές, υπό τη φροντίδα των κατοίκων, σαν να πρόκειται για την προσωπική τους αυλή.

Σε ευχαριστώ που μου έμαθες τι σημαίνει ασφάλεια βλέποντας σχολεία χωρίς κάγκελα, σπίτια χωρίς πατζούρια και άδεια τραπέζια στα bar με τσάντες και κινητά -ενώ οι ιδιοκτήτες τους απλά πετάχτηκαν έξω για ένα τσιγάρο.

Σε ευχαριστώ που μου έδειξες ότι υπάρχει και διαφορετικός τρόπος να μεγαλώνεις παιδιά, αυτός που τα κάνει αληθινά ανεξάρτητα, δυναμικά και με αυτοπεποίθηση. Τόσο ώστε να μπορούν να κινηθούν με τα ΜΜΜ και να περπατήσουν με τους φίλους τους ως το σχολείο ακόμα και σε ηλικία 6-7 ετών.

Σε ευχαριστώ Ελβετία. Δεν θα είμαι ποτέ πια η ίδια μετά από όλα όσα μου έμαθες. 

Μου έμαθες και άλλα πολλά που δεν ήταν όλα ρόδινα και θετικά αλλά ακόμη και αυτά τα κρατάω σαν προσωπικό μου θησαυρό. Γιατί κατάφερα να αντεπεξέλθω, να προσαρμοστώ, να βρω λύσεις, να τα αντιμετωπίσω και να προχωρήσω, να εξελιχθώ.

Γιατί αυτά τα πέντε χρόνια εκτός Ελλάδος, άγνωστη μεταξύ αγνώστων, ήταν σαν 2 μεταπτυχιακά διπλώματα. Γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερος πλούτος, μεγαλύτερη προσωπική ανταμοιβή και πρόοδος, από το να αντιμετωπίζεις όλα σου τα "πρέπει" και τα "μη", τα στερεότυπα και τα εθνικά σου πρότυπα, τις βιολογικές σου τάσεις και τις προσωπικές σου πεποιθήσεις. Να τα βάζεις στο τραπέζι, παρέα με όλα τα καινούργια που σου εμφανίστηκαν και σου τάραξαν όλα όσα ήξερες μέχρι τώρα, και να τα ξεδιαλέγεις ένα - ένα, και να τα αναθεωρείς, και να τα προσαρμόζεις, και να τα επεκτείνεις. Και να ψάχνεις μέσα σου ξανά και ξανά για αποθέματα, και δύναμη, και λύσεις. Και να πέφτεις, και να σηκώνεσαι ξανά. Εκπληκτικά μαθήματα. Δύσκολα, επίπονα αλλά και μοναδικά. Θησαυρός.

Σε ευχαριστώ Ελβετία που μου χάρισες το πολυτιμότερο δώρο όλων, τον Στεφανάκο μας, και που όπως και να εξελιχθούν τα πράγματα, θα είσαι για πάντα η δική του γενέτειρα και η δική μας ως γονείς.

Σε ευχαριστώ Ελβετία για αυτά τα πέντε μοναδικά, συναρπαστικά, αναπάντεχα, δύσκολα και τόσο επιμορφωτικά χρόνια. Πού να μας βρουν άραγε τα επόμενα πέντε; 

ανδριάνα