Ο δρόμος προς την επιτυχία

Πώς γίνεται να ακολουθήσει ο καθένας τον προσωπικό του, μοναδικό δρόμο προς την επιτυχία και την ευτυχία, ενώ παράλληλα είναι υποχρεωμένος να ακολουθήσει και τον γενικό, ομαδικό; Αυτό σκεφτόμουν διαβάζοντας αυτό το άρθρο για τον ταλαντούχο εννιάχρονο Joe ο οποίος ήταν υποχρεωμένος -όπως άλλωστε και όλα τα άλλα παιδιά της ηλικίας του- να ακολουθήσει ένα αυστηρό, γενικευμένο ακαδημαϊκό πρόγραμμα, το οποίο όμως αγνοούσε πλήρως τα προσωπικά του ταλέντα, το προσωπικό του πάθος, το προσωπικό του, υποκειμενικό δρόμο προς την επιτυχία. Ένα πρόγραμμα που κάλυπτε (και καλύπτει) σχεδόν ολόκληρή του την ημέρα αφήνοντας πολύ μικρά περιθώρια για να ασχοληθεί με αυτό που αγαπά, την ζωγραφική, και να εξελιχθεί σε αυτό. Ένα πρόγραμμα που παγιδεύει μαθητές και δασκάλους στα στεγνά πρότυπα της επιτυχίας και περιορίζει το γνωστικό πεδίο σε αυτά που κάποιοι - κάποτε αποφάσισαν ως απαραίτητα εφόδια για τους πολίτες του κόσμου. 

"Όλοι είναι ιδιοφυίες, αλλά αν κρίνεις ένα ψάρι από την ικανότητά του να σκαρφαλώσει σε ένα δέντρο, τότε θα περάσει ολόκληρη τη ζωή του πιστεύοντας ότι είναι ηλίθιο".

Albert Einstein

Και βεβαίως, θα συμφωνήσουμε οι περισσότεροι θεωρώ, ότι κάποιες γνώσεις είναι βασικές και "υποχρεωτικές"... Ωφελεί την πλειονότητα ημών να γνωρίζουμε ανάγνωση και γραφή, να γνωρίζουμε βασικά μαθηματικά, να καταλαβαίνουμε πώς λειτουργεί το σώμα μας και ο κόσμος γύρω μας. Εννοείται. Αλλά ίσως πέραν από τις βασικές γνώσεις, το ιδανικό εκπαιδευτικό σύστημα θα έπρεπε να λαμβάνει υπόψιν και όλα αυτά τα πολυδιάστατα ταλέντα και να γεμίζει με εφόδια και αυτοπεποίθηση τα παιδιά ώστε να ακολουθήσουν τα όνειρά τους αντί να τα "τιμωρεί" (εντός και εκτός εισαγωγικών). Ώστε να εξελιχθούν στα απαραίτητα αλλά και σε όλα όσα τους γεμίζουν με χαρά και δημιουργικότητα και έτσι μέσα από αυτήν την μακρά πορεία των 12 ετών σχολικής εκπαίδευσης να βγαίνουν ενήλικες ολοκληρωμένοι, μοναδικοί, ξεχωριστοί, πιστοί στα πάθη και τα ταλέντα τους. Να βγαίνουν ενήλικες που ακολουθούν τον προσωπικό τους δρόμο προς της επιτυχία. Γιατί αυτός είναι και ο μοναδικός. Κανένας αντικειμενικός δρόμος, εξωτερικά καθορισμένος, δεν μπορεί να σε κάνει ευτυχισμένο. 

Για τον Joe ήταν η ζωγραφική. Για κάποιον άλλον μπορεί να είναι ο χορός, η μουσική, το διάστημα και οι επιστήμες, η ιστορία και η ποίηση.... Η λίστα είναι μάλλον ατελείωτη. Έτσι, αντί για τιμωρίες επειδή ζωγράφιζε εν ώρα μαθήματος, ο Joe θα προσηλωνόταν μάλλον περισσότερο στα απαραίτητα αν γνώριζε ότι το σχολείο ενδιαφερόταν πραγματικά και για το ταλέντο του προσθέτοντας αντίστοιχα μαθήματα στο καθημερινό του πρόγραμμα. Τυχερός ο Joe αφού οι γονείς του, με ανοιχτούς ορίζοντες και καθαρά μάτια, είδαν το πάθος και το ταλέντο του και δεσμεύτηκαν να το ενισχύσουν. Πόσοι όμως άλλοι Joe αποθαρρύνθηκαν, τιμωρήθηκαν ξανά και ξανά ώστε να παρατήσουν τα "περιττά" και να αφοσιωθούν στα υποχρεωτικά; Πόσοι μικροί καλλιτέχνες και ερευνητές και μουσικοί και συγγραφείς χαραμίστηκαν μέσα σε ατελείωτες υποχρεώσεις και νουθεσίες ώστε να γίνουν αυτό που η κοινωνία περιμένει από αυτούς;

Ας δούμε τα παιδιά για αυτό που είναι, μοναδικοί - ταλαντούχοι - ξεχωριστοί άνθρωποι, και ας τους βοηθήσουμε να βρουν τον δικό τους δρόμο προς την επιτυχία.

ανδριάνα

ΥΓ. Μπορείτε να δείτε περισσότερα για τον Joe στο Instagram account του.