Άνθρωποι

Είναι οι άνθρωποι. Είναι πάντα οι άνθρωποι αυτοί που κάνουν τη διαφορά. Θυμάστε τότε, τον Μάρτιο που μας πέρασε, που προσπαθούσα μέσα σε λίγες μόνο ημέρες να βρω τη λύση ώστε ο Στεφανάκος να παρακολουθήσει τον παιδικό σταθμό full time ώστε να μπορέσω και εγώ να ξεκινήσω στην πολυπόθητη δουλειά μου; Τότε που η επόμενη διαθεσιμότητα ήταν για τον Αύγουστο ενώ εγώ έπρεπε αρχές Απριλίου να είμαι στη νέα μου θέση. Τότε που δύο άνθρωποι, η γραμματέας Rute και η διευθύντρια Christine, πήραν την κατάσταση στα χέρια τους και με ενσυναίσθηση και αποφασιστικότητα έκαμψαν τους κανόνες ώστε να βρουν τον τρόπο και να ξεκινήσει ο Στεφανάκος μόλις μετά από λίγες ημέρες. Τότε που βούρκωσα στα νέα και έφτιαξα cupcakes για να τους δείξω την ευγνωμοσύνη μου. Τότε που αισθάνθηκα "δικαιωμένη" και περήφανη για αυτούς τους ανθρώπους αλλά και για εμένα που έχω κατορθώσει να έχω τέτοιες σχέσεις σε μια ξένη χώρα, επικοινωνώντας σε σπαστά γαλλικά αλλά με πλήρη ειλικρίνεια, σεβασμό και καλές προθέσεις.

Έτσι ένοιωσα και την περασμένη Πέμπτη όταν μέσα σε 2 δευτερόλεπτα και με μηδενική σχεδόν ταχύτητα είχα ένα τόσο δυνατό τροχαίο ατύχημα που εγώ βγήκα αλώβητη αλλά το αυτοκίνητό μου καταστράφηκε χωρίς επιστροφή. Τότε που έπρεπε μόνη να εντοπίσω ασφαλιστικές εταιρείες, γερανούς, συνεργεία σε μια πόλη που γνωρίζω μόνο ως "τουρίστρια", να κατανοήσω νομοθεσίες και συμβόλαια, να επικοινωνήσω στα γαλλικά με όρους που δεν κατέχω καλά - καλά ούτε στα αγγλικά, και να κινηθώ σε τόσες άγνωστες και αγχωτικές κατευθύνσεις για να βρω μια λύση. Τότε που 2 όμως άνθρωποι, ο νεότατος, Γάλλος συνάδελφος Pierre και ο σχεδόν συνταξιούχος, Ελληνο-Ελβετός ασφαλιστής Carmelo, υπερέβησαν εαυτούς, άλλαξαν τα προγράμματά τους και ήταν εκεί για να μου προσφέρουν ένα τόσο πολύτιμο και απαραίτητο χέρι βοηθείας. Ήταν εκεί για να μιλήσουν με τον οδηγό του γερανού ο οποίος μιλούσε μόνο γαλλικά, και με βαριά προφορά, για να σπρώξουν το αυτοκίνητο, για συνεννοηθούν με το συνεργείο, για να συμπληρώσουμε τα χαρτιά, για να με καθησυχάσουν όταν τα νέα χειροτέρευαν ώρα με την ώρα, για να με αγκαλιάσουν όταν βούρκωνα, για να γελάσουμε ώστε να ελαφρύνει η ατμόσφαιρα, για να ανταλλάξουμε απόψεις και να δούμε μπροστά τις εναλλακτικές. Δύο άνθρωποι που δεν είχαν καμία, μα καμία, υποχρέωση να τα κάνουν όλα αυτά και που και πάλι θα ήταν δύο εξαιρετικοί άνθρωποι αν δεν τα είχαν κάνει. Δύο άνθρωποι όμως που θεώρησαν καθήκον τους να είναι εκεί χωρίς καν να ρωτήσουν. Με τον Pierre να ακυρώνει επιτόπου την συνάντησή του ώστε να έρθει στο ραντεβού με τον γερανό (παρόλο που εγώ επέμενα ότι δεν χρειάζεται, χωρίς βεβαίως να ξέρω τι με περιμένει) και με τον κύριο Carmelo να μου ανακοινώνει ότι στις 16.00 θα είναι στο γραφείο ώστε να με παραλάβει και να πάμε παρέα στο συνεργείο (χωρίς καν να του το ζητήσω). Και μιλώ για αυτούς τους δύο ειδικά γιατί έκαναν πραγματικά τόσα για εμένα χωρίς να βρίσκονται καν στον στενό μου οικογενειακό και φιλικό κύκλο. Ορμώμενοι μόνο από τις δικές τους αξίες και τον αμοιβαίο σεβασμό που τρέφουμε.

Είναι οι άνθρωποι. Οι πραγματικοί, αυθεντικοί άνθρωποι που κάνουν πάντα τη διαφορά. Και βεβαίως δεν είναι όλοι έτσι αλλά έχω ευτυχήσει να με περιτριγυρίζουν αρκετοί "τέτοιοι". Ελπίζω να είμαι και εγώ μία από αυτούς και να προσφέρω πάντα, όπου και όποτε μπορώ. Έτσι ανιδιοτελώς. Ως άνθρωπος προς άνθρωπο. Είμαι ευγνώμων για κάθε τέτοιο άνθρωπο. Έτσι, μέσα από μία τόσο ατυχή συγκυρία επιβεβαίωσα ακόμη μία φορά πόσο τυχερή είμαι και πόσο σπουδαίοι μπορούμε όλοι να είμαστε.

Ευχαριστώ!

ανδριάνα