Πατρίδα

Ναι. Είναι τα κάτασπρα και ξερά Κυκλαδονήσια. Οι ατελείωτες παραλίες και τα ιστιοπλοϊκά σκαφάκια. Είναι τα αρχαία μας μνημεία. Είναι ο μουσακάς και το σουβλάκι. Είναι το ούζο και το χταπόδι. Είναι οι ψάθινες καρέκλες και τα ταβερνάκια δίπλα στο κύμα. Είναι οι άνθρωποι που μιλούν δυνατά ενώ παράλληλα κουνούν τα χέρια τους. Είναι η ξέφρενη Μύκονος και η μοναδική Σαντορίνη. Είναι οι χοροί και τα τσουγκρίσματα. Μάλλον αυτή είναι η ελληνικότητα για έναν μη Έλληνα. Η θετική ελληνικότητα. Γιατί προφανώς υπάρχει και η αρνητική. Και είναι αληθής. Είμαστε όλα τα παραπάνω "στερεότυπα" και πόσα ακόμη.

Για έναν Έλληνα όμως, είναι τόσο, μα τόσο πιο υποκειμενική η ελληνικότητα. Είναι η δική του, προσωπική πατρίδα. Μια πολυδιάστατη εικόνα αρωματισμένη, συνειδητά και μη, από όλα όσα έχουμε ζήσει από τις πρώτες μας ανάσες στην αγκαλιά της μαμάς μέχρι τα ατελείωτα ξενύχτια της εφηβείας και τα εργασιακά άγχη. Είναι οι τόποι μας. Με ρωτούν εδώ στην Ελβετία από πού είμαι. Απαντώ από την Ελλάδα. Και καθώς οι περισσότεροι την έχουν επισκεφθεί, η επόμενη ερώτηση είναι "Πού από την Ελλάδα;". Και απαντώ Αθήνα αλλά νοιώθω τόσο λάθος αυτή την απάντηση. Σαν να προδίδω τον "τόπο" μου. Μερικές φορές, αν η συζήτηση συνεχιστεί, προσθέτω: "Από το παραλιακό μέτωπο της Αθήνας, η πόλη μου λέγεται Βούλα". Γιατί η Βούλα είναι το σπίτι μου. Ναι, είναι προάστιο της Αθήνας αλλά δεν είναι Αθήνα. Μία συγκυρία απίθανων γεγονότων οδήγησε πριν δεκαετίες την Πειραιώτισσα γιαγιά μου να αγοράσει με τον παππού αυτό το οικόπεδο στη μέση του πουθενά, περιτριγυρισμένο από θάμνους και κατσίκια, ενώ βρίσκονταν στη Ρόδο ως κύριος και κυρία Νομάρχη. Το οικόπεδο αυτό που μετά από χρόνια αποφάσισαν οι γονείς μου να χτίσουν σε μια ακόμα -τότε- αραιοκατοικημένη και απομακρυσμένη περιοχή τη δεκαετία του '80, με χωματόδρομο και τα κατσίκια να μας επισκέπτονται ακόμα αραιά και πού. Σε αυτό το σπίτι ζούσαμε 6 συνολικά (όταν είχαμε full house), δύο γονείς, τρία παιδιά και βεβαίως η γιαγιά -που είχε μείνει χήρα από πολύ νέα.

Η πραγματική μας πατρίδα είναι η παιδική μας ηλικία.

Roland Barthes

Η δική μου λοιπόν ελληνικότητα είναι αυτός ο κήπος με τις λεμονιές και ο μπαμπάς που σκαρφαλώνει -ακόμα- στην πανύψηλη συκιά για να κόψει τα σύκα. Είναι τα ατελείωτα, Κυριακάτικα τραπέζια της μαμάς με φαγητό πολύ. Είναι το γιασεμί, οι βουκαμβίλιες και τα γεράνια. Είναι οι κούνιες με το χαλικάκι που μεταφέραμε στην άλλη άκρη του κήπου με τον αδελφό μου και βασικό όχημα ένα κίτρινο ποδηλατάκι με καρότσα. Είναι το μπασκετάκι της γωνίας όπου περνούσαμε όλη μας την ημέρα, με μια μπάλα, ένα ποδήλατο και ένα πατίνι. Είναι η γιαγιά που έφτιαχνε λαλάγγια και κεντούσε καθισμένη στην αγαπημένη της πολυθρόνα δίπλα στο παράθυρο για να την χτυπάει ο ήλιος.

Η δική μου "πατρίδα" είναι το πρώτο Ego Mio όπου ξεκινούσαμε μεσημέρι με καφέδες και καταλήγαμε βράδυ με κρασιά. Είναι ο παραλιακός δρόμος στα λιμανάκια που οδηγεί στην παραλία των παιδικών μας μπάνιων, αυτή της Αναβύσσου. Είναι το πιροσκί που παίρναμε στην επιστροφή από τον υπόγειο, τοσοδούλικο -τότε- φούρνο του Γεωργιάδη στην Βάρκιζα. Είναι η θάλασσα που είναι πανταχού παρούσα, ατελείωτη και πολυπόθητη. Είναι οι μετασχολικές συναντήσεις στον Αστέρα. Είναι οι πρώτες νυχτερινές περιπλανήσεις στα clubs -με την χείρα βοηθείας της αδελφής- και οι μετέπειτα που μας έβρισκαν με μόλις λίγες ώρες ύπνο τις Παρασκευές στη δουλειά (Πέμπτες στο "Οξυγόνο"). Είναι οι διαδρομές με το αυτοκίνητο μέσα από τα ελαιόδεντρα της Πελοποννήσου, τα παράθυρα ανοιχτά, το ραδιόφωνο στη διαπασών (ποιος χρησιμοποιεί άραγε ακόμα αυτή τη φράση;) και εμάς να τραγουδάμε με όλη μας τη ψυχή. Είναι τα εξοχικά σπίτια των φίλων, τα νησιά (τουλάχιστον ένα "καινούργιο" κάθε καλοκαίρι), τα αργά πλοία που σε μετέφεραν στην Σαντορίνη σε 10-12 ώρες και τα καταστρώματα. Είναι τα ραντεβού στη γωνία του Corte, οι ατελείωτες συζητήσεις στα σταθερά τηλέφωνα με τις φίλες και τα "αγόρια" (με το φόβο να το σηκώσει η μαμά από την άλλη συσκευή) και οι κασέτες που γράφαμε για τους αγαπημένους μας.

Πόσο μακρινά φαντάζουν όλα. Είναι ο χρόνος αμείλικτος, οι αποστάσεις και οι αλλαγές. Πώς να εξηγήσεις την προ - internet και προ κινητών τηλεφώνων ζωή, που έψαχνες στις εγκυκλοπαίδειες για πληροφορίες και έδινες ραντεβού πριν ξεκινήσεις από το σπίτι και απλά συναντιόσουν. Που μιλούσες επί ώρες πάνω από έναν καφέ χωρίς καμία διακοπή για τηλεφωνήματα - social media - check ins και uploads. Ευτύχησα να έχω αυτή την παιδική ηλικία και εφηβεία που νοσταλγώ και που εύχομαι να μπορέσω να προσφέρω και στο δικό μου παιδί. Μια παιδική ηλικία γεμάτη παιχνίδι, μια εφηβεία γεμάτη φίλους και μια ζωή γεμάτη αγάπη.

Ποια είναι η δική σας "πατρίδα";

ανδριάνα