Μία ώρα

Μία ώρα. Μία πολύτιμη ώρα. Σπάνια, δυσεύρετη, πολυπόθητη. Ειδικά για όσους έχουν παιδιά, μία και μόνο ώρα μπορεί να κάνει όλη τη διαφορά. Μία ώρα που θα καταφέρεις να ξεκλέψεις για τον εαυτό σου. Μία ώρα που θα κοιμηθείς παραπάνω -ή λιγότερο. Μία ώρα που διαρκεί η αγαπημένη σου σειρά. Μία ώρα για ένα ματς τένις. Μία ώρα για να καταφέρετε να ετοιμαστείτε και οι τρεις. Μία ώρα για να προλάβεις να μαγειρέψεις ένα "αξιοπρεπές" φαγητό. Μία πολύτιμη ώρα που σίγουρα δεν σπαταλάς.

Έτσι, στις πρόσφατες διακοπές μας στην Τζια, κάθε μεσημέρι φροντίζαμε με τον συνοδοιπόρο, εκεί κατά τις 12.00, να είμαστε στο αυτοκίνητο ώστε να κάνει ο μικρός την απαραίτητη σιέστα του και να αντέξει έως το βράδυ. Μία ώρα ξεκούρασης λοιπόν για αυτόν, οδηγήματος - βόλτας - συζήτησης για εμάς. Μία μόνο ημέρα (αυτή της αναχώρησής μας) δεν πετύχαμε αυτόν τον συγχρονισμό και έτσι ο μικρός, όρθιος και ασταμάτητος από τις 07.00, εκεί κατά τις 12.00 απλά κατέρρευσε. Και για ένα νήπιο αυτό δε σημαίνει ότι απλά ξάπλωσε να ξεκουραστεί. Σημαίνει υπερδιέγερση, ένταση, σύγχυση γιατί πολύ απλά δεν καταλαβαίνει τι του συμβαίνει και πώς να το διαχειριστεί. Οι συνθήκες δύσκολες. Στην παραλία, με πολύ κόσμο, πολύ δικό μας κόσμο, πολλά ερεθίσματα και φασαρία, και για πρώτη φορά χωρίς ομπρέλες και χώρο να ξαπλώσουμε (παρά μόνο καρέκλες). Πόσο εύκολο θα ήταν απλά να αρχίζουμε να φωνάζουμε, να προσπαθούμε να τον "συνετίσουμε", να απελπιστούμε και να τον κατηγορούμε; Καταφέραμε όμως να κάνουμε ένα βήμα πίσω, να εντοπίσουμε τα αίτια, να τον απομακρύνουμε σε ένα πιο ήσυχο σημείο ώστε να βγάλει την έντασή του μέσω του κλάματος και μετά να αφεθεί στον λυτρωτικό ύπνο στην αγκαλιά μου. Για μία ώρα. Μία πολύτιμη ώρα. Μία ώρα που θα μπορούσα να αφιερώσω στους φίλους που βλέπω σπάνια, που θα μπορούσα να κολυμπήσω, να λιαστώ, να διαβάσω το βιβλίο μου, να φάω, να ξεκουραστώ. Μία ώρα όμως που πέρασα αγκαλιά με τον Στεφανάκο, σε μια άβολη καρέκλα κάτω από την σκιά, παρακολουθώντας τους φίλους από απόσταση και νοιώθοντας την ανάσα του μικρού στο στήθος μου. Μία ώρα που πέρασα με τον Στεφανάκο συνειδητοποιώντας ότι μπορώ ακόμα να τον κρατώ και να τον κοιμίζω στην αγκαλιά μου, όπως άλλοτε, αλλά όχι για πολύ ακόμα. Μία ώρα που είμασταν ξανά μόνο οι δυο μας, όπως τους πρώτους μήνες. Μία ώρα που μου θύμισε την αναντικατάστατη ασφάλεια που προσφέρει η αγκαλιά και η μυρωδιά της μαμάς. Μία ώρα που ήταν όλος δικός μου. Γιατί δεν θα είναι για πολύ. Ή μάλλον δεν είναι ήδη.

Μία ώρα που πέρασε και επέστρεψα και εγώ στους φίλους και εκείνος στους δικούς του. Μία ώρα όμως που δεν θα ξεχάσω από το φετινό καλοκαίρι. Και ας ήταν μόλις μία ώρα. Μία εξαιρετική ώρα. Μία ώρα ανιδιοτελούς αγάπης.

Ζήστε τις στιγμές. Έτσι διαρκούν αιώνια.

ανδριάνα