Little friends

Ξέρετε ποιοι είναι οι πιο "δύσκολοι" φίλοι; Οι πιο απαιτητικοί; Αυτά τα μικρά ανθρωπάκια των τριών και πέντε και επτά χρόνων. Γιατί λειτουργούν με το ένστικτο, με το συναίσθημα. Παρορμητικά. Δεν τους απασχολούν οι τίτλοι, οι θέσεις, οι ρόλοι. Θέτουν τις δικές τους ιεραρχίες και σπουδαιότητες. Τι και αν είσαι η "θεία Μαρία ή η "γιαγιά" Μαρία ή η "ξαδέλφη" Μαρία. Δε σημαίνει απολύτως τίποτα αν εσύ δεν "εκμεταλλευτείς" τον τιμητικό αυτόν τίτλο στο έπακρο ώστε να δώσεις ουσία σε αυτή τη μοναδική σχέση. Αν δεν είσαι εκεί, ψυχή τε και σώματι. Αν δεν τους αφιερώσεις πραγματικό, ειλικρινή, ποιοτικό χρόνο. Αν δεν κυλιστείς στα πατώματα, δεν διαβάσεις το ίδιο παραμύθι εκατό φορές, δεν τρέξεις, δεν σκαρφαλώσεις, δεν αγκαλιάσεις, δεν γελάσεις. Αν δεν τους σταθείς στα χειρότερά τους, τότε που νοιώθουν τόσο μόνοι και τόσο ευάλωτοι. Τότε που οι περισσότεροι απλά τους κρίνουν και τους κατακρίνουν όταν το μόνο που πραγματικά χρειάζονται είναι λίγη ησυχία, υπομονή και κατανόηση. 

Είναι οι πιο απαιτητικοί φίλοι γιατί δεν εξαγοράζονται. Ούτε με τα καλά λόγια, ούτε με τα εντυπωσιακά δώρα, ούτε με τις κολακίες. Γιατί βλέπουν πίσω από τις λέξεις και εντοπίζουν την ουσία. Γιατί ο μόνος τους οδηγός είναι η αγάπη και την εντοπίζουν στα μάτια σου και στα χάδια σου. Γιατί καταλαβαίνουν, χωρίς να ανταλλάξετε κουβέντα, αν κάνεις κάτι με την καρδιά σου ή ως υποχρέωση, αν πραγματικά περνάς καλά μαζί τους ή απλά κοιτάς το ρολόι να περάσει η ώρα. Και έτσι, σιγά - σιγά, δημιουργούν τον δικό τους κύκλο, τις δικές τους φιλίες, τις δικές τους αδυναμίες. Δεν ξυπνούν ένα πρωί και αποφασίζουν ότι ο θείος Πέτρος είναι ο αγαπημένος τους. Την έχει κερδίσει αυτή τη θέση με το σπαθί του, με τη διάθεσή του, την αγάπη του, τη διαθεσιμότητά του μέσα στους μήνες και στα χρόνια. Με κόπο και υπομονή έχει χτιστεί μια αμφίδρομη σχέση όπου και οι δύο μαθαίνουν και εξελίσσονται και δένονται.

Όλα αυτά τα χρόνια έχω ευτυχήσει να έχω πολλούς μικρούς φίλους. Συγγενείς και μη. Νήπια αλλά και εφήβους. Ανίψια, βαφτιστήρια, παιδιά φίλων. Και πραγματικά με τιμά η αγάπη τους γιατί είναι καθαρή και ανιδιοτελής. Όπως είναι και η δική μου. Γιατί τους αφιερώνω χρόνο επειδή απλά περνάω καλά μαζί τους. Επειδή θέλω να τους μάθω και να μάθω. Επειδή προσπαθώ να μπω στα δικά τους παπούτσια και να ζήσω αυτό τον κόσμο, έστω για λίγο, ως τρίχρονο ή ως δωδεκάχρονο. Γιατί είναι πραγματικά μια μοναδική εμπειρία. Όσοι, λένε, ασχολούνται με παιδιά, παραμένουν για πάντα νέοι. Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο. 

Την επόμενη λοιπόν φορά, δώστε μια ευκαιρία στα πιτσιρικάκια που γυροφέρνουν στα πόδια σας, που τρέχουν γύρω από το τραπέζι και που σας τραβούν το μπατζάκι για να παίξετε. Σίγουρα μπορούν να σας καταπλήξουν αν έχετε ανοιχτή καρδιά και τα προσεγγίσετε με σεβασμό.