Ένοχη!

Πόσοι από εσάς επιστρέφετε πτώμα από τη δουλειά, κοιμίζετε τα παιδιά -αν έχετε, παίρνετε θέση στον καναπέ και τσουπ ανοίγετε την τηλεόραση ή τον υπολογιστή και παραμένετε έτσι, με το τηλεκοντρόλ στο ένα χέρι και το κινητό στο άλλο, μέχρι να μην αντέχετε άλλο και να μεταφερθείτε απλά στο κρεβάτι για ύπνο; Ένοχη! Πρώτη θα σηκώσω το χέρι και πραγματικά με ντροπή. Γιατί αυτή η εικόνα δεν έχει καμία σχέση με την προ-Ελβετίας και προ-μητρότητας ανδριάνα. Μα καμία όμως! Και με την ανδριάνα που θέλω να πιστεύω ότι είμαι γενικότερα.

Ένα θα σας πω: Όλα αυτά τα χρόνια που ζούσα στην Ελλάδα, φοιτήτρια, με τους γονείς, συζώντας, παντρεμένη κτλ κτλ, ποτέ, σημειώστε το παρακαλώ ΠΟΤΕ, δεν είχα παρακολουθήσει τηλεοπτική σειρά. Μόνο τα friends και αυτή σποραδικά (και ολοκληρωτικά μόνο όταν αγόρασα την κασετίνα με όλα τα seasons δώρο στην αδελφή μου). Την τηλεόραση δεν την άνοιγα σπίτι παρά μόνο για καμιά ταινία ή όταν ο συνοδοιπόρος ήθελε να παρακολουθήσει κάτι αθλητικό. That was it! Και βεβαίως υπήρχαν και τότε πάρα πολύ ενδιαφέρουσες σειρές αλλά πολύ απλά το πρόγραμμά μου ήταν τόσο γεμάτο και τόσο πιο ενδιαφέρον που δεν είχα κανένα λόγο να κάτσω στον καναπέ. Έτσι, μετά από πολλές ώρες εργασίας, το πρόγραμμα είχε yoga (κάποιες περιόδους και κάθε μέρα) και μαγειρέματα (κάθε μέρα ανελλιπώς) και φίλους και βόλτες και διάβασμα και γράψιμο και μουσικές και πολιτιστικά.

Πού πήγαν όλα αυτά; Παρέμειναν στην Ελλάδα. Γιατί με εξαίρεση τον πρώτο χρόνο που εξακολουθούσαμε να είμαστε οι 2 μας, η Ελβετική μας πραγματικότητα γέμισε με ένα μωρό, αυπνίες, κούραση και βοήθεια - στήριξη μηδέν. Πώς να αθληθείς και πώς να συναντήσεις τους φίλους και ποιο θέατρο να παρακολουθήσεις και ποιο βιβλίο να διαβάσεις. Και δεν είναι μόνο οι πρακτικές - σωματικές δυσκολίες (που σημαίνει ότι κάθε βράδυ πρέπει τουλάχιστον ένας από τους δύο να είναι σπίτι, το ίδιο και όλα τα σαββατοκύριακα) γιατί το βιβλίο το διαβάζεις και στο σπίτι, για παράδειγμα, αλλά και η ψυχική - συναισθηματική κούραση του να αναθρέφεις ένα παιδί 24/7 που δεν σου αφήνει πολλές αντοχές και περιθώρια δημιουργικότητας και ευφευρετικότητας. Έτσι, αφού έχεις κατορθώσει να μπουν "όλα" (λέμε τώρα) στη θέση τους εκεί κατά τις 21.00 (ούσα σερί, και εσύ και ο συνοδοιπόρος, από τις 06.00-07.00 το πρωί), το μόνο που αντέχεις είναι ένας καναπές και ένα επεισόδιο της αγαπημένης σου σειράς. Βάλτε και την απόσταση που σημαίνει ότι η κύρια επαφή με τους δικούς σου είναι το κινητό και έκλεισε η παρέα για τις 1-2 ώρες που σου απομένουν μέχρι τον ύπνο.

Δεν μου αρέσει όμως καθόλου αυτή μου η εικόνα. Και ξέρω ότι δεν μπορώ να κάνω πολλά αλλά θέλω να αυτοδεσμευτώ και κάποιες ημέρες να με ξεχνά ο καναπές και να με θυμάται το mat μου και τα βιβλία μου (που στοιβάζονται στο κομοδίνο γιατί ξεκινώ παράλληλα 2-3 και δεν ολοκληρώνω κανένα) και το γράψιμό μου και οι μαγειρικές μου. Γιατί περνάνε οι ημέρες και οι μήνες και τα χρόνια και οι σειρές που έχω παρακολουθήσει είναι πλέον καμιά δεκαριά (ωραία περνάμε και με αυτές, δεν μπορώ να πω) αλλά η ψυχή μου αναζητά περισσότερα. Στην yoga λοιπόν της Τρίτης (που εμφανίζομαι ως "δασκάλα"), στόχος είναι να προστεθεί και η yoga της Πέμπτης ίσως (όπου θα εμφανίζομαι ως μαθήτρια και ας είμαι εγώ η δασκάλα του εαυτού μου) και ίσως και το τέννις του Σαββάτου (ιδανικά με τον συνοδοιπόρο) και και και.

Για να δούμε, θα τα καταφέρω;

ανδριάνα