Working 9 to 5

Γίνεται να αλλάξει πλήρως (εντάξει, σχεδόν πλήρως) η ζωή 3 ατόμων μέσα σε μία ημέρα; Γίνεται. Την ημέρα που η μαμά ξεκινά δουλειά. Την ημέρα που ο μικρός ακολουθεί το πρόγραμμα του παιδικού σταθμού για 9 ώρες (!). Την ημέρα που ο μπαμπάς πηγαίνει πρώτη φορά τον μικρό το πρωί στο σχολείο και επιστρέφει σπίτι πριν από την μαμά για να ετοιμάσει φαγητό. Την ημέρα που η μαμά πρέπει να ξαναφορέσει το καπέλο της "επαγγελματία" και να αποχωριστεί τον μικρό της και την θαλπωρή του σπιτιού. Domino effect. Μία αλλαγή που γίνεται η αφετηρία για χίλιες άλλες.

Το να εργάζονται και οι δύο γονείς 100%, όντας σε μια ξένη χώρα, χωρίς κανέναν μηχανισμό υποστήριξης (γονείς, συγγενείς, φίλους) είναι πράγμα δύσκολο. Και με όσους φίλους το συζητήσαμε που ζουν αντίστοιχες πραγματικότητες εδώ στην Ελβετία, μας συμβούλεψαν για το αντίθετο. Τουλάχιστον ένας από τους δύο, δηλαδή, να έχει μειωμένο ωράριο. Εμείς όμως δεν είχαμε αυτή την επιλογή. Και έτσι πήραμε βαθειά ανάσα και βουτήξαμε και οι τρεις μας κατευθείαν στα βαθειά. Με επιπλέον "εμπόδιο" τα 75χλμ που πρέπει να διανυθούν δύο φορές την ημέρα, με αυξημένη συχνά κίνηση.

Και έτσι, εκείνη την Πέμπτη 4 Απριλίου ξυπνήσαμε όλοι μαζί, νωρίς, με ξυπνητήρι, ετοιμαστήκαμε, φάγαμε πρωϊνό στα γρήγορα, ντυθήκαμε και κατηφορίσαμε για να μπούμε στα αυτοκίνητα και να αναχωρήσουμε για το άγνωστο. Γιατί μπορεί και στην Ελλάδα να εργαζόμασταν full time και οι δύο, με πολύ απαιτητικά ωράρια, αλλά πρώτον είμασταν μόνο εμείς οι δύο και δεύτερον είμασταν στη χώρα μας, με μηχανισμούς στήριξης που θα ζήλευε οποιοδήποτε ζευγάρι. Αυτή τη φορά, στο επίκεντρο δεν ήταν οι δουλειές μας και τα projects αλλά ο Στέφανος και η προσαρμογή στη νέα του πραγματικότητα. Και ο Στεφανάκος ακολούθησε το νέο του πρόγραμμα σαν να το έκανε μια ζωή. Με ηρεμία και συνεργασία και θετικότητα. Είχε -προφανώς- καταλάβει. Είχε κατανοήσει. Είχαμε κάνει άλλωστε τόοοσες συζητήσεις για το πώς θα επιστρέψει η μαμά στη δουλειά και θα έχει και αυτή γραφείο, και θα πρέπει να αναχωρούμε το πρωί όλοι από το σπίτι, και πώς εκείνος θα περνά περισσότερες ώρες στο «σχολείο» με τους φίλους και θα τρώνε και θα κοιμούνται παρέα το μεσημέρι.... Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, ήταν λοιπόν έτοιμος. Και γιατί είχε κατανοήσει τις αλλαγές αλλά και γιατί είχε φτάσει σε μια ηλικία που ένα πιο ανεξάρτητο πρόγραμμα ήταν πλέον εφικτό. Μη σας πω εν τέλει και επιθυμητό. Τι ευτυχία! Τι δώρο ήταν αυτό! Αυτή η ομαλή μετάβαση του Στέφανου ήταν και είναι ο πυρήνας αυτής της ομαλής προσαρμογής και ημών. Και μετά, ο συνοδοιπόρος, που έχει βάλει «πλάτες» και πηγαινοφέρνει τον μικρό, και μαγειρεύει, και προχωρά κάποιες δουλειές από το γραφείο και μοιραζόμαστε τις περιφερειακές δουλειές και αυτές του σπιτιού. Γιατί για να επιστρέψει μια μαμά στη δουλειά, χρειάζεται ένα δίκτυο υποστήριξης. Και εγώ το έχω. Και είναι οι 2 μου άντρες. Και είμαι τυχερή. Και ευγνώμων. Και έτσι, όταν αναχωρώ το πρωί είμαι ανάλαφρη. Και ναι, κοιτάω το ρολόι μετρώντας αντίστροφα τις ώρες και υπολογίζοντας την κίνηση ώστε να επιστρέψω στα αγόρια μου αλλά ξέρω ότι είναι μια χαρά όλες αυτές τις ώρες που είμαστε χώρια. Και αυτό είναι μεγάλη ανακούφιση. 

Πώς είναι δύο περίπου εβδομάδες μετά; Μια χαρά! Ειλικρινά, δεν πιστεύω ότι θα μπορούσαν να είχαν πάει καλύτερα ή ομαλότερα τα πράγματα. ΟΚ, θα μπορούσε η δουλειά μου να μην είναι σε άλλο καντόνι αλλά οκ. Λαμβάνοντας όμως υπόψιν τα συγκεκριμένα δεδομένα, όλα έχουν πάει εξαιρετικά! Είμαστε και οι τρεις πιο κουρασμένοι όταν μαζευόμαστε σπίτι το απόγευμα αλλά και πιο γεμάτοι. Χρειάζεται ακόμη περισσότερη οργάνωση για να βγει το πρόγραμμα επιτυχώς (μέχρι και πότε θα λουστώ πρέπει να έχω προγραμματίσει) αλλά το πρόγραμμα βγαίνει. Οι κενές ώρες χαλάρωσης έχουν μειωθεί καθώς ακόμα και μετά τον ύπνο του μικρού εμείς πρέπει να προετοιμάσουμε και να οργανώσουμε χίλια – δυο πράγματα, αλλά οκ. Ίσως με την πάροδο του χρόνου να μπορούμε και εμείς να ξεκλεύουμε κάποιες ώρες για τον αθλητισμό μας και τα χόμπι μας. Ακόμα όμως και το βραδινό μάθημα της γιόγκα προχωράει κανονικά, με την ίδια διάθεση και χαρά, και ας είμαι στο πόδι από τις 07.00 μέχρι τις 22.00.

Είμαι χαρούμενη για αυτή την αλλαγή και ελπίζω μέρα με τη μέρα να βρίσκουμε όλο και περισσότερο τα πατήματά μας και να ανθίζουμε και οι τρεις σε όλα τα επίπεδα.

ανδριάνα