The big YES

Το θυμάστε το The big "no"; Πέρασαν πάνω από 2 χρόνια από τότε! Πω πω! Πόσες αγγελίες, πόσα τηλεφωνήματα, πόσα emails, πόσες συνεντεύξεις, πόσες απογοητεύσεις, πόσες φρούδες ελπίδες, πόσες νέες διευθύνσεις στο gps, πόσες αγωνίες χώρεσαν σε αυτά τα 2 χρόνια! Πόση υπομονή και επιμονή. Ξέρετε, δεν είναι εύκολο να διατηρείς την αυτοπεποίθησή σου, το πείσμα και τη διάθεσή σου για τόσους μήνες, μετά από τόσες απογοητεύσεις, σε μια ξένη χώρα και με τόσα εμπόδια σε κάθε πιθανή νέα εργασιακή θέση. Καθόλου εύκολο. Τα κατάφερα όμως. Δεν το έβαλα κάτω παρόλο που σταδιακά το βιογραφικό μου το έστελνα σε όλο και λιγότερες αγγελίες και γινόμουν όλο και πιο επιλεκτική. Και ενώ προσπαθούσα να αποκωδικοποιήσω τα μηνύματα από το σύμπαν για αυτό το "μεγάλο" χρόνο αναμονής και στασιμότητας, δεν κατέληγα τελικά κάπου. Ήταν όμως όντως μεγάλο; Σίγουρα δεν ήταν στάσιμο! Και εκεί στην καμπύλη, εκεί που αρχίσαμε με τον συνοδοιπόρο να συζητάμε σοβαρά για το μέλλον μας, για το τι μας επιφυλάσσει αυτή η χώρα, για το πώς μπορούμε να κινηθούμε ώστε να βρω και εγώ μια δημιουργική διέξοδο, εκεί που ξεφυσούσα πιο συχνά και κουνούσα με απογοήτευση το κεφάλι στις αρνητικές απαντήσεις που συνέχιζα να λαμβάνω, κάτι μαγικό συνέβει!

Τηλεφώνημα για συνέντευξη. Όχι, δεν είναι αυτό το μαγικό ούτε το τόσο σπάνιο. Το μαγικό είναι ότι κάπως σαν να λειτούργησα ενστικτωδώς αυτή τη φορά και χωρίς να μπορώ να το εξηγήσω ντύθηκα αλλιώς, προσήλθα με διαφορετική διάθεση στην εταιρεία και αντιμετώπισα τις ερωτήσεις με πλήρη ειλικρίνεια και χαλαρότητα. Και το μαγικό είναι, ότι αυτό που συνάντησα από την απέναντι πλευρά ήταν αντίστοιχο! Ο διευθυντής με jean και λευκά, αθλητικά παπούτσια (πρώτη φορά!), η συνέντευξη στην καφετέρια (!), να ανταλάσσουμε φωτογραφίες των γιων μας και να γελάμε, και το δεύτερο μέρος της συνέντευξης να περιλαμβάνει τους μελλοντικούς μου συναδέλφους με ακόμη πιο συγκεκριμένες ερωτήσεις και brainstormings για τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν. Και αναχώρισα μετά από 1 ώρα νοιώθοντας πραγματικά ότι και μου ταιριάζει αυτή η θέση (όχι μόνο με αυστηρά, επαγγελματικά κριτήρια αλλά και ευρύτερα σα νοοτροπία) και ότι είναι πολύ πιθανό να την πάρω. Πρώτη φορά μετά από εκείνο το μεγάλο "όχι".

Και μετά από μόλις 3 εργάσιμες, εκείνη την Τρίτη 12 Μαρτίου 2019, χτύπησε το τηλέφωνο και ήταν από το τμήμα HR. Και τα νέα ήταν ανάμεικτα: ο διευθυντής ενθουσιάστηκε με την συνάντησή μας αλλά πριν προχωρήσει σε επίσημη πρόταση θα ήθελε να αλλάξω τη διαθεσιμότητά μου και να την φέρω όσο πιο κοντά γίνεται. Μα... αφού το συζητήσαμε. Αφού του εξήγησα ότι δεν μπορούν να γίνουν νωρίτερα αλλαγές στον παιδικό σταθμό. Δεν επιτρέπεται! Αφού έχει και αυτός γιο σε αντίστοιχη ηλικία και ξέρει. Μα.... τι να κάνω; Αφού είμαι μόνη. Χωρίς το "χωριό" που χρειάζεται για να μεγαλώσει ένα παιδί (την ξέρετε αυτή τη φράση που λέει "it takes a village to raise a baby"). Θυμός. Και άγχος. Και βάρος. Και ευθύνη. Και δάκρυα. Της είπα ότι θα κάνω ότι καλύτερο μπορώ και θα επανέλθω. Και απλά άρχισα να κλαίω. Για αυτές τις δυσκολίες. Για αυτό τον Στεφανάκο που θέλω να προστατέψω. Για αυτή τη μοναδική σχέση που έχουμε χτίσει και την ασφάλεια που νοιώθει και που δε θέλω να διακινδυνεύσω για τίποτα στον κόσμο. Για τις επιλογές που ΔΕΝ έχω σε αυτή την προηγμένη χώρα που λέγεται Ελβετία όπου οι ιδιωτικοί παιδικοί σταθμοί έχουν χρόνια αναμονής! Ουφ. Αφού τα είπα στον συνοδοιπόρο, αφού τα αναλύσαμε, αφού ξεφυσήξαμε μαζί, τα βάλαμε κάτω για να βρούμε τα επόμενα, απτά βήματα. Γιατί δεν γινόταν να αφήσω αυτή την ευκαιρία να πετάξει.

Τρίτη μεσημέρι και παιδικός σταθμός. Στόχος τουλάχιστον να επιβεβαιωθεί η διαθεσιμότητα για τον Μάιο ώστε να ξεκινήσει 100% ο Στεφανάκος (από τα μόλις 3 απογεύματα που παρακολουθούσε). Και η αγαπημένη μου, πάντα εξυπηρετική και ευγενική γραμματέας, κομπιάζει. "Ξέρεις, η επόμενη διαθεσιμότητα για 100% είναι τον Αύγουστο". Γκλουπ. Ξεροκαταπίνω! Αυτό δεν το περίμενα ούτε στα χειρότερά μου όνειρα. Τα χτεσινά δάκρυα και το άγχος ήταν για τον Απρίλιο. Τον Μάιο τον είχα δεδομένο στο μυαλό μου. Λογάριαζα όμως χωρίς τον ξενοδόχο. Βουρκώνω. Της εξηγώ ότι δεν έχουμε κανέναν εδώ. Ότι δεν μπορώ να αρνηθώ αυτή τη θέση. Καταλαβαίνει. Το ξέρω ότι καταλαβαίνει. Μου ζητά να κάνω την αίτηση για τον Μάιο και δεσμεύεται να το συζητήσει στο αυριανό τους management meeting. Νέα σενάρια με τον συνοδοιπόρο. Τι θα κάνουμε μέχρι τον Αύγουστο! Είναι τόσοι μήνες! Και η αλλαγή παιδικού σταθμού ήταν η τελευταία μας επιλογή. Αφήστε που κανένας δεν θα είχε ούτως ή άλλως διαθεσιμότητα νωρίτερα. Οι γιαγιάδες. Αυτή είναι ίσως η λύση. Που τον ξέρουν και τον αγαπούν τον Στεφανάκο, που έχουν οικειότητα, που έχουμε εμπιστοσύνη, που δεν εργάζονται και που ενδεχομένως να μπορούν να έρθουν εναλλάξ ώστε να είναι με τον Στέφανο τις ώρες και μέρες εκτός παιδικού σταθμού. Αυτό είναι. Τόσοι φίλοι Έλληνες εδώ στην Ελβετία αυτό έκαναν, και κάνουν ακόμα στις σχολικές αργίες και τις έκτακτες περιπτώσεις.

Τετάρτη και το management meeting ήταν το απόγευμα. Αν προλάβαινε θα με έπαιρνε τηλέφωνο η γραμματέας να με ενημερώσει, αλλιώς την Πέμπτη κατά την άφιξή μας το μεσημέρι. Και εκεί που κάθομαι στο σπίτι και δουλεύω στον υπολογιστή, να 'σου κλήση από τον παιδικό σταθμό. Και στη φωνή της διακρίνω το χαμόγελό της. "Δεν άντεχα να σου πω τα νέα αύριο" μου λέει. Και αναθαρρώ! Λες να βρέθηκαν κάποιες ημέρες διαθέσιμες για τον Μάιο; σκέφτομαι. Λες αντί για τον Αύγουστο να υπάρχει διαθεσιμότητα τον Ιούνιο για 100%; "Το συζητήσαμε και όλοι ομόφωνα αποφασίσαμε να κάνουμε μία εξαίρεση. Συνειδητοποιώντας την κρισιμότητα της κατάστασης, πόσο σημαντικό είναι για εσένα να αποδεχτείς αυτή τη θέση, πόσο δύσκολες είναι οι συγκυρίες χωρίς οικογένεια εδώ και βοήθεια... και έτσι, θα κάνουμε μία σπάνια εξαίρεση και θα δεχτούμε τον Στέφανο από 1η Μαΐου 100%"! Σοκ. Δεν πίστευα στα αυτιά μου! Τώρα εκείνη καταλάβαινε από την φωνή μου τον ενθουσιαμό, την ευγνωμοσύνη και την συγκίνηση. Πόσες φορές της είπα ευχαριστώ, για τις δικές της προσπάθειες αλλά και όλων των άλλων. Γιατί ένας τέτοιος παιδικός σταθμός λειτουργεί σαν μια εταιρεία! Με ΔΣ, ψήφους και κανονισμούς. Και κατανοώ ότι η εξαίρεση έγινε λόγω όλων όσων ανέφερε (και ισχύουν) αλλά και λόγω της σχέσης που έχουμε με όλους τους εμπλεκόμενους εκεί. Λόγω του αμοιβαίου σεβασμού, της αλληλοϋποστήριξης. Δεν ξέρω αν χάρηκα περισσότερο επειδή λύθηκε ένα σημαντικό εμπόδιο, επειδή ήταν η πιο "ανώδυνη" και εποικοδομητική λύση για τον Στέφανο (πάνω από όλα) ή γιατί το σύμπαν μου επιβεβαίωσε αυτό που πάντα πιστεύω και πρεσβεύω: ότι τελικά ότι εκπέμπεις λαμβάνεις. Ότι η καλοσύνη, οι αγνές προθέσεις, ο σεβασμός, η ανιδιοτέλεια, αυτή η καλημέρα που θα πεις κάθε πρωί, αυτό το νοιάξιμο, επιστρέφουν! Το σύμπαν συνωμοτεί! Όχι με κάποιον μυστήριο τρόπο αλλά απλά επιστρέφοντας αυτά που στέλνεις προς τα έξω. Αυτές τις γέφυρες που επιλέγεις να δημιουργείς κάθε μέρα, με βροχή ή ήλιο, με πόνο ή με ξεγνοιασιά. Αυτό το χαμόγελο που προσφέρεις σε όλους απλόχερα. Μπορεί μερικές φορές να φαίνεται ότι αργεί, αλλά η ανταμοιβή πάντα έρχεται.

Αφού λοιπόν επιβεβαίωσα στο HR την νωρίτερη διαθεσιμότητά μου, έμενε το τελευταίο αλλά και πιο κρίσιμο βήμα: να έρθει επιτέλους αυτή η ρημαδοπρόταση! Να λάβω ένα συμβόλαιο για να το υπογράψω και να μπουν όλα σε νέα τροχιά. Να ξεκινήσουμε να προετοιμαζόμαστε σαν οικογένεια για μια νέα, πολύ διαφορετική, πραγματικότητα. Και αυτό το συμβόλαιο ήρθε μετά από 1 εβδομάδα και κάτι. Τι εβδομάδα ήταν αυτή! Πόση αγωνία! Πόσα σενάρια! Τι να έχει γίνει; Γιατί να αργούν τόσο; Λες να έκαναν σε άλλον πρόταση και να αναμένουν την απάντησή του; Ήρθε όμως το συμβόλαιο και το τηλεφώνημα. Ήρθαν και οι επιβεβαιώσεις από τον παιδικό σταθμό και ο εφέτης σήμανε την έναρξη του αγώνα! Το μυαλό μου ένα ηφαίστειο με όλα όσα πρέπει να γίνουν - προσαρμοστούν - αλλάξουν (από το πρόγραμμα στον παιδικό σταθμό μέχρι το ωράριο του πλυντηρίου και τις δουλειές του σπιτιού), με όλα όσα πρέπει να εφοδιαστώ (από καινούργια agenda -δεν έχω καλύτερο!- και πιο "επαγγελματικά" ρούχα), με όλα όσα πρέπει να με -και μας- προετοιμάσω. Και τα συναισθήματα ήταν λίγο roller coaster.... χαρά, ανυπομονησία, ανακούφιση, προσμονή αλλά και άγχος, τύψεις που μετά από 4,5 χρόνια κοιτώ και πάλι τον εαυτό μου και τις ανάγκες μου, αγωνία, πίεση. Μέσα σε όλα όμως έκανα την αυτο-δέσμευσή μου ότι θα βάλω τα δυνατά μου για τα της οικογενείας, για τα του σπιτιού αλλά και για τα του εαυτού μου! Οπότε μέσα στα άγχη προσπάθησα να το χαρώ όπως του αρμόζει και να προετοιμαστώ ώστε να δώσω ότι καλύτερο έχω. Και με λίγη βοήθεια από όλους (τον συνοδοιπόρο και τον Στέφανο δηλαδή, γιατί άλλους δεν έχουμε εδώ) νομίζω ότι θα βρούμε τις νέες μας ισορροπίες που θα είναι πιο "υγιείς" και για τα 3 μέλη της οικογένειάς μας. Και θα ανθίσουμε! Αμήν!

Here we go λοιπόν! Νέο κεφάλαιο, συναρπαστικό!
Wish me luck!

ανδριάνα