How was your week?

• Πάνε και οι τελευταίες μας κρυψώνες! Πλέον παίρνει ο μικρός το σκαμπώ του και τις καρεκλίτσες του και φτάνει ψηλάααα και ανακαλύπτει από κρυμμένα παιχνίδια μέχρι καλλυντικά (ευτυχώς τα φάρμακα και τα επικίνδυνα είναι σε ντουλάπες), ανοιγοκλείνει τα φώτα και ξετρυπώνει τα μπισκότα.
• Την Παρασκευή φάγαμε οικογενειακώς πρωϊνό, γέμισε αγκαλιές ο μικρός τον μπαμπά του ο οποίος αναχώρησε για την δουλειά και επέστρεψε το μεσημεράκι ώστε να φάμε όλοι μαζί.
• Ο μικρός δεν ήταν στα καλύτερά του στο πρώτο μισό της ημέρας αλλά οκ.
• Το μεσημέρι δοκιμάσαμε ένα νέο street food εστιατοριάκι που άνοιξε με burgers + tacos εν ονόματι The Corners. Να σας πω ότι τρελάθηκα με το burger θα είναι ψέμα αλλά στο ταπεινό Neuchatel που οι επιλογές μετρούνται στα δάχτυλα, είναι και αυτό ένα ελπιδοφόρο νέο.
• Και το απογευματάκι κατευθυνθήκαμε στην Bienne και στους φίλους για να μαγειρέψουμε παρέα κεφτεδάκια με χυλοπίτες στο φούρνο (εξαιρετικά!), να παίξουν τα μικρά, να πούμε τα νέα - τους προβληματισμούς - τα σχέδιά μας, να γελάσουμε, να πιούμε τα κρασιά μας και να επιστρέψουμε σπίτι γεμάτοι απ' όλες τις απόψεις.
• Και ο Στεφανάκος μάς έκανε το χατήρι και το Σάββατο ξύπνησε στις 08.30.
• Δεν μας έκανε μετά βέβαια το χατήρι καθώς δεν ήθελε απλά τίποτα (κανένα ρούχο, κανένα φαγητό, καμία πάνα). Anyway. Κατορθώσαμε κατά τις 10.30 και αναχωρήσαμε όλοι ντυμένοι και σχετικά ήρεμοι για σκι!
• Bugnenets λοιπόν με πολύ ωραίο καιρό (εκεί ψηλά είχε ήλιο!), τον Στεφανάκο ήρεμο και ομιλητικό με τον φίλο του τον Βασίλη και εμάς να κάνουμε εκ περιδρομής σκι και να παίζουμε με το χιόνι και τον μικρό.
• Και εκεί που σηκωθήκαμε από το τραπέζι μας στον ήλιο και στο χιόνι, έρχεται ένας κύριος εκεί στα 60 και μας ρωτά σε άπταιστα ελληνικά αν μπορεί να κάτσει. Με τα πολλά, ο κύριος Ελβετός της περιοχής είχε εργαστεί παλαιότερα στην Ελλάδα ως δύτης και την επισκέπτεται κάθε χρόνο με την οικογένειά του! Και μιλά τέτοια ελληνικά (που έμαθε εξ' ακοής όπως μας είπε) που μας έκανε να ντρεπόμαστε για τα γαλλικά μας.
• Επιστροφή σπίτι για μακαρόνια στο φούρνο με τυριά, παιχνίδια και συμμαζέματα.
• Και το βραδάκι είπαμε να κατέβουμε στο κέντρο στους εορτασμούς της κινέζικης νέας χρονιάς να θαυμάσουμε τα φαναράκια που αφήνουν στον ουρανό. Ε, μετά από μισή ώρα πάνω - κάτω στο κρύο, τα φαναράκια δεν τα εντοπίσαμε και γυρίσαμε άπραγοι σπίτι.
• Κυριακή με πρωϊνό σπίτι της Νινίνας με κέικ και pancakes και συζητήσεις και γέλια και τα μικρά να παίζουν από αρμόνιο και κούκλες μέχρι σκούπες και τέννις.
• Και το απογευματάκι είχε Λωζάννη το πρόγραμμα και το σπίτι των φίλων όπου συνέχισε το εξαιρετικό του παιχνίδι ο Στεφανάκος και χαλαρώσαμε εμείς.
• Δευτέρα με πρωϊνές εξωτερικές δουλειές (ταχυδρομεία, σούπερ-μάρκετ), παιχνίδι, μεσημεριανό ύπνο του μικρού και υποδοχή των 2 φιλενάδων με τα πιτσιρίκια τους για να τα πούμε οι μεν και να παίξουν οι δε.
• Ή τουλάχιστον έτσι το φανταζόμασταν. Γιατί μετά το πρώτο, ήρεμο και δημιουργικό μισάωρο, κάποιο κουμπί σαν να πατήθηκε στον Στεφανάκο και περνούσε πολύ άσχημα! Δεν ήθελε να παίξει, δεν ήθελε κανείς να ακουμπάει τίποτα, ήθελε να φάει ΟΛΑ τα μπισκότα, ήθελε να κοπανάει τα κατσαρολάκια του μες στα αυτιά μας... Ουφ! Τόση ένταση και με τόση διάρκεια δεν του έχει ξανασυμβεί και υποψιάζομαι ότι σημαντικό ρόλο έπαιξε και η πείνα του (από το πρωί δεν ήθελε να φάει ΤΙΠΟΤΑ) σε συνδυασμό με τη βόμβα ζάχαρης από τα 2 μεγάλα μπισκότα που έφαγε.
• Τον έκανα τον πονοκέφαλο και η χαλάρωση πήγε βόλτα. Anyway.
• Και είναι κάποιες ημέρες και κάποιες εβδομάδες της ξενιτιάς πιο δύσκολες από άλλες. Και αυτή την εβδομάδα είχαν μαζευτεί τόσα σημαντικά σημαντικών μου ανθρώπων, Να συζητάς με την μαμά σου το μενού του γενέθλιου τραπεζιού της και εσύ να μην είσαι εκεί. Να διοργανώνει η αδελφή σου εορταστικό sushi για τα δικά της γενέθλια και εσύ απλά να χαμογελάς και να της λες τι να παραγγείλει. Να παρουσιάζει ο φίλος σου το πρώτο του βιβλίο (μα τι φίλους έχω! πολυντάλαντους), και εσύ να περιμένεις πώς και πώς να μάθεις πώς πήγε από τα social media μέχρι να έρθει η ώρα να μιλήσετε.
• Τρίτη λοιπόν, με τα γενέθλια της πολυαγαπημένης μου αδελφής που αγαπώ τόσο και μου λείπει άλλο τόσο. Μα είμαστε τόσο διαφορετικές αλλά έχει παίξει τόσο καθοριστικό ρόλο στο ποια είμαι. Να είσαι πάντα καλά και πάντα έτσι!
• Και αφού παίξαμε με τον μικρό, ξεπεράσαμε 3-4 καθημερινά δράματα (από το πόσα μπισκότα θα φάει -ένα- και πόσα επεισόδια paw patrol θα δει -πάλι ένα- μέχρι ποια μπλούζα θα φορέσει και πώς θα αναχωρήσουμε για τον παιδικό).
• Φανταστείτε να μην ήμουν αυστηρή και να μην έβαζα όρια τι θα γινόταν.
• Παραδόθηκε με αυτά και με εκείνα στον παιδικό ο μικρός και επέστρεψα σπίτι εγώ για online πληρωμές (είναι οι πρώτοι μήνες του έτους όλο έξοδα!), online μαθήματα, online δουλειές....
• Και το βράδυ, yoga βεβαίως βεβαίως που μου είχε λείψει μετά την απουσία της προηγούμενης εβδομάδας. Και αυτή τη φορά είχαμε χέρια και κορμό και παιχνίδια με τη βαρύτητα.
• -Κοίτα πολλά φορτηγά! -Ε, δεν είναι και πολλά, δύο είναι. -Σωστά. Πόσα έπρεπε να είναι για να είναι πολλά; -Δύο δύο δύο και δύο.
• Τετάρτη με τραμπολίνο (είχαμε 2 εβδομάδες να πάμε!) και τον μικρό να σκαρφαλώνει και να κάνει κωλοτούμπες και να σέρνεται σαν κομάντο και να αιωρείται σαν πιθηκάκι!
• Κάναμε και την καθιερωμένη μας στάση στο σούπερ - μάρκετ, πετάξαμε και τα πλαστικά μας στην ανακλύκλωση, τσιμπήσαμε ένα μπισκοτάκι και ένα χυμό και τσουπ πίσω για ύπνο!
• Και το τολμήσαμε! Δύο κοπέλες, χωρίς παιδιά, για σκι! Και αφήσαμε το συννεφιασμένο Neuchatel για να βρούμε τον λαμπερό ήλιο στο βουνό! Και κάναμε μία ώρα σερί και πολύ το χαρήκαμε.
• Και εκεί που φορτώναμε το αυτοκίνητο για να επιστρέψουμε, να 'σου και η Γαλλιδούλα Elodie που είχε ανέβει με το λεωφορείο για raquettes και μας ζήτησε να την κατεβάσουμε.
• Και την κατεβάσαμε και τελικά έμενα ένα δρόμο πάνω από εμένα.
• Και η Πέμπτη μάς βρήκε σπίτι, με δουλειές και μαγειρικές, και αφού τον άφησα στον παιδικό έφυγα για Βέρνη και το ραντεβού μου στην Αμερικανική Πρεσβεία.
• Έφτασα λίγο νωρίς οπότε ήπια και ένα γρήγορο καφέ στο Toi et Moi που μου πρότεινε η φίλη Έλενα, ξεπέρασα το ύφος και την αγένεια των ανθρώπων της ασφάλειας που για να μην κάνω ένα βήμα έπρεπε να περιμένω μες στη βροχή, κρατώντας ομπρέλα και ένα βουνό χαρτιά, παρέδωσα τα χαρτιά μου και λογικά σε 2 εβδομάδες θα έχω το ανανεωμένο μου διαβατήριο.
• Και στο γυρισμό παρέλαβα το φυστίκι (καιρό είχα να τον γράψω έτσι) γιατί ο συνοδοιπόρος θα αργούσε από τη δουλειά και γυρίσαμε σπίτι να ετοιμάσουμε παρέα το φαγητό.
• Πόσο διαφορετικές θα ήταν οι ζωές μας αν πραγματικά λέγαμε αυτά που σκεφτόμασταν και μπορούσαμε να βάλουμε στη θέση τους όλους τους δήθεν;

Καλό σαββατοκύριακο!

ανδριάνα