How was your week?

• Παρασκευή με δουλειές εκτός (κυρίως για το κοπή τη πίτα) και γρήγορο καφέ με τα κορίτσια.
• Κατάφερε και ήρθε και σχετικά νωρίς ο συνοδοιπόρος και φάγαμε όλοι μαζί, προς μεγάλη χαρά του μικρού.
• Και το απογευματάκι πήγαμε στους γειτόνους ώστε εμείς τα κορίτσια να φτιάξουμε την καθιερωμένη (φανταστική) βασιλόπιτα και τα αγόρια να τα πουν λιγάκι. Ο Στέφανος βέβαια επέλεξε το δικό μας μέτωπο και ήταν ο sous chef μας!
• "Μαμά εγώ σε χτενίσω" και παίρνει τη μικρή του μπλε, lego βούρτσα. Και ενώ μου χτενίζει τα μαλλιά και πηγαίνει γύρω - γύρω μου λέει "Και εγώ Βίκυ είμαι" γιατί Βίκυ λένε τη φίλη - κομμώτριά μας στην Αθήνα.
• Σάββατο με πολύ πρωινό ξύπνημα (06.10!) και ανάμεικτα συναισθήματα και διαθέσεις. Τελικά βγήκαμε για δουλειές το μεσημεράκι, μαγείρεψαν τα αγόρια σνίτσελ και "τηγανιτές" πατάτες στο φούρνο και περάσαμε το απόγευμα σπίτι.
• Κυριακή και το κοπή τη πίτα. Είναι η τέταρτη χρονιά που την διοργανώνουμε (ακριβώς όσα χρόνια είμαστε και στο Neuchatel) και νομίζω ότι κάθε χρόνο είμαστε και περισσότεροι και πιο δεμένοι.
• Αυτή τη χρονιά πήραμε το ρίσκο και αντί για το γνωστό εστιατόριο που το διοργανώναμε, επιλέξαμε έναν πολύ όμορφο, μεγάλο χώρο του δήμου (πρώην φάρμα) ο οποίος από τη μία μας έδωσε πολλές ελευθερίες (μεγάλος χώρος ώστε τα παιδιά να παίξουν και να τρέξουν, φέραμε ότι θέλαμε να φάμε και να πιούμε, είχαμε τις μουσικές μας...) και από την άλλη είχε και τις υποχρεώσεις του (να τον καθαρίσεις, να τον γεμίσεις, να φέρεις τα δικά σου σύνεργα, να βασιστείς στην ομαδικότητα).
• Ο χώρος γέμισε από νωρίς και εν τέλει είμασταν γύρω στους 60 ενήλικες και καμιά τριανταριά πιτσιρίκια! Και οι πάγκοι γέμισαν με φαγητά και γλυκά (από παστίτσιο και γίγαντες μέχρι εκμέκ και τσουρέκια) και κρασιά, και τα μικρά ξεσάλωσαν και εμείς είχαμε την ευκαιρία να τα πούμε με καινούργιους αλλά και παλιούς που βλέπουμε σπανιότερα. Και παντού άκουγες γέλια και έβλεπες αγκαλιές και χειραψίες.
• Βεβαίως, δεν έλειψαν οι λίγες -ευτυχώς- και μεμονωμένες παραφωνίες από ανθρώπους που προτίμησαν τα παράπονα χωρίς να προσφέρουν ούτε βοήθεια ούτε λύσεις. Kριτική χωρίς αντιπρόταση είναι απλά γκρίνια. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για μία διοργάνωση που βασίζεται στον εθελοντισμό, τον ελεύθερο χρόνο και τη διάθεση δύο γυναικών.
• Η μεγαλύτερη ανταμοιβή του κόπου μας ήταν βέβαια η καλή διάθεση, η ομαδικότητα και η συνεργασία της πλειοψηφίας των Ελλήνων. Σας ευχαριστούμε.
• Κυριακή ήταν και τα γενέθλια της μαμάς (τα οποία τα γιόρτασε το Σάββατο με ένα γενέθλιο γεύμα ώστε να μη λείψει η μικρή της εγγονή) που πάντα όλους μας σκέφτεται και όλους μας προσέχει. Να προσέχεις και εσένα μαμά.
• Δευτέρα με έναν τρελό καιρό που κυμαινόταν μεταξύ ήλιου, χιονόνερου, καταιγίδας και ξανά ήλιου, και τους δυο μας σπίτι σε δημιουργικό οίστρο (και τι δεν παίξαμε, και τι δεν φτιάξαμε, και τι δεν μαγειρέψαμε, και τι δεν σκαρφιστήκαμε τόοοσες ώρες).
• "Μαμά, όλοι έρθουν. Είναι μεγάλο το σπίτι, χωράνε. Όλοι μαζί πάμε βόλτα" μιλώντας για τις οικογένειές μας στην Αθήνα.
• Και η Τρίτη μάς υποδέχτηκε με λαμπερό ήλιο και ανεβασμένη θερμοκρασία! Λέτε να πέρασε ο βαρύς χειμώνας; Κιόλας;
• Και το πρώτο μισό το περάσαμε σπίτι, τον παρέδωσα στον παιδικό το μεσημέρι, γύρισα γρήγορα - γρήγορα πίσω για το μάθημα γαλλικών και στις 16.00 ξανά πίσω στον παιδικό για την δραστηριότητα παιδιών - γονιών που είχαν ετοιμάσει: στολισμός cupcakes! Εγώ νόμιζα ότι θα τα ετοιμάζαμε κιόλας αλλά μας περίμεναν έτοιμα και απλά τα στολίσαμε. Διακριτικά και λιτά όπως μπορείτε να φανταστείτε.
• Και το βράδυ, yoga! Hips & Heart! Και επίσημα ψάχνουμε για νέο χώρο καθώς εκεί που είμαστε θα αλλάξει ιδιοκτήτη και χρήση. 
• Τετάρτη και επισήμως μου έσπασε τα νεύρα! Συγγνώμη αλλά ξέρετε. Ας είμαστε ειλικρινείς.
• Και στο πρώτο μισό του τραμπολίνου ήταν οκ, στο δεύτερο μισό ήταν απλά ο επαναστάτης χωρίς αιτία! Να μη συμμετέχει, να παίρνει κάτι δοκάρια για σπαθί, να χαλάει τις κατασκευές του παρκούρ, να μου φωνάζει... πω πω! Και με πιάνει και αυτή η αίσθηση ντροπής όταν είναι τόσος κόσμος μπροστά (και ξένος και ξενόγλωσσος!)!
• Και αφού φύγαμε με τον Στέφανο να κλαίει και να οδύρεται (χάρμα οφθαλμών) και εμένα σε "εξαιρετική" κατάσταση, με το που τον έβαλα στο καρότσι του σούπερ-μάρκετ  για 2 γρήγορα ψώνια, ηρέμησε και άρχισε τις γλύκες και τα παρακαλώ.
• Σπίτι συνέχισε τα καλοπιάσματα, προσπάθησα να του εξηγήσω και να κάνω μια αναδρομή στα γεγονότα αλλά χωρίς αποτέλεσμα και βεβαίως την ώρα του ύπνου ξανα-ξύπνησε ο επαναστάτης! "Fini μαμά νάνι" ενώ δεν είχε κοιμηθεί ούτε 1 λεπτό. 
• Και για να μπει και το κερασάκι στην τούρτα, έλαβα ακόμη μία (από τις δεκάδες; εκατοντάδες;) αρνητική απάντηση σε αγγελία.
• Ποια είναι λέτε η μεγαλύτερη απόλαυση: ο σπιτικό καφές ή το κουλουράκι που βουτάτε σε αυτόν; Εγώ ψηφίζω ασυζητητί το δεύτερο!
• Και αφού έφτασε η πολυπόθητη ώρα της παράδοσης του μικρού στον παιδικό, συνάντησα τη φίλη Ρόζα για έναν καφέ στο κέντρο, να απολαύσουμε λίγο ήλιο και να καθαρίσει λίγο το μυαλό μου.
• Και ποια είναι η διέξοδος; Η δημιουργικότητα. Πάντα. Είτε αυτό είναι το lifelikes, είτε η yoga, είτε η μαγειρική, είτε η φωτογραφία είτε ότι αγαπά ο καθένας.
• Και την Πέμπτη συνεχίστηκε ο εξαιρετικός ήλιος, κάναμε εμείς τις κλασικές μας δουλειές εντός, παίξαμε με τις πλαστελίνες, με τις μπάλες, κάναμε τις σκούπες μπαστούνια του χόκει, και ενώ κοιμήθηκε δύσκολα κοιμήθηκε τελικά πολύ!
• "Echange des mots doux" έγραφε το κατακίτρινο, ταχυδρομικό βαγόνι (ανταλλαγή γλυκών λέξεων).
• Αρκεί ένας λαμπερός ήλιος για να σου φτιάξει τη διάθεση; Μερικές φορές ναι.
• Έτσι και εγώ, αφού άφησα τον μικρό στον παιδικό (με δυσκολία) έκανα μία μοναχική βόλτα στον ωραίο ήλιο, πήρα έναν καφέ στο χέρι και περιπλανήθηκα.
• Και το βραδάκι φάγαμε οικογενειακά, με έξτρα γλυκό και λουλούδια για τον μικρό εορτασμό της ημέρας (είναι ωραίο να βγαίνεις από την ρουτίνα με όποια αφορμή).
• Λέτε να διανύουμε τις ελβετικές αλκυονίδες ημέρες; Όπως και να 'χει, είναι θεσπέσιες!
• Στα milestones, να σας ενημερώσω ότι πρώτη φορά ο Στέφανος ζήτησε σε δασκάλα του στον παιδικό να πάει τουαλέτα.

Καλό σαββατοκύριακο!
ανδριάνα