How was your week?

• Όμορφη, ηλιόλουστη Παρασκευή και αποφασίσαμε με τον Στεφανάκο να πάμε στο κοντινό μας εμπορικό κέντρο για 2-3 αγορές. 
• Παράλληλα, προχωράνε και οι ετοιμασίες για τον φετινό εορτασμό της κοπής της πίτας των Ελλήνων του Neuchatel. Αμ πως!
• Και το βραδάκι εγκαινιάσαμε το πολυαναμενόμενο La Casa de Papel. Interesting!
• Ανήσυχο βράδυ αλλά ευτυχώς σηκώθηκε σχετικά αργά ο μικρός και έτσι φτιάξαμε pancakes -που του είχα υποσχεθεί την προηγούμενη που τα ήθελε για βραδινό- και απολαύσαμε ένα αργό πρωϊνό Σαββάτου.
• Πεταχτήκαμε για 2 γρήγορες δουλειές, έφτιαξα την quiche με μπέικον και σπανάκι, κοιμήθηκε λίγο ο μικρός και κατά τις 18.00 είμασταν στο σπίτι των φίλων Πολωνών.
• Εκεί φάγαμε Πολωνικά, τα είπαμε στα αγγλικά - τα γαλλικά - τα ελληνικά και τα πολωνικά, έπαιξαν τα πιτσιρίκια, γελάσαμε, ανταλλάξαμε εμπειρίες και ιστορίες, και κατά τις 21.00 επιστρέψαμε σπίτι με τον μικρό πτώμα.
• Και -δυστυχώς- το βράδυ ξύπνησε εμπύρετος! Καιγόταν ο κακομοίρης. Βουρ στα σιρόπια.
• Και την Κυριακή μας, όπως υποθέσατε, την περάσαμε εντός με αγκαλιές, mickey, σιρόπια, χαρτομάντηλα (μαμά μύτσα!), παιχνίδια, μαγειρικές (φτιάξαμε cookies), βιντεοκλήσεις...
• Και το βράδυ της Κυριακής ήταν ακόμα πιο δύσκολο και άυπνο! Ουφ. Τον πήραμε στο κρεβάτι μας αφού τσουρούφλαγε και έκλαιγε ο κακομοίρης, και αυτός κάπως κατάφερε να κοιμηθεί, εμείς... τίποτα! Μα όλο στριφογυρνάει, όλο σπρώχνει, όλο θέλει να κρατάει τα χέρια μας και να γυρνάει τα δαχτυλίδια μας... Όσοι κοιμάστε στο ίδιο κρεβάτι με τα μικρά σας, πώς τα καταφέρνετε;
• Έτσι, ο συνοδοιπόρος σηκώθηκε ξημερώματα Δευτέρας κατάκοπος και αναχώρισε για Κρακοβία (με λεωφορεία, τρένα, αεροπλάνα, αυτοκίνητα) και μείναμε ο μικρός και εγώ, με τους πυρετούς και τα σιρόπια!
• Και η ημέρα πήγε σχετικά καλά -δεδομένων των συνθηκών. 
• Ο συνοδοιπόρος έφτασε στον προορισμό του παρόλες τις αντίξοες, καιρικές συνθήκες και τις καθυστερήσεις, και εμείς παίξαμε, κάναμε δουλειές πολλές, αγκαλιές ακόμα πιο πολλές, χαζέψαμε το χιόνι (κατά διαστήματα έπεφτε πυκνό!), έκλαψε (αυτός), τον παρηγόρησα (εγώ), σκουπήσαμε τη μύτη και χίλιες φορές, γκρίνιαξε (αυτός), αναστέναξα (εγώ) και ενώ το απογευματάκι ήταν απύρετος, πριν κοιμηθεί να 'σου πάλι το 38.5.
• Από πολύ μωρό τον προσέλκυε το κολιέ που φοράω στο λαιμό. Και πάντα το χάζευε και το παρατηρούσε. Αφού έλεγα χαριτολογώντας ότι θα γίνει γεμολόγος. Ε, τις προάλλες, σε μία αντίστοιχη κατάσταση που είμασταν αγκαλιά και το χάζευε του εξηγούσα τι είναι, ποιος μου το έχει προσφέρει κτλ και μου λέει "έχω και εγώ κολιέ" και εκεί που πάω να του εξηγήσω προσθέτει "από τη βάφτισή μου".
• Και το βράδυ της Δευτέρας δεν διέφερε -δυστυχώς- από τα προηγούμενα μόνο που αυτή τη φορά έπρεπε με 2 χέρια να τον κρατάω αγκαλιά, να του δίνω σιρόπια, να του βάζω ορούς, να του σκουπίζω μύτες....
• Και την Τρίτη ξύπνησα μετά από 4-5 ώρες ύπνο, σε ένα πανέμορφο, λευκό τοπίο, τον μικρό στην ίδια, εμπύρετη κατάσταση και τρίτη ημέρα εσώκλειστη.
• Και παίξαμε, και ξανα-παίξαμε, και ευτυχώς κοιμήθηκε 2+ ώρες το μεσημέρι, και το απόγευμα είχαμε ραντεβού στον παιδίατρο όπου για πρώτη φορά στα σχεδόν 3 χρόνια δεν ήθελε να πάμε! Δεν ήθελε να βγάλει τα παπούτσια, δεν ήθελε να γδυθεί... είχε ο κακομοίρης και 39 πυρετό!
• Με τον γιατρό όμως τα πήγε καλά, τον εξέτασε και τον βρήκε γενικά οκ οπότε μας είπε αν σε 2 ημέρες δεν έχει πέσει ο πυρετός να ξαναπάμε.
• Και το βράδυ έφαγε πρώτη φορά μετά από 3-4 ημέρες με όρεξη! Τι έφαγε; Pancakes (ναι, για βραδινό), και λίγο ρόδι, και λίγο κοτόπουλο, και ψωμάκι.
• Και το βράδυ κάναμε ήσυχα - ήσυχα το μπανάκι του (δεν το συνηθίζει τον τελευταίο καιρό) και κοιμήθηκε σερί! Ναι! Μέχρι τις 08.00 το πρωί! Και ξύπνησε απύρετος! Γιούπι!
• Έτσι, περάσαμε το πρωινό σπίτι, να θαυμάζουμε το χιόνι που έπεφτε παχύ παχύ, να παίζουμε, να διαβάζουμε... και το μεσημεράκι πήγαμε στον παιδικό σταθμό, χωρίς να θέλει (classic) αλλά με μια σχετική ηρεμία.
• Και επέστρεψα στην ησυχία και την πολύτιμη (μερικές φορές) μοναξιά μου, έφτιαξα καφέ και κάθισα να τον απολαύσω.
• Και εννοείται πως κάθε λίγο και λιγάκι σκεφτόμουν τον Στεφανάκο: 1. αν είναι οκ με την υγεία του και 2. αν έγινε η μεταφορά στο νέο τμήμα και πώς τα πήγε. 
• Και τα πήγε περίφημα, και στα δύο! Και τον παρέλαβα το απόγευμα από το τμήμα των grands ή αλλιώς preschoolers μες στο χαμόγελο!
• Και το βραδάκι κάναμε το μπανάκι μας, παίξαμε με τα μπουκάλια και κοιμήθηκε σαν αγγελούδι για πάνω από 12 ώρες!
• Μα το πρωί ανησύχησα και στις 09.00 (!) μπήκα να δω αν είναι όλα καλά! Ούτε ο κύριος με το φτυάρι που καθαρίζει τις σκάλες από το χιόνι δεν τον ξύπνησε (εμένα με ξύπνησε πάντως!). 
• Αυτές τις ημέρες που χιονίζει, βγαίνει ο διαχειριστής κάθε πρωί στις 06.45 -νταν- να καθαρίσει τις σκάλες που περνούν δίπλα από το κτίριό μας, τις δημόσιες σκάλες δηλαδή, και εννοείται τον περιβάλλοντα χώρο της πολυκατοικίας. Αυτά για όσους κατηγορούν μονίμως το κράτος αλλά δεν παίρνουν μια σκούπα να καθαρίσουν το πεζοδρόμιό τους.
• Και το μεσημεράκι, αφού είχαμε κάνει τις δουλειές μας, είχαμε παίξει, είχαμε κλάψει για τον παιδικό, βγήκαν οι σκούπες και τα φτυάρια για να καθαρίσω το αυτοκίνητο από το χιόνι αλλά και τον πάγο από το δρομάκι της πολυκατοικίας (που είναι και ανηφορικό) γιατί αλλιώς θα μέναμε εκεί.
• Ε, μετά από κανά μισάωρο τα κατάφερα (ο Στεφανάκος με κοιτούσε και χαμογελούσε από το τζάμι), άφησα τον μικρό στον παιδικό και πήγα στη φίλη Β. για γυναικείο καφέ με εξαιρετική θέα το χιόνι που έπεφτε και την μικρή να μπουσουλάει και να ξεκαρδίζεται.
• Και τα μαντάτα δεν ήταν καλά στο άλλο μέτωπο της οικογένειάς μας (στην Πολωνία) καθώς ακυρώθηκε η πτήση της επιστροφής του συνοδοιπόρου και αντί για απόγευμα η άφιξή του στο σπίτι έγινε τελικά μετά τα μεσάνυχτα. 
• Έβαλα και εγώ λοιπόν και είδα ταινία, το Roma. Ανθρώπινο, συγκινητικό, ήσυχο, ασπρόμαυρο. Shantih Shantih Shantih.

Καλό σαββατοκύριακο & καλό μήνα!

ανδριάνα