Big big world

Μα είναι τόσο μικροί. Είναι λιλιπούτειοι άνθρωποι. Αυτό σκεφτόμουν όταν έβγαζα την παραπάνω φωτογραφία. Σχεδόν δεν μπορείς να τον εντοπίσεις μπροστά σε αυτό το γιγαντιαίο -για τα δικά του μάτια σίγουρα- κτίριο. Κανείς μας δεν θυμάται πώς είναι να ζεις στον κόσμο αυτό ως ένα τρίχρονο αγόρι -όπως ο Στέφανος στην προκειμένη περίπτωση. 

Πώς είναι να περπατάς και να είναι όλα θηριώδη. Να χρειάζεται να σε πάρουν αγκαλιά για να δεις από το ίδιο ύψος και να καταλάβεις. Να μη φτάνεις ούτε τα μισά αντικείμενα μες στο σπίτι (κάποια διόλου τυχαίως) και να σκαρφίζεσαι χίλιους τρόπους και μηχανισμούς με ότι διαθέτεις -σκαμπώ, σκούπες, κρεμάστρες. Να προσπαθείς να λύσεις μόνος σου τον γρίφο του "ποιο παπούτσι μπαίνει σε ποιο πόδι" και να αναρωτιέσαι γιατί πρέπει να είναι διαφορετικά. Να σου φαίνονται όλα μαγικά -στην καλύτερη- ή χαοτικά -στην χειρότερη. Σίγουρα τα περισσότερα ακαταλαβίστικα. Και να πρέπει να ρωτάς συνεχώς, κάθε λεπτό, για κάθε τι, μήπως και μπορέσεις να βγάλεις μια άκρη για αυτό τον περίεργο κόσμο όπου ο ήλιος αποφασίζει τη μία ημέρα να βγει και την άλλη όχι, όπου τα λουλούδια μαραίνονται και τα παιδιά δεν μπορούν να είναι κάθε μέρα - κάθε ώρα - κάθε λεπτό με τους πιο αγαπημένους τους ανθρώπους: τους γονείς τους. Που με το που συνηθίζεις κάτι πρέπει φτου και από την αρχή να το ξε-συνηθίσεις γιατί "μεγάλωσες". Ναι, έπινες γάλα από το μπιμπερό αλλά όχι πια. Ναι, είχες την πιπίλα σου για παρηγοριά, αλλά όχι πια. Ναι, φορούσες πάνα για ευκολία αλλά όχι πια. Ναι, σε αγκάλιαζαν συνεχώς, αλλά όχι πια. Ναι, ήσουν με την μαμά όλη την ημέρα, αλλά όχι πια. Που άλλοι πιο "σοφοί" αποφασίζουν για εσένα, για τις ανάγκες σου, για τα θέλω σου, για τα "πρέπει". Που άλλοι ακόμα πιο "σοφοί" αποφασίζουν ακόμα και για το τι χρώμα ρούχα θα φορέσεις, ποιος σούπερ-ήρωας θα σου αρέσει και ποιο άθλημα σου ταιριάζει. Γιατί όχι, δεν μπορείς να επιλέξεις ελεύθερα.

Που για εσένα ο κόσμος αυτός είναι μια ατελείωτη παιδική χαρά όπου κάθε φυλλαράκι είναι άξιο τριαντάλεπτης μελέτης, κάθε πεζούλι ιδανικό για τουλάχιστον δέκα άλματα και κάθε παραλία γεμάτη χιλιάδες βοτσαλάκια έτοιμα να βουτήξουν στη λίμνη. Που την ίδια στιγμή όμως, για τους "σοφούς", το φυλλαράκι είναι ακόμα ένα φυλλαράκι, το πεζούλι δεν αξίζει ούτε την προσοχή ενός λεπτού και τα βοτσαλάκια θα είναι εκεί και αύριο για τις βουτιές. Που για εσένα όλα κινούνται στο τώρα. Μα υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από το να ζεις με όλο σου το είναι αυτό το άλμα; Που τα θέλεις όλα και τα θέλεις αυτή τη στιγμή. Ενώ για τους "σοφούς" υπάρχουν deadlines, κίνηση στους δρόμους, υποχρεώσεις, δουλειές, προγράμματα που συνήθως θέτουν κάποιοι τρίτοι και αφορούν σχεδόν πάντα το μέλλον. Να ετοιμαστούμε για να κατέβουμε και να προλάβουμε ώστε να είμαστε σε μία ώρα στη Βέρνη. Βιάσου!

Που πρέπει να διεκδικείς τα πάντα χωρίς όμως να μπορείς να καταλάβεις ούτε εσύ ο ίδιος τα θέλω σου, πόσο μάλλον να τα εκφράσεις. Που τη μία ημέρα σου αρέσει το καρότο αλλά την άλλη δεν θες ούτε να το δεις, και δεν έχεις ιδέα γιατί. Που τη μία ημέρα τρέχεις σαν μαραθωνοδρόμος και την άλλη δεν έχεις αντοχές - διάθεση - όρεξη να πας ούτε μέχρι την είσοδο. Που θες να φοράς μόνο μπλε, να τρέφεσαι με μπισκότα, να πετάς τα αυτοκινητάκια από ψηλά, να κρατάς το χέρι της μαμάς και του μπαμπά και να είσαι "βότα" όλη μέρα. Γιατί έτσι. Γιατί αυτά αγαπάς. Τώρα. Αύριο βλέπουμε. Που αρκετοί προσπαθούν, πολλοί αγνοούν και τελικά λίγοι κατανοούν το γολγοθά του να μεγαλώνεις, του να αλλάζεις κάθε μέρα, του να συναντάς ένα διαφορετικό εαυτό και να πρέπει φτου και από την αρχή να τον καταλάβεις ώστε να προσαρμοστείς -ξανά, να εκφραστείς, να διεκδικήσεις. Γιατί είσαι ένας άλλος Στέφανος, με άλλα θέλω, άλλες προτεραιότητες, άλλους φόβους και άλλα όνειρα. Γιατί το πεζουλάκι είναι πια πολύ λίγο για εσένα, το κατέκτησες, και οδεύεις ολοταχώς προς νέες περιπέτειες. 

We'll do it all

Everything

On our own

We don't need

Anything

Or anyone

If I lay here

If I just lay here

Would you lie with me and just forget the world?

I don't quite know

How to say

How I feel

Those three words

Are said too much

They're not enough

If I lay here

If I just lay here

Would you lie with me and just forget the world?

Forget what we're told

Before we get too old

Show me a garden that's bursting into life

Let's waste time

Chasing cars

Around our heads

I need your grace

To remind me

To find my own

If I lay here

If I just lay here

Would you lie with me and just forget the world?

Forget what we're told

Before we get too old

Show me a garden that's bursting into life

All that I am

All that I ever was

Is here in your perfect eyes, they're all I can see

I don't know where

Confused about how as well

Just know that these things will never change for us at all

If I lay here

If I just lay here

Would you lie with me and just forget the world?

Snow Partol - Chasing Cars

Για αυτό, στιγμές σαν και αυτές, συνειδητοποιώ ότι μάλλον το πιο σημαντικό είναι να κατορθώνουμε να "σπαταλάμε" χρόνο στα επιφανειακά ασήμαντα. Στα βοτσαλάκια, στον ολάνθιστο κήπο, στο μεγαλύτερο ξύλο όλου του πάρκου και στο πιο γρήγορο αυτοκινητάκι. Να ξεχνάμε τον κόσμο παραμερίζοντας τα "σημαντικά" έστω για λίγο. Ζώντας αυτό τον τρελό κόσμο μέσα από τα μάτια ενός τρίχρονου που στην ερώτηση "τι χρώμα είναι τα μάτια μου" μου απάντησε "ποτοκαλί" και μου έδωσε και ένα φιλί. Απλά τον αγαπώ. Και προσπαθώ να δω και εγώ μέσα από τα δικά του μπλε μάτια.

ανδριάνα