How was your week?

• Το τριήμερό μας (όπως και πολλών άλλων εδώ συντοπιτών) χαρακτηρίστηκε από την Fête des Vendanges (τη γιορτή του τρύγου).
• Σας έχω ξαναμιλήσει για αυτήν.... είναι μακράν η πιο δημοφιλής εκδήλωση του Neuchatel, προσελκύοντας χιλιάδες επισκέπτες από την Ελβετία αλλά και τις κοντινές χώρες. Δυστυχώς, πολύ σχέση με τον τρύγο δεν έχει και η αισθητική δεν είναι σίγουρα του γούστου μου ΑΛΛΑ είναι μία ευκαιρία να ξεφύγεις από τα καθημερινά, να δοκιμάσεις street food, να πετάξεις confetti, να ακούσεις τις μπάντες (που είναι πάντα εξαιρετικές), να πιεις ένα ποτό υπό τους ήχους των DJs (δεκάδες τα stands στο δρόμο με ότι τραβάει η όρεξή σας), να αφήσεις τα παιδιά να παίξουν με όλα αυτά τα κακούγουστα - πλαστικά παιχνίδια τύπου λούνα πάρκ και να απολαύσεις τα πραγματικά εντυπωσιακά πυροτεχνήματα το βράδυ του Σαββάτου.
• Ο καιρός μας έκανε το χατήρι και έτσι δώσαμε επιλεκτικά το παρόν και τις 3 ημέρες.
• Την Παρασκευή λοιπόν, κατηφορίσαμε νωρίς το απόγευμα πριν προλάβει να γεμίσει από κόσμο, παρέα με την Νινίνα, για chicken burger, churros, παιχνίδια, μουσικές και κυνηγητά.
• Το Σάββατο ξεκινήσαμε με σπιτικές μαγειρικές (τυρόπιτα και κιμά) και υποδεχτήκαμε το μεσημεράκι τον μικρό Παναώτη με τους γονείς του για παιχνίδι, updates, καφέ, παστίτσιο, ανεπιτυχείς προσπάθειες ύπνου των μικρών και αποχωρισμό το απογευματάκι.
• Το πόσο πτώμα ήταν ο μικρός είναι περιττό να σας το περιγράψω. Ένα θα σας πω: τον πήρε ο ύπνος καθιστό, με γυρμένο το κεφαλάκι του στο μαξιλάρι του καναπέ, με μία μηχανή στο ένα χέρι και ένα αυτοκινητάκι στο άλλο.
• Και αφού κοιμήθηκε τις καλές του 2 ώρες και ξύπνησε αργά, είπαμε να δοκιμάσουμε για πρώτη φορά οικογενειακώς τα βραδινά πυροτεχνήματα. Ξεκινήσαμε λοιπόν κατά τις 20.00, παρκάραμε ωραία - ωραία, περπατήσαμε και πήραμε θέση μπροστά στη λίμνη.
• Και τα πυροτεχνήματα ήταν εντυπωσιακά (συνολικά διαρκούν 40 λεπτά!) αλλά πολύ δυνατά. Και ο μικρός δεν φοβόταν αλλά κρατούσε τα αυτιά του και κοιτούσε από την άλλη.... οπότε αναχωρίσαμε λίγο πριν τελειώσουν και τα παρακολουθούσαμε καθώς περπατούσαμε προς τα πίσω. Την επόμενη φορά πρέπει να προμηθευτούμε τα ειδικά, παιδικά ακουστικά.
• Όπως και να'χει τα απολαύσαμε και επιστρέψαμε σπίτι ήρεμοι για ύπνο.
• Κυριακή με πρωινό καφέ στον ήλιο και βόλτες για να ακούσουμε τις μπάντες, επιστροφή σπίτι για ύπνο και σπιτικά σουβλάκια (έψησε ένα κοτόπουλο ο συνοδοιπόρος! λουκούμι! είχαμε και τις ελληνικές πίτες που μας έφεραν οι φίλοι οπότε φάγαμε εξαιρετικά) και ξανά κέντρο με τους φίλους για να παρακολουθήσουμε την περιβόητη παρέλαση (που αν δεν έχεις προμηθευτεί εισιτήριο την βλέπεις στο περίπου λίγο πριν από την εκκίνηση).
• Χαζέψαμε λοιπόν τα λουλουδένια άρματα, πετάξαμε κονφετί, απολαύσαμε τις μπάντες, εντυπωσιαστήκαμε από τα άλογα, περπατήσαμε στη λίμνη, παίξαμε, γελάσαμε και επιστρέψαμε μετά από μία γεμάτη ημέρα.
• Δευτέρα με βροχή, μάθημα χορού το πρωί, δύσκολο (ουφ) μεσημεριανό ύπνο του μικρού, σπιτική πίτσα (με τις πίτες από τα σουβλάκια), σούπερ-μάρκετ (με το μικρό καροτσάκι που σπρώχνει ο Στέφανος με μαεστρία) και δουλειές.
• Και ναι! Στο σούπερ - μάρκετ βγήκαν -ήδη- σοκολατάκια σε σχήμα Άγιου Βασίλη. Μάλλον κρατιόντουσαν πώς και πώς ώστε να μπει τουλάχιστον ο Οκτώβρης αλλιώς θα τα είχαν βγάλει από τον Δεκαπενταύγουστο. Διάβασα επίσης ότι τα πρώτα εορταστικά φωτάκια κρεμάστηκαν στην Oxford Street.
• "Ψήλωσα εγώ μαμά"
• "Μαμά σολείο;"... το ζήσαμε και αυτό! Να στεναχωριέται που δεν έχει σχολείο. Και να με ρωτά κάθε 2-3 ώρες και να του εξηγώ ότι τις Δευτέρες δεν πηγαίνει.
• Τρίτη κατ' οίκον με παιχνίδια, σιδέρωμα, πολλά βιβλία ("πολύ καιρό μαμά"), λίγο (και δύσκολο) μεσημεριανό ύπνο του μικρού, παιδικό σταθμό, μεσημεριανό γεύμα με τον Cesco, μαγειρικές και ετοιμασία του βραδινού μαθήματος yoga.
• Και ευτυχώς ο γλυκούλης μου το έχει συνηθίσει και είναι ήρεμος τις Τρίτες που αναχωρώ πριν μπει για μπάνιο.
• Έτσι περνάμε και οι 3 ωραία και ήρεμα.
• Πόσες ώρες μπορεί να χοροπηδά στον καναπέ; Πω πω!
• Και πόσα "non" μπορεί να πει μέσα σε μία ημέρα! Πω πω!
• Τετάρτη με τραμπολίνο και brunch τα δυο μας στο εμπορικό. Τι χαρά που είχε μόνο και μόνο που του το είπα. Και ας μην έφαγε τίποτα (ούτε το κρουασάν σοκολάτας).
• Πολλά καρότα, πολλά μήλα και πρόσκληση για πρωινό καφέ στο σπίτι φίλης. Τι μας κάνουν αυτά τα 3; Carrot muffins (γιατί αυτή τη φορά δεν έκανα το frosting). Μα δεν υπάρχουν πιο αφράτα και ζουμερά.
• Γραμμωμένα χέρια θέλετε; Ξύστε 200-300 γραμμάρια καρότα και είστε έτοιμες.
• Λίγα πράγματα απεχθάνομαι περισσότερο από το πέταμα φαγητού. Και με την έλευση του μικρού, δυστυχώς οι ποσότητες που τελικά πετάμε αυξάνονται. Πήρα λοιπόν την απόφαση μία ημέρα την εβδομάδα να τρώμε ότι έχει το ψυγείο και τα δεκάδες ταπεράκια. Λίγο παστίτσιο, λίγες πατάτες φούρνου, λίγο κοτόπουλο, κάτι μαυρομμάτικα φασόλια, λίγο κριθαράκι.... ε κάπως θα τα συνδυάζω.
• Την Τετάρτη πρόλαβα και χώρεσα και μία yoga στο απογευματινό μου πρόγραμμα.
• Την Πέμπτη όμως ξύπνησε ο μικρός με ένα γρύλισμα στο λαιμό.. Δεν είχε βήχα αλλά ήταν υποτονικός, δεν ήθελε να φάει και πού και πού άκουγες αυτόν τον τραχύ ήχο. Ουφ.... 
• Άκυρη λοιπόν η κοριτσίστικη συνάντηση (όποτε παρευρίσκονται και μωρά είμαι ιδιαιτέρως προσεκτική) και τηλεφώνημα στον γιατρό (στην γραμματέα του δηλαδή) η οποία με συμβούλεψε να πάρω ένα σιρόπι που ήδη είχα σπίτι και να δω πώς πάει.
• Και όντως αναθάρρησε! Φτου φτου... οπότε παίξαμε σπίτι, είδαμε και λίγο mickey, και κοιμήθηκε ήσυχα και ωραία.
• Τα "καλά" του να ξυπνάς στις 06.00 είναι ότι στις 11.00 ο μικρός κοιμάται και με minimum προσπάθεια.
• Και το απόγευμα πήγε στον παιδικό του και εκμεταλλεύτηκα εγώ τον ήλιο και συνάντησα τη φίλη Βάια για περπάτημα με το καρότσι.
• Και το απόγευμα το μενού είχε γίγαντες! Μα πόσες ώρες! Βγήκαν όμως εξαιρετικοί (έβαλα και ξύσμα λεμονιού και δάφνη).
• Είχε και τηλεφώνημα με την ΚΚ για τα απαραίτητα updates σε όλα τα μέτωπα.

Καλό σαββατοκύριακο!

ανδριάνα