20 ενήλικα χρόνια

Είκοσι! Το πιστεύετε; Και γιατί να μην το πιστεύετε; Για να σας το λέω, έτσι θα είναι. Και έτσι είναι. Τριάντα - οχτώ ολόκληρα χρόνια έκλεισα σε αυτή τη ζωή, είκοσι στρογγυλά ως ενήλικας. Εύκολο να κάνεις τις πράξεις. Ήταν το μακρινό 1998 όταν πετούσαμε τα καπέλα μας στον αέρα στη διάρκεια της τελετής αποφοίτησης και ετοιμαζόμασταν να εορτάσουμε στα μπουζούκια (ω ναι!) αυτή την ελευθερία. Την ενηλικίωση. Τότε που αισθανόμουν τόσο "μεγάλη", και τώρα που αισθάνομαι τόσο "μικρή". Μα τι έγινε; Πώς ήρθαν έτσι τα πράγματα και οι αριθμοί δεν συμπίπτουν με την "πραγματικότητα";

Σήμερα το πρωί, μισοκοιμισμένη ακόμα, ένοιωσα τον αγαπημένο μου συνοδοιπόρο δίπλα μου να με χαϊδεύει και να μου δίνει ένα φιλί, "χρόνια πολλά ανδριανούλα". Το είχα προς στιγμήν ξεχάσει. Και δεν ξέρω γιατί αλλά σαν να βούρκωσαν λίγο τα μάτια μου. Μα 38; Εγώ; Πότε έγιναν όλα αυτά; Πότε πέρασαν 20 χρόνια από εκείνη την ανδριάνα; Και έτσι αυθόρμητα και αφιλτράριστα όπως είμαστε όταν δεν λειτουργούν ακόμα όλες μας οι αισθήσεις και ο νους μισοκοιμάται, του απάντησα "ωραία δεν θα ήταν να είμαστε ακριβώς έτσι αλλά 28;". Τι με έπιασε αυτή τη φορά.... Όλη την ημέρα είχα αυτή την "αδικαιολόγητη" συγκίνηση. Σαν εν μια νυκτί να μεγάλωσα. Να συνειδητοποίησα. Να νοστάλγησα. Να αναπόλησα. Σα να θέλω να τρέξω να προλάβω να κάνω τόσα και άλλα τόσα. Σαν να περνούν τα χρόνια και να μην προλαβαίνω όλα όσα ποθώ και ονειρεύομαι. Μα πότε έφτασα στα 38; Πριν 5-6 χρόνια δεν ήμουν φοιτήτρια στο Λονδίνο; Και πριν καμιά δεκαριά, μαθήτρια; Έλα όμως που τα 10 του μυαλού είναι στην πραγματικότητα 20. Και ενώ από τη μία είναι όντως μακρύς αυτός ο δρόμος και έχω αλλάξει τόσο, και έχω στρίψει, και ξαναστρίψει, και έχω κάνει πίσω, και έχω τρέξει μπροστά, και έχω φάει τα μούτρα μου, και έχω φουντώσει από υπερηφάνεια.... από την άλλη φαντάζει τόσο βραχύς. Μια ανάσα από την ανδριάνα φοιτήτρια, την ανδριάνα ελεύθερη, την ανδριάνα στο Λονδίνο, την ανδριάνα ερωτευμένη,  την ανδριάνα στην πρώτη της δουλειά (Ντένια ακούς;), την ανδριάνα νύφη στη Σίφνο, την ανδριάνα στην Κηφισιά, την ανδριάνα στη δεύτερη και στην τρίτη και στην τέταρτη δουλειά (πόση αγωνία με κάθε αλλαγή και πόσες αγαπημένες συναδέλφους - φίλες έχω ακόμα στην καρδιά και στη ζωή μου!), την ανδριάνα πίσω στη Βούλα, την ανδριάνα τρισευτυχισμένη, την ανδριάνα στα πατώματα, την ανδριάνα στην Ελβετία, την ανδριάνα μαμά......  

Λέτε αυτό το τελευταίο να έβαλε το κερασάκι; Μετρούν αλλιώς τα χρόνια όταν είσαι πλέον μαμά. Όταν πρέπει να χωρέσεις τα 100 δικά σου αλλά και τα 100 δικά του μέσα σε μία ημέρα, σε μία ζωή. Όταν έχεις τόσα όνειρα για αυτόν αλλά και για εσένα και για εσάς. Όταν θες να τα ζήσεις όλα. Όλα. Και ίσως νοιώθεις ότι τελικά ο χρόνος, αυτός ο αδυσώπητος, δεν σε αφήνει λίγο να ξαποστάσεις, λίγο να τα φέρεις βόλτα, λίγο να βρεις τους ρυθμούς σου, λίγο να πάρεις μια ανάσα. Όχι. Να 'σου άλλη μία χρονιά στην κεφάλα από το πουθενά! Ο χρόνος περνά είτε αρπάζεις τις ευκαιρίες, είτε ζεις τις ημέρες, είτε κάνεις πράξη τα όνειρα είτε όχι. 

Και ενώ σας τα γράφω αυτά ακούγεται η γλυκιά φωνούλα του που μόλις ξύπνησε "μαμά... έλα μαμά". Και πάω.

Χρόνια μου πολλά λοιπόν.
Carpe diem.

ανδριάνα


ΥΓ. Πάντα οι ημέρες που κυκλώνουν τα γενέθλιά μου είναι σημαδιακές. Μία ημέρα και τρία χρόνια πριν, για παράδειγμα, είχα κάνει εκείνο το τεστ που βγήκε θετικό και φέτος, 1 ημέρα πριν, έκλεισα χώρο για τα φθινοπωρινά μαθήματα yoga. Εκεί γύρω στα γενέθλιά μου είχα πρωτογνωρίσει και τον συνοδοιπόρο, υπό δυνατή, σιφνέικη βροχή, όπως αυτήν που έριξε και χτες το βράδυ στο νησί (έχω τις πηγές μου!).