Precious fleeting littleness

Είδα αυτό το βίντεο. Και μετά διάβασα και ολόκληρο το κείμενο που το συνοδεύει. Και δάκρυα άρχισαν να τρέχουν από τα μάτια μου. Γιατί είναι τόσο γλυκό και αληθινό. Γιατί εκφράζει τόσο όμορφα αυτά που σκέφτομαι και εγώ και αρκετές φορές προσπαθώ να σας μεταφέρω. Γιατί μιλά για αυτή την μαγεία του να μεγαλώνεις ένα μωρό. Για την μαγεία που ξεδιπλώνεται μπροστά σου κάθε λεπτό και μερικές φορές την ρουφάς ολόκληρη και γεμίζει όλο σου το είναι, και άλλες απλά την προσπερνάς, ίσως γιατί την έχεις συνηθίσει, ίσως γιατί είσαι κουρασμένη, ίσως γιατί έχεις τόσα άλλα στο μυαλό σου. Η μαγεία όμως είναι πάντα εκεί. 

Όταν σου χαϊδεύει τα μαλλιά κάνοντας πως στα χτενίζει. Όταν προσπαθεί ξανά και ξανά να περάσει το αυτοκινητάκι του κάτω από τον πύργο που έφτιαξε. Όταν τεντώνει τα χεράκια του για να τον σηκώσεις ώστε να δει και αυτός αυτό που βλέπεις έξω από το παράθυρο. Όταν τρέχει και φωνάζει "μπω" (σκαμπώ) με το που θα σε δει στον πάγκο της κουζίνας για να έρθει να βοηθήσει. Όταν κουνιέται στο ρυθμό της μουσικής ενώ τρώτε όλοι μαζί πρωϊνό. Όταν προσπαθεί να ανεβάσει το φερμουάρ της ζακέτας του. Όταν αναζητά γνώριμα αντικείμενα και ζώα μέσα στα βιβλία του ώστε να μιλήσει και να κάνετε διάλογο. Όταν κάθεται ακίνητος παρακολουθώντας με ανοιχτό το στόμα την γάτα που σκαρφάλωσε με ένα πήδημα στο δέντρο. Όταν μυρίζει τα λουλούδια -ακόμα και αυτά των βιβλίων. Όταν βλέπετε φωτογραφίες και δείχνει την μαμά και τον μπαμπά και φωτίζεται όλο του το πρόσωπο. Όταν σε πιτσιλάει στο μπάνιο και σου ζητάει να του παίξεις ξανά "κουκλοθέατρο" με τους κολλητούς φίλους ιπποπόταμο και ελέφαντα. Όταν καθαρός και στεγνός μετά το μπάνιο του σου δείχνει την κρέμα και κάθεται ήσυχος να απολαύσει το μίνι μασάζ. Όταν αγκαλιάζει τόσο σφιχτά τον Μίκυ του για να κοιμηθούν παρέα τα μεσημέρια και φροντίζει η κουβερτούλα να τον καλύπτει και αυτόν. Όταν φιλάει τους χιονάνθρωπους που τον κοιτούν από το τζάμι. Όταν σου δίνει από το φαγητό του συνειδητοποιώντας ότι το δικό σου έχει τελειώσει. Όταν σε πιάνει από το δάχτυλο για να σου δείξει ακριβώς αυτό που θέλει να παίξετε. Όταν εκφέρει καινούργιες λέξεις με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Όταν αναζητά ακόμα και με κλειστά τα μάτια να βρει τα δαχτυλίδια στον παράμεσο του δεξιού σου χεριού. Όταν σου δίνει φιλάκια για να περάσει το χτύπημά σου. Όταν στριφογυρίζει και χειροκροτά και πέφτει στα πατώματα χορεύοντας. Όταν τον ρωτάς αν θα σε βοηθήσει στο Χ ή το Ψ και απαντά με ένα μακρύ και φωναχτό "νννναααααιιιιιι". Όταν τρέχει γυμνός στο σπίτι πριν το μπάνιο του για να τον κυνηγήσεις και ξεκαρδίζεται. Όταν κρύβεται για να σου κάνει "μπου". Όταν αγκαλιάζει το κινητό τηλέφωνο κατά τη διάρκεια βίντεο κλίσης με τις οικογένειές μας. Όταν κάνει όπισθεν και απλά αφήνεται στο κενό γιατί ξέρει ότι θα πέσει στα γόνατά σου. Όταν σε περιμένει να βγεις από το ντους και βάζει και αυτός τη μικρή πετσέτα στα μαλλιά του, όπως εσύ. Όταν μαζεύετε τα καθαρά ρούχα και ονοματίζει σε ποιον ανήκει το καθένα. Όταν χαιρετά το αυτοκίνητο πριν μπει και αυτό τον χαιρετά πίσω (ανάβοντας τα φώτα του).

Το ξέρω. Θα περάσουν τόσο γρήγορα αυτά τα χρόνια. Γιατί δεν είναι πολλά, μην νομίζετε. Ήδη νιώθω μερικές φορές ότι χάνεται σιγά - σιγά, μέρα με τη μέρα, αυτή η μικροσκοπική διάσταση που είχε ο Στεφανάκος μου. Που κουλουριαζόταν ολόκληρος στα δυο μου χέρια. Που τα δαχτυλάκια του ίσα - ίσα μου κρατούσαν το ένα δάχτυλο. Που αμφιταλαντευόταν για να μπορέσει να σταθεί και να κάνει ένα βήμα. Που δοκίμαζε για πρώτη φορά κρέμα και έτρεμε από τον ενθουσιασμό του. Που κοιμόταν στην αγκαλιά μου τα μεσημέρια. 

Είναι ήδη ένα μικρό παιδί. Και δεν θα μπορούσα να είμαι πιο υπερήφανη για αυτόν. Και πιο ευγνώμων που η ζωή τα έφερε έτσι ώστε αυτά τα 2 χρόνια να τα περάσουμε παρέα. Με τις χαρές και τις λύπες τους, τα ήσυχα αλλά και τα ανήσυχα βράδια, τις αγκαλιές και τα κλάμματα, τη γαλήνη και τις έγνοιες, την αγάπη και την κούραση, τη μαγεία και τα άγχη. Δεν θα άλλαζα τίποτα. Ή μάλλον, για να είμαστε ειλικρινείς, θα έφερνα μία γιαγιά στο διπλανό στενό. Για εκείνες τις δύσκολες ώρες που το μόνο που ήθελα ήταν μία ώρα ύπνος ή ένα ζεστό φαΐ.

Απολαύστε τα όσο είναι μικρά! Ρουφήξτε από αυτή τη μαγεία.

ανδριάνα