How was your week?

• Παρασκευούλα ζάχαρη - Παρασκευούλα μέλι!
• Και το μεσημεράκι, αφού παίξαμε - φάγαμε - κοιμήθηκε ο μικρός, κατεβήκαμε στο κέντρο με καλοκαιρινό ήλιο και θερμοκρασίες, πατίνι, μικρές δουλειές και φυσικό χυμό για τον κύριο και παγωμένο τσάι για εμένα στο γωνιακό καφέ με τα παιχνίδια.
• Και εκεί που είχαμε απορροφηθεί στο παιχνίδι, να 'σου και ο συνοδοιπόρος!
• Έτσι, συνεχίσαμε οικογενειακώς για σπιτικό hot dog και σιγομαγειρεμένο μοσχάρι σε μία από τις ομορφότερες αυλές της πόλης, αυτή του Beau Rivage.
• Και το Σάββατο είχαμε την πρώτη μας οικογενειακή φωτογράφιση σε ένα studio στη Γενεύη! Πολύ καιρό το σκεφτόμουν (μάλλον από την γέννηση του Στεφανάκου) και το έκανα δώρο στον συνοδοιπόρο (και σε εμένα).
• Έτσι, πακετάραμε τα props μας και τα ρούχα μας και ξεκινήσαμε για Γενεύη. Και όπως συνηθίζουμε, ξεκινήσαμε αρκετά νωρίτερα -ευτυχώς- και αυτό το μισάωρο μας χρειάστηκε καθώς μείναμε σταματημένοι πόση ώρα λόγω τροχαίου.
• Και όταν σκεφτόμουν studio στη Γενεύη σκεφτόμουν ένα μικρό υπογειάκι, με μία κυρία φωτογράφο. Ε, καμία σχέση. Φτάσαμε σε ένα πανέμορφο προάστιο της Γενεύης, γεμάτο μονοκατοικίες με υπέροχες κήπους, και σε μία από αυτές ήταν το σπίτι -και το studio- της Anna. Η Anna από την άλλη ήταν μία νεότατη, ομορφότατη, γλύκητατη και ψηλότατη Πολωνέζα. 
• Εκεί λοιπόν περάσαμε μία ώρα σχεδόν, με τον μικρό στην αρχή μαγκωμένο και γατζωμένο στον μπαμπά του και μετά σε έκσταση να τρέχει πάνω - κάτω, να βγάζει props από τις ντουλάπες και να γελάει!
• Το σίγουρο είναι ότι προσπαθήσαμε και είχαμε πολύ καλή διάθεση και χημεία και το απολαύσαμε. Τώρα, στο αποτέλεσμα θα δείξει αν όλα αυτά αποτυπώθηκαν στις φωτογραφίες. Όπως και να 'χει, ήταν μια πολύ όμορφη εμπειρία.
• Φεύγοντας λοιπόν, κατευθυνθήκαμε προς το κέντρο για βόλτα (στους 29 βαθμούς!), ιταλικό μεσημεριανό σε μία από τις αγαπημένες μας πλατείες και επιστροφή για να κάνουμε 2 στάσεις στη διαδρομή προς ανεύρεση BBQ και τραπεζιού βεράντας.
• Και τις στάσεις τις κάναμε, αλλά φύγαμε με άδεια χέρια.
• Ε, με τέτοιο καιρό έχουν ξεχυθεί και οι Ελβετοί και δεν έχει μείνει τίποτα.
• Αισίως φτάσαμε αργά το απόγευμα σπίτι, με τον Στέφανο να είναι το πιο συνεργάσιμο και χαρούμενο παιδί!
• Και η Κυριακή συνεχίστηκε με τον ίδιο, καλοκαιρινό καιρό και τα ίδια σχέδια: να είμαστε δηλαδή όσο το δυνατόν περισσότερο έξω!
• Πρωινός καφές λοιπόν στο κέντρο με τα αγόρια και τη μικρή Νινίνα, πατίνι, επιστροφή σπίτι για τον ύπνο του μικρού, ελαφρύ φαγητό και αναχώριση για το Morigen και το πικ-νικ / bbq που είχαν οργανώσει οι φίλοι.
• Και παρόλο που πήγαμε αργά για τα ελβετικά δεδομένα (κατά τις 16.00), είχε τόσο κόσμο! Τόσο που υπήρχε άνθρωπος να σε σταματά πριν ξεκινήσεις την κάθοδο προς τη λίμνη ώστε να αδειάσει θέση πάρκινγκ.
• Έτσι, μαζευτήκαμε καμιά 10αριά Έλληνες (μακράν οι περισσότεροι γιατροί), με τα τυροπιτάκια μας, τις μπύρες μας, τις μουσικές μας, τα ψησίματά μας, τις μπάλες μας, τα κουβαδάκια μας.... Χαμός!
• Και ο Στέφανος δεν σταμάτησε λεπτό! Στην κυριολεξία! Είχε και τον φίλο του τον Anel που πάντα κάνουν ένα εξαιρετικό δίδυμο οπότε από ποδόσφαιρο το γυρίζανε στο μπάσκετ, και από πατίνι σε κουβαδάκια.
• Επιστροφή σπίτι μόλις άρχισε η δύση του ηλίου για τον ύπνο του μικρού ο οποίος όμως δεν πήγε πολύ καλά. Πολλή κούραση; Πολλά ερεθίσματα; Πολλή ζέστη; Πολύς (νέος) κόσμος; 
• Και την Δευτέρα, κανά 10λεπτό αφού είχε κοιμηθεί ο μικρός για μεσημέρι, χτυπάει το κουδούνι η γειτόνισσα με τον εγγονό της. Πριν πολύ καιρό μου είχε πει ότι κρατάει τον εγγονό της κάποιες ημέρες και αν θέλουμε να πάμε όλοι μαζί να παίξουμε. Και της είχα πει βεβαίως. Έκτοτε, δεν είχε δώσει κάποιο σημάδι και είχα θεωρήσει ότι απλά το ξέχασε ή δεν της έβγαινε το πρόγραμμα. 
• Έλα όμως που μας έχει χτυπήσει λέει άλλες δύο φορές και δεν μας έχει βρει. Πόσο χάρηκα! Της έδωσα το τηλέφωνό μου, της εξήγησα ότι ο μικρός κοιμάται και πώς έχει γενικά το πρόγραμμά του και είπαμε να το προσπαθήσουμε την ερχόμενη εβδομάδα.
• Και το απόγευμα κάναμε μία γρήγορη βόλτα με την Βάια και την μικρή (γιατί φοβηθήκαμε ότι θα μας πιάσει η βροχή), συνεχίσαμε λιγάκι στο σπίτι και μετά αναχωρήσαμε με τον Στεφανάκο για σούπερ - μάρκετ (δεν τελειώνουν τα ψώνια για το πάρτυ της Κυριακής!) και επιστροφή σπίτι για μαγείρεμα (κινέζικο κοτόπουλο με ρύζι).
• Και όπως προβλεπόταν, την έριξε την βροχή του.
• Και ξημέρωσε η γενέθλια Τρίτη μετά από έναν εξαιρετικό και ξεκούραστο ύπνο. Δύο ετών το μικρό μας φυστίκι. Και από το πρωί άρχισαν οι βιντεοκλήσεις και οι ευχές.
• Και η παράδοση στον παιδικό σταθμό πήγε δυστυχώς όπως τις προηγούμενες ημέρες, η ημέρα του όμως ήταν υπέροχη.
• Συνάντησα και εγώ την Ρόζα να πιούμε έναν καφέ υπό τον ήλιο, έκανα μικρές εξωτερικές δουλειές (μέχρι και βαρελάκι με ήλιον αγόρασα!) και επέστρεψα σπίτι για χειροτεχνίες ενόψει του πάρτυ της Κυριακής.
• Και το απόγευμα που ξαναμαζεύτηκε η οικογένεια, δεν σταμάτησαν τα τηλεφωνήματα!
• Έσβησε και 2 κεράκια ο μικρός μας σε μία μικρή τουρτίτσα που πήραμε και εξαφανίσαμε οι τρεις στο πι και φι.
• Και σηκωνόμαστε την Τετάρτη το πρωί, ντύνεται ο συνοδοιπόρος για τη δουλειά και κατ' εξαίρεση βάζει ένα πόλο αντί πουκαμίσου. Αρχίζει να το επεξεργάζεται ο μικρός και πιάνει το γνωστό αλογάκι - σήμα και αρχίζει να φωνάζει "κατσίκα"!! Χαχα... πόσο γελάσαμε!
• Μέσα σε όλα, ξεκίνησα και μια μικρή έρευνα για ένα ευρύχωρο, παραθαλάσσιο ει δυνατόν, σπίτι, διαθέσιμο στα τέλη Ιουλίου ώστε να πάμε οικογενειακώς κάποιες ημέρες διακοπές (και όταν λέω οικογενειακώς εννοώ αδέλφια - παιδιά κτλ). Reunion 2 ηπείρων και 3 χωρών. 
• Και έτσι, το απόγευμα της Τετάρτης ενώ ο μικρός ήταν στον  παιδικό και έσβηνε τα 2 του κεράκια (γιατί πρώτη φορά λέει το catering ξέχασε την τουρτίτσα -που κέικ είναι στην πραγματικότητα- και έτσι την έφερε με μία ημέρα καθυστέρηση), εγώ έκανα λίγη δουλειά, έκανα λίγο συμμάζεμα, έκανα λίγο brainstorming, έκανα κάτι φασόλια.....
• Και εκεί κατά τις 2 τα ξημερώματα ξύπνησε ο μικρός και ψηνόταν στον πυρετό! Από το πουθενά! Πήρε το σιρόπι του και με αρκετή δυσκολία ξανακοιμήθηκε για να ξυπνήσει στις 5.00, να τον πάρουμε στο κρεβάτι μας μήπως και καταφέρουμε κάτι, και να στριφογυρνάει σαν κοκορέτσι. Ουφ.
• Έτσι, την Πέμπτη την περάσαμε εξ' ολοκλήρου οι 2 μας καθώς ούτε παιδικό σταθμό πήγε ο μικρός ούτε ο μπαμπάς του επέστρεψε μετά τη δουλειά καθώς είχε κανονίσει να πάει στη Βέρνη για ένα μοναδικό live του Αλκίνοου.
• Στο Α' μέρος τα πήγαμε αρκετά καλά, με πλυντήρια - δουλειές - πολλές αγκαλιές και ύπνο, το μεσημέρι κάναμε μία μίνι έξοδο για φαγητό με τον Cesco και σούπερ - μάρκετ, και το Β' μέρος το αφιερώσαμε σε συναρμολογήσεις. 
• Ευτυχώς, οι online παραγγελίες έφτασαν και έτσι γεμίσαμε δημιουργικά το απόγευμά μας. Κατσαβίδι εγώ - κατσαβίδι και ο Στέφανος. Ράφια εγώ - ράφια και ο Στέφανος. Μέχρι και τις βίδες μου έδινε μία μία.
• Και όταν ανέβαινε ο πυρετός το καταλάβαινες αμέσως γιατί δεν ξεκολλούσε από την αγκαλιά και δεν ήθελε τίποτα (ούτε να παίξει, ούτε να φάει, ούτε να πιει....). Και μέσα σε όλη την ημέρα, περάσαμε 2-3 κρίσεις (και λόγω πυρετού και λόγω απουσίας του μπαμπά) με αποκορύφωμα στο δίωρο 17.00-19.00.
• Τα καταφέραμε όμως και μετά το ωραίο του μπάνιου και τη μίνι-κρίση λόγω αναζήτησης του μπαμπά, κοιμήθηκε εύκολα και γαλήνια.
• Και εγώ, έβαλα τα πόδια ψηλά, πήρα ένα mini magnum, έβαλα Master Chef και χαλάρωσα από ένα μαραθώνιο 12+ ωρών.

Καλό σαββατοκύριακο!

Απύρετο και ηλιόλουστο!

ανδριάνα