How was your week?

• Η Παρασκευή ήταν άλλη μία ημέρα αφιερωμένη στους νονούς (εμάς και του Στέφανου).
• Έτσι, το πρωί επισκεφθήκαμε τον ιστορικό ξύλινο παιδότοπο της Γλυφάδας (τουλάχιστον στην εποχή μου έτσι τον λέγαμε) ο οποίος μετά από χρόνια, επισκευάστηκε, αναβαθμίστηκε και δόθηκε πάλι στο κοινό! Και είναι εντυπωσιακός τώρα, το 2018, φανταστείτε το 1990!
• Ένας πραγματικά ξύλινος παιδότοπος, χωρίς ίχνος πλαστικού, με χώμα και χαλίκια αντί για τάπητα, με πρωτοποριακά παιχνίδια για τότε -ίσως και για σήμερα με βάση τα ελληνικά δεδομένα, με πίστα για ποδήλατα και scateboards (ναι εκεί που ο αδελφός μου είχε σπάσει το χέρι του) και άπλετο πράσινο.
• Και η συμμορία των τριών (Στέφανος, Άλκης, Μυρσίνη) όργωσε όλα τα παιχνίδια, γέμισε σκόνες και χώματα και κλαράκια, ανεβοκατέβηκε 100 φορές και πέρασε θαυμάσια.
• Εκεί, τους άφησα για μισή ωρίτσα ώστε να περιποιηθώ και εγώ λιγάκι τον εαυτό μου (δείτε κομμωτήτριο), να δανειστώ το καρότσι της φίλης και να τους βρω να απολαμβάνουν τα κρασιά τους στο Su Casa και τον μικρό να κοιμάται στην πρώτη βόλτα με το καρότσι (και να παραμένει έτσι για τις επόμενες 2 ώρες!).
• Νονά (εγώ δηλαδή), βαφτιστήρα (Μυρσίνη δηλαδή), Άλκης και Μαριάννα αφήσαμε τα αγόρια και ξεκινήσαμε για την ανεύρεση παπουτσιών για την Μυρσίνη η οποία χαμογελώντας μας έλεγε "μα εγώ δεν θέλω παπούτσια, τίποτα δεν θέλω". Χιχι... και δεν ήταν εύκολη υπόθεση αλλά πιστεύω ότι αγοράσαμε τον νικητή που θα καταφέρει να περπατήσει με τα πόδια της μικρής. Για να δούμε.
• Και τα αγόρια είχαν γίνει 4, με την προσθήκη του έταιρου νονού (του Georgy δηλαδή), τον Στέφανο να ξυπνά για να παραχωρήσει το καρότσι στην Μυρσίνη (που οριακά στεκόταν η κακομοίρα), και να αναχωρούμε για το κλασικά αγαπημένο Vincenzo.
• Η ημέρα του νονού συνεχίστηκε με την πολυαναμενόμενη άφιξη του νονού του Στέφανου ο οποίος πιστός στις προβλέψεις, από τις 17.00 που αναμενόταν έφτασε στις 20.00 σπίτι για να βρει τον Στεφανάκο να κοιμάται.
• Κατέβηκε και ο έταιρος κουμπάρος, ήρθε και η γιαγιά - babysitter και περπατήσαμε μέχρι τον κοντινό μας Άγιο Νεκτάριο για τον επιτάφειο όπου μας περίμεναν η Αρτεμούλα με την αδελφή μου και τις φίλες.
• Επιτάφειος εντός πόλης, με πολύ κόσμο, καμία κατάνυξη και κανένα ψαλμό (γιατί κανείς δεν έψελνε πέραν των λίγων που περιέβαλαν τον επιτάφειο). Δεν πειράζει.
• Πήραμε όμως τα αυτοκίνητα και φτάσαμε στο αγαπημένο, τοπικό wine bar Vegera και περάσαμε εξαιρετικά! Με μοναδικά κρασιά (Evangelo Γεροβασιλείου), υψηλού επιπέδου εξυπηρέτηση, non-stop συζητήσεις και γέλια.
• Και ευτυχώς (ευχαριστώ Παναγίτσα μου!), ο Στεφανάκος κοιμήθηκε αδιάκοπα μέχρι τις 08.00! Πόσο τον χρειαζόμασταν αυτό τον ύπνο!
• Και μαζί μας κοιμήθηκε και ο νονός που φιλοξενήθηκε (για 1η φορά) στον ξενώνα.
• Και το πρωί του Μ. Σαββάτου, ξεκινήσαμε νωρίς - νωρίς για την εκκλησία και την κοινωνία του Στέφανου που επιθυμούσε ο νονός.
• Και εκεί που αναμενόταν να τελειώσει η λειτουργία κατά τις 09.00, οι παπάδες ήταν πολύ σχολαστικοί και λεπτομερείς, με αποτέλεσμα να φτάσει 10.30.
• Και είχα τόσα χρόνια να παρευρεθώ σε κανονική λειτουργία και κοινωνία. Μπορεί και 15 - 20! Και πέραν του θρησκευτικού μέρους, είναι πραγματικά ένα φαινόμενο άξιο παρατήρησης και κοινωνικής ανάλυσης.
• Στα θετικά αυτής της ανάλυσης, οι 2 παππάδες που ήταν ιδιαίτερα φροντισμένοι, κουρεμένοι, με ένα γαλήνιο πρόσωπο και απαλές, μυσταγωγικές κινήσεις.
• Με ψιλή βροχή κατευθυνθήκαμε στο τοπικό πάλι Family (τουριστικό οδηγό για την Βούλα και τα Νότια Προάστια πρέπει να γράψω!) για ζεστό καφέ και pancakes!
• Επιστροφή σπίτι για την μεσημεριανή σιέστα του μικρού, και ευκαιρία για συζητήσεις και ησυχία. 
• Άφιξη του Georgy με τα του κοκορετσίου, συζητήσεις επί 4 και ετοιμασίες για την Πασχαλιάτικη μάζωξη.
• Αναχώριση του νονού, άφιξη της βόρειας γιαγιάς.
• Φύγε εσύ - έλα εσύ.
• Εντάξει, η οικογένειά μου δεν φημίζεται για το θρησκευτικό της αίσθημα. Έτσι, παραβλέψαμε λιγάκι τις παραδόσεις, και απολαύσαμε την μαγειρίτσα εκεί κατά τις 22.00.
• Και ήταν βεβαίως εξαιρετική.
• Και το βράδυ είχαμε full house με 2 φιλοξενούμενους, τον Στέφανο να κοιμάται καλά στο Α' μέρος αλλά να ξυπνά εκεί κατά τις 05.00 (!), τον συνοδοιπόρο να ξεκινά τις ετοιμασίες και τις φωτιές εκεί κατά τις 09.00 και τους πρώτους καλεσμένους να φτάνουν κατά τις 10.00.
• Θα σας το εκμυστηρευτώ. Δεν έχω χειρότερο από τους καλεσμένους που φτάνουν πάνω στην ώρα του φαγητού. Ειδικά σε τέτοιες ημέρες που στην διαδικασία και την προετοιμασία κρύβεται όλη η αλληλεπίδραση, το κέφι και τα πειράγματα. Και ο χρόνος για να πεις και να πιεις.
• Και αισίως μαζευτήκαμε καμιά 15αριά ενήλικες και 8 πιτσιρίκια. Και τα μικρά έπαιζαν τόσο ωραία! Ανεβοκατέβαιναν, μετέφεραν παιχνίδια, χόρευαν, έκαναν ότι έκανε ο Στέφανος, τον έπαιρναν αγκαλιά, και τον βοηθούσαν να ανέβει τις σκάλες, και πηδούσαν στο γκαζόν.
• Και ο Στέφανος ήταν τόσο χαρούμενος! Μοίραζε σφιχτές αγκαλιές (σε μικρούς και μεγάλους), και κακαριστά γέλια, και μιλούσε ασταμάτητα δίνοντας οδηγίες και προστάγματα, και αυτά τα σκαλιά πρέπει να τα ανέβηκε χίλιες φορές (τόσες που κάποια στιγμή τα ανέβαινε πια μόνος του).
• Και τα φαγητά ήταν εξαιρετικά (το μαριναρισμένο επί 2 24ωρα κοντοσούβλι του συνοδοιπόρου, το κοκορέτσι του Georgy, τα ντολμαδάκια της γιαγιάς, η τυρόπιτα και οι πατάτες φούρνου της άλλης γιαγιάς, η στριφτή πίτα με κοτόπουλο και πιπεριές της Μαριάννας, το σπιτικό τιραμισού του Ζήνωνα....). 
• Και είχε έναν ήλιο και μία ζέστη! Μέχρι και την τέντα βάλαμε για να κάτσουμε έξω.
• Και αυτό το σπίτι και αυτός ο κήπος είναι φτιαγμένα για κόσμο! Γιατί όσοι και να μαζευτούμε πάντα υπάρχει χώρος, και δημιουργούνται γωνίτσες, και όλοι βρίσκουν το μέρος τους.
• Και με αυτά και με εκείνα, έφτασε απόγευμα. Και αρχίσαμε τα αντίο, και τις αγκαλιές, και τα "εις το επανιδείν", και τα "θα τα πούμε τον Ιούλιο" και τις συγκινήσεις που προσπαθείς να μανουβράρεις για να μην σε πάρουν τα ζουμιά, και τη ψυχραιμία που προσπαθείς να δείξεις ώστε να δώσεις δύναμη και στα μικρά, και την ευγνωμοσύνη που νιώθεις περιτριγυρισμένος από τόση αγάπη.
• Με τη βοήθεια όλων και της βόρειας γιαγιάς που διανυκτέρευσε για 2ο βράδυ, συμμαζέψαμε το σπίτι, βάλαμε πλυντήρια, μοιράσαμε τα φαγητά, και κοιμηθήκαμε νωρίς.
• Αυτό το βράδυ όμως δεν προβλεπόταν ύπνος. Από τη 01.00 μέχρι τις 04.00 περίπου ο μικρός ξυπνούσε συνέχεια και δεν έλεγε να κοιμηθεί. Για άγνωστους σε εμάς λόγους. Έτσι, κοιμηθήκαμε τελικά κατά τις 04.00 όταν τον πήραμε στο κρεβάτι μας.
• Δευτέρα με πακετάρισμα, πλυντήρια μέρος Β', τελευταία συμμαζέματα, τελευταίες συζητήσεις και αγκαλιές με τις οικογένειες και αναχώριση για το αεροδρόμιο.
• Και ευτυχώς, το ταξίδι της επιστροφής πήγε πολύ καλά! 
• Στο αεροπλάνο κοιμήθηκε μία ωρίτσα ο μικρός και στην υπόλοιπη πτήση έπαιζε, κολλούσε αυτοκόλλητα, χάζευε τα σύννεφα, και έτρωγε τυράκια. Στη διαδρομή Γενεύη - Neuchatel έπαιζε με τα αυτοκινητάκια του, χάζευε έξω, μιλούσε και χαμογελούσε, και προλάβαμε να φτάσουμε στο τσακ πριν τον πάρει ο ύπνος (εκεί κατά τις 21.00).
• Και ευτυχώς το βράδυ ξεκουραστήκαμε απολαμβάνοντας έναν ήσυχο και αδιάκοπο ύπνο. Thank you God!
• Και η Τρίτη ξημέρωσε για να μας επαναφέρει στην πραγματικότητα: βροχή, συννεφιά, αναχώριση του συνοδοιπόρου 8 παρά για τη δουλειά, παιχνίδια - συμμαζέματα με τον μικρό, ύπνος κατά τις 11 παρά και παιδικός σταθμός κατά τις 13.30.
• Και δυστυχώς επανήλθαν τα κλάμματα αποχωρισμού. Το περίμενα αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό! Ήταν τόσο έντονο που πρώτη φορά μετά από 1 χρόνο πήρα τηλέφωνο μετά από κανά τέταρτο να δω πώς πάει. Ουφ.
• Και επιστρέφοντας σπίτι έκανα και μία γρήγορη στάση στη νεο-μαμά Βάια να δω πώς τα πάνε τα κορίτσια. Και τα πηγαίνουν περίφημα!
• Τετάρτη με παρόμοιο, πρωινό πρόγραμμα τα δυο μας, με καλή διάθεση, ηρεμία και ήλιο!
• Και ο μεσημεριανός του ύπνος διήρκησε 2,5 (ολόκληρες) ώρες! Τις τελευταίες 2-3 εβδομάδες έχει πολύ κούραση ο γλυκούλης. Ποιος ξέρει.
• Έτσι, στον παιδικό σταθμό φτάσαμε μετά τις 14.00 με εξίσου δύσκολο και επίπονο αποχωρισμό. Και μετά μου παίρνει πόση ώρα για να συνέλθω. Και κάνω εσωτερικούς διαλόγους για το τι συμβαίνει, πώς μπορώ να το διαχειριστώ, αν έκανα σωστά, τι να κάνω την επόμενη φορά, πώς να τον βοηθήσω.... Κλασικά με τύψεις.
• Έπεσα και εγώ λοιπόν με την επιστροφή σπίτι με τα μούτρα στις τακτοποιήσεις και ειδικότερα στην αλλαγή "βάρδιας" (έξω τα χειμωνιάτικα - μέσα τα ανοιξιάτικα, έξω τα 12-18 μέσα τα 18-24 μηνών ρούχα) του Στέφανου. Εν ολίγοις άδειασα όλα του τα συρτάρια και τις βαλίτσες - τσάντες και έκανα την εκκαθάριση. Dirty job but someone has to do it.
• Πέμπτη με τα γνωστά μας πλυντήρια (και ήταν και πολλά αυτή τη φορά), ωραιότατο ήλιο, παιχνίδια και εύκολο μεσημεριανό ύπνο.
• Και είχα φτιάξει plan b για την μεσημεριανή αναχώριση. Έτσι, αφού ξύπνησε, έφαγε και ετοιμάστηκε, τον πήρα αγκαλιά και του εξήγησα τι θα ακολουθήσει, γιατί πηγαίνει στον παιδικό και πώς έχει το οικογενειακό μας πρόγραμμα. Του είπα ότι τον καταλαβαίνω, ότι και εμένα θα μου λείψει, ότι είμαι πάντα εδώ και θέλω να περνάει καλά. 
• Αφού έτσι έκλαψε στην αγκαλιά μου κανά δεκάλεπτο, άρχισε να μου δείχνει την πόρτα. Αναθάρρησα και εγώ θεωρώντας το καλό σημάδι. Ότι έβγαλε από μέσα του τον πόνο, κατάλαβε ότι τον καταλαβαίνω και τον αγαπώ (πάντα) και είναι έτοιμος για το σχολείο.
• Και στη διαδρομή ήταν πολύ ήρεμος και όταν φτάσαμε μου παρέδωσε τα αυτοκινητάκια και την πιπίλα του οικειοθελώς. Δεύτερο καλό σημάδι.
• Ανεβαίνοντας όμως στο χώρο όπου βγάζει το μπουφάν και τα παπούτσια του, άρχισε να τρέμει το χείλος του και να βουρκώνουν τα μάτια του. Ουφ... Τον ξαναπήρα αγκαλιά, του ξανα-εξήγησα και πάλι έκλαψε αλλά λίγο. Έτσι, αφού ηρέμησε, κάναμε το μεγάλο βήμα μπαίνοντας στην τάξη του αλλά δυστυχώς χωρίς διαφορά. Ξανά αγκαλιές, ξανά εξηγήσεις, ξανά καθησυχάσεις αλλά εν τέλει, πάλι κλαμμένο τον άφησα στην δασκάλα του να δείχνει την πόρτα.
• Δεν ξέρω τι άλλο να κάνω! Με μόλις 1 εβδομάδα απουσίας, επανήλθαμε στο μηδέν (μη σας πω στο μείον).
• Για να επαναφέρω όμως την ισορροπία και την γαλήνη εντός μου, ήξερα πολύ καλά τι χρειαζόμουν: ένα ωριαίο, απαιτητικό μάθημα γιόγκα. Και έτσι εγένετο.
• Και αφού παρέλαβα το φυστίκι από τον παιδικό (που τα πήγε comme ci comme ca) πήγαμε για ένα γρήγορη πατίνι στην παιδική χαρά, μας συνάντησε και ο συνοδοιπόρος και για μία ωρίτσα απολαύσαμε ήλιο και παιχνίδι.

Καλό σαββατοκύριακο!

ανδριάνα