How was your week?

• Δύσκολο το βράδυ (όπως δυστυχώς αναμενόταν), με τον μικρό να κοιμάται καλά αλλά να ξυπνάει με πυρετό 39 εκεί γύρω στα μεσάνυχτα. Στωικά ο γλυκούλης πήρε το σιρόπι του, κάθισε αγκαλιά, δυσκολεύτηκε αλλά τα κατάφερε και ξανακοιμήθηκε κατά τις 2.00.
• Και το πρωί είχε ακόμα πυρετό και έναν έντονο, ξερό βήχα οπότε πήγαμε στα επείγοντα για να είμαστε σίγουροι και ενόψει του ταξιδιού. Αργία βλέπετε καθώς Μεγάλη Παρασκευή για τους καθολικούς - προτεστάντες και λοιπούς.
• Και όπως προβλεπόταν, ευτυχώς δεν είναι τίποτα πέραν από μια απλή ίωση που θα περάσει λογικά σε κανά - δυο μέρες.
• Έτσι, για να αναπτερωθούμε και οι 3, πήραμε τα ζεστά μας κρουασάν και τους ωραίους μας καφέδες και επιστρέψαμε σπίτι για το ωραιότατό μας πρωινό.
• Ακυρώσαμε τα ραντεβού με τους φίλους και περάσαμε την υπόλοιπη Παρασκευή σπίτι, με ετοιμασίες, βαλίτσες και παιχνίδια.
• Αυτή η αισιοδοξία θα μας φάει! Κοιμηθήκαμε το βράδυ της Παρασκευής με την αισιοδοξία ότι θα είναι ένα καλύτερο βράδυ από το προηγούμενο, αλλά δεν ήταν!
• Στην ουσία κοιμηθήκαμε 04.00-07.00 με τον μικρό να ταλαιπωρείται από υψηλό πυρετό και βήχα.
• Σηκωθήκαμε, πακετάραμε τα τελευταία, πήραμε τα σιρόπια του και αναχωρίσαμε για Γενεύη.
• Φτάσαμε στο αεροδρόμιο στην ώρα μας, χωρίς κόπο, με τον Στεφανάκο ήσυχο και ευδιάθετο, κάναμε το check-in μετά από κανά μισάωρο αναμονής, περάσαμε στις πύλες μέσω του priority lane (αλλιώς ακόμα εκεί θα είμασταν! άτιμο αεροδρόμιο της Γενεύης!) και επιβιβαστήκαμε ήσυχα και ωραία.
• Και ο μικρός δεν κοιμήθηκε καθόλου (παρόλο το δύσκολο βράδυ), αλλά παρατηρούσε, χαμογελούσε, έπαιζε, διάβαζε, κολλούσε αυτοκόλλητα, έτρωγε και ζούσε την περιπέτεια που λέγεται πτήση. Όλα καλά.
• Στο αεροδρόμιο μας περίμενε ο μπαμπάς μου και στο σπίτι οι οικογένειες παρέα με δωράκια για τον μικρό και βεβαίως λουκούλειο γεύμα! Η παραγγελιά ήταν του συνοδοιπόρου και περιελάμβανε κεφτεδάκια, πατάτες τηγανιτές, χορτόπιτα και τυρόπιτα με φύλλο καταΐφι.
• Και βεβαίως η προγραμματισμένη μας έξοδος για το βράδυ Σαββάτου (Πρωτοψάλτη - Ξαρχάκος) ακυρώθηκε ώστε να είμαστε με τον μικρό και τον πυρετό του που δεν έλεγε να πέσει.
• Η Κυριακή όμως ξημέρωσε με μια νότα αισιοδοξίας -πάλι.
• Έτσι είναι όταν ξυπνάς υπό τους ήχους των πουλιών, ανοίγεις τα πατζούρια και σε τυφλώνει ο ήλιος και ο μικρός μοιράζει αγκαλιές και χαμόγελα.
• Βόλτα λοιπόν! Τοπικά στην πλατεία και βεβαίως στο πρώτο γενέθλιο, παιδικό πάρτυ που παρευρέθηκε ο Στεφανάκος. Αυτό του φίλου του του Άλκη (ή αλλιώς Άγκη).
• Και ήταν όλα τόσο όμορφα! Οι ετοιμασίες της φίλης μας, τα δεκάδες πιτσιρίκια που έτρεχαν πάνω - κάτω, τα σπιτικά φαγητά, η μπάντα με τα παιχνίδια, ο Άλκης που έλαμπε από χαρά, ο Στεφανάκος που πήγαινε από αγκαλιά σε αγκαλιά, οι αγαπημένοι φίλοι και οι ζεστές αγκαλιές και κουβέντες.
• Και εννοείται ότι επιστρέψαμε απόγευμα με τον μικρό πτώμα από την κούραση, τα ερεθίσματα και την ένταση.
• Και αφού κοιμήθηκε σχετικά εύκολα, κατέφτασαν και τα βόρεια αγόρια με τα των συντρόφων τους.
• Και με αυτά και με εκείνα, η ώρα πήγε 1 και δεν προλάβαμε ούτε τα μισά να πούμε, και να πιούμε! χιχι
• Μα πόσους αγαπημένους ανθρώπους συναντήσαμε μέσα σε μόλις 1,5 ημέρες! Γονείς, αδέλφια, κουμπάροι, φίλοι. Και ο Στεφανάκος παραμιλούσε το βράδυ αναζητώντας τους.
• Δευτέρα πρωί ήταν το καθιερωμένο, οικογενειακό μας ραντεβού για κούρεμα. Εγώ και ο Στέφανος στο σπίτι, ο συνοδοιπόρος στη Γλυφάδα.
• Και καθόταν ήσυχος - ήσυχος στην αγκαλιά μου απολαμβάνοντας τα χάδια και τις ψαλιδιές της Βίκυς. Είναι παιδί του μπαμπά του και σε αυτό.
• Και αφού αναχώρισε με την Αμί και την γιαγιά, συνέχισα εγώ για το επόμενο σχεδόν 2ωρο, επέστρεψε ο συνοδοιπόρος, κοιμήθηκε ο μικρός στην γιαγιά του και έτσι κάναμε οι δυo μας μια βόλτα στην πάντα ξελογιάστρα Βουλιαγμένη που ζει 365 ημέρες σε καλοκαιρινούς ρυθμούς.
• Εκεί φάγαμε διαιτητικά και σαρακοστιανά (yeah right), περπατήσαμε, αναπολήσαμε, φωτογραφίσαμε και επιστρέψαμε στο φυστίκι που ακόμα κοιμόταν.
• Και όταν ξύπνησε κάναμε βόλτα με το πατίνι και το ποδήλατο στο κοντινό μπασκετάκι και επιστρέψαμε σπίτι για ανασυγκρότηση.
• Και out of the blue, να ΄σου ξανά ο πυρετός! 38,2.
• Και τα ματάκια του ήταν υγρά και η μύτη του έτρεχε σαν βρύση. Μάλλον είναι η απότομη αλλαγή θερμοκρασίας και ο συνδυασμός σκόνης - γύρης. Κακομοίρης.
• Το βραδάκι υποδεχτήκαμε τον φίλο Georgy για ένα εκτενές tête-à- tête καθώς πολλά τα μέτωπα και πολλά τα νέα.
• Και για ακόμη ένα βράδυ, κοιμηθήκαμε αργά, γεμάτοι από μία όμορφη ημέρα, αλλά δυστυχώς με πολλές διακοπές και λίγο.
• Και αφού μας επισκέφθηκε και ο Έλληνας παιδίατρος το πρωί για να μας επιβεβαιώσει ότι δεν είναι κάτι ο πυρετός και ότι αυτός ο βήχας και η μύτη και τα μάτια είναι ένας συνδυασμός ίωσης σε ύφεση, δοντιών και αλλαγής θερμοκρασίας, βουρ για την επίσκεψή μας στα βόρεια, με τον μικρό να κοιμάται ωραιότατα στο αυτοκίνητο και να καταφτάνουμε στο αγαπημένο μας Living Green όπου μας περίμενε η Μαριάννα.
• Εκεί σιγά - σιγά συγκεντρωθήκαμε καμιά δεκαριά μεγάλοι και πιτσίρικια. Οι μεγάλοι στην ωραία αυλή υπό ήλιο και τη συνοδεία καφέ, και οι μικροί να κατεβάζουν βιβλία και παιχνίδια και κουτάλες και να παίζουν ανενόχλητοι ανάμεσα στους πελάτες.
• Εκεί ήρθε και ο δίχρονος Μάξιμος με την μαμά του και μας έκλεψε τις καρδιές. Τι όμορφη οικογένεια. Τι γλυκό παιδί και πόσο trendy!! Φτου φτου.
• Με το βαφτιστήρι #1 Παναγιώτη ανά χείρας, και τα μικρά κορίτσια για παρέα, ξεκινήσαμε για την ανεύρεση λαμπάδας και παπουτσιών. Και στο δεύτερο σκέλος τα πήγαμε εξαίσια ενώ στο πρώτο είμαστε σε διαπραγματεύσεις.
• Ενωθήκαμε με τους υπόλοιπους που έκαναν βόλτες και έπαιζαν, και ανηφορίσαμε προς Κεφαλάρι για ελαφρύ, μεσημεριανό γεύμα.
• Εκεί, είδαμε και για 10 ολόκληρα λεπτά τον φίλο Χρήστο που κατάφερε και ξέκλεψε λίγο χρόνο για μια αγκαλιά και δυο κουβέντες.
• Ο Στεφανάκος όμως άρχισε σταδιακά να πέφτει. Πάλι δεν έφαγε, μάτια - μύτη σε έξαρση, διάθεση υποτονική..... Ούτε στο αυτοκίνητο δεν προλάβαμε να φτάσουμε. Είχε ήδη κοιμηθεί στον ώμο του μπαμπά του.
• Και το απόγευμα η κατάσταση δεν βελτιώθηκε ιδιαίτερα, παρόλη την άφιξη  Αρτεμούλας, γιαγιάς και αδελφής.
• Η Τετάρτη ξεκίνησε με ένα ιστορικό -πραγματικά- ραντεβού με μια φίλη που είχα να δω 10 ολόκληρα χρόνια. Μη το ψάχνετε, μεγάλη ιστορία!
• Και μόλις την αντίκρυσα, κοκκάλωσα. Δεν μπορούσα να βγάλω λέξη.
• Τρεις ώρες συζητούσαμε, αναπολούσαμε, εξηγούσαμε, με γέλια και με δάκρυα, με κατανόηση και πραγματικό ενδιαφέρον, και στον αποχωρισμό μας ένοιωσα ότι έδιωξα ένα ακόμη βάρος από τους ώμους μου με τον καλύτερο τρόπο.
• Στο παραδιπλανό καφέ είχαν ήδη καθίσει ο συνοδοιπόρος με την φίλη Κατερίνα οπότε απλά μεταφέρθηκα, πήρα χυμό αυτή τη φορά, και καθίσαμε εκ νέου για να τα πούμε.
• Ο Στεφανάκος είχε παραμείνει στην γιαγιά του με την ξαδελφούλα του για να είναι πιο ξεκούραστος και μακριά από την πολλή ζέστη και γύρη. 
• Έτσι, το απογευματάκι συγκεντρωθήκαμε όλοι στο σπίτι της γιαγιάς, φάγαμε μακαρόνια με μυζήθρα και σπιτική κόκκινη σάλτσα, πεταχτήκαμε ένα γρήγορο σούπερ-μάρκετ ενόψει της Κυριακής και επιστρέψαμε για να συναντήσω μετά από χρόνια την δασκάλα του πιάνου και να απολαύσουμε το μάθημα της Άρτεμις.
• Δεν είναι συγκλονιστικό; Η δασκάλα που μου δίδασκε εμένα σε ηλικία 6 ετών, να διδάσκει τώρα την ανιψιά μου σε ηλικία 8!
• Το βράδυ ευτυχώς ο μικρός επανήλθε στα πιο ήσυχα προγράμματά του και βγήκα και εγώ με τα κορίτσια στο τοπικό, ιταλικό εστιατόριο για το καθιερωμένο μας catching - up σε όλα τα μέτωπα.
• Και μέσα σε όλα, να 'σου και ένα αναπάντεχο δώρο! Από ένα γαλλικό μαγαζί που πολύ αγαπώ και το οποίο κλήρωνε 2 παιδικά ποδήλατα. Αυτά που είναι χωρίς πετάλια. Και κέρδισα το ένα!! Τι χαρά!
• Πέμπτη με πρωϊνό ραντεβού στο σπίτι με μια γαλλιδούλα φωτογράφο για ένα μυστικό project. Εφόσον προχωρήσει, βεβαίως και θα σας ενημερώσω.
• Έτσι, περάσαμε ένα γεμάτο 2ωρο με συζητήσεις και φωτογραφίσεις.
• Και το μεσημέρι (υπό τους 25 βαθμούς C!), επισκεφθήκαμε την παλιά εταιρεία του συνοδοιπόρου και το εμπορικό McArthur όπου περπατήσαμε πολύ, ψωνίσαμε κάτι λίγα, φάγαμε ωραία, παίξαμε και επιστρέψαμε σπίτι κατάκοποι και οι τρεις.
• Και το απόγευμα μας επισκέφθηκε το βαφτιστήρι μας με την αγαπημένη μας μαμά του για να τα πούμε λίγο και κατ' ιδίαν. Και έπαιξαν τόσο ωραία με τον Στεφανάκο! Και ποτέ δεν τους χορταίνουμε. Και κάθε φορά συνειδητοποιούμε πόσο μας λείπουν.
• Πόσο γεμάτες ημέρες! Όσα δεν ζούμε ένα μήνα στην Ελβετία τα ζούμε μέσα σε 5 ημέρες στην Ελλάδα. Γεμίζουμε αγκαλιές, και γέλια, και αγάπη, και παιχνίδια, και ωραία φαγητά και μαζώξεις, και εκτενείς συζητήσεις, και βραδινές βόλτες.
• Πόσο τυχεροί είμαστε που μας περιτριγυρίζουν τέτοιοι συγγενείς και φίλοι, εκμηδενίζοντας την απουσία και την απόσταση με την πρώτη, σφιχτή αγκαλιά.

Καλό σαββατοκύριακο & καλό Πάσχα.

Με αγάπη.

ανδριάνα