Η γέννηση ενός γονιού

Ετών 2. Ουάου. Πότε; Πώς; Κιόλας; Και όμως. Ο Στεφανάκος έγινε 2 ετών. Που σημαίνει ένα πράγμα: ότι είμαι και εγώ μία μαμά 2 ετών και ο συνοδοιπόρος, αντίστοιχα, ένας μπαμπάς 2 ετών. Γιατί όταν γεννιέται ένα μωρό, ειδικά όταν πρόκειται για το πρώτο της οικογένειας, γεννιούνται ταυτόχρονα 3 νέοι χαρακτήρες: το μωρό, η μαμά και ο μπαμπάς. Ρόλοι εξίσου πρωτόγνωροι και για τους 3. Εξίσου απροσδόκητοι, μαγικοί, αγχωτικοί, μυστηριώδεις. Όσα παιδάκια και αν έχεις αγκαλιάσει, με όσα και αν έχεις παίξει, και συζητήσει, και κλάψει, τίποτα δεν συγκρίνεται με την εμπειρία απόκτησης του δικού σου παιδιού. Ναι, η "προυπηρεσία" είναι πολύτιμη! Η ουσιαστική συναναστροφή με παιδιά είναι μακράν η καλύτερη προπόνηση για να γίνεις γονιός. Με κανένα όμως παιδί δεν έχεις περάσει μερόνυχτα. Δεν είσαι εσύ ο αποκλειστικός υπεύθυνος για ότι του συμβεί. Η λύση σε όλα του τα προβλήματα. Η πηγή της γνώσης, της χαράς, της αποδοχής, της υπομονής, της αγάπης.

Έτσι, όταν το μεσημέρι των γενεθλίων του μικρού έστειλα στον συνοδοιπόρο την πρώτη μας οικογενειακή φωτογραφία, αυτή που μας έβγαλε η μαία όταν ο Στέφανος ήταν μόλις 2 λεπτών, συνειδητοποίησα πόσο άλλη, πόσο διαφορετική είμαι τώρα από εκείνη τη φωτογραφία. Καλύτερη; Χειρότερη; Μάλλον και τα δύο, ανάλογα από ποια σκοπιά το βλέπεις και για ποιον συγκεκριμένο τομέα συζητάμε. Σίγουρα όμως ανεπιστρεπτί διαφορετική. Πόσο το ποθούσαμε αυτό το μωρό! Για πόσο χρόνια τον περιμέναμε. Και πόσο ευτυχείς είμασταν και οι δύο εκείνη την ημέρα. Την ημέρα που τον κρατήσαμε στην αγκαλιά μας για πρώτη φορά μετά από 30 ώρες στο μαιευτήριο. Πόσο έτοιμοι νοιώθαμε και τελικά πόσο έτοιμοι είμασταν -ή δεν είμασταν; Κανείς δεν είναι 100% έτοιμος. Γιατί αυτό προυποθέτει ότι γνωρίζεις τις ανάγκες, τον χαρακτήρα, τις τάσεις, τις προτιμήσεις αυτού του μικροσκοπικού ανθρώπου που έφερες στη ζωή. Γίνεται; Δεν γίνεται! Trial and error. Πιάνει αυτό - δεν πιάνει το άλλο. Του αρέσει αυτό - δεν του αρέσει το άλλο.  Πόσα μας εκπλήξανε στην πορεία. Πόσα μάθαμε -κάποια the hard way. Πόσο αλλάξαμε. Πόσο ξανά-αλλάξαμε. Γιατί ευτυχώς, μετά την κούραση, τα άγχη, τις εντάσεις, τις απορίες του πρώτου χρόνου, έρχεται ο δεύτερος που κάπως τα εξισορροπεί. Όχι, δεν τα φέρνει στην προ-μωρού εποχή, αλλά κάπως νοιώθεις ότι ξαναβρίσκεις τον εαυτό σου, τα θέλω σου, τα κιλά σου, τις ασχολίες σου. Έτσι τώρα, 2 χρόνια μετά, νοιώθω πιο κοντά στον τότε εαυτό μου αλλά με αυτή τη δόση ωρίμανσης και υπευθυνότητας και πληρότητας που έφερε ο Στέφανος. Μεγαλώνεις όταν γίνεσαι γονιός. Έτσι νομίζω. Αυτή την ανεμελιά που είχαμε, την ξεγνοιασιά δεν ξέρω αν την ξαναβρίσκεις. Ίσως όταν ο μικρός ανοίξει τα φτερά του για άλλα σπίτια και πόλεις και χώρες. Ποιος ξέρει.

Terrible twos λένε όλοι - wonderful twos βλέπω εγώ. 

Χρόνια μας πολλά μαμά & μπαμπά λοιπόν. Για τα του μικρού θα σας τα γράψω ξεχωριστά.

ανδριάνα