Πώς να κρυφτείς απ' τα παιδιά;

Δεν έπρεπε να φύγετε. Όχι και εσείς. Ο θείος είχε φύγει από παλιά. Εσείς είσασταν εδώ. Όλοι φεύγουν. Γιατί; Να γυρίσετε.

Πώς και τι να απαντήσεις; Ειδικά όταν οι ερωτήσεις αυτές προέρχονται από την αγαπημένη σου 8χρονη ανιψιά. Όταν στα λέει όλα αυτά αγκαλιάζοντάς σε από τη μέση και κοιτώντας σε στα μάτια. Λίγες ώρες πριν αποχωριστείτε. Με τόση αγάπη, αθωότητα, ειλικρίνεια. Από την ανιψιά που έχει την θεία της στην Ελβετία, τον θείο της στην Αμερική, τον μπαμπά της να ταξιδεύει σχεδόν μήνα παρά μήνα για τη δουλειά στο εξωτερικό και πλήθος φίλων που είναι πλέον μόνιμοι κάτοικοι εξωτερικού. Την ανιψιά που ακόμα, όταν πλησιάζει η αναχώριση του μπαμπά της, δεν κοιμάται τα βράδια και την πιάνει ένας κόμπος στο στομάχι. Που κάθε μα κάθε φορά σε αγκαλιάζει τόσο σφιχτά παρακαλώντας σε να μείνεις. Που ξοδεύει κάθε λεπτό διαθέσιμο για να παίξει όσο περισσότερο γίνεται με τον Στεφανάκο. Και ξέρετε, δεν είμαι υπέρμαχος της άρνησης και της ακύρωσης. Έλα μωρέ, μην κάνεις έτσι. Μην στεναχωριέσαι. Ξέρεις πόσο γρήγορα θα περάσουν οι μήνες και θα έρθει ο Ιούλιος; Ούτε που θα το καταλάβεις.

Όχι. Στεναχωριέται. Και καλά κάνει. Και έτσι πρέπει. Να νοιώθουμε τα συναισθήματά μας, να τα αποδεχόμαστε και να τα εκφράζουμε. Όχι, μέχρι τον Ιούλιο είναι σχεδόν 4 μήνες και δεν θα περάσουν τόσο γρήγορα. Και θα της λείψουμε. Και θα μας λείψει. Και ναι, θα μιλάμε στα τηλέφωνα και στα βίντεο καθημερινά. Αλλά δεν θα αγκαλιαζόμαστε και δεν θα παίζουμε και δεν θα τρέχουμε και δεν θα συζητάμε τα μυστικά μας. Είναι μία σκληρή πραγματικότητα. Η μόνη πραγματικότητα που μας πονά τόσο όταν αναχωρούμε για Ελβετία. Και από την γέννηση του Στεφανάκου και μετά είναι ακόμα πιο δύσκολο. Γιατί εμείς οι ενήλικες μπορούμε να διαχειριστούμε κάπως και να αντιληφθούμε καλύτερα τους αποχωρισμούς. Να βρούμε τα αίτια πίσω από αυτή την "μετανάστευση" και τα θετικά της. Αυτός; Που με το που την αντικρύζει φωτίζεται όλο του το πρόσωπο;! Που το πρώτο πράγμα που λέει το πρωί και το τελευταίο το βράδυ είναι "Αμί"; Ακόμα και μέσα στο αεροπλάνο του γυρισμού κοιτούσε πίσω και φώναζε Αμί. Και ακόμα είναι 2 χρονών. Αλλά το δέσιμό του και η αγάπη του με τις ελληνικές μας οικογένειες (τις φυσικές και τις αυτοδημιούργητες των φίλων) είναι τόσο δυνατή. Αν τον βλέπατε πόσο σφιχτά αγκάλιαζε τον φίλο μας τον Χριστόφορο! Κάθε φορά λοιπόν, μόνο δυσκολότεροι γίνονται αυτοί οι αποχωρισμοί. Γιατί εμείς οι ενήλικες θα πρέπει να βοηθάμε και τον μικρό Στέφανο να πει "γεια" εκεί που δεν θέλει. Και να αποχωριστεί (έστω για λίγους μήνες) τόσα παιχνίδια, τόσες αγκαλιές, τόσα γέλια, τόσα πειράγματα, τόση αγάπη. Γιατί όπως και να 'χει, παρόλο τον στενό, φιλικό κύκλο που ευτυχήσαμε να δημιουργήσουμε σε σύντομο χρονικό διάστημα στην Ελβετία, τα παιδάκια που συναναστρέφεται είναι λίγα και πέραν του παιδικού σταθμού όχι σε συχνή βάση. Και είναι τόσο κοινωνικός. Λαχταρά την παρέα, μικρών και μεγάλων. Χτυπάει το κουδούνι και τρέχει όσο πιο γρήγορα μπορεί για να δει ποιος είναι. Και τον υποδέχεται με χαμόγελο. Και φέρνει όλα του τα παιχνίδια. Δεν είναι όλα τα παιδιά έτσι. Ο Στέφανος όμως είναι. Ίσως γιατί έτσι είμαστε και εμείς, οι γονείς του. Γιατί και εμείς, αντλούμε όλη μας τη δύναμη, και τη χαρά, και την αισιοδοξία από τους ανθρώπους μας. Αυτούς που είναι πάντα εκεί. Για αυτό και οι ελληνικές μας επισκέψεις είναι ένας μαραθώνιος δρόμος. Για να συναντήσουμε όσους περισσότερους μπορούμε και να περάσουμε όσο περισσότερο χρόνο μπορούμε μαζί τους. Να ρουφήξουμε αγάπη και ξεγνοιασιά και φιλία. Φιλία. Και βεβαίως, δεν είναι μόνο η Άρτεμις που φωτίζει το πρόσωπο του Στέφανου, αλλά και ο Παναγιώτης, και η Χριστίνα, και ο Δημήτρης, και ο Άλκης, και η Μυρσίνη, και η Ηλέκτρα, και ο Νικόλας, και η Αλίκη, και ο Διονύσης, και η Μαρία... Και αυτοί είναι μόνο οι μικροί του φίλοι.

Πώς να κρυφτείς απ' τα παιδιά; 

Έτσι και αλλιώς τα ξέρουν όλα!

Και μας κοιτάζουν με μάτια σαν κι αυτά

όταν ξυπνούν στις δύο η ώρα.

Ζούμε μέσα σ' ένα όνειρο που τρίζει

σαν το ξύλινο ποδάρι της γιαγιάς μας

μα ο χρόνος ο αληθινός

σαν μικρό παιδί είναι εξόριστος

μα ο χρόνος ο αληθινός

είναι ο γιος μας ο μεγάλος κι ο μικρός.

Εις το επανιδείν λοιπόν αγαπημένοι μας.

Με μαγιώ την επόμενη φορά και κάστρα στην άμμο.

ανδριάνα