Εν δήμω

Πρώτη φορά μετά από .... χμ ... 8 σχεδόν χρόνια (!) ανήρτησα άρθρο του lifelikes στον προσωπικό μου λογαριασμό στο facebook. Μου βγήκε πολύ αυθόρμητα καθώς "έπεσα" σε αυτό το αγαπημένο άρθρο και γέμισα με συγκίνηση και σκέψεις. Αυτομάτως μου ήρθαν στο μυαλό 3-4 δικοί μου άνθρωποι με τους οποίους ήθελα να το μοιραστώ αλλά αντί να τους το στείλω μέσω email, αυτή τη φορά το μοιράστηκα με τον ... κόσμο όλο! Δημόσια. Χωρίς φόβο και πάθος. Δεν ξέρω τι συνέβει, τι έκανε κλικ, και τι με μπλόκαρε τόσα χρόνια... 

Πιθανώς να οφείλεται στα επαγγελματικά μου. Βλέπετε σημαντικό μέρος των διαδικτυακών μου φίλων είναι πρώην συνάδελφοι και συνεργάτες. Και ενώ κάποιοι είναι πολύ αγαπημένοι και πραγματικοί φίλοι, κάποιοι άλλοι απέχουν πολύ από αυτό, και έτσι ποτέ δεν ήθελα να έχουν πρόσβαση σε κάτι τόσο προσωπικό όσο το lifelikes. Για αυτό και εξ' αρχής το lifelikes υπογράφεται μόνο με το μικρό μου όνομα, για αυτό και σπάνια προτρέπω κάποιον να μπει στο blog μου (οι περισσότεροι το ανακαλύπτουν εμμέσως), για αυτό και δεν εμφανίζω το πρόσωπό μου και αυτό των δικών μου ανθρώπων. Στην τωρινή όμως επαγγελματική μου πραγματικότητα, είμαι ελεύθερη! Δεν με δένει τίποτα και με κανέναν, και με αυτούς που ακόμα δένομαι επαγγελματικά είναι τόσο κοντινοί και αγαπημένοι που έχουν ήδη πρόσβαση σε εμένα και στο lifelikes. 

Πιθανώς να οφείλεται και σε μία συστολή που έχω. Ενώ εκ πρώτης όψεως οι περισσότεροι θα σας πουν ότι είμαι πολύ κοινωνικός άνθρωπος, αν με γνωρίσεις βαθύτερα θα καταλάβεις ότι ναι μεν είμαι αλλά τα πραγματικά προσωπικά μου θέματα τα κρατώ για πολύ λίγους. Αγαπώ την συναναστροφή με τους ανθρώπους, μαθαίνω τόσα πολλά από αυτούς, αλλά δεν ανοίγομαι στον πρώτο καφέ. Θέλω χρόνο και "κόπο" και τη σωστή χημεία και ενέργεια για να μπορέσουμε να γίνουμε φίλοι. Γιατί μόνο οι φίλοι έχουν αυτό το "προνόμιο". Αυτή τη σύνδεση. Αυτή τη πρόσβαση.

Πιθανώς να οφείλεται και σε αυτή την ντροπαλότητά μου. Δεν μιλώ συχνά για τον εαυτό μου, πόσο μάλλον δημόσια. Δεν μου αρέσει να "αυτο-διαφημίζομαι" γιατί θεωρώ ότι η πραγματική αξία όποιου επιτεύγματος είναι αυστηρώς προσωπική (+ των λίγων αυτών ανθρώπων που συνέβαλλαν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο). Έτσι, κάπως, το να αναρτώ δικά μου κείμενα, μου φαινόταν σαν αυτοδιαφήμιση. Σαν να θέλω να πω στον κόσμο "κοιτάξτε, γράφω, διαβάστε με". Και ίσως ακόμα να μου φαίνεται λίγο - πολύ έτσι. Αλλά πλέον, ούσα και απούσα (κάνει και ρίμα!), μακριά από την ελληνική πραγματικότητα, τις οικογένειες και τους φίλους, νιώθω την ανάγκη να εξαντλήσω όλους τους διαύλους επικοινωνίας. Να τεντώσω το χέρι και να ανοίξω διάλογο με όλους αυτούς που βλέπω πια τόσο σπάνια και για τόσο λίγο. Και το lifelikes ήταν ανέκαθεν ο δικός μου αγωγός για τα ενδότερα. Για αυτά που δεν προλαβαίνεις να καλύψεις στη διάρκεια ενός ποτού (άντε και δύο) ή μιας μεσημεριανής μάζωξης ή ενός 10λεπτου τηλεφωνήματος.

Οπότε... here we are. Δεν ξέρω πότε, κάθε πότε, και με ποια κριτήρια θα αναρτώ δημοσιεύσεις του lifelikes. Θα χαρώ πολύ αν μου πείτε και εσείς πώς το σκέφτεστε και πώς σας φαίνεται. Αν θα σας ενδιέφερε και με ποια συχνότητα, αν θα σας κούραζε, αν το θεωρείτε ωφέλιμο ή περιττό....  Αν είναι μια ευκαιρία να διαβάσετε κάτι που ίσως σας ξέφυγε ή δεν προλάβατε ή χάσατε, ή μία ανούσια επανάληψη. Είμαι όλη αυτιά και μάτια!

ανδριάνα

ΥΓ. Να σας πω κάτι; Βλέποντας τα likes και τα σχόλια στη συγκεκριμένη ανάρτηση από τόσους αγαπημένους, από την Ελλάδα - το Βέλγιο - την Ελβετία - το Ντουμπάι - το Λονδίνο, φωτίστηκε η καρδιά μου. Γιατί ένιωσα ότι επικοινωνήσαμε ουσιαστικά, ακόμα και αν δεν μιλήσαμε στο τηλεφώνημα ή συναντηθήκαμε δια ζώσης. Γιατί ένιωσα τιμή που όλοι αυτοί αφιέρωσαν 10 λεπτά από τον πολύτιμό τους χρόνο για να συνδεθούν με εμένα και τις σκέψεις μου. Σας ευχαριστώ.

SaveSaveSaveSave