In a world where you can be anything....

..... be kind. Είναι τόσο απλό. Μπορείς να είσαι ο "στριφνός". Ο "αγενής". Ο "κακόκεφος". Ο "μουντρούχος". Ο "σκληρός". Για να μην μπω σε δυσκολότερες πίστες όπου συναντούμε τον "ψεύτη", τον "τυχοδιώκτη", τον "συμφεροντολόγο", τον "μικρόψυχο". Είναι τόσες οι επιλογές. Και ναι, είναι επιλογές. Πέραν από το DNA μας και τα αστρολογικά (!), εν τέλει καταλήγει σε εμάς και στη συνειδητή μας επιλογή (όσο και αν θέλουμε να πιστεύουμε ότι δεν είναι και τόσο συνειδητή) για το πώς θα περάσουμε την ημέρα μας σήμερα και ποιο πρόσωπο θέλουμε να δείξουμε.

Όλοι μπορούμε να είμαστε τα παραπάνω. Όλοι. Και όλοι ίσως είμαστε κάποια από τα παραπάνω κάποιες φορές. Τι είμαστε όμως την πλειοψηφία των φορών; Τι θα έλεγαν οι φίλοι, οι συνάδελφοι, οι συνεργάτες αν ρωτούσε ένας ξένος για εμάς; Πώς συμπεριφέρομαστε στους οικοίους μας αλλά -μάλλον κυριότερα- σε αυτούς που δεν έχουν ΤΙΠΟΤΑ να μας προσφέρουν. Δεν έχουμε δηλαδή κάποιο προσωπικό όφελος για την ανέλιξή μας. Στην καθαρίστρια του γραφείου, στον περιπτερά, στην υπάλληλο της καφετέριας, στον θυρωρό, στον οδηγό που περιμένει υπομονετικά να τον αφήσει κάποιος να περάσει. Έτσι δε λέει και αυτό το ρητό, ότι ο χαρακτήρας μας είναι ο τρόπος που συμπεριφερόμαστε σε αυτούς που δεν έχουν κάτι να μας προσφέρουν; Γιατί στους άλλους, μια χαρά ξέρουμε να φοράμε το καπέλο του ευγενικού, και του πρόσχαρη, και του διαθέσιμου, και του μεγαλόκαρδου. 

Και ναι οι δικαιολογίες είναι πολλές για να είμαστε κακόκεφοι, και στριφνοί, και απότομοι. Η κούραση, η κρίση, τα παιδιά, η δουλειά, η κίνηση στους δρόμους, οι θέσεις πάρκινγκ που είναι ανύπαρκτες, τα οικονομικά, η φίλη που δεν μας κάλεσε τις προάλλες, ο φίλος που δεν απάντησε ποτέ στο μήνυμά μας.... Και η λίστα συνεχίζεται. Και οι ημέρες περνάνε. Και οι δικαιολογίες συσσωρεύονται. Και οι κακές ημέρες επίσης. Μέχρι πότε;

Αν με ρωτούσατε τι θα ήθελα να γίνει ο Στέφανος αυτό θα ήθελα. Θα ήθελα να είναι ένας καλός άνθρωπος. Ένας πρόσχαρος άνθρωπος. Ένας ανοιχτός άνθρωπος. Αληθινός. Χωρίς agenda, χωρίς απώτερους σκοπούς, χωρίς προσωπεία, χωρίς επιφανειακές σχέσεις. Γιατί πήξαμε από φίλους και γνωστούς που φορούν το χαμόγελο μόνο και μόνο για να κρύψουν τις πραγματικές τους σκέψεις. Πήξαμε από ατρόμητους διευθυντές και "I'm a bitch" συμπεριφορές. Από πότε το να είσαι αγενής και προσβλητικός έγινε επαγγελματικό προσόν; Από πότε οι "φιλίες" και κοινωνικές συναναστροφές είναι η πρόσοψη του συμφέροντος και του τι έχεις να μου προσφέρεις και για πόσο; Από πότε παιδιά 8 ετών ανταγωνίζονται για τους βαθμούς και τις επιδόσεις στο χορό; Όχι. 

Ότι λοιπόν και αν περνάμε, ότι και αν συναντάμε, όποιους και αν έχουμε απέναντί μας ή δίπλα μας, ας επιλέγουμε την καλοσύνη. Γιατί οι καταστάσεις χαρακτηρίζονται από τη δική μας συμπεριφορά, όχι των απέναντι. Χαμένοι δεν θα βγούμε ποτέ. Ας την μάθουμε και στα παιδιά μας ως το υπέρτατο προσόν.

ανδριάνα