C'est quoi le bonheur pour vous?

Είναι τίτλος ταινίας. Γαλλόφωνης. Και η ελληνική του μετάφραση θα ήταν "Τι είναι η ευτυχία για εσάς;". Περίεργο γιατί και στο τελευταίο, διαδικτυακό μου μάθημα γαλλικών πριν λίγες ημέρες, πάλι αυτή η ερώτηση προέκυψε με αφορμή ένα άρθρο. Χχχμμμ.... ποτέ δεν αφήνω τέτοια "τυχαία" γεγονότα στην τύχη τους. Και η αλήθεια είναι ότι είναι μία πολύ δύσκολη, πολύ υποκειμενική, πολύ προσωπική ερώτηση. Τόσο προσωπική που και να καταφέρεις να την απαντήσεις σήμερα, μπορεί μόλις αύριο να έχει κιόλας αλλάξει. Γιατί η ζωή κυλάει και μαζί και όλα όσα θεωρούμε δεδομένα, όλα όσα προσμονούμε, όλα όσα ονειρευόμαστε, όλα όσα κοπιάζουμε να αποκτήσουμε. 

Ναι, ευτυχία είναι να είσαι υγιής. Και δυνατός. Βεβαίως. Αλλά ευτυχία είναι και να χρησιμοποιείς αυτή σου την υγεία και δύναμη. Να την "εκμεταλλεύεσαι" χωρίς να την αφήνεις σε λήθαργο ή να την σπαταλάς. Να τη νοιώθεις. Να την φροντίζεις. Να την ακούς ώστε να ξέρεις τι ζητά. Να την "τεντώνεις" ώστε να φτάσει ακόμη πιο μακριά. Να την σέβεσαι. Να τη θρέφεις ώστε να σε θρέφει.

Ναι, ευτυχία είναι να αγαπάς. Και να το δείχνεις. Και να σου βγαίνει αυθόρμητα, αβίαστα και αστείρευτα. Και να μην ζητάς τίποτα. Μόνη ανταμοιβή το συναίσθημα. Αυτό της μοιρασιάς. Της συντροφικότητας. Του "μαζί".

Ναι, ευτυχία είναι να αγαπιέσαι. Αυθόρμητα, αβίαστα και αστείρευτα. Να νοιώθεις ότι υπάρχεις για αυτούς τους 3, 5, 10 ανθρώπους. Να νοιώθεις ότι η παρουσία σου προσθέτει ένα ακόμη φωτάκι στη ζωή τους. Την κάνει πιο χαρούμενη, πιο πολύχρωμη, πιο ξέγνοιαστη. Γιατί υπάρχεις εσύ. Γιατί υπάρχετε μαζί.

Ναι, ευτυχία είναι να δημιουργείς. Όπου και όπως. Είτε με το χαρτί είτε με τον υπολογιστή είτε με τις νότες είτε με τους χάρακες. Να φτιάχνεις δικούς σου κόσμους που ταξιδεύουν το μυαλό, τη ψυχή και την καρδιά σου. Να φτιάχνεις τις δικές σου φωλιές που σε γαληνεύουν όποτε τις αναζητήσεις. Με την πρώτη νότα, το πρώτο βήμα, την πρώτη πινελιά, το πρώτο γράμμα. Τις φωλιές αυτές που γίνονται σημείο αναφοράς και εκκίνησης για το επόμενο βήμα.

Ναι, ευτυχία είναι να νοιώθεις ελεύθερος. Ουάου! Αυτό και αν είναι ευτυχία. Ότι έχεις επιλογές. Ότι τις αποφάσεις τις παίρνεις εσύ. Ότι είσαι κυρίαρχος του εαυτού σου, της ζωής σου. Ότι ξέρεις τι θέλεις και κοπιάζεις για να το αποκτήσεις. Τίμια και ελεύθερα. Ως ίσο προς ίσο. Ότι μπορείς να γίνεις αυτό ακριβώς που θες και να ζήσεις τη ζωή που ονειρεύεσαι. Χωρίς λογοκρισία και πρέπει.

Ναι, ευτυχία είναι να νοιώθεις ασφαλής. Ασφαλής στο σπίτι σου, στις σχέσεις σου, στις επιλογές σου. Ασφαλής μέσα σου, στο "είναι" σου. Ασφαλής στις συναναστροφές σου. Τόσο ασφαλής ώστε να μπορείς να βγαίνεις από την "ασφάλειά σου" κατά βούληση. Γνωρίζοντας ότι παραμένει εκεί όποτε τη χρειαστείς. Στην αγκαλιά του συνοδοιπόρου, στο ζεστό σου σπίτι, στα φωτεινά μάτια των παιδιών σου, στο κενό φύλλο χαρτί που περιμένει να το γεμίσεις, στους δρόμους που θα διαβείς, στην καθαρή σου καρδιά, στις τίμιές σου επιλογές, στις αγνές σου προθέσεις.

Ναι, ευτυχία είναι να ταξιδεύεις. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Μέσα από τα ταξίδια, και τις περιπλανήσεις, τις νέες γεύσεις, τις νέες γλώσσες, τα νέα έθιμα και τις νέες συναναστροφές. Αλλά και μέσα από τα βιβλία, τις ταινίες, τις έντονες συζητήσεις, τα τραγούδια, τους πειραματισμούς, τους ανθρώπους. Να ανοίγεις δηλαδή τα παράθυρα της καρδιάς στο άγνωστο ώστε να το φέρεις πιο κοντά και να δεις τι μπορεί τελικά να σου προσφέρει.

Ναι, ευτυχία είναι τα παιδιά. Ναι. Είναι. Γιατί είναι οι μόνοι άνθρωποι που σε έχουν ολοκληρωτικά ανάγκη. Είναι οι μόνοι που σε κοιτούν μες στα μάτια σαν να είσαι ο δικός τους προσωπικός Θεός. Είναι οι μόνοι που σου ζητούν ξανά και ξανά να υπερβείς εαυτόν ώστε να αντέξεις, να επιμείνεις, να σκαρφιστείς, να δημιουργήσεις, να προσφέρεις. Είναι οι μόνοι που σε κάνουν να συνειδητοποιήσεις πόσες αντοχές τελικά έχεις, και πόση αγάπη, και πόση υπομονή. Είναι οι μόνοι που είναι μέρος του "είναι" σου θες - δε θες. Παντοτινά. Είναι οι μόνοι που τους λες "μωρέ εγώ σε έχω γεννήσει" και είναι αλήθεια. Είναι οι μόνοι που γνωρίζεις τόσο καλά, μόνο με το ένστικτο και τις ατελείωτες ώρες παρατήρησης και αλληλεπίδρασης.

Ναι, ευτυχία είναι να ζεις.
ανδριάνα