How was your week?

• Γίνεται πιο νωρίς; Γίνεται! Έγερση στις 05.40 την Παρασκευή!
• Πακέτα - πακέτα - πακέτα... Αρχίζουν να καταφτάνουν τα δώρα! Άλλα στην Ελβετία άλλα στην Ελλάδα.
• Και το απόγευμα είχαμε το ραντεβού στον παιδίατρο για τον 1,5 χρόνο. Και όλα πήγαν καλά. Ο μικρός ακολουθεί τη δική του καμπύλη πιστά, χαίρει άκρας υγείας, είναι πολύ επικοινωνιακός και κοινωνικός.
• Και το βράδυ είχαμε το παγκόσμια πρώτο δείπνο ως οικογένεια. Γιέι! Και όχι απλά δείπνο, αλλά και σε "κυριλέ" εστιατόριο, στο La Maison du Lac. Το αποφασίσαμε το πείραμα μαζί με τους φίλους μας τους Πολωνούς και τελικά όλα πήγαν κατ' ευχήν.
• Για το πρώτο μισάωρο ο μικρός δεν έβγαλε άχνα! Όλο παρατηρούσε εμάς και τα γύρω τραπέζια. Για το επόμενο μισάωρο κάθισε κύριος στην καρέκλα του και έτρωγε την ψίχα όλων των ψωμιών και άφηνε την κόρα, και όταν κατέφτασαν τα πιάτα δοκίμασε από όλα με ιδιαίτερη προτίμηση στο δικό μου ριζότο. Όλο μου έφερνε το πιατάκι του να του βάλω και άλλο. Το υπόλοιπο της βραδιάς έπαιξε λιγάκι σε έναν ειδικά διαμορφωμένο χώρο με παιχνίδια και βιβλία, έκανε τσιν - τσιν με το νερό του, και έφτασε η ώρα της αναχώρισης.
• Χάριζε και τα χαμόγελά του στους πίσω (μια παρέα 60+ μάλλον Ελβετών) οι οποίοι δεν του χάρισαν ούτε μισό.
• Πάλι καλά που οι σερβιτόροι δεν ήταν Ελβετοί και έτσι τον γέμισαν παιχνίδια και χαμόγελα.
• Και με τους φίλους είχαμε όπως πάντα τόσο πολλά να πούμε που πέρασε η ώρα τόσο ευχάριστα.
• Σάββατο με οικογενειακό πρωινό, δουλειές στο σπίτι, ύπνο του μικρού και αναχώριση το μεσημέρι για τις εξωτερικές δουλειές.
• Βρήκαμε το σιμιγδάλι που ψάχναμε, κάναμε τη βόλτα μας στο κέντρο, ήπιαμε εξαιρετικό - αυθεντικό - ιταλικό καφέ στο Vallantica το οποίο επισκεφθήκαμε για πρώτη φορά, μοιραστήκαμε μία πίτσα μαργαρίτα οι τρεις μας, πήγαμε σούπερ-μάρκετ και επιστρέψαμε σπίτι.
• Και το βράδυ, αφού κοιμήθηκε ο μικρός, άναψαν οι φούρνοι!
• Είχα φτιάξει από το μεσημέρι το σιρόπι και το βράδυ πήραν μπρος τα μελομακάρονα.  Και όσο γρήγορη είναι η παρασκευή τους, τόσο χρονοβόρο είναι το ψήσιμο.
• Άξιζαν όμως όλες τις ώρες που τους αφιερώσαμε. Έγιναν όπως τα θέλαμε: μικρά, τραγανά απέξω, μαλακά μέσα, χωρίς να σε λιγώνουν και χωρίς να είναι πολύ σιροπιαστά.
• Την Κυριακή ήπιαμε εξαιρετικό καφέ οι τρείς μας παρέα με τον φίλο Κώστα στο Beau Rivage και ο Στέφανος ήταν κύριος! Ούτε ενόχλησε, ούτε αναποδογύρισε, ούτε έσπασε, ούτε δυσανασχέτησε. Εύγε.
• Και το απόγευμα υποδεχτήκαμε την οικογένεια της μεγάλης Χριστίνας με τα μικρά για παράδοση παιχνιδιών, τσάι, μελομακάρονα, παιχνίδια και συζητήσεις.
• Ευτυχώς και αυτή η εβδομάδα συνεχίστηκε με ήλιο και έτσι το σπίτι μας ήταν τόσο φωτεινό!
• Τα πρωινά καθόμαστε μπροστά από την κεντρική τζαμαρία με τον Στεφανάκο, αγναντεύουμε τη λίμνη και παίρνουμε την βιταμίνη D μας.
• Για κάποιον άγνωστο λόγο ο μικρός άρχισε να κλαίει κατά την παράδοσή του στις δασκάλες στον παιδικό. Πολύ καιρό είχε να μας συμβεί και πολύ με στεναχωρεί.
• Και την Δευτέρα πήγα κατευθείαν στο ραντεβού με τον Τσέσκο μετά τον παιδικό, με πονοκέφαλο και όχι την καλύτερη των διαθέσεων.
• Φεύγοντας όμως ήμουν ένα ράκος. Το κεφάλι μου κόντευε να σπάσει και το στομάχι μου επίσης. 'Ενας Θεός ξέρει πώς κατάφερα να οδηγήσω μέχρι τη δουλειά του συνοδοιπόρου το απόγευμα για να πάμε στον παιδικό.
• Και στο σπίτι μπήκα τρέχοντας να προλάβω την τουαλέτα... Εμετός. Κάτι με πείραξε στο φαγητό και ευτυχώς μετά από λίγη ώρα ήμουν μια χαρά. Ουφ. Από το λύκειο πρέπει να έχει να μου συμβεί.
• Όμορφη Τρίτη με παιχνίδια, και αγκαλιές, και δουλειές, και ωραίους ύπνους, και ωραία φαγητά (φτου φτου) αλλά πάλι κλάμα στον παιδικό.
• Όταν του λέω ότι τον αγαπώ, έρχεται να με αγκαλιάσει.
• Πώς κάνουν οι παρουσιαστές των ειδήσεων... που από πάνω είναι με πουκάμισο και από κάτω με φόρμα; Ε, έτσι και εγώ, το απόγευμα της Τρίτης, έβαλα τα ωραία μου μπλουζάκια για online video interview.
• Και πήγε καλά. Και πήρα και το κομπλιμέντο μου πώς γίνεται να έχω τέτοιο επίπεδο αγγλικών χωρίς να έχω δουλέψει ακτός Ελλάδος. Αμέ. 
• Λέτε;
• Και η Τετάρτη συνεχίστηκε σε αυτούς τους όμορφους, οικογενειακούς ρυθμούς. Με ένα πρωινό μες στον ήλιο (έφτασε τους 14 βαθμούς το μεσημέρι!), τον μικρό σε τρελά κέφια, δίωρο ύπνο (!), φαγητό και παιδικό (πάλι με κλάμα... ουφ).
• Και εγώ έκανα τις εξωτερικές μου δουλειές, έκανα τις εσωτερικές μου, έκανα και γιόγκα και κατά τις 17.00 παρέλαβα τον συνοδοιπόρο για να πιούμε ένα κρασί οι 2 μας στο γνωστό μας στέκι -Beau Rivage. Ο σερβιτόρος μας χαιρετά πλέον δια χειραψίας.
• Έτσι, ήπιαμε το κρασί μας, θαυμάσαμε τον πορτοκαλί ουρανό της δύσης, απολαύσαμε live πιάνο, τα είπαμε και 6 παρά είμασταν στον παιδικό για να παραλάβουμε το φυστίκι που είχε περάσει ένα εξαιρετικό απόγευμα και μας υποδέχτηκε με χαμόγελο.
• Πέμπτη = πλυντήρια. Και οι γειτόνοι είχαν απλώσει σεντόνια και τρελαίνεται ο μικρός να περνάει από κάτω και να παίζει.
• Και το μεσημεράκι, μετά από ώρες παιχνιδιού, ύπνου, φαγητού, κάναμε την καθιερωμένη μας επίσκεψη στη μικρή Χριστίνα. Και από τη μία αγκαλιάζονταν και αντάλασσαν μπουκάλια νερών και πιπίλες και παιχνίδια, και από την άλλη την έσπρωχνε, και εκείνη έκλαιγε, και του έπαιρνε το αυτοκινητάκι του. Κλασικό ζευγάρι δηλαδή.... χιχι.
• Είναι σε αυτή την ηλικία η μίμηση.... Βγαίνοντας από το σπίτι την Πέμπτη, πήρα εγώ την τσάντα μου -κλασικά- πήρε και ο Στέφανος τη δική του. Ένα μικρό lunch bag που του έχει φέρει η γιαγιά του από την Αμερική. Το πήρε (άδειο) και το άφησε στο αυτοκίνητο.
• Και το βράδυ ήταν η εκδήλωση για τον εορταστικό στολισμό της πόλης του Neuchatel. Και πήγαμε με τους αγαπημένους μας γειτόνους (πρώην, νυν και αεί), θαυμάσαμε τα φωτάκια που είναι πάντα τόσο λιτά αλλά και τόσο εντυπωσιακά, ακούσαμε λιγάκι τις μπάντες, φάγαμε και επιστρέψαμε με το φυστίκι έτοιμο για ύπνο.

Στολίσατε εσείς;

ανδριάνα