Μήνας ♥18

Σας έλειψαν οι μηνιαίες μας συναντήσεις με επίκεντρο το φυστίκι; Και εμένα! Σκέφτηκα λοιπόν μιας και φτάσαμε στο ορόσημο των 18 μηνών, να σας κάνω ένα update. Από πού να ξεκινήσω και πού να φτάσω! Από τον Απρίλιο μέχρι τον Οκτώβριο μπορεί εγώ και εσείς να μην αλλάξαμε και πολύ (έως και καθόλου), ο μικρός όμως Στέφανος είναι πλέον άλλο παιδί. Είναι αυτά τα πρώτα χρόνια!

Να ξεκινήσω από την κινητικότητα; Από 14 περίπου μηνών περπατά και μετά το πέρας των πρώτων ημερών και των μικρών -αλλά πολλών- πτώσεων, πλέον τρέχει σαν τρελός! Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο γρήγορα πηγαίνουν τα ποδαράκια του. Και εννοείται σκαρφαλώνει, και δημιουργεί σενάρια αναρρίχησης (θα φέρω τους κύβους κοντά στην κούνια - θα πιαστώ από τα κάγκελα - θα σηκωθώ - θα τεντώσω το πόδι - και θα περάσω από πάνω), και ανεβαίνει μικρά σκαλάκια μόνος του, και κατεβαίνει τα μεγάλα κρατώντας το 1 χέρι μας ή καθισμένος. Και σε πιάνει από το χέρι μόνο όταν θέλει κάπου να σε πάει ώστε να σου δείξει κάτι ή κάπου να σκαρφαλώσει. Αλλιώς, θέλει να περπατά μόνος προς όποια κατεύθυνση του φανεί πιο ελκυστική.

Να σας πω για την επικοινωνία; Ουάου! Δεν έχω λόγια. Μετά το περπάτημα -που είναι μεγάλη ανακούφιση για γονείς και παιδιά- θεωρώ ότι ο τομέας της επικοινωνίας είναι το αμέσως επόμενο μεγάλο ορόσημο. Να του μιλάς, να καταλαβαίνει και να ανταποκρίνεται. Ενίοτε, να σου απαντά κιόλας. Και πλέον καταλαβαίνει τα πάντα. Ακόμα και αυτά που εμείς αρχικά νομίζουμε ότι είναι άγνωστες λέξεις και πολύπλοκες έννοιες. No no no... καταλαβαίνει ακόμα και αυτά που εμείς δεν γνωρίζουμε ότι καταλαβαίνει. Γιατί πολύ απλά δεν έχει τύχει να τα αναφέρουμε ή να τον ρωτήσουμε. Και το συνειδητοποιούμε όταν φίλοι του μιλούν για διάφορα - άγνωστα θέματα και αυτός ανταποκρίνεται. Και μιλάει ό-λ-η μέρα. Non stop. Ακαταλαβίστικα τις περισσότερες φορές αλλά και τόσο εκφραστικά! Μπορεί σε συζήτηση 5 λεπτών να μην έχει πει καμία αναγνωρίσιμη λέξη αλλά να σου έχει δώσει να καταλάβεις ακριβώς αυτό που θέλει να πει. Γιατί εκφράζεται με το πρόσωπο, και με τα χέρια, και αλλάζει τόνο στη φωνή του, και σου δείχνει, και επιμένει... Στην παντομίμα σίγουρα θα ήταν νικητής! Και λέει και μικρές λεξούλες και φράσεις. Λέει "νερό" αλλά και "l'eau", λέει "παπού" για τα παπούτσια αλλά και για τον παππού, λέει "ντουντού" για τα αυτοκινητάκια και "κα" για το κάτω. Λέει "bebe" για τα μωρά, "λολό" το ρολόι και "μπουμ" κάθε φορά που χτυπάει κάπου. Η πιπίλα είναι "μπιμπί" και η μαϊμού "μαμού". Πρόσφατα άρχισε να προσπαθεί και τρισύλλαβες λέξεις... και έτσι λέει "πιπι" και μετά από κάποια δευτερόλεπτα "λα".

Πώς είναι το πρόγραμμά του τώρα που είναι πια παιδί; Κατά τις 07.00 περίπου ακούγεται μια φωνή από το υπερπέραν να φωνάζει "μπαμπά!". Έγερση λοιπόν για όλη την οικογένεια. Τον αλλάζει ο μπαμπάς του και μετά πηγαίνουν να κάνουν τα μπάνια τους (ο μπαμπάς κάνει - ο γιος παρακολουθεί) ενώ εγώ ετοιμάζω το γάλα. Το πίνει στο κρεβάτι μας παρακολουθώντας τον μπαμπά του να ντύνεται (δεν γίνεται να τον χάσει από τα μάτια του!) και μετά μεταφερόμαστε όλοι μαζί στην τραπεζαρία για πρωϊνό. Αποχαιρετούμε τον μπαμπά (πλέον χωρίς δράματα) και αρχίζουμε τις δουλειές και τα παιχνίδια. Δεν υπάρχει περίπτωση πλέον να πλησιάσω τον νεροχύτη της κουζίνας και να μην τρέξει να φέρει το σκαμπώ του. Και ο γλυκούλης φέρνει το μικρό σκαμπώ, που μπορεί να κουβαλήσει, αλλά είναι πολύ κοντό και δεν βλέπει πάνω από τον πάγκο. Και μετά τρέχει να φέρει το μεγάλο το οποίο σέρνει (γιατί δεν μπορεί να το σηκώσει) μέχρι την κουζίνα, φρακάρει στο μικρό σκαλοπατάκι και με φωνάζει να του το περάσω. Έτσι, παρέα πλένουμε τα πιάτα και τα μπιμπερό, μαγειρεύουμε, βάζουμε σκούπα (εγώ με την ηλεκτρική και ο Στέφανος με το swiffer), πλένουμε τα δόντια μας (πάλι μεταφέροντας το μικρό του σκαμπώ, σκαρφαλώνει, του δίνω την οδοντόβουρτσά του, παίζει με το νερό και στις καλές περιπτώσεις με αφήνει και εμένα να του πλύνω τα δόντια για 15 δευτερόλεπτα) και βεβαίως παίζουμε. Και χορεύουμε. Και σκαρφαλώνουμε. Και φτιάχνουμε πύργους. Και διαβάζουμε βιβλία και περιοδικά -ξανά και ξανά. Και κυνηγιόμαστε. Και γελάμε. Πολύ! Και κάνει ποδήλατο (αυτό το εκπληκτικό, ξύλινο τρίκλικο που έχει χωρίς πετάλια) με τρελή ταχύτητα ακόμα και όπισθεν. Χωρίς κανένα φόβο. Και κρύβεται στο σπιτάκι που του έχουμε φτιάξει για να σου κάνει "τα", και καρφώνει με την μπάλα στην μπασκετούλα του (και μετά χειροκροτεί), και ψάχνει τον κύριο vroom-vroom με την μηχανή του στο τεράααστιο βιβλίο, και σου βρίσκει όλα τα ζωάκια στο πόστερ ζωγραφικής του.

Και εκεί κατά τις 10.00-11.00 αρχίζουν τα πρώτα χασμουρητά. Και πλέον κοιμάται σχετικά εύκολα το μεσημεράκι για 1-2 ώρες. Και δεν τον ξυπνά τίποτα. Ούτε κουδούνια, ούτε οι εργασίες των από πάνω, ούτε πλυντήρια. Και όταν ξυπνά, χουζουρεύει στο κρεβάτι του και μου δείχνει τις εικόνες από το πόστερ ζωγραφικής που έχουμε στον τοίχο του. Μερικές φορές έρχεται και η Μάγια παρέα (το σκυλάκι του). 11.30-12.00 είναι η ώρα του μεσημεριανού που ήδη έχω φτιάξει είτε από την προηγούμενη είτε όσο κοιμάται. Και εκεί, τις περισσότερες φορές είναι πολύ επιλεκτικός και λιτοδίαιτος. Παίρνει για παράδειγμα έναν έναν τον αρακά που τον αγαπά, και παραμερίζει ολοσχερώς τις πατάτες που τόσο αγαπούσε μέχρι πρόσφατα. Well well... Σας τα έχω γράψει. Προσπαθώ να είμαι ήρεμη και να του έχω εμπιστοσύνη. Ντυνόμαστε, βάζουμε παπούτσια και μπουφάν, και βουρ για τον παιδικό. Εκεί, την πλειοψηφία των φορών, τον αφήνω με χαμόγελο. Και όλο του το απόγευμα περνάει όμορφα, δημιουργικά. Δεν σταματά να παίζει, και να τους μιλά. Και όταν τον παραλαμβάνουμε εκεί στις 6 παρά είναι πτώμα. Και σχεδόν πάντα κοιμάται στο αυτοκίνητο μέχρι να φτάσουμε σπίτι. Και ακολουθούν 2 ώρες παιχνιδιού -με επίκεντρο τον μπαμπά του αυτή τη φορά, οικογενειακό δείπνο (εννοείται πρέπει να τρώει το ίδιο φαγητό με εμάς), μπάνιο, γάλα και ύπνος. Εύκολος ύπνος την πλειοψηφία των φορών. Μα είναι τόσο κουρασμένος. Συνήθως συνεχόμενος μέχρι το πρωί, αλλιώς με ένα ξύπνημα συνήθως κατά τις 02.00 για μερικά χάδια και επιστροφή στον ύπνο. Τις 2 ημέρες δε που δεν πηγαίνει στον παιδικό, προσπαθούμε να βγαίνουμε έξω, να κάνουμε βόλτες, να επισκεπτόμαστε τους μικρούς του φίλους (την Χριστίνα και τον Παναγιώτη) και να είμαστε δημιουργικοί. Γιατί 10 ώρες εντός των τειχών δεν παλεύονται. Τουλάχιστον με τον Στέφανο που θέλει δράση!

Ο Στέφανος λοιπόν 18 μηνών, 10,500 κιλών, 79 εκατοστών.

Με καμιά δεκαριά δόντια, κακαριστικό γέλιο και περιπετειώδη διάθεση.

Με σφιχτές αγκαλιές, πείσμα, ξεκάθαρα "όχι" και "ναι" και ξεκάθαρες προτιμήσεις.

Πάντα έτοιμος για την επόμενη σκανδαλιά, τον επόμενο στόχο, την επόμενη βόλτα.

Ευρηματικός και κοινωνικός. Και επίμονος. 

Αγαπά τα αυτοκινητάκια του, τις μπάλες, τα βιβλία, τον αρακά, την μπανάνα, το ψωμί, το καλαμπόκι, τα κέικ, τα σκαρφαλώματα, τις γρήγορες ταχύτητες, τις ανάποδες στάσεις, τον χορό, τα παλαμάκια, τα φύλλα των δέντρων, τους σκούφους, τα παπούτσια, το πατίνι του, την "μπιμπί" του και τις βιντεοκλήσεις.

Δεν αγαπά το τυρί, το μήλο, το μπρόκολο, την τάξη, την βουή, τον ύπνο όταν γύρω του γίνονται τόσα, την στασιμότητα, την μοναχικότητα, την αλλαγή πάνας (ακόμα!), τους αποχωρισμούς, τους ορούς στη μύτη (εννοείται), την επιθετικότητα και τα "μη".

Ο μικρός μας Στέφανος.

Αυτός που κουλουριαζόταν στην αγκαλιά μας και κρυβόταν ολόκληρος και τώρα σκαρφαλώνει μόνος στα σκαμπώ και φωνάζει "μαμά" και "μπαμπά" με ένα διάπλατο χαμόγελο.

Να είμαστε καλά να ζούμε την κάθε ημέρα. Με υγεία και αγάπη.

ανδριάνα