How was your week?

• Busy Friday! Με πρωινό meeting (ή αλλιώς τελετή παραλαβής - παράδοσης) στο αγαπημένο μου KK. Και όπως ήταν αναμενόμενο, είχαμε πολλά να πούμε, και πέρασε γρήγορα η ώρα, και έφτασε μεσημέρι, και ίσα - ίσα πρόλαβα να γυρίσω σπίτι για ένα γρήγορο ντους, αλλαγή και αναχώριση για το αεροδρόμιο.
• Γιατί επέστρεψε ο συνοδοιπόρος από το Βελιγράδι!
• Και αφού κάναμε μία γρήγορη στάση στη Γλυφάδα (εκείνος για κούρεμα και εγώ για να τσακωθώ στο Ζάρα που η παραλαβή του παντελονιού μεταφέρθηκε ως δια μαγείας από Παρασκευή σε Δευτέρα), επιστρέψαμε στο πατρικό μου σπίτι για να βρούμε το φυστίκι να κοιμάται μετά από τόσες ώρες παιχνιδιού.
• Έτσι, τσιμπήσαμε στα γρήγορα, τα είπαμε στα γρήγορα και τσουπ να τη η φωνούλα του.
• Και παίξαμε, και επιστρέψαμε σπίτι μας, και κοιμήθηκε, και κατέφτασε και η γιαγιά του για να πάρει τη γνωστή της θέση στον καναπέ και να αναχωρήσουμε εμείς για το μικρό, ιταλικό εστιατόριο της Βούλας παρέα με τους φίλους.
• Και πόσο γελάσαμε. Και φάγαμε ωραία. Και μας κέρασαν και τα γλυκά (ως αντισταθμιστικό όφελος για την έλλειψη παρμεζάνας στη σαλάτα). Και περάσαμε όμορφα. 
• Και το Σάββατο ξημέρωσε με βορινό πρόγραμμα. Έτσι, ξεκινήσαμε νωρίς για την Κηφισιά ώστε να προλάβουμε να την χαρούμε λίγο, να την περπατήσουμε, να την χαζέψουμε.
• Βόλτα λοιπόν στην πλατεία, με καφέ στο χέρι (εννοείται από το Άμμος), λίγο παιδική χαρά με τον μικρό, λίγο τυχαίες συναντήσεις, λίγο πορεία της Χρυσής Αυγής που μας σήκωσε (στην κυριολεξία) την τρίχα (μα τι χαστούκι ήταν αυτό!), δωράκια από το αγαπημένο Living Green και άφιξη στο πατρικό του συνοδοιπόρου.
• Και να 'σου η φωνούλα της από το μπαλκόνι. Η αγαπημένη μου Φ. Μία γρήγορη στάση για μια σφιχτή αγκαλιά και 2-3 νέα στο πόδι, και βουρ στην γιαγιά όπου σιγά - σιγά μαζεύτηκαν στο σύνολο 6 πιτσιρίκια και καμιά δεκαριά ενήλικες.
• Και όπως γίνεται πάντα σε αυτές τις περιστάσεις, φάγαμε πολύ, προσπαθήσαμε να συζητήσουμε τα βασικά με τους αγαπημένους μας, γελάσαμε, παίξαμε με τα μικρά, προσπαθήσαμε να βάλουμε μια τάξη και ηρεμία, και το απόγευμα χωριστήκαμε.
• Κατάφερε όμως η γιαγιά να σβήσει τα κεράκια της με τα εγγόνια της σε απαρτία!
• Και επιστρέφοντας σπίτι, κάναμε μία γρήγορη στάση στους νότιους κουμπάρους για μια δόση παιχνιδιού.
• Ωραίος ύπνος του μικρού και η γιαγιά για 3ο συνεχόμενο βράδυ στον καναπέ για να πάμε εμείς μία γρήγορη, τοπική επίσκεψη στην φίλη Κ. που έκλεινε τα 38.
• Και είδαμε αγαπημένους που είχαμε να συναντήσουμε χρόοοονια, και είπαμε με τίτλους τα νέα μας (πού να τα προλάβεις με τόσες αλλαγές και εξελίξεις), και φάγαμε εξαιρετικό sushi από τον maitre του είδους Βατίστα, και σβήσαμε τούρτα και πολύ θα θέλαμε να μείνουμε μέχρι το πρωί, και να χορέψουμε, και να γελάσουμε αλλά δεν πειράζει. Πήραμε τη δόση μας.
• Και η Κυριακή ξημέρωσε εξίσου όμορφη και ηλιόλουστη.
• Και το μεσημέρι είχαμε το μικρό γενέθλιο πάρτυ της μικρής Μυρσίνης που έκλεισε τα 2 και το δικό μας μικρό reunion. 
• Πιτσιρίκια επί 5 αυτή τη φορά, ποδήλατα, μπάλες, πάζλ, και οι μεγάλοι με συζητήσεις που κυμαίνονταν από επαγγελματικές παραιτήσεις και επαγγελματικές επεκτάσεις, έως αριστερές κυβερνήσεις και πιθανούς επαναπατρισμούς. Από πού να πιάσεις τις τόσες προσωπικές, οικογενειακές, εθνικές, παγκόσμιες εξελίξεις και πού να τις αφήσεις.
• Τι εποχές ζούμε.....
• Και στην επιστροφή το απόγευμα συναντήσαμε μετά από 4 σχεδόν μέρες το Αρτεμάκι που έγιανε, και την αδελφή μου.
• Η Δευτέρα για εμάς ξεκίνησε με πολύ πρωινές δουλειές και το καθιερωμένο μας ραντεβού στην οδοντίατρο ενώ για τον μπαμπά ξεκίνησε με εξετάσεις και βιοψίες. Ουφ.
• Και ήταν όλη η Δευτέρα, και η Τρίτη... μαγκωμένη. Με μια εσωτερική αγωνία, ένα άγχος, μία αβεβαιότητα που μάλλον δεν μπορούσαμε να διαχειριστούμε.
• Και έτσι, η οικογενειακή μάζωξη της Δευτέρας ήταν με εντάσεις, και κούραση.
• Και εγώ μάζεψα στα γρήγορα λίγο τα βασικά της βαλίτσας και έπεσα να κοιμηθώ νωρίς. Πολύ νωρίς.
• Και η Τρίτη ξημέρωσε σε παρόμοια ατμόσφαιρα. Και το μεσημέρι είμασταν στο αεροδρόμιο για την επιστροφή. Προλάβαμε όμως και ήπιαμε έναν "ξέγνοιαστο" και ήρεμο καφέ στη Βούλα.
• Αθήνα - Γενεύη. Με μια πτήση που πήγε σχετικά καλά αλλά με έναν μικρό προφανώς κουρασμένο, να κλαίει απαρηγόρητος στη διαδρομή Γενεύη - Νιουσατέλ. Με τα πολλά κατάφερα να τον ηρεμήσω ώστε να φτάσουμε σπίτι και να ακολουθήσουμε την κλασική μας ρουτίνα και να ξαπλώσουμε κουρασμένοι και οι τρεις.
• Τετάρτη λίγο συννεφιασμένη, λίγο σκοτεινή, με ένα σωρό δουλειές!
• Έτσι, αφού παρέδωσα τον μικρό το μεσημέρι στον παιδικό σταθμό, άρχισα τον μικρό μου μαραθώνιο: σούπερ- μάρκετ, πληρωμές, συμμάζεμα, μαγείρεμα, newsletters, λούσιμο.
• Και το βράδυ είχαμε την γλυκιά μας αγωνία για το αυριανό πρόγραμμα στη Βασιλεία. Για το τουρνουά τέννις που σας έλεγα;
• Πάρε - δώσε λοιπόν τα τηλεφωνήματα με την Magdalena, πάρε - δώσε οι εικασίες για το πότε θα παίξει ο "Βασιλιάς", πάρε - δώσε οι πληροφορίες και επιτέλους, εκεί κατά τις 22.00, αναρτήθηκε το επίσημο πρόγραμμα και ορίστηκε η αναχώρισή μας για το μεσημεράκι.
• Πέμπτη με ομίχλη και έκτακτο, πρωινό παιδικό σταθμό (μετά από μήνες!).
• Παρέδωσα λοιπόν τα αγόρια στις δουλειές τους και επέστρεψα σπίτι για τις δικές μου.
• Είχα ξεχάσει πώς είναι να έχεις "ελεύθερα" τα πρωινά. 
• Γελάω (για να μην σας πω ότι βγάζω σπυράκια) με όλους αυτούς που ανεβάζουν βαθυστόχαστα quotes στα κοινωνικά δίκτυα περί ευθύνης, και ωριμότητας, και γαλήνης, και ανεξαρτησίας και στην πραγματικότητα απέχουν τόσο μα τόσο πολύ. Και δεν είναι ότι τα ανεβάζουν, είναι ότι τα σχολιάζουν κιόλας σαν να είναι δεύτερή τους φύση. Αχ αυτή η πλασματική εικόνα.
• Όλα αυτά με αφορμή ανάρτηση μίας πρώην διευθύντριάς μου. Θα τρίζουν τα κόκκαλα του Καζαντζάκη.
• Και από το μεσημέρι ξεκίνησε το οδοιπορικό! 
• Με οδηγό τη φίλη Magdalena, φτάσαμε ωραιότατα στη Βασιλεία, παρκάραμε στο υπόγειο πάρκινγκ που μας υπέδειξαν, πήραμε το λεωφορείο για 10 λεπτά και είμασταν εκεί. Στο κλειστό γήπεδο τέννις της Βασιλείας για το ATP 500.
• Και το στάδιο εντός των τειχών ήταν εντυπωσιακό (ειδικά ο φωτισμός) και αρκετά μικρό ώστε να βλέπουμε εξαιρετικά ακόμη και εμείς που είμασταν στο άνω διάζωμα.
• Και σαν να είμασταν παλιές καραβάνες, όλως τυχαίως, τα κάναμε όλα σωστά. Φτάσαμε τη σωστή ώρα ώστε να μην ταλαιπωρηθούμε, μπήκαμε στο γήπεδο άνετα και ωραία ώστε να παρακολουθήσουμε τον πρώτο αγώνα (Cilic - Coric), βγήκαμε τη σωστή ώρα ώστε να τσιμπήσουμε κάτι και να κάνουμε τις αγορές μας (χωρίς ουρές), και βεβαίως επιστρέψαμε πάνω στην ώρα για την είσοδο του "Βασιλιά" Roger.
• Να εύχεσαι να πάρει κανά πόντο ο αντίπαλος για να δεις τον Roger για λίγο ακόμη.  Εκεί φτάσαμε. Γιατί ο Paine μάλλον είχε κάποιον τραυματισμό στη μέση και έτσι ο αγώνας έληξε άδοξα για εκείνον σε μόλις 57 λεπτά.
• Και θέλαμε και άλλο... το ξέρω, αχαριστία, αλλά ψέματα δε θα σας πω. Δεν τον χορτάσαμε.
• Και είναι τόσο διαφορετικός από τους άλλους παίχτες εντός του γηπέδου. Έχει μία χάρη, μία αρμονία, μία χορευτική κίνηση. Μαγεία.
• Ήταν μία εκπληκτική εμπειρία την οποία υποσχεθήκαμε, πρώτα ο Θεός, να την επαναλάβουμε του χρόνου, αυτή τη φορά με τα αγόρια.

Καλό σαββατοκύριακο.

ανδριάνα