How was your week?

• Γεμάτη Παρασκευή! Από το πρωί μέχρι το βράδυ.
• Πρωινό στο σπίτι με παιχνίδια και ένα πρώτο συμμάζεμα των ρούχων του μικρού για το ταξίδι, μεσημεριανός ύπνος, φαγητό και βούρ για βόλτα.
• Κατεβήκαμε στο κέντρο με τα πόδια + καρότσι για να απολαύσουμε τον ήλιο, τη ζέστη και τη διαδρομή. Μου είχε λείψει.
• Και αφού κάναμε κανα-δυο στάσεις για δουλειές, φτάσαμε στον παραλίμνιο παιδότοπο που μας περίμενε η Εύα με τη μικρή Χριστίνα.
• Και δώστου παιχνίδια, και δώστου χώματα, και δώστου τρέξιμο.
• Κάναμε αλλαγή σκυτάλης, μπαμπάς και γιος επέστρεψαν σπίτι και εγώ παρευρέθηκα σε μία ομιλία που είχε διοργανώσει ο παιδικός σταθμός.
• Μία Καναδή παιδοψυχολόγος μας μίλησε για τα παιδιά, τις φάσεις τους, τα "θέματά τους", μας έδωσε tips και γενικά μας παρουσίασε τη δική της οπτική (που σε γενικές γραμμές πολύ ταίριαζε με τη δική μου).
• Το σοκαριστικό ξέρετε ποιο ήταν; Όχι, δεν ήταν που η ομιλία ήταν στα γαλλικά και εγώ μπόρεσα να την παρακουθήσω (και να την κατανοήσω). Ήταν ότι τα γαλλικά της (μητρική της γλώσσας ε;) ήταν τόσο μα τόσο διαφορετικά από τα γαλλικά του Παρισίου και της Ελβετίας. Μα μία προφορά!! Σαν να τα έμαθε προχτές. Σοκ.
• Και αν δείτε τις σημειώσεις μου (η μόνη ήμουν που έγραφα!) είναι σε 3 γλώσσες: στα γαλλικά όσα ήταν κατανοητά και εύκολα, στα αγγλικά για όσα γαλλικά ήταν κατανοητά αλλά δεν έβρισκα όλες τις λέξεις επιτόπου, και στα ελληνικά για τα γαλλικά που ήθελα να επεξηγήσω - να επεκταθώ.
• Έκρηξη στο κεφάλι μου!
• Και επέστρεψα σπίτι, και τα αγόρια μαγείρευαν, και αφού κοιμήθηκε ο μικρός φτιάξαμε στα γρήγορα και τις δικές μας βαλίτσες ώστε να είμαστε καθ' όλα έτοιμοι για την Αθήνα!
• Και το Σάββατο πουρνό πουρνό ξεκινήσαμε οδικώς για Γενεύη.
• Και είχαμε τις μικρές μας αγωνίες γιατί είχαμε κλείσει για πρώτη φορά σε ένα πάρκινγκ εκτός αεροδρομίου.
• Εν τέλει, όλα πήγαν καλά, φτάσαμε στην ώρα μας, ο μικρός έμεινε ξύπνιος, επιβιβαστήκαμε, και μετά από 30-40 λεπτά μικρής δυσφορίας του μικρού, κοιμήθηκε στη ζεστή αγκαλιά του μπαμπά του! Γιέι!
• Μιάμιση ώρα ύπνος, μισή ώρα τσίμπημα και παιχνίδι και φτάσαμε!
• Και μας περιμένε ο μπαμπάς μου στο αεροδρόμιο και όταν τον πλησιάσαμε ο Στεφανάκος άπλωσε τα χέρια του να τον πάρει αγκαλιά και κούρνιασε στον ώμο του. Και όπως πήγα από τον πλάι να τον δω, μου φάνηκε σαν να είναι βουρκωμένα τα μάτια του. Σαν συγκινημένος.
• Στο πατρικό μου σπίτι μας περίμεναν οι οικογένειές μας με φίλους και με παπουτσάκια!
• Φάγαμε, ήπιαμε, τα είπαμε, παίξαμε, τρέξαμε και αργά το απόγευμα μπήκαμε σπίτι μας για τακτοποίηση και ύπνο του μικρού.
• Και ο μικρός τα πήγε μια χαρά! Και ο συνοδοιπόρος ήπιε και τα ωραία του ποτά με την ανδροπαρέα στο κέντρο.
• Και την Κυριακή άρχισαν από το πρωί οι επισκέψεις και μας πήγαν μέχρι το βράδυ. Τι χαρά! Full house.
• Πρώτοι πρώτοι οι κουμπάροι με τα 2 πιτσιρίκια, το μεσημέρι ο θείος με τα 2 ανίψια και οι παππούδες, και το απογευματάκι οι άλλοι 2 κουμπάροι (οι εργένηδες της παρέας).
• Δεν θέλετε να σας πω για τη χαρά, την υπερκινητικότητα, τον ενθουσιασμό του Στέφανου! Δεν ήξερε σε ποιον να πρωτοπάει, με ποιο παιχνίδι να πρωτοπαίξει, προς τα πού να πρωτοτρέξει... Τι μπάλες, τι ο Μίκυ που τραγουδά, τι μουσικές, τι τύμπανα (ω ναι!), τι βιβλία.
• Και το  βράδυ είχαμε κανονίσει να παρακολουθήσουμε θέατρο.
• Και δυστυχώς είχαμε ένα κακό timing και φύγαμε λίγο άρον άρον ενώ ο μικρός έμπαινε για μπάνιο με τις γιαγιάδες του.... Ουφ. Πόσο δύσκολο είναι όταν τον ακούς να κλαίει!
• Όλα όμως κύλησαν καλώς... Ο μικρός κοιμήθηκε όλο το βράδυ ήσυχος, εμείς είδαμε τον Φάρο στο Θέατρο Αθηνών και ξυπνήσαμε τη Δευτέρα έτοιμοι για μία νέα ημέρα.
• Και η ημέρα είχε βόλτα με το πατίνι στη Γλυφάδα, αγορές παπουτσιών για τα αγόρια, επιστροφή σπίτι για ωραίο μεσημεριανό ύπνου του μικρού, αναχώριση του συνοδοιπόρου για το επαγγελματικό ταξίδι στη Σερβία, βόλτα στη γιαγιά ώστε να δούμε λίγο και το Αρτεμάκι, παιδότοπο με τον Άλκη και την Μυρσίνη, γρήγορη επίσκεψη στην αδελφή μου και επιστοφή -πτώμα όπως καταλαβαίνετε- σπίτι για τις διαδικασίες ύπνου.
• Στην εποχή των social media που ζούμε, είμαι και εγώ μέλος σε μερικά κλειστά groups, κυρίως μαμάδων. Το ένα που "αγαπώ" πιο πολύ είναι αυτό των διεθνών μαμάδων της Ελβετίας. Το συγκρίνω με αντίστοιχα ελληνικά και πραγματικά είναι τόσο μεγάλη η διαφορά στη νοοτροπία! Στο μεν υπάρχει πολλή περισσότερη ομόνοια, και στήριξη, και συμπαράσταση, στα δε υπάρχει πολλή περισσότερη αντιπαράθεση, "απολυταρχισμός" και αίσθηση συνέτισης. Μα γιατί; Γιατί όταν μία κουρασμένη, απελπισμένη μαμά ζητά συμβουλές για το πώς θα μπορέσει να κοιμηθεί επιτέλους το 2 ετών παιδί της, οι μεν "ξένες" προτείνουν βιβλία και tips που έπιασαν σε αυτές, και οι δε ελληνίδες της "εξηγούν" ότι είναι απολύτως φυσιολογικό να μην κοιμάται (?), ότι είναι υποχρέωσή της να είναι εκεί για το παιδί της και ότι καμία μέθοδος δεν πιάνει. Γιατί;; Γιατί;
• Πόσο μεγάλη παγίδα είναι να θεωρείς ότι αυτό που ζεις είναι (και πρέπει να είναι) το φυσιολογικό! Γιατί ναι, αρκετά παιδιά δεν κοιμούνται στα 2 τους έτη, για παράδειγμα, αυτό όμως δε σημαίνει (τουλάχιστον για εμένα) ότι αυτό είναι το φυσιολογικό ή το επιθυμητό.
• Η Τρίτη ξεκίνησε με κούρεμα κατ' οίκον (ναι, ξανά, γιατί το ελβετικό κούρεμα ήταν μία αποτυχία!), αναπάντεχες επισκέψεις (του αγαπημένου μας βαφτιστηριού μετά της μαμάς του), επίσκεψη στο παλιό μου σχολείο για παραλαβή της ανιψιάς και οικογενειακό γεύμα στην πλατεία της Βούλας.
• Σε όλα αυτά βεβαίως είχαμε έναν Στεφανάκο που ούρλιαζε από χαρά, έτρεχε να δείξει όλα του τα παιχνίδια (και κόλπα) και δε σταματούσε λεπτό! Και έναν Παναγιώτη και μία Αρτεμούλα που τον αγαπούν και τον περιποιούνται σαν να είναι αδελφάκι τους.
• Το βραδάκι ήρθε να με βοηθήσει και η καλύτερη βοηθός, η Αρτεμούλα, και αφού κοιμήθηκε ο μικρός αναχώρησε και εκείνη.
• Είχαμε και άλλα αναπάντεχα, μη ευχάριστα, αλλά θα τα αφήσω απέξω.
• Η Τετάρτη ήταν περίεργα δύσκολη ημέρα.
• Πρωινή επίσκεψη στους παππούδες - γιαγιάδες, έμεινε ο μικρός - έφυγα εγώ για γρήγορα ψώνια στη Γλυφάδα και μικρό "ταξίδι" μέχρι τον Άλιμο για να κάνω κάποιους προγραμματισμένους υπερήχους, επιστροφή στο πατρικό για να φάμε όλοι μαζί (παραγγελιά γίγαντες είχα κάνει!), επιστροφή σπίτι για ξεκούραση... και μπαμ!
• Να είναι κουρασμένος, να μην θέλει να κοιμηθεί με τίποτα, να κλαίει ασταμάτητα, να με σπρώχνει να κατέβω από το κρεβάτι - καναπέ - καρέκλα, να μη θέλει να παίξει, να μη θέλει τίποτα! Πω πω! Απελπισία.
• Όταν επέστρεψε η αδελφή μου πεταχτήκαμε για μια ωρίτσα να αλλάξουμε παραστάσεις και μπαμ, να τος όλο χαμόγελα και κέφι.
• Άβυσσος η ψυχή των παιδιών!
• Και το βράδυ είχαμε έναν εξαιρετικό ύπνο! Μα ξύπνησα μόνη μου κατά τις 07.00 με αυτή τη σκέψη. Πόσο ωραία κοιμήθηκα.
• Το Αρτεμάκι όμως ξύπνησε με πυρετό.....
• Εμείς, κατηφορίσαμε στην πλατεία της Βούλας, έμεινε ο μικρός με τον παππού για κούνιες και πατίνι, και πεταχτήκαμε μαμά και κόρη (εγώ δηλαδή με την μαμά μου) μέχρι τις τράπεζες για δουλειές.
• Και εκεί που περπατούσαμε αμέριμνες, να 'σου ο αγαπημένος μας Σιφνιός! Μα τι αναπάντεχη συνάντηση! Μόλις την προηγούμενη ημέρα είχε γυρίσε από το νησί. Και εννοείται ότι ήρθε στις κούνιες να δει τον μικρό, κατέφτασε και η σύζυγος μετά από λίγο, και έκλεισε το παρεάκι.
• Τις δουλειές μας τις κάναμε, τα παιχνίδια μας τα παίξαμε, τις μπανάνες και τυρόπιτές μας τις φάγαμε, και εννοείται επιστρέψαμε σπίτι και το 1ο λεπτό τον είχε ήδη πάρει ο ύπνος στο αυτοκίνητο.
• Και το απόγευμα το περάσαμε όλο στο πατρικό μου για φαγητό (παραγγελιά ψάρι είχε σήμερα το μενού), παιχνίδι και τον Στέφανο να δίνει show. Όταν είναι στα κέφια του είναι απλά αξιολάτρευτος.
• Και συνειδητοποιείς ότι τελικά, μάλλον, δεν είναι ότι δεν του αρέσουν για παράδειγμα τα κολοκυθάκια του μικρού. Γιατί τα ελληνικά της γιαγιάς μια χαρά τα έφαγε. Απλά έχει γούστο και καταλαβαίνει ότι τα ελβετικά είναι απλά άνοστα.
• Και το βράδυ αλλάξανε λίγο τα "μεγαλοπήβολα" σχέδια που είχαμε το τρίο κοριτσιών, αλλά παρόλα αυτά και συναντηθήκαμε, και τα είπαμε, και περάσαμε υπέροχα. Πόσο μου είχε λείψει.
• Να φανταστείτε πήγε 1 και ούτε που το πήραμε χαμπάρι!

Καλό σαββατοκύριακο!

ανδριάνα