Street Art

Όπως σας έγραφα, το μικρό μας Neuchatel είναι η γαστρονομική πρωτεύουσα της Ελβετίας για το 2017. Νομίζω ότι κύριο κριτήριο είναι ο γαστρονομικός πλούτος της κάθε πόλης, και όταν λέμε πλούτο εννοούμε τις πρώτες ύλες. Και η αλήθεια είναι ότι το Neuchatel έχει αρκετό: τοπικά κρασιά, τυριά, ψάρια της λίμνης, μανιτάρια του δάσους, αψέντι, σοκολατοποιίες. Μακάρι όλος αυτός ο πλούτος να έφτανε πιο απλόχερα και όμορφα και στον τελικό καταναλωτή με περισσότερα και πιο προσεγμένα εστιατόρια, bar .... αλλά τι να κάνεις. Τότε δεν θα ήταν Neuchatel αλλά Παρίσι. Anyway... Στο πλαίσιο λοιπόν των δραστηριοτήτων τοποθετήθηκαν μεγάλα πλακάτ (αλήθεια ποια άλλη λέξη υπάρχει;) σαν αυτά που μπαίνουν οι υπαίθριες διαφημίσεις (outdoor για τους συναδέλφους... χιχι), κενά, με μία μόνο φράση στο επάνω μέρος: Neuchatel Ville Suisse du Gout 2017 vous invite a dessiner! Στην ελληνιστή, το Neuchatel, η Ελβετική Πόλη της Γεύσης για το 2017 σας προσκαλεί να σχεδιάσετε. Και οι Ελβετοί έκαναν ακριβώς αυτό. Τα ταμπλό διάσπαρτα στον πιο "τουριστικό" δρόμο της πόλης, τον πεζόδρομο παράλληλα με τη λίμνη, και από κάτω κουτιά με μαρκαδόρους, ξυλομπογιές... 

Σε κάποια υπήρχε σήμανση να παραμείνουν λευκά καθώς έχει προσκαλεστεί ο Χ καλλιτέχνης να φιλοτεχνήσει αυτό που σηματοδοτεί για αυτόν η Γεύση και η Γαστρονομία. Και ξέρετε ποιο είναι το πιο εντυπωσιακό; Το πιο εντυπωσιακό για εμένα ούσα Ελληνίδα; Ότι όλοι (όλοι) το σεβάστηκαν! Κανείς δεν πείραξε τα ταμπλό των καλλιτεχνών, κανείς δεν έγραψε συνθήματα (Σούλα σε αγαπάω -Τάκης ή ΠΑΟ Θρησκεία Θύρα 13) ούτε καν στα κενά ταμπλό που είχες την ελευθερία να κάνεις ότι ήθελες. Και ναι, δεν ήταν όλα καλλιτεχνήματα γιατί σε αρκετά είχαν επέμβει παιδικά χεράκια με μουτζούρες αλλά κανένας δεν είχε επέμβει εκεί που κάποιος άλλο είχε δημιουργήσει. Ούτε τα πιτσιρίκια. Αχ... Δεν θέλω ούτε να σκεφτώ τι θα γινόταν σε μία παρόμοια δράση στην Αθήνα. Εταιρεία ασφαλείας θα είχε προσληφθεί ώστε να φυλά τα καλλιτεχνήματα και να διώχνει τους ταραξίες. Γιατί στην Ελλάδα ο δημόσιος χώρος είναι ξένος, είναι ο αντίπαλος, είναι ο εχθρός. Στην Ελβετία είναι η προέκταση του σπιτιού σου. Εκεί καλείς τους φίλους σου για να γιορτάσεις τα γενέθλια, εκεί πίνεις μπίρες μετά τη σχολή, εκεί ξαπλώνεις με τον έρωτά σου, εκεί ακούς μουσικές και εκεί ζωγραφίζεις.

Στο καλλιτεχνικό μέρος του θέματος, είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε τον Hermann Mendes την ώρα που μόλις ξεκινούσε, με ένα μικρό πινελάκι που βουτούσε σε μαύρο χρώμα, να δημιουργεί το έργο του. Και ήταν τόσο λεπτομερής, τόσο προσηλωμένος. Και κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί το τελικό έργο. Πού θα κατέληγε. Είναι το παραπάνω, ασπρόμαυρο, με τον μοναχικό φυσιολάτρη που ψήνει το λουκάνικό του στη φωτιά, στη μέση του δάσους. Κάθε καλλιτέχνης και μία διαφορετική προσέγγιση... και θεματικά αλλά και εικαστικά. Και όλα δημιουργήθηκαν εκεί, επιτόπου. Μες στον κόσμο, στη φασαρία, στα "αδιάκριτα" μάτια που τόσο ήθελαν να δουν πώς λειτουργεί ένας καλλιτέχνης. Και ήταν εκεί επί ώρες! Μέχρι να μπει και η τελευταία πινελιά. Άλλοι με τα πινελάκια τους, άλλοι με σπρέι, άλλοι με τέμπερες, άλλοι με μολύβια και χάρακες... 

Αλήθεια ποιο προτιμάτε εσείς;

ανδριάνα