How was your week?

• Πέφτει η βροχή.... με σημαντική πτώση και της θερμοκρασίας αλλά με αισιοδοξία.
• Έτσι, την Παρασκευή την περάσαμε κατά το ήμισυ σπίτι, καταφέραμε και μιλήσαμε με την Γαλάτεια, κάναμε μία ωραία βόλτα το μεσημέρι με την Ρόζα στο κοντινό μας εμπορικό κέντρο όπου ο μικρός ευχαριστήθηκε τον τόσο δα εσωτερικό παιδότοπο και επιστρέψαμε σπίτι.
• Να είναι η πανσέληνος; Να είναι ο Σεπτέμβρης που φέρνει λίγο από χειμώνα και κλεισούρα; Να είναι η συσσωρευμένη κούραση; Να είναι το πρόγραμμα που μάλλον δεν βγαίνει; Να είναι ο 1,5 χρόνος στέρησης σε διάφορα επίπεδα; Ε, έσκασε το μπαλόνι και όταν υπάρχει αγάπη, τότε πάντα είναι ένα θετικό βήμα προς βελτιωτικές κινήσεις. Όσο και αν πονά τη συγκεκριμένη στιγμή.
• Και όλο στριφογυρίζει στο μυαλό μου η έννοια του "βιωτικού επιπέδου". Τι το καθορίζει; Ο μισθός; Η αγοραστική δύναμη, που λένε οι οικονομολόγοι; Οι επιλογές που έχεις; Ο κοινωνικός ιστός; Ο περίγυρος; Το περιβάλλον; Οι άνθρωποι; Ο σεβασμός; Οι τέχνες; Τα ερεθίσματα; Η ασφάλεια;
• Σάββατο απόγευμα και ήπιαμε ωραίο καφέ στο σπίτι της Βάγιας, τα αγόρια έπαιξαν ποδόσφαιρο στο σαλόνι με τον Στέφανο τερματοφύλακα (με τη μικρή βοήθεια του Λάζαρου), αναλύσαμε, κάναμε φθινοπωρινά σχέδια και επιστρέψαμε σπίτι με τον Στέφανο πτώμα.
• Έφυγε ο πόνος από τα δόντια και έδωσε τη σειρά του σε βήχα. Πάντα υπάρχει μία αιτία πίσω από κάθε ξενύχτι. Αυτή τη φορά δεν ήταν τόσο επίπονο αλλά δεν παύει να σου κόβει τη νύχτα στα 2. Ή στα 3. Ή και στα 4. Και με τον συνοδοιπόρο το πάμε συνήθως εναλλάξ.
• Μα τι ωραίος ήλιος βγήκε την Κυριακή; Και μας ζέστανε τις καρδιές μας.
• Έτσι, ξεκινήσαμε εκεί κατά τις 11.00 βόλτα με το καρότσι με σκοπό να κοιμηθεί ο μικρός που όλο έτριβε τα μάτια του αλλά εις μάτην! Έτσι, όντας κουρασμένος δεν ήθελε ούτε να παίξει ούτε να περπατήσει. 
• Με τα πολλά, και αφού τα κάναμε τα χιλιόμετρά μας, ο μικρός αφέθηκε στον Μορφέα εκεί κατά τις 12+ και εμείς απολαύσαμε τον ωραίο μας καφέ κάτω από τον ήλιο, μοιραστήκαμε ένα club sandwich και όταν ήρθε μπροστά μας ο δίσκος με τα γλυκά είπαμε τελικά "ναι" και φάγαμε μία αμαρτωλή, τύπου 80s, σοκολατίνα.
• Επιστρέψαμε για λίγο σπίτι, για ανασυγκρότηση, φαγητό του μικρού και κάποιες δουλίτσες και το απόγευμα βγήκαμε ξανά στο κοντινό μας hauterive για πατίνι, παιδότοπο και καφέ με τους φίλους.
• Τι σου είναι ο ήλιος ε;;
• Παντρεύτηκε το κορίτσι μας! Η Κατερινούλα. Και όταν μου έστειλε το βίντεο από το πατρικό της σπίτι με εκείνη νύφη, με έπιασαν τα κλάμματα. Γιατί έχουμε ζήσει τόσα εκεί για τόσα χρόνια. Ήταν το σκηνικό της παιδικής μας ηλικίας. Όπως αντίστοιχα και το δικό μου πατρικό. Και στεναχωρήθηκα που δεν ήμουν εκεί. Γιατί αυτές οι στιγμές δεν γυρνούν πίσω. Και ήταν τόσο όμορφη, έλαμπε. Να ζήσετε!
• Αχ αυτά τα χεράκια που απλώνονται και αυτά τα δακρυσμένα μάτια που με κοιτούν με φόβο κάθε φορά που τον πηγαίνω στον παιδικό σταθμό. Για πόσο ακόμα; Αχ αυτοί οι καθημερινοί αποχωρισμοί. Ευτυχώς μετά από λίγα λεπτά βρίσκει τον εαυτό του και παίζει non-stop μέχρι να τον πάρουμε το απόγευμα, τόσο που τις προάλλες δεν ήθελε να φύγει.
• Τη Δευτέρα αργήσαμε να πάμε στον παιδικό γιατί άργησε να ξυπνήσει το πρωί ο μικρός (αυτά παθαίνεις αν δεν έχεις συνεχόμενο, βραδινό ύπνο), άρα άργησε να κοιμηθεί για την σιέστα του, κοιμήθηκε και 2 ολόκληρες ώρες οπότε μέχρι να σηκωθεί, να φάει, να ετοιμαστούμε πήγε 14.30.
• Είπαμε λοιπόν με τον συνοδοιπόρο, μιας και ωραιότατο ήλιο είχε και τον μικρό μπορούσαμε να τον αφήσουμε μέχρι και τις 19.00 στον παιδικό, να παίξουμε ένα τέννις 17.30-18.30! Γιούπι!
• Και παίξαμε! Και ήταν ωραία. Και κάτι θυμάμαι αλλά και κάτι έχω ξεχάσει μετά από τόσους μήνες απουσίας.
• Εδώ και μερικές ημέρες, όταν τον έχω αγκαλιά για να κοιμηθεί για μεσημέρι, μου δείχνει την Μάγια (το σκυλάκι του). Και κάποιες φορές το παίρνουμε και αυτό μαζί αγκαλιά. Λέτε να ξεκινήσει τώρα να έχει παρέα στον ύπνο;
• Είναι ωραίο να έχεις κοντινούς στόχους. Κάτι να περιμένεις. Να οργανώνεις. Έτσι και εμείς, ενόψει της κλασικής αργίας εκεί στα μέσα Σεπτέμβρη, κανονίσαμε long weekend στο Zermatt. Όποιος έχει σχετικές προτάσεις είναι βεβαίως ευπρόσδεκτες.
• Πόσο όμορφα είναι όταν ξεφεύγεις από την ρουτίνα; Έστω και για 1 ημέρα!
• Έτσι την Τρίτη το μεσημέρι υποδεχτήκαμε τη φίλη Κατερίνα εξ Αθηνών η οποία ανέβηκε για δουλειές στη Γενεύη και μας έκανε και εμάς μία επίσκεψη.
• Την παρέλαβα λοιπόν ενώ ο μικρός ήταν ήδη στον παιδικό, κάναμε ωραία βόλτα στο κέντρο με εξαιρετικό καιρό, ήπιαμε τους καφέδες και τα κοκτέιλς μας, τσιμπήσαμε, τα είπαμε και πήγαμε να παραλάβουμε τα αγόρια.
• Έτσι, απαρτία, συνεχίσαμε τις βόλτες και καθήσαμε για φαγητό παραλίμνια.
• Και ο μικρός ήταν τόσο κουρασμένος που κοιμήθηκε και δεν μπορούσαμε να τον ξυπνήσουμε στην επιστροφή. Δεν γινόταν όμως αλλιώς... ήταν πολύ νωρίς για βραδινό ύπνο.
• Με τα πολλά τα καταφέραμε, παίξαμε λιγάκι, τον κάναμε μπάνιο για να δείξει όλα του τα κόλπα στη φίλη του, και κοιμήθηκε εύκολα και γρήγορα.
• Και με μία διακοπή εκεί κατά τις 1.30, κοιμήθηκε ο μικρός μέχρι τις 8.00 το πρωί που σημαίνει ότι και εμείς, χωρίς ξυπνητήρι, ξυπνήσαμε 8 παρά όλως τυχαίως όταν είδα το ρολόι!
• Συναγερμός! Τρέξιμο ο συνοδοιπόρος να προλάβει να ντυθεί, να πλυθεί και να κατέβει μέχρι την στάση για το λεωφορείο! Και τα κατάφερε. Αυτό είναι σπριντ.
• Εμείς από την άλλη, φάγαμε οι τρεις μας ωραίο πρωϊνό, παίξαμε, ετοιμαστήκαμε και κατεβήκαμε στο κέντρο για μια βόλτα πριν αποχαιρετίσουμε την φίλη μας.
• Και λίγο κοιμήθηκε στο καρότσι, λίγο έπαιξε στον παιδότοπο, λίγο έφαγε, φάγαμε και εμείς το πάντα θεσπέσιο φαλάφελ και πήραμε τον δρόμο για το τρένο.
• Και είναι οι αποχαιρετισμοί, όλοι, δύσκολοι και συγκινητικοί.
• Έτσι, στεκόμασταν ο Στεφανάκος και εγώ στην πλατφόρμα 3 και η Κατερινούλα μάς χαιρετούσε από το τζάμι. Σαν από ταινία. Και κάπως σαν να έκανα και εγώ ένα βήμα πίσω και μας είδα από ψηλά..... ποιος εγώ, στην Ελβετία, με τον γιό μου, να χαιρετάμε την Κατερίνα που επέστρεφε στην Ελλάδα. Πότε έγιναν όλα αυτά;
• Και αφού άφησα τον μικρό στον παιδικό γύρισα σε ένα άδειο σπίτι για λίγο συμμάζεμα και γρήγορες δουλειές. Γεμάτη όμως και αναζωογονημένη.
• Πόσο όμορφη είναι η πανσέληνος.... Και εμείς την είδαμε να αναδύεται από τη λίμνη και να την φωτίζει ολόκληρη.
• Και την Πέμπτη ακολουθήσαμε το πρόγραμμά μας με παιχνίδι, πλυντήριο ρούχων για εμένα - σκούπισμα για τον Στέφανο (πόση πλάκα έχει!), ξανά παιχνίδι, άπλωμα ρούχων και κυνηγητό στα κρεμασμένα σεντόνια, γυμναστική (ανέβα - κατέβα τις σκάλες), γέλια, συμμάζεμα και βεβαίως σιέστα.
• Και κοιμήθηκε 2 ώρες! Και ξύπνησε γεμάτος χαμόγελα.
• Έτσι, φάγαμε το μεσημεριανό μας με τον Τσέσκο, κάναμε τα ψώνια με τον Στέφανο να παίρνει το δικό του, μικροσκοπικό καροτσάκι, επιστρέψαμε λιγάκι σπίτι και το απόγευμα πήγαμε στη μικρή μας φίλη Χριστίνα για παιχνίδι.
• Και τι παιχνίδι! Ασταμάτητοι είναι!
• Και νωρίς το βραδάκι περάσαμε και από τους γειτόνους για μια ωρίτσα, για τσάι και εξαιρετικό, σπιτικό κέικ λεμόνι. Πόσο γρήγορα περνάει η ώρα όταν περνάς καλά.
• Όμορφη, γεμάτη Πέμπτη.
• Είναι τόσο όμορφο να βλέπεις τις φίλες σου μαμάδες να ξαναβρίσκουν τον εαυτό τους και τις νέες τους ισορροπίες. Άλλες μετά από 1 χρόνο, άλλες μετά από 2, 3... Μετά από 1, 2, 3 παιδιά... δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι γίνεται και είναι πολύ ελπιδοφόρο αυτό. Επιστροφή λοιπόν στη yoga, και στην capoeira, και στους χορούς, και στις εκδρομές, και στις εργασίες. Με ένα λεπτομερές tetris και βεβαίως τη συνεισφορά όλης της οικογένειας, οι μαμάδες ξανανιώνουν. Εύγε.
• Τα απανταχού πιτσιρίκια ετοιμάζονται για τη νέα σχολική χρονιά! Και τα άγχη είναι μάλλον περισσότερα των γονιών παρά των παιδιών. Όλα θα πάνε καλά.

Καλό σαββατοκύριακο!

ανδριάνα