How was your week?

• Ο πιο σίγουρος τρόπος να μεγαλώσει το σαββατοκύριακο είναι να εκμεταλλευτείς την Παρασκευή!
• Έτσι, εμάς η Παρασκευή είχε τον συνοδοιπόρο στο σπίτι από το μεσημέρι και μετά, παιχνίδια, φαγητά, συνορμολόγηση των πρώτων επίπλων ΙΚΕΑ (με την ανεκτίμητη συνεισφορά του μικρού Στέφανου που γυρνούσε γύρω - γύρω με το κατσαβίδι του, έμπαινε μες στα ντουλάπια και έσπρωχνε τις κούτες), απογευματινή βόλτα στη γιορτή του Neuchatel Fête des Vendanges όπου φάγαμε το εξαιρετικό chicken burger και περιηγηθήκαμε με τους φίλους, και επιστροφή για ένα ήσυχο βράδυ.
• Λίγο πριν, είδαμε και κανα-δυο επεισόδια The Americans που είχαμε καιρό να δούμε.
• Και το Σάββατο συνεχίστηκε σε παρόμοιους, όμορφους ρυθμούς: εξαιρετική, ηλιόλουστη ημέρα δηλαδή (την έλεγες και καλοκαιρινή), χουζούρεμα οι 3 μας το πρωί, σπιτικό πρωϊνό με κρουασάν από τον κοντινό μας φούρνο (το σαββατοκύριακο κάνουμε μικρές αμαρτίες), παιχνίδια, σιέστα του μικρού (και του μεγάλου) και εξόρμηση στη γιορτή της πόλης.
• Και για καλή μας τύχη φτάσαμε πάνω στην ώρα για την παρέλαση των παιδιών! Κανά μισάωρο διήρκησε αλλά ήταν γεμάτη μασκαρεμένα πιτσιρικάκια, πολύ (πολύ!) κονφετί, γέλια, πειράγματα και τον μικρό Στέφανο που προσπαθούσε να αποκωδικοποιήσει όλο αυτό που έβλεπε ώστε να ανταποκριθεί καταλλήλως. Και βεβαίως ανταποκρίθηκε και μπήκε στο παιχνίδι του κονφετί.
• Και ήταν τόσο μαγικό το σκηνικό. Το αγαπώ το κονφετί, σας το έχω πει. Μέχρι και η 1η τούρτα γενεθλίων του μικρού, κονφετί είχε ως θέμα. Είναι μαγικό. Και αθώο. Και παιδικό. Και πολύχρωμο. Και χάρτινο.
• Με αυτά και με εκείνα, αργά το απόγευμα επιστρέψαμε σπίτι για συναρμολόγηση μέρος #2, παιχνίδια, μπάνια (περιττό να σας πω ότι είχε κονφετί μέχρι και μέσα στην πάνα του) και ωραίους ύπνους!
• Και η Κυριακή συνεχίστηκε με καλοκαιρία (με κοντομάνικο βγήκαμε από το σπίτι!), εξαιρετικό, σπιτικό αυτή τη φορά πρωϊνό (pumpkin pancakes! αν στα ζητούν τα αγόρια είναι να χαλάς χατήρι; ακόμα και στις 08.00 το πρωί) συνάντηση με τους φίλους, όλως τυχαίως στη μυστική τοποθεσία που έκαναν πρόβα οι μπάντες πριν ξεκινήσουν την παρέλασή τους (τις αγαπώ τις μπάντες. και τις χορωδίες. τις ομαδικότητες δηλαδή που συν-δημιουργούν ένα αποτέλεσμα που ποτέ δεν θα κατόρθωνε η μονάδα) και βόλτες.
• Και ο μικρός στο πατίνι του ξανά, να τους κοιτά μαγεμένος.
• Με την ώρα, πλήθυνε η παρέα, περπατήσαμε, φάγαμε, παίξαμε, γνώρισε άλλα παιδάκια ο Στέφανος και ανταλλάξανε κονφετί και αγκαλιές, περιηγηθήκαμε και επιστρέψαμε.
• Τρεις γεμάτες ημέρες, με όχι το πιο όμορφο ή ιδιαίτερο φεστιβάλ, αλλά με μία αφορμή για πιο πολύ παιχνίδι, πιο πολλές βόλτες, πιο junk φαγητό, πιο πολύ πατίνι.
• Και μέχρι την Δευτέρα όλα τα νέα έπιπλα βρίσκονταν στη θέση τους.
• Μαζί και το 1ο μέρος του νέου σπιτιού του Στέφανου. Μα κοιτούσα αυτές τις καταπληκτικές, τεράστιες κούτες από τον καναπέ και δεν μου πήγαινε η καρδιά να τις πετάξουμε. Τι να τις κάνουμε λοιπόν; Χάρτινο σπιτάκι!
• Και μονομιάς ξεκίνησε ο συνοδοιπόρος και μέσα σε λίγα λεπτά είχαμε την βάση, με πόρτα, παραθυράκι, σκεπή... Και έχουμε μεγαλόπνοα σχέδια! Και ο μικρός έχει ήδη ενθουσιαστεί.
• Καταφέραμε να μιλήσουμε και εκτενέστερα το σαββατοκύριακο με την αδελφή μου, και πολύ το χάρηκα. Πάντα μονοπωλούν τις βιντεοκλήσεις τα μικρά (λογικό είναι) και τα δικά μας όλο μένουν πίσω.
• Δευτέρα και Τρίτη πέρασαν δημιουργικά, με παιχνίδια το πρωί, την κλασική σιέστα (αν και με δυσκολίες), τον παιδικό σταθμό το μεσημέρι (χωρίς κλάμματα!) και την οικογενειακή μας επιστροφή το απόγευμα σπίτι.
• Στο ενδιάμεσο εγώ έβγαλα αρκετές δουλίτσες... ανακύκλωση με έναν εξαιρετικό κύριο που με κατεύθυνε για κάθε τι (είναι ειδική κατηγορία τα πλαστικά) και μου έδωσε και συγχαρητήρια για το πόσο καθαρά και περιποιημένα τα είχα (αμέ!), δουλειές online, δουλειές offline, μαγειρέματα, ψώνια, γράψιμο....
• Έβαλα στο πρόγραμμα και σπιτική γιόγκα την Δευτέρα και ευχαριστήθηκα ιδρώτα, τέντωμα, και ενεργοποίηση απ' άκρη σ' άκρη.
• Και Τρίτη βράδυ αναχώρισε ο συνοδοιπόρος για Σκόπια με άλλο ένα μακρύ ταξίδι για έναν τόσο κοντινό προορισμό (Neuchatel - Ζυρίχη, διανυκτέρευση στο αεροδρόμιο, πρωινή (και μόνη) πτήση για Σκόπια, οδήγημα 200χλμ και επιστροφή την Παρασκευή με άλλο mix αντίστοιχης ταλαιιπωρίας (με πτήση στις 04.30 μέσω Βιέννης).
• Και όλα αυτά για ένα meeting μισής ημέρας που ξέρει εκ των προτέρων ότι μάλλον είναι ανώφελο.
• Ευελιξία! Κάθε ημέρα σε κάθε τομέα. Δεν τρώει ξαφνικά το μπρόκολο; Βουρ στον αρακά. Δεν του αρέσει το νεκταρίνι; Το πολτοποιούμε και το προσθέτουμε στο γιαούρτι. Δεν γίνεται αλλιώς.
• Την Τετάρτη λοιπόν, πήγαμε με τα πόδια στη Ρόζα για μια γρήγορη δουλειά που σημαίνει πολύ γυμναστική για τον μικρό Στέφανο που ανεβοκατέβαινε τα σκαλιά και ενθουσιαζόταν!
• Κάποια στιγμή περπατούσε πίσω μας ένας παππούς που επέστεφε από τα πρωινά του ψώνια, μας καλημέρισε -βεβαίως- και χαμογελαστός μας είπε "με τον ίδιο ρυθμό περπατάμε με τον μικρό". Και ήταν αλήθεια.
• Πτώμα λοιπόν ο μικρός το μεσημέρι, ύπνος, φαγητό, παιχνίδι και παιδικός σταθμός.
• Και αυτή τη φορά, βγήκα από το σπίτι με γυναικεία τσάντα. Πόσους μήνες είχε να μου συμβεί;
• Γιατί μετά τον παιδικό, τα 3 κορίτσια αναχωρήσαμε για την Bienne για να συναντήσουμε το 4ο της παρέας και να κάνουμε ωραιότατη βόλτα στα μαγαζιά, να πιούμε τους καφέδες μας και να συζητήσουμε με την ησυχία μας άνευ τέκνων.
• Και για πότε πήγε 17.00 ούτε που το καταλάβαμε!
• Επιστροφή λοιπόν και παραλαβή του φυστικιού που πέρασε και αυτός εξαιρετικά!
• Και αφού τσιμπήσαμε, παίξαμε, αγαπηθήκαμε, έκανε το μπάνιο του, ήπιε το γάλα του και τσουπ έτοιμος για ύπνο. Μια όμορφη, γεμάτη ημέρα ήρθε στο τέλος της και τα πήγαμε περίφημα (άλλη μία χωρίς τον συνοδοιπόρο και μετά απαρτία).
• Και η Πέμπτη ξημέρωσε το ίδιο όμορφη, μετά από έναν ήσυχο και συνεχόμενο ύπνο, με ήλιο και βεβαίως πλυντήρια! Πάνω - κάτω λοιπόν για να γίνουν οι δουλειές στο "πλυσταριό" και για 4η συνεχόμενη ημέρα, εκεί κατά τις 09.30-10.00 έπεσε για την σιέστα του ο μικρός.
• Και πολύ μου αρέσει αυτή η επιστροφή στους πιο νωρίς ύπνους γιατί ειδικά τις ημέρες του παιδικού σταθμού, μας δίνει χρόνο ώστε να φάμε μετά και να ετοιμαστούμε με την ησυχία μας.
• Το φως στο διάδρομο της πολυκατοικίας μας ανοίγει με φωτοκύτταρο. Οπότε κάθε φορά που ανοίγω την πόρτα μας, κάνω 2-3 βήματα και κουνάω τα χέρια μου ώστε να με "πιάσει" και να ανάψει. Όλη αυτή την ώρα ο μικρός περιμένει στο περβάζι της πόρτας να ανάψει το φως και να ξεχυθεί στους διαδρόμους. Ε, τις τελευταίες ημέρες έρχεται από πίσω μου και αρχίζει να κουνάει και αυτός τα χέρια του δεξιά-αριστερά γελώντας. Χαχαχα.. μα πόσο γελάω! Σου λέει έτσι μάλλον πρέπει να κάνουμε βγαίνοντας από το σπίτι. Δεν ξέρω μήπως έχει καταλάβει ότι έτσι ανάβει και το φως.. Τι να σας πω.
• Η υπόλοιπη Πέμπτη πέρασε με τοπική βόλτα στη λίμνη, επίσκεψη της οικογένειας της μικρής Χριστίνας το απογευματάκι, και ωραιότατο ύπνο του μικρού.
• Είπα και εγώ να δω μια ταινία και διάλεξα το Revenant που χάρισε το πολυπόθητο Όσκαρ στον Λεονάρντο. Σκληρή ταινία. Φοβερή φωτογραφία και βεβαίως ερμηνεία.

Καλό σαββατοκύριακο!

ανδριάνα

SaveSave