How was your week?

• Τόσο ανάμεικτο αυτό το σαββατοκύριακο. Τόσο μπερδεμένο. Τόσο αγχωτικό.
• Από τη μία ένα γεμάτο, όμορφο πρόγραμμα στην Ελβετία - και από την άλλη, ένας εφιάλτης στο Miami όπου βρίσκεται ο αδελφός μου με την οικογένειά του.
• Ας ξεκινήσουμε όμως από τα ευχάριστα.
• Το 2ο μισό της εργάσιμης Παρασκευής ο συνοδοιπόρος το πέρασε σπίτι οπότε ακόμα και αν δούλευε, μας χάριζε και εμάς ένα χαμόγελο και μια αγκαλιά.
• Φάγαμε και οικογενειακώς τα ψάρια μας και το απογευματάκι κάναμε μία μικρή βόλτα στο κέντρο με τους γειτόνους.
• Έφτασε η ημέρα που πολύ αναμέναμε από τον Ιούλιο. Η ημέρα του ΙΚΕΑ. Τα ταν!
• Ξεκινήσαμε λοιπόν πρωί, υπό βροχή, ο μικρός κοιμήθηκε στο αυτοκίνητο και ξύπνησε με το που φτάσαμε.
• Τέτοια χαρά και ενθουσιασμό που είχε ούτε στην Disneyland! Να τρέχει από εδώ, να τρέχει από εκεί, να παίζει τύμπανο στα τραπεζάκια, να σκαρφαλώνει στα σκαμπώ, να κρύβεται πίσω από τους καναπέδες, να γελάει!
• Από την άλλη εμείς που έπρεπε και να τον απασχολούμε - προσέχουμε και να κάνουμε και τη δουλειά μας. Παιδευτήκαμε λιγάκι αλλά τα καταφέραμε.
• Έτσι, στα τέλη Σεπτεμβρίου αναμένουμε και καναπέ - κρεβάτι για το 3ο δωμάτιο (που μας άρεσε τόσο που θα τον βάζαμε και στο σαλόνι αν βοηθούσε η διάταξη), και κάποια μικροέπιπλα (για την τηλεόραση, για τα παπούτσια). Λύση για την κουζίνα δεν βρήκαμε αλλά μάλλον δεν υπάρχει.
• Το απογευματάκι λοιπόν συναρμολογήσαμε κάτι μικροπράγματα που αγοράσαμε (κυρίως για τον Στέφανο), παίξαμε, πεταχτήκαμε ένα γρήγορο σούπερ-μάρκετ και μετά στη μικρή μας φίλη Χριστίνα για παιχνίδι μέχρι τελικής πτώσεως.
• Η Κυριακή ξημέρωσε ηλιόλουστη, με φουλ πρόγραμμα στην κοντινή Bienne. Φτάσαμε στους φίλους νωρίς, τα μεγάλα αγόρια της παρέας έπαιξαν το τέννις τους ενώ εμείς, τα κορίτσια με τα πιτσιρίκια δηλαδή (3 στον αριθμό), περάσαμε όμορφα και ξέγνοιαστα στον οικιακό παιδότοπο που έχει φτιάξει στο σαλόνι της η φίλη Έλενα. Υπερπαραγωγή!
• Το μεσημεράκι φάγαμε όλοι μαζί στην αγαπημένη μας πιτσαρία και το απόγευμα, γεμάτοι από όλες τις απόψεις, επιστρέψαμε σπίτι.
• Παράλληλα, όλες αυτές τις ημέρες ζούσαμε την αγωνία της Ίρμα. Του καταστροφικού τυφώνα που πλησίασε πλέον στο Miami. Ο αδελφός με την οικογένειά του (παιδιά - σκυλιά - γιαγιάδες κτλ) είχαν μεταφερθεί στο σπίτι της πεθεράς του το οποίο βρίσκεται αρκετές ώρες οδήγησης προς την ενδοχώρα (σε σύγκριση με το δικό του που είναι πολύ κοντά στον ωκεανό), είχαν πάρει όσες προμήθειες μπορούσαν και ανέμεναν να δούμε τι θα γίνει στα 2 μέτωπα: στο δικό τους σπίτι που είχαν εγκαταλείψει και σε αυτό που έμεναν.
• Και η επικοινωνία μας ήταν τακτική μέχρι το βράδυ του Σαββάτου (ώρα Ελλάδος) όπου διεκόπη το ρεύμα και στη δική τους περιοχή και έτσι στην αρχή είχαμε μία σύντομη ενημέρωση με μηνύματα κάθε 3 ώρες και μετά τίποτα....
• Μα τι αγωνία.
• Τελικά μάθαμε ότι το σπίτι τους άντεξε (το επισκέφθηκε γείτονας αφού πέρασε ο τυφώνας), ενώ το σπίτι της πεθεράς του άντεξε μέχρι που έπεσε ένα δέντρο και έσπασε την πίσω πόρτα ολοσχερώς με αποτέλεσμα να πρέπει να μεταφερθούν σε σπίτι γειτόνισσας, και να "μπαλώσουν" την πόρτα με στρώματα και καναπέδες ώστε να μην μπει εντός του σπιτιού ο τυφώνας και τα σαρώσει όλα.
• Την επομένη, αφού ηρέμησαν κάπως τα πράγματα, επανήλθαν κάπως και οι επικοινωνίες, μάς επιβεβαίωσε ότι τα στρώματα και οι καναπέδες έκαναν τη δουλειά τους και έτσι σώθηκε το σπίτι της πεθεράς του και ξεκινούσαν και εκείνοι για το δρόμο της επιστροφής παρόλο που το ρεύμα δεν είχε επανέλθει.
• Θαύμασα τόσο πολύ την ψυχραιμία του αδελφού μου. Την καθαρή του σκέψη, τον ρεαλισμό. Εκείνος μου είπε όταν του έλεγα πόσο τραγική είναι η κατάσταση ότι είναι τυχεροί που είναι τυφώνας γιατί τουλάχιστον έχεις μία προειδοποίηση και κάπως μπορείς να προφυλαχτείς. Γιατί αντίστοιχα, στον σεισμό που για παράδειγμα χτύπησε το Μεξικό με 8,4 ρίχτερ, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. 
• Αχ... κανείς δεν μπορεί να τα βάλει με τη φύση.
• Και όσο τρομακτικό και αν φαινόταν στην τηλεόραση που παρακολουθούσαμε non-stop, ούτε που μπορώ να φανταστώ πώς είναι να το ζεις στην πραγματικότητα και να μην ξέρεις αν θα αντέξει η στέγη ή αν θα σηκώσει τα αυτοκίνητα να τα σπάσει.
• Στο ελβετικό μέτωπο, η Δευτέρα ξημέρωσε βροχερή και ψυχρή, με παιχνίδια, μεσημεριανή σιέστα και παιδικό σταθμό.
• Φτιάξαμε ένα κοτόπουλο φούρνου να γλύφεις τα δάχτυλά σου -στην κυριολεξία. Μία ημέρα το μαρινάραμε στο ψυγείο και ψήθηκε με τις πατάτες και έγινε μέλι.
• Είναι παρηγοριά και το φαγητό όπως και να το κάνεις.
• Και το βράδυ καταφέραμε και κάναμε την βίντεο κλήση με τον Δημήτρη που προσπαθούσαμε από τον Αύγουστο. Κάλλιο αργά παρά ποτέ.
• Και την Τρίτη έζησα αυτό που περίμενα εβδομάδες. Πήγαμε το μεσημέρι στον παιδικό σταθμό με τον μικρό, του εξήγησα όπως πάντα πού είμαστε, τι θα ακολουθήσει και πως θα έρθω να τον παραλάβω σε λίγες ώρες, και στην μετάβαση από τη δική μου αγκαλιά σε αυτή μίας εκ των δασκάλων του, έμεινε ήσυχος και απλά με κοιτούσε! Χωρίς κλάμα, χωρίς τεντωμένα χέρια, χωρίς ένταση, χωρίς παιχνίδια να τον ξεγελάσουν. Και έτσι, έστριψα, του έστειλα ένα ακόμα φιλί, τον χαιρέτησα, άνοιξα την πόρτα και βγήκα.
• Πω πω! Λέτε να συνεχιστεί αυτό το θαύμα;
• Όπως και να 'χει νοιώθω τόσο περήφανη για αυτόν και τα όσα καταφέρνει κάθε ημέρα.
• Και είναι το μυαλό τους πραγματικός θησαυρός. Δεν ξέρεις τι κρύβει μέχρι να βρεις τον μυστικό κωδικό και να εισέλθεις στα άδυτά του. Να κάνεις δηλαδή την σωστή ερώτηση τη σωστή στιγμή. Έτσι, για παράδειγμα, τις προάλλες, ενώ έπαιζε ο συνοδοιπόρος με τον Στέφανο με τα τουβλάκια του που έχουν διαφορετικά χρώματα και σχήματα, τον ρωτά ποια είναι ίδια. Χασκογελάω εγώ θεωρώντας ουτοπική την ερώτηση. Ο Στέφανος όμως άπλωσε τα χεράκια του και έπιασε τα 2 πράσινα τετράγωνα. ΣΟΚ. Και αυτό επαναλήφθηκε σε κάθε ερώτηση, με τα 2 κόκκινα στρογγυλά κτλ.
• Έτσι όμορφα όπως ξεκίνησε, έτσι και συνεχίστηκε η Τρίτη με φθινοπωρινό καφέ με την Ρόζα ώστε να κάνουμε catch up και να απολαύσουμε ένα caramel macchiato στο πιο όμορφο αλλά ταυτόχρονα και παρεξηγημένο καφέ της πόλης (αν ο ιδιοκτήτης είναι ξινός αυτά παθαίνει).
• Και το απογευματο-βραδάκι έκανε την παρθενική του εμφάνιση ο συνοδοιπόρος στην ποδοσφαιρική ομάδα του peseux. Μεγαλεία. Έτσι, εκείνος αθλήθηκε και ξέσκασε, και εμείς κάτσαμε τα δυό μας, με ολίγην γκρίνια (και ολίγον πυρετό!) αλλά όλα καλά.
• Η κατάσταση ζητά rotation.
• Έφτασε και το νέο μου βιβλίο. Όπως καταλαβαίνετε τη θέση των μυθιστορημάτων έχουν πάρει οι παιδαγωγικοί οδηγοί τον τελευταίο καιρό! Αυτή τη φορά είναι το βιβλίο Listen. Θα το διαβάσω και θα σας πω.
• I hate hate hate facabook video ads! Μα είναι δυνατόν να σου κόβουν το ωραίο σου βιντεάκι στη μέση και να μην έχεις καν την επιλογή να κάνεις skip την διαφήμιση;; 
• Μα τι αέρας! Στην κυριολεξία να μην μπορείς να περπατήσεις.
• Αλλαγή θέλετε; Αλλαγή θα έχετε! Και προφανώς είναι πιο εύκολο να ξεκινάς από έξω προς τα μέσα. Νέο μαλλί λοιπόν και μετά από πάνω από 1 δεκαετία, σχετικά κοντό. Να, εδώ, λίγο πάνω από τους ώμους.
• Ένα βάρος μου έφυγε πάντως -κυριολεκτικά.
• Να ήταν και πιο σύγχρονη η κομμώτρια καλά θα ήταν αλλά.... Ελβετία δεν θέλατε;
• Και το θαύμα του αφήνω-τον-Στέφανο-στον-παιδικό-σταθμό-χαιρετιόμαστε-με-κοιτάει-και-απλά-φεύγω συνεχίστηκε και την Τετάρτη!! Αυτή τη φορά στα χέρια του δασκάλου του (γιατί έχουν και άντρες νηπιαγωγούς).
• Και το απόγευμα ο παιδικός σταθμός είχε κανονίσει γυμναστική για γονείς και παιδιά. Μόνο που του Στέφανου καθόλου δεν του άρεσε και έτσι φύγαμε άρον - άρον. Είναι που είναι κουρασμένος; Είναι που έχει συνδυάσει ότι όταν τον παραλαμβάνω από τον παιδικό πάμε κατευθείαν σπίτι; Who knows!
• Την Πέμπτη ακολουθήσαμε το καθιερωμένο μας πρόγραμμα με τα πλυντήρια αλλά κάναμε και μία επίσκεψη στην πίσω μας αυλή με τις κούνιες, τα κουκουνάρια, τα χαμομήλια και τη θέα στη λίμνη.
• Και το μεσημεράκι υποδεχτήκαμε τις τοπικές φίλες και την μικρή Χριστίνα για καφέ, παιχνίδια και κους κους.
• Δεν περνάνε αλλιώς οι Πέμπτες... ειδικά με τέτοια νεροποντή!

Καλό σαββατοκύριακο!

Εμάς είναι τριήμερο :)

ανδριάνα