Στον υπερθετικό!

Το πιο γλυκό παιδί. Το πιο χαρούμενο κορίτσι. Ο καλύτερος ποδοσφαιριστής. Το πιο χαμογελαστό μωρό. Η πιο δημιουργική κοπέλα. Το πιο συνεργάσιμο αγόρι... ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΠΑΙΔΙ! Σίγουρα θα τα έχετε ακούσει και πιθανώς να τα έχετε πει κιόλας. Είτε στα ίδια σας τα παιδιά, είτε σε αυτά φίλων, αδελφών, συναδέλφων. Είναι μία πολύ συνηθισμένη παγίδα θεωρώ. Η χρήση αυτή του υπερθετικού βαθμού. Το παρατήρησα τις προάλλες και σε μία διεθνή γιόγκι που παρακολουθώ (και που συμπαθώ) η οποία έγινε πρόσφατα μαμά και βεβαίως έχει βομβαρδίσει τα social media με την μπέμπα της (οκ) χρησιμοποιώντας παράληλλα, συχνά - πυκνά, αυτόν τον υπερθετικό βαθμό. "Καλημέρα από το πιο χαμογελαστό μωρό του κόσμου". Εκτός του ότι δεν συμβαδίζει και πολύ με τις αρχές της γιόγκα, δεν σας χτυπάει και εσάς κάπως; Καταλαβαίνω τον ενθουσιασμό της νέας μαμάς και την "κουκουβάγια" που κάπου κρύβουμε όλοι μέσα μας, αλλά ειδικά στον γραπτό λόγο και σε ένα τόσο ευρύ κοινό, νομίζω ότι είναι προτιμότερο να είσαι πιο ταπεινός και down to earth. Γιατί όντως για εσένα μπορεί να είναι το πιο χαμογελαστό μωρό του κόσμου όλου, και το πιο όμορφο, και το πιο έξυπνο, και το πιο τρυφερό.... αλλά δεν είναι προτιμότερο να αφήσεις τους άλλους να το συνειδητοποιήσουν μόνοι τους; 

Η φίλη Μ. (μαμά 3 παιδιών) όποτε της λες ένα κομπλιμέντο για τα παιδιά της, σου απαντά με ένα χαμόγελο και μία ήσυχη χαρά. Δεν τρέχει ούτε να επιβεβαιώσει (Ναι, είναι όντως τόσο ταλαντούχος ο Π. Τις προάλλες που λες.... ) αλλά ούτε να χαντακώσει (Σιγά καλέ, δεν είναι και τόσο κοινωνική η Α.). Νιώθεις ότι χαίρεται αλλά δεν πιάνεται από το σχόλιό σου για να αρχίσει να καυχιέται για τα παιδιά της. Χαίρεται αλλά γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα τι είναι και τι δεν είναι το παιδί της οπότε δεν αδημονεί για την επιβεβαίωση εκ των έξω. Και ως άτεκνη εγώ όλα αυτά τα χρόνια που την γνωρίζω και την παρατηρώ, μου έκανε εντύπωση στην αρχή. Θετική. Και τώρα ως μαμά, προσπαθώ και εγώ να μην μιλώ συνέχεια για τον Στέφανο (είτε για τα θετικά είτε για τα αρνητικά) ούτε να δημιουργώ μία "αγγελική" εικόνα που βλέπω αρκετά συχνά σε μαμάδες. Ξέρετε, τις έχετε δει και εσείς τις αναρτήσεις αυτές για το "αγγελούδι", τον "καλύτερό μου φίλο", την "πηγή της χαράς" κτλ. Ποτέ δεν μου άρεσαν αυτά τα γλυκανάλατα (συγγνώμη), πόσο μάλλον όταν τα συναντάς σε τόσο κοινή θέα όσο αυτή των κοινωνικών δικτύων. Και εγώ μπορεί να τα λέω στον Στέφανο ή στον συνοδοιπόρο, αλλά μάλλον δεν αφορούν κανέναν άλλον. Αλλιώς, πέρα από το "αγγελούδι" ας μας ενημερώσουν και για το "διαβολάκι". Γιατί αποκλείεται το δικό τους παιδί να είναι μόνο "αγγελούδι" 24/7.

Ας μην φύγω από το θέμα όμως.... Ο υπερθετικός βαθμός κρύβει από πίσω του θεωρώ μια σύγκριση. Σαν να βρισκόμαστε διαρκώς σε έναν διαγωνισμό για το ποιο παιδί είναι το πιο χαμογελαστό, ποιο είναι το πιο ευδιάθετο, το πιο κοινωνικό, το πιο γρήγορο.... Γιατί; Ο Στέφανος λοιπόν δεν είναι το καλύτερο παιδί και σίγουρα δεν είναι το χειρότερο. Είναι ένα καλό παιδί, με όλα αυτά τα πολύτιμα, υποκειμενικά ταλέντα που έχει κάθε παιδί και που προσπαθούμε να αναδείξουμε. Και με τα δικά του, πάλι υποκειμενικά ελαττώματα που προσπαθούμε να εξομαλύνουμε. Γιατί δεν χρειάζεται να είμαστε οι καλύτεροι, αρκεί να είμαστε η καλύτερη εκδοχή του δικού μας εαυτού. Με μέτρο σύγκρισης εμάς, και μόνο, και πώς εξελισσόμαστε μες στο χρόνο. Και δεν χρειάζεται να έχουμε το "καλύτερο παιδί" για να είμαστε καλοί και χαρούμενοι γονείς. Είναι μια ουτοπία μάλλον άπιαστη. Ειδικά όταν απευθύνεσαι σε άλλους γονείς που γνωρίζουν πολύ καλά τι εστί "αγγελούδι", με όλο του το πακέτο. "Φτάνει πια με το ροζ σύννεφο της μητρότητας" -όπως μου είπε αγανακτισμένη μια αγαπημένη φίλη που μόλις γέννησε το τρίτο της. 

ανδριανα

ΥΓ. Α! Στο ίδιο πλαίσιο είναι βεβαίως και οι αμέτρητες αναρτήσεις με τα κατορθώματα των παιδιών. "Πρώτο βραβείο στον μαθηματικό διαγωνισμό για τον Βαγγελάκη μας", "Χρυσό για την μικρή μας τεννίστρια", "Ξανά σκόρερ ο Κωστάκης" κτλ κτλ. Who cares?