More than a mom

Από πού να το πιάσω. Πάνε 15 μήνες από τότε που έγινα και εγώ μαμά. Μαγικό. Πρωτόγνωρο. Εξουθενωτικό. Συνταρακτικό. Και δεν αλλάζεις μονομιάς. Είναι μία υποβόσκουσα τάση που μεγαλώνει μέρα με την μέρα, ξενύχτι με το ξενύχτι, κλάμα με το κλάμα (του μικρού αλλά και δικό σου), ένταση με την ένταση, προσπάθεια με την προσπάθεια, αποτυχία με την αποτυχία, πείραμα με το πείραμα. Ξέρετε τι είναι επί ώρες η μόνη σου έγνοια να είναι αν και πώς θα κοιμηθεί ο μικρός; Γιατί αν δεν κοιμηθεί ενώ είναι πτώμα θα ακολουθήσουν ώρες γκρίνιας όπου ότι και αν σκαρφιστείς δεν θα αλλάξει τη διάθεση και την κούρασή του. Και η δική σου κούραση, που ήλπιζες να καταλαγιάσεις με αυτή τη μία ώρα κενού (όχι δεν θα κοιμόσουν αλλά θα κοιτούσες λίγο μακριά, θα άκουγες λίγο τη μουσική που παίζει από το πρωί αλλά δεν έχεις ακούσει, θα έστελνες κανά μήνυμα στους φίλους, θα μαγείρευες, μπορεί και να έτρωγες κιόλας....); Και όταν δεν έχεις να απευθυνθείς κυριολεκτικά σε κανέναν (ούτε γονείς, ούτε αδέλφια αλλά ούτε φίλους με παιδιά που ίσως κάπως να καταλάβαιναν ή να βοηθούσαν μόνο και μόνο με την παρουσία των παιδιών τους) τότε μπαίνεις στην τρύπα που όλο και βαθαίνει και σκάβεις. Σκάβεις να βρεις λύσεις, να βρεις κουράγιο, να βρεις υπομονή, να βρεις την αισιοδοξία που κάποτε τόσο σε χαρακτήριζε, το χαμόγελο, τη διάθεση. Μέρα με τη μέρα όμως τα αποθέματα μειώνονται γιατί η δεξαμενή δεν γεμίζει. Πού είναι τα νέα ερεθίσματα; Οι τέχνες; Οι βόλτες; Ο αθλητισμός; Οι εκδρομές; Τα κρασιά; Τα μαγειρέματα; Οι ταινίες; Οι συζητήσεις; Η δουλειά; Ναι, υπάρχουν. Αλλά είναι τόσο μικρό πλέον ποσοστό του χρόνου σου που υπερκαλύπτονται από τις έγνοιες -όλες για εκείνον: θα φάει; τι θα φάει; πότε; πάλι δεν κοιμάται; και τώρα τι να κάνω; πώς να τον νανουρίσω; πώς να τον απασχολήσω; μα πόσο γρήγορα βαριέται όλα τα παιχνίδια; και πόση ενέργεια έχει! δεν μπορεί να κάτσει 5 λεπτά σε ένα σημείο. τι  πέντε; ούτε ένα. και πότε θα μαγειρέψω; και πεινάω! θα προλάβω να φάω κάτι; και ήθελα και να λουστώ σήμερα. αύριο. Και έτσι περνούν οι ημέρες, και οι μήνες... Και είναι έτσι σε εμάς που θεωρώ ότι είμαστε μία αρκετά δραστήρια οικογένεια εν γένει αλλά και ειδικά με τον 1+ έτους Στέφανο.

Και χτυπούν τα καμπανάκια.... Και προσπαθείς με νύχια και με δόντια να διατηρήσεις και τις υπόλοιπες ταυτότητές σου. Να θυμηθείς πώς ήσουν πριν. Μέχρι και άρθρα υπάρχουν για το πώς να βρεις ξανά τον εαυτό σου. Αν βέβαια νοιώθεις ότι τον έχεις χάσει. Γιατί υπάρχουν και αυτές οι μαμάδες που έχουν και 1, και 2, και 3 παιδιά, και τα αναθρέφουν μόνες και είναι ευτυχισμένες. Πόσο τις θαυμάζω. Κατέληξα όμως ότι εγώ δεν είμαι μία από αυτές. Και ήταν μία επώδυνη συνειδητοποίηση. Ειδικά με όλες τις ταμπέλες που ακολουθούν την "καλή" μαμά. Αυτή που γίνεται θυσία. Που βάζει τα δικά της θέλω τελευταία. Που δεν έχει δικά της θέλω. Αρκεί να είναι καλά τα παιδιά και η οικογένεια. Ε, λοιπόν εγώ έχω θέλω και θυσία δεν θέλω να γίνω. Θέλω να δίνω και να παίρνω αγάπη, να είμαι χαρούμενη ώστε οι ώρες που περνάω με τον Στέφανο να είναι κεφάτες και δημιουργικές. Θέλω να καλύψω και τις υπόλοιπες ανάγκες μου που είχα πριν το Στέφανο και κάπου τις έχω βάλει για ύπνο. Ξυπνούν όμως και μου χτυπούν τον ώμο. Και να σας πω κάτι, δεν βρίσκω κάτι μεμπτό σε αυτό. Αχ αυτή η εικόνα της μαμάς με τα ανάκατα μαλλιά, τα φαρδιά ρούχα, να προσπαθεί να μαγειρέψει και να έχει ένα πιτσιρίκι να της τραβά το πατζάκι κλαίγοντας. Πόσες φορές την έχω ζήσει και πόσο δεν μου αρέσει. Δεν είμαι εγώ. Ή μάλλον είμαι αλλά όχι μόνο αυτό και όχι κάθε ημέρα. Δεν θέλω βρε παιδί μου. Θυμάμαι μια φίλη που εκεί στον 6ο περίπου μήνα του δεύτερού της παιδιού συνειδητοποίησε ότι μάλλον περνά μία μικρή κατάθλιψη. Δεν εργαζόταν και ήταν και αυτή μόνη στην Ελβετία. Το καμπανάκι χτύπησε, μου εξηγούσε, όταν συνειδητοποίησε ότι αντί για μαμά και σύζυγος ήταν η οικιακή βοηθός της οικογενείας. Έχανε όλη τη χαρά γιατί είχε συνέχεια μία λίστα από υποχρεώσεις που ποτέ δεν τελείωνε και που δεν της προσέφερε καμία χαρά.

Ποια είναι λοιπόν η λύση; Να βρω μία part-time δουλειά. Έτσι νομίζω. Για να ξεφύγω λιγάκι από αυτό τον αέναο κύκλο, να γίνω λίγο "άνθρωπος" (να ντύνομαι και να στολίζομαι πριν βγω από το σπίτι), να θυμηθώ όλη αυτή τη γνώση και δημιουργικότητα που έχω βάλει στο συρτάρι, να συναναστραφώ άλλους ανθρώπους, να φάω μεσημεριανό κάτι διαφορετικό από τοστ και σαλάτα.

Στείλτε θετική ενέργεια!

ανδριάνα

ΥΓ. Η φωτογραφία είναι από το Astir Beach όπου περάσαμε τη μισή ημέρα διακοπών μας, ο συνοδοιπόρος και εγώ. Ε, φταίμε και εμείς ε; Όταν άλλοι αφήνουν τα μικρά τους μηνών, για ημέρες στις γιαγιάδες, εμείς δεν τον αφήσουμε ούτε αυτό το καλοκαίρι, ούτε για ένα 2ήμερο. Πού να ξεκουραστείς λοιπόν; Κυνηγώντας τον Στέφανο από τις 07.00 μέχρι τις 21.00;