How was your week?

• Ναι, ναι... το ξέρω. Έλειψα. Πώς έγινε δεν ξέρω γιατί προσπαθώ να είμαι συνεπής. Λίγο όμως η βάφτιση, λίγο τα τρεξίματα, λίγο η Σίφνος, λίγο η ίωση... φτάσαμε στο σήμερα.
• Θα σας τα πω όλα. Βάλτε καφέ.
• Ξημέρωσε το Σάββατο παραμονή της βάφτισης και ήταν όπως το περιμέναμε... και λίγο περισσότερο. Πολλές δουλειές δηλαδή, πολλή ζέστη, πολλά μέτωπα για να πάρει χρώμα και ύφος ο κήπος.
• Κρέμασε τις τέντες (ακούγεται πολύ πιο εύκολο απ'ότι είναι), βάλε τα σημαιάκια και τις κορδέλες, φτιάξε τα lunch boxes... Ευτυχώς είχαμε βοήθεια και αργά το μεσημέρι τελειώσαμε.
• Στρώσαμε και ωραιότατο τραπέζι και φάγαμε σπιτικό κόκκορα με χυλοπίτες.
• Ξημέρωσε και η Κυριακή της βάφτισης (16.07.17) και από το πρωί είχαν πάρει φωτιά τα πιστολάκια... χιχι. Η φίλη κομμώτρια έβαλε για ακόμη μια φορά όλη της τη τέχνη, ντυθήκαμε, στολιστήκαμε και 11 παρά είμασταν στην Κηφισιά.
• Εδώ ο νονός, εκεί ο νονός, πού είναι ο νονός....
• Κλασικά, ήταν μάλλον ο τελευταίος που έφτασε. Χαλάλι του. Γιατί ήταν και ο πιο κομψός -κλασικά.
• Στο μεταξύ εμείς είχαμε βγάλει ωραιότατες φωτογραφίες με τον εξαιρετικό Χάρη, ο Στεφανάκος είχε πάρει έναν ωραιότατο ύπνο κάτω από τα πεύκα, και οι αγκαλιές έπεφταν σύννεφο.
• Με 5-10 λεπτά καθυστέρηση ξεκίνησε το μυστήριο και ο μικρός παρατηρούσε όλο ενδιαφέρον τον κόσμο, τον παπά, το τελετουργικό.
• Έκλαψε στη διαδικασία της κολυμπήθρας αλλά επανήλθε πολύ γρήγορα.
• Και ο παπάς ήταν πολύ τρυφερός και γλυκός μαζί του.
• Χωρίς πολλές καθυστερήσεις μεταφερθήκαμε στον κήπο όπου οι φίλοι και συγγενείς ήδη έπιναν το πρώτο τους ποτό.
• Και η ατμόσφαιρα ήταν όμορφη. Οικία. Απλή. Ανεπιτήδευτη. Γιατί είμασταν με τους δικούς μας ανθρώπους.
• Και φάγαμε (εξαιρετικά θα πω), και ήπιαμε, και γελάσαμε, και παίξαμε (μα πόσο έπαιξαν αυτά τα πιτσιρίκια!), και συγκινηθήκαμε, και φωτογραφηθήκαμε, και αγχωθήκαμε, και αγκαλιαστήκαμε, και είπαμε στα πεταχτά τα νέα μας, και σβήσαμε και τουρτίτσα στην εορτάζουσα Μαριλένα και έφτασε απόγευμα για να αποχωριστούμε.
• Και ο μικρός μας Στέφανος ήταν τόσο χαρούμενος... μα είχε τόσους φίλους μαζεμένους όλων των ηλικιών. Και πόζαρε στον φακό σαν επαγγελματίας. Εντυπωσιάστηκε ο Χάρης (ο φωτογράφος).
• Και οι φίλοι Πολωνοί εξ Ελβετίας εντυπωσιάστηκαν με την τελετή αλλά και με την χαλαρή ατμόσφαιρα μετά, την φιλικότητα των Ελλήνων και την απλότητα.
• Δευτέρα κάναμε την πρώτη γύρα για αλλαγές δώρων ενόψει και των διακοπών, είδαμε τους γονείς και τα αδέλφια και Τρίτη αναχωρήσαμε.
• ΔΙΑΚΟΠΕΣ!
• Και όχι απλά διακοπές. ΣΙΦΝΟΥΛΑ.
• Είχαμε χρόνια να πάμε και μας είχε λείψει τόσο.
• Ξυπνήσαμε λοιπόν χαράματα για να πάρουμε το πλοίο εκεί κατά τις 07.00 και κουτσά - στραβά καταφέραμε και το βγάλαμε το ταξίδι, με τον Στέφανο να κοιμάται στο καρότσι (μετά από χιλιόμετρα πορείας) και μετά να τρέχει στους διαδρόμους.
• Και τις πρώτες 2 ημέρες μάς έπιασε μία μικρή απελπισία. Γιατί ο μικρός δεν κοιμήθηκε καλά το βράδυ (είμασταν βλέπετε στο ίδιο δωμάτιο, πράγμα πρωτόγνωρο για τη δική μας οικογένεια) οπότε και η ημέρα που ακολούθησε ήταν μες στην κούραση και τη γκρίνια. 
• Πω πω... Αν είναι έτσι οι "διακοπές" καλύτερα σπίτι.
• Ψέμματα δεν θα πω. Αυτό σκέφτηκα.
• Ευτυχώς όμως, βρήκαμε τους ρυθμούς μας και τα κόλπα μας και έτσι φτιάξαμε μία νέα, Σιφνέικη ρουτίνα: ξύπνημα κατά τις 07.00, παιχνίδια και γάλα μέχρι τις 08.00, (θεϊκό) πρωϊνό στο εστιατόριο του ξενοδοχείου (αγαπημένο Σμαράγδι), παιχνίδια του Στέφανου με όλο το προσωπικό αλλά και ενοίκους, επίσκεψη στο περίπτερο για να χαιρετήσουμε την Μάγια (σκυλίτσα), ανέβα - κατέβα στον πεζόδρομο του Αρτεμώνα, περπάτημα μέχρι την εκκλησία για να ανοιγοκλείσουμε την πόρτα και τσουπ - καρότσι! Βόλτα με το καρότσι στα πανέμορφα στενά του Αρτεμώνα (θα σας γράψω για αυτά), στο πρώτο 10 λεπτο συνήθως κοιμόταν ο μικρός οπότε επιστρέφαμε και εμείς και είτε ξαπλώναμε είτε καθόμασταν για καφέ με τα παιδιά στο Σμαράγδι. Ξύπνημα, φρούτο, ετοιμασία τσάντας, αυτοκίνητο και βουρ για παραλία. Εξοπλισμός δύτη για τον Στεφανάκο (που είναι άσπρος - άσπρος), παιχνίδια στην άμμο, τρεξίματα στην ακροθαλασσιά, γέλια με όποιο παιδάκι αντικρύζαμε, λίγο σκιά, λίγο ήλιο, έφτανε 15.00 και είτε τρώγαμε όλοι μαζί είτε κοιμόταν στο αυτοκίνητο ο μικρός κατά τη διαδρομή και τρώγαμε εμείς με ησυχία και εκείνος μετά. Απογευματινή επιστροφή στο ξενοδοχείο, μπάνια, αρώματα και ξανά βόλτες στον Αρτεμώνα ή στην Απολλωνία, παιχνίδια, σκαρφαλώματα μέχρι τις 20.00 περίπου που ξεκινούσε η αντίστροφη μέτρηση. Ύπνο ο μικρός, ωραία cocktails εμείς.
• Και κάθε ημέρα πηγαίναμε και σε μια άλλη παραλία. Και σε όλες καθήσαμε κάτω από τα αρμυρίκια. Και σε όλες είχε τοποθετήσει ο δήμος ντουζ και χώρο για να αλλάζεις. Και ξαπλώστρες είχαν ελάχιστες και σε περιορισμένο χώρο. Και η κάθε παραλία είχε και τη δική της "αυθεντική" ταβέρνα. Τι άλλο να ζητήσεις;
• Ξεκουραστήκαμε; Σωματικά όχι, ψυχικά ναι.
• Και μόνο που αντικρύζεις αυτή την ομορφιά κάθε ημέρα αρκεί. Αυτό το λευκό σε γαληνεύει. Πραγματικά.
• Και είναι τόσο όμορφη στην απλότητα και φυσικότητά της η Σίφνος. Χωρίς τυμπανοκρουσίες. Μικρή, ταπεινή αλλά όμορφη.
• Με αυτά και με εκείνα επιστρέψαμε με ένα δύσκολο 3ωρο στο πλοίο και εντάσεις αλλά οκ.
• Και η εν Αθήναις εβδομάδα μας ήταν κάπως υποτονική. Οι περισσότεροι φίλοι και συγγενείς ήταν σε διακοπές οπότε τις περισσότερες ημέρες τις περάσαμε οι 3 μας.
• Συνεχίσαμε με κάποιες αλλαγές δώρων, παραθαλάσσια φαγητά, επισκέψεις σε φιλους, δουλειές στο σπίτι....
• Και την Πέμπτη είχαμε την φαεινή ιδέα να πάμε να κάνουμε γενικές εξετάσεις αίματος. Τι το θέλαμε; Καλές μωρέ βγήκαν αλλά σε επιμέρους σημεία είχαμε θεματάκια.... Έδιναν μία εικόνα ότι ήμουν άρρωστη, ενώ δεν ήμουν (νόμιζα).
• Και το βράδυ της Πέμπτης που είχαμε οικογενειακό reunion πάνω από ένα παστίτσιο, εγώ δεν μπόρεσα να φάω μπουκιά! Τέτοιο πονοκέφαλο είχα να ζήσω από εκείνον τον 1 της εγκυμοσύνης.
• Την Παρασκευή όμως είμασταν αποφασισμένοι να ζήσουμε οι 2 μας μισή ημέρα διακοπών (τρομάρα μας!). Και τη ζήσαμε!
• Πήγαμε για το ωραίο μας μπάνιο, χαλαρώσαμε, περπατήσαμε, απολαύσαμε την ησυχία, τη θέα, την ανεμελιά, φάγαμε και επιστρέψαμε μεσημεράκι να παραλάβουμε το φυστίκι που ξεσάλωνε (για ακόμη μία φορά) με τις 2 του ξαδέλφες.
• Και όπως είμασταν με τα μαγιώ, πεταχτήκαμε το απόγευμα στο σπίτι των φίλων που έχουν πισίνα. Και να'σου πάλι ο πονοκέφαλος. Με τα πολλά έβαλα θερμόμετρο και έδειξε 37.7.
• Να μην σας κουράζω.... Το πόρισμα ήταν ίωση και τα συμπτώματα ήταν πυρετός (έφτασε μέχρι 38.9), τρομερός πόνος σε όλο το κεφάλι (μέχρι και πίσω από τα μάτια), πόνο στα κόκκαλα και την μέση ιδιαίτερα.
• Μα ίωση; Το μοναδικό μας Αθηναϊκό σκ που είχαμε κάνει τόσα σχέδια;;;
• Πόση στεναχώρια.
• Πήρα τα χάπια μου, προσπάθησα να ξεκουραστώ, βγήκα και λιγάκι για να ξεχαστώ, ήρθαν και φίλοι για επισκέψεις (που δεν έχουν παιδιά και που δεν φοβήθηκαν! γενναίοι!), κάναμε και ένα άτυπο οικογενειακό - αποχαιρετιστήριο γεύμα την Κυριακή (με εμένα σε αποστάσεις από τα μικρά) και έφτασε η Δευτέρα.
• Μέχρι και κουβέρτα έβγαλα, αυτό σας λέω μόνο.
• Δεν είχαμε πακετάρει τίποτα, δεν είχαμε συμμαζέψει τίποτα, δεν είχαμε σκεφτεί τίποτα. Τουλάχιστον κάπως είχαμε ξεκαθαρίσει τα δώρα του μικρού η πλειοψηφία των οποίων έμεινε βεβαίως πίσω αναμένοντας τον τρόπο που θα ταξιδέψει για Ελβετία.
• Έτσι, μας πήρε όλο το πρωϊνό της Δευτέρας να βάλουμε μία τάξη και να αναχωρήσουμε το μεσημέρι για το αεροδρόμιο.
• Ευτυχώς είχαμε και την μητέρα του συνοδοιπόρου από το Σάββατο σπίτι και είχαμε ένα χέρι βοηθείας.
• Επιστροφή στας Ελβετίας λοιπόν.
• Και η πτήση πήγε καλά, με τον μικρό να κοιμάται 2 σχεδόν ώρες στον ώμο του μπαμπά του. Και μας λυπήθηκε ο Θεός και βγήκαν από τις πρώτες οι βαλίτσες μας, και με ένα κατοστάρι τρελό και μοίρασμα των tasks, καταφέραμε και προλάβαμε το τρένο 2 λεπτά πριν φύγει.
• Πήγε 22.00 αλλά φτάσαμε σώοι και αβλαβείς στο νέο μας ελβετικό σπιτάκι.
• Και την Τρίτη ήταν η εθνική εορτή της Ελβετίας που εμείς εκμεταλλευτήκαμε για να γεμίσουμε ψυγεία και καταψύκτες. Επίσκεψη δηλαδή στη Γαλλία για σούπερ-μάρκετ.
• Και τα βεγγαλικά τα είδαμε από το μπαλκόνι μας.
• Και δεκάδες καραβάκια μαζεύονταν καθώς πλησίαζε η ώρα προς το λιμάνι. Πόσο τυχεροί!
• Τετάρτη και τα κεφάλια μέσα. Ο συνοδοιπόρος πίσω στη δουλειά, ο μικρός στο καινούργιο του, απογευματινό πρόγραμμα στον παιδικό σταθμό και εγώ στο να φέρω σε τάξη τα 20 μέτωπα.
• Και όλα πήγαν καλά. Ο μικρός έτρεξε για να παίξει και ούτε που κοίταξε πίσω, εγώ έκανα αρκετές δουλειές και ο συνοδοιπόρος πήρε εγκωμιαστικά σχόλια για τη δουλειά του.
• Μέσα στις διακοπές λάβαμε και email από τον παιδικό σταθμό ότι τέλη Αυγούστου αλλάζει τμήμα ο μικρός μας καθώς είναι πλέον toddler! Ο Στέφανος. Το φυστίκι. Toddler. Τα σχόλια δικά σας.
• Το ξέρετε ότι στην Ελβετία το back to school έχει ήδη ξεκινήσει; Παντού τσάντες και κασετίνες. Ήδη.
• Και ευτυχώς ο Ελβετικός καιρός είναι καλοκαιρινός και έτσι δεν κακοπέσαμε. Και ίσως κάνουμε καμιά βουτιά το σαββατοκύριακο που έρχεται. Στη λίμνη αυτή τη φορά αλλά δεν πειράζει.
• Από βδομάδα μαζευόμαστε και με απαρτία όλο και κάτι θα κανονίσουμε.
• Μας έλειψαν και οι "ελβετοί" μας φίλοι.
• Πόσο θαυμάζω τις αντοχές, την ευρηματικότητα και το κέφι των γονιών μου με τα εγγόνια τους. Κάποια πρωϊνά ήταν και με τα 3, σε διαφορετικές ηλικίες (1+, 2+, 7+), με διαφορετικά προγράμματα και ανάγκες, μέχρι και διαφορετικές γλώσσες, και περνούσαν και οι 5 υπέροχα! Τι παιχνίδια, τι γέλια, τι μουσικές, τι ζωγραφικές.
• Τώρα ετοιμάζονται να πάρουν τις 2 για ολιγοήμερες διακοπές στο χωριό.
• Είναι βέβαια και η Αρτεμούλα (η μεγαλύτερη της συμμορίας) η πιο καλή βοηθός! 

Καλό σαββατοκύριακο!

ανδριάνα