Η Σύμη

Αγαπημένη φίλη της αδελφής μου επέλεξε τη Σύμη για τις φετινές της διακοπές. Και γέμισε τα timelines μας με ομορφιά. Έτσι, με πήγε και εμένα πίσω.... Και νοστάλγησα. Πόσα χρόνια να είναι; Το βρήκα. Εννέα! Τότε που 6 φίλοι αποφασίσαμε να επισκεφθούμε -επιτέλους- αυτή την ανεπανάληπτη ομορφιά της Σύμης. Έξι φίλοι, χωρίς παιδιά (τι παιδιά; άγαμοι είμασταν όλοι τότε), χωρίς αυτοκίνητο, σε ένα σπίτι, με 2 μαγιώ και 2 σορτς. 

Πόσες ώρες περπατούσαμε την ημέρα κάτω από τους 40 βαθμούς; Πόση ζέστη είχε; Και πόσα σκαλιά για να ανέβουμε στην πανέμορφη μονοκατοικία που μέναμε; Τόσα που όταν χρειαζόμασταν νερά πηγαίναμε στο κεντρικό μπακάλικο, φορτώναμε την καρότσα, μπαίναμε και εμείς πίσω και πηγαίναμε σπίτι. Πόσα καΐκια τρέχαμε να προλάβουμε; Πόσα ηλιοβασιλέματα στις παραλίες και στα μικρά μπαράκια απολαύσαμε; Πόσα σκαλοπάτια για να ανέβεις στο Χωριό και να φας την περιβόητη αστακομακαρονάδα; Πόση ανεμελιά, πόση ελευθερία.... Μέχρι και μικρά σκαφάκια νοικιάσαμε και οργώσαμε (που λέει ο λόγος) το νησί από θαλάσσις. Εκεί ο φίλος Γ. καθόταν μόνος για καμιά ωρίτσα να κοιμηθεί ενώ εμείς από το διπλανό καραβάκι τον πειράζαμε. Εκεί ο ίδιος φίλος, που μόλις είχε αποφασίσει να κόψει το κάπνισμα, μάς ξαγρυπνούσε με τον ολονύχτιο βήχα του. Αυτά είναι τα καλά του να μένεις στο ίδιο σπίτι. Και τα καλά τα εννοώ, δεν τα έβαλα σε εισαγωγικά. Εκεί ο συνοδοιπόρος κεντούσε κάθε βράδυ με τις ατάκες του.... Και δώστου γέλια που σου έκοβαν την ανάσα. Και κάθε απόγευμα είχαμε το "τάμα" μας στο γνωστό ζαχαροπλαστείο για γαλακτομπούρεκο και μιλφέιγ. Μέχρι και τι ώρα άνοιγε ξέραμε και στεκόμασταν απέξω. Μα με τόσο περπάτημα και τόσο ιδρώτα την χρειαζόμασταν τη θερμίδα μας. Και τα απογεύματα πλακωνόμασταν όλοι στο after sun γιαούρτι (που ήταν πολύ trend τότε) γιατί είχαμε κάνει μαύρισμα Κενυάτη! Και χαζεύαμε τα μεγαλόπρεπα, ξύλινα, τεράστια ιστιοπλοϊκά (τουρκικά επι των πλείστον) και υποσχεθήκαμε στους εαυτούς μας ότι θα νοικιάσουμε και εμείς κάποτε ένα. Και βρήκαμε μέχρι και τον Τούρκο manager και πήραμε προσφορά -με μάγειρα. Και ακόμα μελετάμε τον γιο του Ιταλού εστιάτορα που μάλλον φλέρταρε με τα κορίτσια της παρέας, ένα εκ των οποίων προσπαθούμε να βρει και άλλες, και άλλες ερωτήσεις να του κάνει, μάλλον για να μείνει λίγο παραπάνω. Και εμείς να γελάμε και τα αγόρια να γουρλώνουν τα μάτια τους. Και παντού είχε κατσίκες και καίγαμε ελληνικό καφέ (τότε το μάθαμε και αυτό το κόλπο) για τις μέλισσες και τις μύγες. Και τότε τα κινητά μας δεν ήταν smartphones οπότε στήναμε τις φωτογραφικές μας για να απαθανατίσουμε τη στιγμή. Και ένα βράδυ, τα κορίτσια της παρέας αποφάσισαν να μου κάνουν beaute... και δώστου μαλλί, και βαψίματα, και ντυσίματα. Και είμασταν όλοι ανεξαιρέτως πιο αδύνατοι, και πιο fit, και πιο νέοι, ίσως και πιο ωραίοι... Μπορεί και όχι. Και στον γυρισμό.... μισή ημέρα είχαμε στη Ρόδο και μας παρέλαβε οικογενειακή φίλη μίας εκ των κοριτσιών και μέσα σε λίγες ώρες μας είχε εξιστορήσει την πιο πολύπλοκη, πονεμένη, σουρεάλ ιστορία της οικογενείας της στην οποία εμπλέκονταν Έλληνες και Τούρκοι, διαζύγια, εξαφανίσεις, θρησκείες, βεντέτες... Κανονική σαπουνόπερα!

Αχ! Πόσο όμορφα ήταν... Και η Σύμη αλλά και αυτή η αίσθηση ανεμελιάς. Τι κρίμα που δεν υπήρχε το lifelikes τότε να σας τα έγραφα με μεγαλύτερη λεπτομέρεια. Φίλοι, αναμένω τις προσθήκες σας. Και το ιστιοπλοϊκό μας περιμένει.

ανδριάνα